Το «Χρονοτριβείο» αποτελεί ένα μουσικό έργο βασισμένο σε ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Συμμετέχουν : Αναστασία Στρατηγού, Παντελής Νικηφόρος, Θοδωρής Κρητικός και Ναταλία Λαμπαδάκη, Λήδα Γρηγοριάδου, Αρετή Πολυμενίδη. Ποιήματα με νοσταλγικό χαρακτήρα και όχι μόνο, τα οποία βρήκαν τη σειρά τους σε ένα νοητό αέναο κύκλο και ύστερα σαν μια ιστορία μελοποιήθηκαν. Έχοντας ως μέσο τους στίχους αυτούς, βρήκα τις λέξεις που χρειαζόμουν, τις λέξεις που έψαχνα για να εκφράσω μουσικά το πέρασμα του χρόνου. Όλον εκείνον τον πόνο και τη λησμονιά για τις στιγμές και τους ανθρώπους που δεν θα ξανασυναντήσουμε πια. Επιμέλεια παραγωγής & ενορχήστρωση (μαζί με τις πολύτιμες ιδέες των μουσικών)- σύνθεση και ερμηνεία: Γιάννης Κονταράτος

Φαντάσματα

Τ’ Άγνωστο γύρω και παντού, – κι ο Νόμος ο Τρανός του!
Κι ενώ δεν είμαστε παρά μορφές αυτού του Αγνώστου
φαντάσματα, όλοι, και καπνοί, στη δίνη της αβύσσου
(με τ’ όνειρο, φτωχή ψυχή, για μόνη απολαβή σου)

μάταια φαντάσματα, τυφλά, που το σκοτάδι σπέρνει
που η νύχτα φέρνει, μια στιγμή, κι η νύχτα, πάλι, παίρνει
χαμένοι, δίχως γυρισμό, μες στον αιώνιο σάλο,
μισούμε κι εχθρευόμαστε, – και κρίνει ο ένας τον άλλο.

Ο Γιώργος Σταυριανός είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες συνθέτες – μια αστείρευτη πηγή ευαίσθητων, ατμοσφαιρικών μελωδιών. Αλλά ταυτόχρονα, είναι και ένας εξαιρετικός στιχουργός, ένας δεινός χειριστής του ποιητικού λόγου. Αυτή τη δεύτερη, λιγότερο προβεβλημένη ιδιότητά του έρχεται να φωτίσει το βιβλίο Γιώργος Σταυριανός – Παιδί του ανέμου. Στίχοι και κείμενα σε επιμέλεια Ηρακλή Οικονόμου, που συγκεντρώνει το σύνολο των στιχουργικών δημιουργιών του, συνοψίζοντας μια λαμπρή πορεία τεσσάρων δεκαετιών, από την Έρημη πόλη του 1982 στο Λύκε, λύκε είσαι εδώ; του 2021. Το βιβλίο συνοδεύεται από ανέκδοτους στίχους του δημιουργού, άλλα κείμενά του δοκιμιακού χαρακτήρα και δύο παλαιότερες συνεντεύξεις του, καθώς και από πλούσιο και ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό.

`

***

Δεν ήταν όνειρο ( Τ’ αγριοπερίστερα )

Τ’ αγριοπερίστερα
ξύπνησαν κι ύστερα
πέταξαν στ’ άγρια
τα λημέρια του νου.

Γίνηκαν θύμησες,
μού `παν πως γύρισες
κι εγώ γινόμουνα
αητός του βουνού.

Δεν ήταν όνειρο.
Μα, πώς γελάστηκα
κι αποξεχάστηκα
πλάι στο Θεό.

Νύχτες μαγιάτικες,
δρόμοι που διάβηκες
και δρόμους που έκανα,
για να σε βρω.

Φεγγοβολούσανε
και τραγουδούσανε,
καθώς πετούσανε
πλάι στον αητό.

Μα εκείνος άπλωνε
κι όλο μεγάλωνε.
Σε λίγο αγκάλιαζε
τον ουρανό.

Τότε, πώς τρόμαξα!
Και `σένα φώναξα.
Άγριο παιχνίδι
μας παίζ’ η ζωή.

Τ’ αγριοπερίστερα
κούρνιασαν κι ύστερα
ξαναγυρίσανε
στη φυλακή.

Χρώματα, ονόματα,
μάτια και σώματα.
Αγάπες, μίση,
καπνός και φωτιά.

Τόποι ανιστόρητοι,
καρδιά μου αθώρητη.
Ζωή, που χάθηκες
για πάντα πια.

Χρόνια που γνέθουνε,
τη μοίρα πλέκουνε.
Κι εμείς χανόμαστε
σαν τα πουλιά.

Τόποι ανιστόρητοι,
καρδιά μου αθώρητη.
Ζωή, που μου `φυγες
για πάντα πια.

Τόποι ανιστόρητοι,
καρδιά μου αθώρητη.
Ζωή, που μου `φυγες
για πάντα πια.

To βιβλίο είναι μία κατάδυση στην άγνωστη ιστορία της εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» (Δεκέμβριος 1977-Μάιος 1980) μέσα από 51 συνεντεύξεις, ανέκδοτους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή που δεν πρόλαβαν να γίνουν λιλιπουπολιτικά τραγούδια, 73 χαμένα επεισόδια που εντόπισε ο συγγραφέας και εκατοντάδες ντοκουμέντα: έγγραφα, χειρόγραφα, παρτιτούρες, φωτογραφίες, ήχους, ταινίες, δημοσιεύματα κ.λπ.

Το βιβλίο ακολουθεί βήμα βήμα «την καλύτερη παιδική εκπομπή που έγινε ποτέ για μεγάλους» στους διαδρόμους και τα στούντιο της ΕΡΤ, στον Μαγεμένο Αυλό, στους λαβύρινθους της εξουσίας, στον ιδιωτικό και δημόσιο λόγο. Αποκαλύπτει τις αληθινές ιστορίες προσφιλέστατων τραγουδιών όπως το «Ρόζα Ροζαλία», το «Χρυσαλιφούρφουρο» και το «Δεν είμαστε Ζουλού».

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούσαν όλοι για τη Ρόζα Ροζαλία,
που `χε στα δυο της μάγουλα
λιγάκι κρέμα φράουλα
κι έβγαζε βόλτα μες στην ροζ ανατολή,
το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί.
Και σύννεφα από ροζ πουλιά
φλαμίγκος της κελαηδούσανε
Ρόζα Ροζαλία.

Αχ Ρόζα, Ρόζα Ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία,
ν’ ανθίσει μ’ όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί.

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούν ακόμα για τη Ρόζα Ροζαλία
και λένε πως την Άνοιξη,
σα ρόδινη ανάμνηση,
περνάει πέρα μες Στη ροζ ανατολή,
το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί.

Και κάποια ροζοπάλινη λατέρνα
ακόμα παίζει το Ρόζα Ροζαλία.

Αχ Ρόζα, Ρόζα Ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία,
ν’ ανθίσει μ’ όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί.

Η χαμένη κασέτα (cd): Μια ερμηνεία της κρητικής μουσικής παραλαβής -και των συνόρων της, έξω από τα συνηθισμένα, μακριά από το κυρίαρχο αφήγημα. Ένα μουσικό ταξίδι στον κόσμο της χαμένης αθωότητας. Η χαμένη κασέτα (βιβλίο): Ένα φανταστικά πραγματικό διήγημα, για την αλλόκοτη σχέση του Χαΐνη Δ. Αποστολάκη με έναν Ινδιάνο σαμάνο.

Πρόκειται για μια δημιουργία του Χαΐνη Δ. Αποστολάκη παρέα με τους Μ. Λιαπάκη, Ν. Μαστοράκη και τους λοιπούς Holy Stones. Συμπράττουν ο Κ. Αβυσσινός, οι treLyra, ο Γ. Χαρούλης και ο Ψαραντώνης.

ΑΕΤΟΦΤΕΡΟ
(Τση τάβλας)
Τραγούδι: Γιάννης Χαρούλης

Αετός επήγε στα κάτω μέρη
να βρει αγάπη, να κάμει ταίρι.
Κάτω στον κάμπο, αφέντες, δούλοι,
ποιος ν’ αγαπήσει τ’ αγριοπούλι.

Ρωτά τ’ αηδόνι το χελιδόνι
γιάιντα η καρδιά του στενάζει μόνη.
Tου ’παν κι εκείνα να πάει να κόψει
φτερά και νύχια ν’ αλλάξει όψη,
γιατί φοβούνται το πέταγμά του
και τα μεγάλα τα κράνυχά του.

« Πες μου, βρε μάνα, από τον Άδη
πώς να το κάμω, δώσ’ μου σημάδι».

Όνειρο βλέπει την αετομάνα,
χτυπά η καρδιά του σαν την καμπάνα.

« Τι θέλεις, γιε μου, στον κάμπο μέσα,
ψεύτικος κόσμος, δεν έχει μπέσα.
Τ’ άγρια θένε να τα μερώνουν
ή στα κλουβιά τους να τα κλειδώνουν.
Φτερά ν’ ανοίξουνε δεν τολμούνε,
τη λευτεριά σου τηνε μισούνε.
Τα μερωμένα μην τακιμιάζεις
γιατί θ’ αρχίξεις να τωσε μοιάζεις.
Καλλιά στον βράχο να σε φοβούνται
παρά στσι στράτες να σε λυπούνται».

Τ’ αετόφτερά του τα ξεδιπλώνει
και η σκιά του στον κάμπο απλώνει.
Δεν τον ξανάδε ανθρώπου μάτι
σε κάποιο δρόμο ή μονοπάτι.

Κοπέλι ήμουν τότε, μικρό μου,
κι έρχεται ακόμη μες στ’ όνειρό μου.
Εμένα μόνο είχε αγαπήσει
κι ένα φτερό του μου ’χε χαρίσει.
Και μετά ’κείνο παίζω λαγούτο
να νταγιαντίζω τον κόσμο ετούτο,
κι όταν θα φύγω να βρω τον Χάρο,
αυτό το δώρο μόνο θα πάρω…

Χλωμή φωτιά

Ήμουν η σκιά ενός πολύχρωμου πετροσπουργίτη
σφαγμένου απ’ το ψεύτικο γαλάζιο του γυάλινου φεγγίτη.
Ήμουν ο λεκές από σταχτί χνούδι αλλά εγώ,
έζησα πέταξα ξανά στον καθρεφτισμένο ουρανό.

Ήσουνα οπτασία, σε είχανε μαγέψει
κι από το δικό μου ουρανό ξαφνικά σε είχαν κλέψει.
Κι έπειτα στην άβυσσο ήθελα να έρθω να σε βρω μακριά μακριά,
τόσο που η καρδιά μου είχε πάψει να χτυπά.

Φωτιά, χλωμή φωτιά,
στην καρδιά μου καίει μια χλωμή φωτιά.
Του άλλου κόσμου αν είχα τα κλειδιά
θα έλυνα του πόνου τα μυστήρια.

Ήμουν η σκιά ενός πολύχρωμου πετροσπουργίτη,
σφαγμένου απ’ την απατηλή απόσταση του γυάλινου φεγγίτη.
Έμεινα για χρόνια πίσω από το τζάμι να κοιτώ,
κι είχα ήδη πάψει να πιστεύω σ’ οποιονδήποτε θεό.

Σ’ έχασα και τώρα πια κοιτώντας προς τον ουρανό,
μες στα σύννεφα τα πάντα πια μπορώ να δω.
Τώρα πια σηκώνοντας τα μάτια μου πολύ ψηλά, μακριά μακριά,
στον αληθινό ουρανό κοιτάζω μια χλωμή φωτιά.

Φωτιά, χλωμή φωτιά,
στην καρδιά μου καίει μια χλωμή φωτιά.
Του άλλου κόσμου αν είχα τα κλειδιά
θα έλυνα του πόνου τα μυστήρια.