Πίσω πόρτα / Μουσική: Μάριος Στρόφαλης

Η πίσω πόρτα τού μυαλού μου έχει ανοίξει
και περνάω το κατώφλι της ξανά
Δε με νοιάζει τι θα δω, δε φοβάμαι πια να πω
αυτό που προσπαθώ τόσο καιρό

Κυλάει ο κόσμος κι όλο μου φεύγει
μα εγώ αντέχω, εγώ μπορώ
στιγμές και όνειρα μαζί αν είναι
το χθες και το αύριο είναι παρόν

Η πίσω πόρτα τής ζωής μου έχει ανοίξει
περνάω το κατώφλι της ξανά
Δε με νοιάζει τι θα δω, δε με νοιάζει πια να πω
αυτό που προσπαθώ τόσο καιρό

Κυλάει ο κόσμος κι όλο μου φεύγει
μα εγώ αντέχω, εγώ μπορώ
στιγμές και όνειρα μαζί αν είναι
το χθες και το αύριο είναι παρόν

Στιγμές και όνειρα μαζί αν είναι
το χθες και το αύριο είναι παρόν

Έντεκα τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη. Ερμηνεύουν ο Γιώργος Νταλάρας, Δώρος Δημοσθένους, Αργύρης Λούλατζης, η Λίνα Ορφανού και η Γιάννα Κατσαγεώργη.
Παίζουν οι μουσικοί: Gil “XL” Defay, Joel “Joey Keyz” Desroches, Ben Nicolas, Parker McAllister και Σπύρος Εξάρας. Μηχανικοί ήχου: Phil Magnotti και Dave Kowalski. Τα σκίτσα στο εξώφυλλο και το ένθετο είναι του Στάθη.

Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή;

Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή,
υπάλληλο σε ξένη εταιρεία;
Κανείς δεν έχει κάτι να μας πει
για τούτη την παράξενη ιστορία.

Ανάσκελα, κοντά στην αμμουδιά,
σε στάση, που θαρρούσες πως κοιμόταν,
τον βρήκε ένα τσούρμο από παιδιά,
καθώς ο ήλιος πέρα βυθιζόταν.

Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή; –

Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή;
Τι λόγους είχε τάχα να το κάνει;
Τι έφταιγε το θύμα και γιατί
γραμμένο ήταν έτσι να πεθάνει;

Την ώρα που τον βρήκανε νεκρό,
στο βάθος αρμενίζαν δυο καΐκια,
ενώ τ’ αγέρι, τρέχοντας κι αυτό,
κουνούσε μπρος στα μάτια του δυο φύκια.

Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή;
Σκοτάδι την υπόθεση τυλίγει.
Με τη δεξιά παλάμη του κλειστή,
τι άραγε κρατά να μη του φύγει;

Και τι, με τ’ άλλο χέρι του ανοιχτό
και με το δάχτυλό του τεντωμένο,
μας δείχνει πέρα κει, στον ουρανό,
ανάμεσα στις στέγες ξεχασμένο;

ΤΑ ΜΟΥΝΑΚΙΑ

Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά
Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές
Παρθενικά μουνάκια!
αργοσαλεύουν τα χειλάκια
τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια
Σαν στοματάκια διψασμένα
από ποια δίψα;
Και κάπου-κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!

****************************************************

The Lake Isle of Innisfree

I will arise and go now, and go to Innisfree,
And a small cabin build there, of clay and wattles made:
Nine bean-rows will I have there, a hive for the honey-bee;
And live alone in the bee-loud glade.

And I shall have some peace there, for peace comes dropping slow,
Dropping from the veils of the morning to where the cricket sings;
There midnight’s all a glimmer, and noon a purple glow,
And evening full of the linnet’s wings.

I will arise and go now, for always night and day
I hear lake water lapping with low sounds by the shore;
While I stand on the roadway, or on the pavements grey,
I hear it in the deep heart’s core.

Sonnet 49

It’s today: all of yesterday dropped away
among the fingers of the light and the sleeping eyes.
Tomorrow will come on its green footsteps;
no one can stop the river of the dawn.

No one can stop the river of your hands,
your eyes and their sleepiness, my dearest.
You are the trembling of time, which passes
between the vertical light and the darkening sky.

The sky folds its wings over you,
lifting you, carrying you to my arms
with its punctual, mysterious courtesy.
That is why I sing to the day and to the moon,
to the sea, to time, to all the planets,
to your daily voice, to your nocturnal skin.

It’s today: all of yesterday dropped away
among the fingers of the light and the sleeping eyes.
Tomorrow will come on its green footsteps;
no one can stop the river of the dawn.

It’s today, it’s today…