Ένα Σάββατο

Ένα Σαββάτο Σαββάτο την αυγή
ξεκίνησε η κραυγή
απ’ την Κερύνεια κι έφτασε
στον Πόντο και στη Σμύρνη

Ματώσανε οι θάλασσες
κι οι ουρανοί γεμίσαν
κόκκινα μισοφέγγαρα
πληγές που δεν εκλείσαν

Και ράγισαν τα μνήματα
τα δέντρα γονατίσαν
Χριστέ μου τόσα κρίματα
τα μάτια σου πώς τα `δανε
και δεν τα σταματήσαν
κόκκινα μισοφέγγαρα
πληγές που δεν εκλείσαν

Η εργασία αποτελείται από έξι ορχηστρικές συνθέσεις και πέντε τραγούδια. Δύο απ’ αυτά τα τραγούδια είναι πάνω σε ποιήματα του Γιάννη Βαρβέρη, ένα στηρίζεται σε απόσπασμα κειμένου του Καρλ Μαρξ και δύο ακόμη, πάνω σε αφορισμούς του Αντόνιο Πόρτσια. Η έκδοση συνοδεύεται από 40σέλιδο βιβλίο, με κείμενα σχετικά με τη θεματική του δίσκου.“Κάνε με να πιστέψω ότι αυτό που μου δείχνεις είναι αυτό που πάντα ήθελα να δω και κάνε με να το δω πριν μου το δείξεις.”

Η δουλειά αποδίδεται από 16 μουσικούς της πρώτης γραμμής όπως, ενδεικτικά: Sergiu Nastasa βιολί, Julieta Avetyan βιολί, Γιάννης Παπαγιάννης όμποε, Σπύρος Τζέκος κλαρινέτο, Σωκράτης Άνθης τρομπέτα, Ηλίας Θανάσουλας ηλεκτρική κιθάρα.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ

Αγγελοστολισμένη μου, ποιος σού δωκε τη χάρη,
να σαϊττεύης τοις καρδιαίς δίχως να χης δοξάρι;
Α θέλης να μη σ’ αγαπώ, πες το των ομματιώ σου,
οπού με σαγιττεύουνε όταν περνώ απ’ εμπρός σου.

Ανάμεσα ‘ς τα φρύδια σου δίχτυ χρυσό ειν’ πλεγμένο,
κι’ όποιο πουλάκι κι’ αν διαβή, πιάνεται το καϊμένο.

Γλυκά γλυκά κυττάζεις, φαρμακερά χτυπάς
με δίστομο μαχαίρι εκείνον π’ άγαπάς.

Ο ποταμός σέρνει κλαδιά κ’ η θάλασσα καράβια,
κ’ η κόρη με τανάμπλεμα σέρνει τα παλληκάρια.

Ποιος είδε τέτοιον πόλεμο να πολεμούν τα μάτια,
χωρίς μαχαίρια και σπαθιά να γένουνται κομμάτια;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ

Της γειτονιάς μου κοριτσάκι,
ραντεβού μέσα στους δρόμους
που δεν ξαναγυρνά ποτέ.
Μελαγχολία
να θυμάμαι.
Στον ρυπαρό τον δρόμο ήτανε άνθος,
όμορφο σαν λιακάδα πρωινή,
κι εγώ ένα φοιτητάκι
π’ όνειρα έκανε και αγαπούσε,
και δεν πέρναγε απ’ τον νου του
πως εκείνο το ρομάντζο
θα ‘φτανε κάποτε στο τέλος.

Τώρα που πέφτει στην καρδιά το βράδυ
του οράματος εκείνου επιστρέφει η ευωδιά.
Ονειρεύομαι τη λάμψη μίας φωτεινής ματιάς,
ψυχή που όταν λέω τ’ όνομά της κλαίω.

Μες στα παιδικά μου χρόνια
ήταν όνειρο, το πιο ωραίο
που κυνήγησε ο νους μου,
λες και ήτανε θεά
την αγάπαγα εγώ

(Μουσική: Carlos Gardel, Στίχοι: Alfredo Le Pera / Mario Battistella , 1932)

Τώρα κείτεται 

Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
μ’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
μ’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
μοιάζει μπαξές που το `φυγαν άξαφνα τα πουλιά
μοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε
όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή
όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή.