We are going to die, and that makes us the lucky ones
Most people are never going to die because they are never going to be born
The potential people who could have been here in my place
But who will in fact never see the light of day outnumber the sand grains of Sahara
Certainly those unborn ghosts include greater poets than Keats, scientists greater than Newton
We know this because the set of possible people allowed by our DNA
So massively exceeds the set of actual people
In the teeth of these stupefying odds it is you and I, in our ordinariness, that are here
We privileged few, who won the lottery of birth against all odds
How dare we whine at our inevitable return to that prior state
From which the vast majority have never stirred?

Richard Dawkins

Ο Άλκης Μπαλτάς ενορχηστρώνει και διασκευάζει μελωδίες από τον μεσαίωνα και “αγκαλιάζει” τη γνωστή ιστορία του γίγαντα που δεν αγαπούσε κανέναν άλλον παρά μόνο τον εαυτό του. Το παραμύθι αφηγείται ο Κώστας Τσιάνος. Τη Μικτή Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας, τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Δήμου Λαρισαίων, καθώς και την Παιδική Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας, διευθύνει ο Δημήτρης Καρβούνης.

`

*************************************************

Κάθε απόγευμα γυρίζοντας απ’ το σχολείο, τα παιδιά συνήθως πήγαιναν να παίξουν στον κήπο του Γίγαντα.

Ήταν ένας τεράστιος πανέμορφος κήπος, με μαλακό πράσινο γρασίδι. Εδώ κι εκεί στο γρασίδι ξεπρόβαλλαν υπέροχα λουλούδια, σαν αστέρια, και υπήρχαν και δώδεκα ροδακινιές που την άνοιξη φούντωναν από λεπτοκαμωμένα ροζ και λευκά λουλουδάκια, και το φθινόπωρο ήταν φορτωμένες νόστιμα φρούτα. Τα πουλιά κάθονταν πάνω στα δέντρα και τραγουδούσαν τόσο γλυκά, που τα παιδιά συνήθιζαν να σταματούν το παιχνίδι τους για να τ’ ακούσουν. «Πόσο ευτυχισμένα είμαστε εδώ!» φώναζαν με χαρά το ένα στο άλλο.

Μια μέρα, ο Γίγαντας γύρισε. Είχε πάει να επισκεφτεί το φίλο του, το Δράκο της Κορνουάλης, κι είχε μείνει μαζί του εφτά ολόκληρα χρόνια. Όταν πέρασαν τα εφτά χρόνια, είχε πει όλα όσα είχε να πει, μιας και οι κουβέντες του ήταν μετρημένες, κι έτσι αποφάσισε να γυρίσει στο δικό του κάστρο. Μόλις έφτασε, είδε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο.

«Τι κάνετε εκεί πέρα;» φώναξε με τραχιά* φωνή, και τα παιδιά σκόρπισαν μακριά.

«Ο κήπος μου είναι κήπος μου» είπε ο Γίγαντας «και βάλτε καλά στο μυαλουδάκι σας πως δε σκοπεύω να αφήσω κανένα να παίζει εδώ εκτός από τον εαυτό μου». Κι έτσι έχτισε ολόγυρα έναν πανύψηλο τοίχο, κι έβαλε μια πινακίδα που έλεγε:

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ
Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Ήταν στ’ αλήθεια ένας πολύ εγωιστής Γίγαντας.

Τα καημένα τα παιδιά δεν είχαν πια πού να παίξουν. Προσπάθησαν να παίξουν στο δρόμο, όμως ο δρόμος ήταν πολύ σκονισμένος και γεμάτος τραχιές πέτρες και δεν τους άρεσε. Συνήθιζαν να σκαρφαλώνουν στον ψηλό τοίχο, όταν τελείωναν τα μαθήματά τους, και να μιλούν για τον όμορφο κήπο. «Τι όμορφα που ήταν τότε» έλεγαν μεταξύ τους.

Ώσπου ήρθε η Άνοιξη, και στη χώρα, απ’ άκρη σ’ άκρη, ξεπρόβαλαν μικρά μπουμπούκια και πουλιά. Μονάχα στον κήπο του εγωιστή Γίγαντα δεν έλεγε να τελειώσει ο χειμώνας.

Πρόκειται για την πρώτη δισκογραφική δουλειά του Μουσικού Εργαστηρίου του Παμμικρασιατικού Συνδέσμου Πάτρας  σε μελοποιήσεις του Νίκου Μπαλή  και Ηλία Λαμπρόπουλου στον λόγο του Διονύση Καρατζά έξι μελοποιημένα ποιήματα (Μνήμη Κύματος, Κριός Καιρός, Από κυκλώνες σε σιωπές, Αλλαγή καιρού, Οι εποχές μου, Πληρωμή) που ερμηνεύουν η Μαρία Ρούτση, η Σοφία Ραφτούλη και ο Ηλίας Λαμπρόπουλος και δύο ποιήματα (Ονειροκρίτης, Απέναντι πατρίδα) τα οποία απαγγέλλει ο Καρατζάς. 

`

ΜΝΗΜΗ ΚΥΜΑΤΟΣ

Κεντώ στο σώμα μου παραμύθια της νύχτας
ν’ αρχίσει η θάλασσα τραγούδι, μοναξιά,
ταξίδι της καρδιάς μου.
Εσύ στον άνεμο με σκορπάς και με τάζεις
στη μνήμη κύματος.
Θα χορέψεις γυμνή κι εμένα θα τρελάνεις.
Σε ποιο ποτάμι λούζεσαι, σε ποιο νερό ανθίζεις;
Χωρίς να θέλω χάνεσαι στο νου ξαναγυρίζεις.
Θα παίξω μ’ όνειρα και στον πόνο θα δώσω το χρώμα έρωτα
ν’ αγαπήσω, ν’ αγαπηθώ
τα δώρα τ’ ακριβά μου.
Εσύ στον άνεμο με σκορπάς και με τάζεις
στη μνήμη κύματος.
Θα χορέψεις γυμνή κι εμένα θα τρελάνεις.

`