Ελένη Παπανδρέου:«Είμαστε και θα είμαστε ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι μοιραστήκαμε, ό,τι ζήσαμε» [Συνέντευξη στη Γεωργία Χάρδα]
23Ιαν
«Οι άνθρωποι βιάζονται να χορτάσουν ο ένας με τον άλλο, γιατί κοιτώντας τον άλλο βλέπουν μόνο τον εαυτό τους. Είναι μια αναμέτρηση δυνάμεων, μια κατακτητική επιδρομή με ημερομηνία λήξης. Η ένταση δεν αφορά τη λαχτάρα για ένωση αλλά τον περιορισμό του χώρου και του χρόνου που δίνεται. Έτσι, οι δύο ερώμενοι αποκλεισμένοι στις προσωπικές τους στενωπούς, με σαφή όρια συναισθηματικά και ψυχικά, μένουν στον προθάλαμο της αγάπης, εκεί δηλαδή που κατοικεί μόνο το παροδικό, ως πόθος και επιβεβαίωση μιας κάποιας σημαντικότητας. Το πεπερασμένο δεν θα αναχθεί ποτέ σε αιώνιο, ο έρωτας δεν θα γίνει αγάπη και ο χαμένος χρόνος θα μεταμορφωθεί σε τέλος οριστικό»
Η Ελένη Παπανδρέου είναι μια από τις πιο ξεχωριστές ποιήτριες που συνδυάζει τον λυρισμό και το φιλοσοφικό βάθος με την προσωπική και υπαρξιακή ανησυχία. Στη γραφή της, ο θάνατος, ο χρόνος, ο έρωτας και η ανθρώπινη ύπαρξη συμφύρονται με τρόπο που αναδεικνύει τις πιο βαθιές πτυχές της ψυχής. Μέσα από τις ποιητικές της συλλογές: «Ώρες» και «Επτά και μισή λύπη» ,που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ιωλκός, η Παπανδρέου μας καλεί να αναλογιστούμε τη φύση της ζωής και του θανάτου, την αλληλεπίδραση του ανθρώπου με τον κόσμο και τη διαρκή αναζήτηση του νοήματος, μέσα από μια συγκινητική και βαθιά συναισθηματική γραφή.
Mόνοι μας ερχόμαστε. Μόνοι μας φεύγουμε./ Κόσμος μπαίνει. Κόσμος βγαίνει. /Αδέρφια και μάνα και πατέρας/ και άντρας και παιδιά /και φίλοι καρδιακοί/ κι ο έρωτας/-πάντα ο έρωτας κρυμμένος στη γωνία./Δική μας μόνο η μοίρα./Κοιμάται στο μαξιλάρι μας,/τρώει απ’ τις σάρκες μας, ανασαίνει τις πνοές μας./ Με την πρώτη κραυγή φέρνει λύπες και χαρές/και ύστερα πάλι λύπες
Διαβάστε περισσότερα