Η Αγγελική Κουντουράκη ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ποιήματα και διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

Μιλάει στο Ποιείν για την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Nigredo». Τα ποιήματα της Αγγελικής Κουντουράκη συνομιλούν με τον έρωτα και τον θάνατο. Κινούνται ανάμεσα στην ορμή της ζωής και στην ορμή της καταστροφής. Έννοιες ασύλληπτες. Γράφει για σώματα που ενώνονται, που στάζουν δάκρυα και στο τέλος στέκουν γυμνά. Τα ποιήματα της γεμάτα έρωτα και απαίτηση. Η πρώτη της ποιητική συλλογή κυκλοφορεί από τις ΑΩ εκδόσεις.

`

Η Νάνα Παπαδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, της Σχολής Σκηνοθεσίας Κιν/φου Ε. Χατζίκου, του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνοθέτες σε έργα ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου, που παρουσιάστηκαν σε πολλές θεατρικές σκηνές (Θέατρο Τέχνης, Εθνικό Θέατρο, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Θέατρο Δημήτρης Χορν, Badminton κ.ά.) καθώς και στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Μιλάει στο Ποείν για το τέταρτο ποιητικό βιβλίο της με τίτλο «Αργέγονη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι. Πρόκειται για ένα βιβλίο επηρεασμένο απ’ την Art Brut (Ακατέργαστη Τέχνη), τη Σκοτεινή Κυρία των Σονέτων του Σαίξπηρ, τη Συκόραξα της Τρικυμίας, ακόμη και το σύμπαν του σαιξπηρικού Άμλετ ή της ιψενικής Έντα Γκάμπλερ . Η τέταρτη ποιητική της συλλογή είναι ένα βιβλίο πολύ «προσωπικό» καθώς συμπυκνώνει την πορεία και την ψυχική της διαδρομή. Τα 55 ποιήματα – στιχουργήματα της συλλογής έχουν αρίθμηση από τα γράμματα της αλφαβήτου. Πρόκειται για θραύσματα, ενορατικές αναλαμπές, όνειρα που βουτάνε μέσα σ’ ένα σκοτάδι συνδεδεμένο με τη θηλυκή πρόσληψη του κόσμου. Αυτό το σκοτάδι δεν θέλησε να το καλύψει αλλά να το επεξεργαστεί και να καρφώσει τα μικρά της ποιήματα σαν άστρα στον νυχτερινό ουρανό.

`

 ΜΘ’  

Όσο μεγαλώνει   

Επιθυμεί πιο πολύ το ζώο  

Απ’ τον θεό.  

Είναι σχεδόν ευτυχισμένη.  

`

Μιλήστε μας για τον τίτλο της ποιητικής σας συλλογής «Αρχέγονη» και τη σημασία της. 

O τίτλος «Αρχέγονη» προέκυψε στην πορεία της συγγραφής του βιβλίου, καθώς προσπαθούσα κι εγώ η ίδια να καταλάβω και να ονομάσω τι ήταν αυτό που με έκανε να επιμένω προς μία κατεύθυνση που δεν ήξερα πού θα με οδηγήσει. O αρχικός τίτλος ήταν «Τρεις μήνες στο σπίτι του Άριελ». Είχα επικεντρωθεί στην «Τρικυμία» του Σαίξπηρ και στις πρόβες ενός επινοημένου θιάσου για το ομώνυμο έργο. Τελικά, μέσα απ’ τη δουλειά, αναδύθηκε και μονοπώλησε τον χώρο της έμπνευσής μου, μία θηλυκή οντότητα, σαν τη Συκόραξα, η οποία ορθώθηκε, μες στη φαντασία μου, σαν ένα θεόρατο δέντρο, με κλαδιά κι αμέτρητα παρακλάδια, μια μητρική παρουσία, η οποία ελευθέρωσε και αγκάλιασε διαφορετικές πτυχές της ύπαρξής μου. Και ενώ, στην αρχή, με τρόμαξε, μετά λειτούργησε ως οδηγός και πηγή δημιουργίας.

`

-Είναι η ποίηση μια από τις πιο «Αρχέγονες» μορφές έκφρασης;

Την ποίηση τη φέρουμε μέσα μας. Όμως, για να μπορέσουμε να τη συναντήσουμε, χρειάζεται πολλή δουλειά. Ξεχορταριάζουμε για να ανοίξουμε τον δρόμο. Θεωρώ ότι και η σιωπή είναι μέρος της ποίησης. Το ποίημα είναι η κορφή, το κύριο σώμα, όμως, είναι η σιωπή. Αυτό ισχύει και στο θέατρο. Κάθε τέχνη, νομίζω, αν την ακολουθήσεις ή την αφήσεις να σε οδηγήσει στις ρίζες της, όπως ο χορός, το θέατρο, η μουσική, φτάνει σε κάτι πρωταρχικό, μια πηγή, ένα αστείρευτο νόημα, που διαρκώς αρχίζει και δεν τελειώνει ποτέ.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επανέρχεται στο κλασικό μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, μετά από την τεράστια επιτυχία που είχε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όταν πρωτοανέβηκε το 2012, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του ιδίου. Φέτος, με αστείρευτη έμπνευση, υπογράφει μια ακόμα φαντασμαγορική μουσική παράσταση, με ανανεωμένη εντυπωσιακή δραματουργία και φρέσκια σκηνοθεσία, με πολλά και θεαματικά κοστούμια και σκηνικά και έναν θίασο- ορχήστρα 10 ηθοποιών που ερμηνεύει ζωντανά την ξεσηκωτική μουσική του έργου!

Το βιβλίο Το νησί των θησαυρών θεμελίωσε την «Πειρατική μυθολογία» η οποία συνεχίζει ενάμιση αιώνα σχεδόν μετά να ερεθίζει το φαντασιακό ολόκληρου του πλανήτη. Πρωτοεκδόθηκε το 1883 και πρόκειται για μια συναρπαστική περιπέτεια με πειρατές, πλοία, χάρτες, μυστικά, ανταρσίες, συμπλοκές και πολλές ανατροπές, που πολύ συχνά χαρακτηρίζεται -και δικαίως- ως ιστορία ενηλικίωσης με άφθονες και πολυεπίπεδες ερμηνευτικές προεκτάσεις.

****************************************************************************************************

AΠΟΣΠΑΣΜΑ από το βιβλίο σε μετάφραση Φίλιππου Μανδηλαρά, εκδ. Πατάκη. 

Τον θυμάμαι να στέκεται και να κοιτάζει τον όρμο μπροστά στο πανδοχείο σιγοσφυρίζοντας και ύστερα να πιάνει
εκείνο το παλιό θαλασσινό τραγούδι που τόσο συχνά θα ακούγαμε στη συνέχεια από τα χείλη του:

«Δεκαπέντε ναυτικοί
πάνω απ’ το σεντούκι του νεκρού –
Γιο-χο-χο, κι ένα μπουκάλι ρούμι!».

Η φωνή του ήταν τραχιά και τρεμουλιαστή, σαν να είχε σπάσει στα καπηλειά των λιμανιών με τον χρόνο. Χτύπησε την πόρτα με το χοντρό μπαστούνι που κρατούσε στο χέρι, κι όταν του άνοιξε ο πατέρας μου, τον πρόσταξε άγρια να του φέρει ένα ποτήρι ρούμι. Ο πατέρας μου τον εξυπηρέτησε δίχως κουβέντα, και μόλις ο άντρας πήρε το ποτήρι στα χέρια του, κατέβασε το περιεχόμενό του αργά, σαν άνθρωπος που ξέρει να πίνει, κοιτάζοντας μία τα βράχια που υψώνονταν προς τη μεριά της θάλασσας και μία την ταμπέλα του μαγαζιού μας. «Ωραίο λιμανάκι αυτό…» είπε στο τέλος. «Κι αυτό το μαγαζί καλούτσικο είναι… Έχετε κόσμο εδώ, φίλε μου;» Ο πατέρας μου του απάντησε πως όχι, δυστυχώς δεν είχαμε πολύ κόσμο.

«Πολύ καλά τότε» του αποκρίθηκε ο άντρας. «Αυτό ακριβώς ζητάω. Ε, φίλε!» φώναξε στον χαμάλη που περίμενε έξω από την πόρτα. «Ξεφόρτωσε το σεντούκι και φέρ’ το μέσα. Θα μείνω εδώ για λίγο καιρό!» Κατόπιν στράφηκε στον πατέρα μου και συνέχισε: «Εγώ είμαι απλός άνθρωπος, φίλε μου. Λίγο ρούμι, κάνα αυγό με μπέικον, ένα λιμανάκι σαν τούτο εδώ, για να βλέπω τα καράβια να περνούν, και είμαι ευχαριστημένος…
Πώς να με λες; Να με λες Καπετάνιο, αν σ’ αρέσει. Α, σε βλέπω λίγο σκεφτικό… Έχω λεφτά, ησύχασε. Να, πάρε!» και πέταξε κάτω τρία τέσσερα χρυσά νομίσματα.
«Όταν θα τα έχω φάει και θα τα έχω πιει, μου λες!» αναφώνησε περήφανα, σαν να ήταν καπετάνιος του Bασιλικού Nαυτικού. Και πράγματι, παρά τα τριμμένα ρούχα του και τους απότομους τρόπους του, ο άντρας αυτός δεν έμοιαζε με απλό ναυτικό, αλλά με καπετάνιο πρώτης διαλογής, που είχε συνηθίσει να προστάζει και να τον υπακούν δίχως δεύτερη κουβέντα.
Ο χαμάλης μάς είπε πως ο άντρας είχε φτάσει το ίδιο πρωί με την ταχυδρομική άμαξα, πως είχε ρωτήσει να
μάθει για όλα τα πανδοχεία στην ακτή και πως, ακούγοντας καλά λόγια για το δικό μας και μαθαίνοντας πως ήταν απόμερο, το προτίμησε. Αυτά ήταν όλα όσα μπορέσαμε να μάθουμε για τον καινούριο νοικάρη μας

Η Άντζελα Λούτζιο γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι Ελληνίδα με Ιταλική καταγωγή. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στην Αθήνα. Το 2022 κυκλοφόρησε από τις «ΑΩ Εκδόσεις» η πρώτη της ποιητική συλλογή «Επίμονα Παράθυρα», η οποία απέσπασε το βραβείο ποίησης «Μαρία Πολυδούρη».

Μιλάει στο Ποιείν για την ποιητική συλλογή της ,τη βράβευση ,την αισιοδοξία που αφήνουν στον αναγνώστη τα ποιήματά της και εξηγεί πώς τα παράθυρα είναι ένα μέσο να ανακτούμε τις χαμένες ανάσες μας σε καιρούς ασφυξίας.

-Μιλήστε μας για τον τίτλο της ποιητικής σας συλλογής και τη σημασία του.

Πιστεύω πως τα ποιήματα της συλλογής αφήνουν στον αναγνώστη, ως επι το πλείστον, μια επίγευση αισιοδοξίας. Μια πεποίθηση ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά, ακόμα κι όταν στο κάδρο αποτυπώνεται η πιο ζοφερή πραγματικότητα. Μια υπενθύμιση ότι η ομορφιά υπάρχει και αντιστέκεται, αρκεί να εστιάσεις εκεί που φύεται. Αυτά ακριβώς σηματοδοτεί και ο τίτλος της συλλογής. Τα παράθυρα είναι το μέσο να ανακτούμε τις χαμένες ανάσες μας σε καιρούς ασφυξίας, είναι το ίδιο επίμονα όσο η αναπνοή μας, φτάνει να τα κρατάμε ανοικτά και διάπλατα.

– Πώς νιώσατε όταν μάθατε ότι τα «Επίπονα παράθυρα» απέσπασαν το βραβείο ποίησης «Μαρία Πολυδούρη» 2022;

Ένιωσα μεγάλη χαρά και τιμή. Όταν αποφασίζεις να ξεπεράσεις την εσωστρέφεια της γραφής εκδίδοντας ένα βιβλίο ποτέ δεν γνωρίζεις το «αντίκρυσμα». Αν θα βρεις συγκοινωνούς, συμπαραστάτες και συμμέτοχους. Το βραβείο είναι αναμφισβήτητα μια αναγνώριση και μια δικαίωση για ένα δημιουργό και διευκολύνει τρόπον τινά τη διαδικασία του μοιράσματος ενός έργου. Το στοίχημα βέβαια παραμένει για το δημιουργό πάντα το ίδιο και αφορά στο πόσοι μπορούν τελικά να συμμερίζονται αυτό που εσύ μοιράζεσαι.

«Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» είναι ο τίτλος του έργου, της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας (2015) Λευκορωσίδας δημοσιογράφου και συγγραφέως Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, το οποίο θα παρουσιαστεί σε σύλληψη και ερμηνεία Κάτιας Γέρου και Ναταλίας Γεωργοσοπούλου και δραματουργική επεξεργασία Παντελή Μπουκάλα. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 26 Οκτωβρίου στο Θεατρικό Φεστιβάλ Ιθάκης. Στην Αθήνα η παράσταση θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Φούρνος από το Σάββατο 18 Νοεμβρίου και κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00 (έως 21/01).

Δύο γυναικείες φιγούρες στη σκηνή καταθέτουν ένα σύγχρονο μαρτυρολόγιο για τη συμμετοχή της σοβιετικής γυναίκας στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Αφηγούνται την τραγική ιστορία της θηλυκότητας μέσα στα πεδία των μαχών, δημιουργώντας ένα τοπίο μνήμης, όπου συνδέονται το παρόν με το παρελθόν, το πραγματικό με το ονειρικό.

Ο σκηνικός χρόνος, γεμάτος ρωγμές και ρήγματα, δημιουργεί τον τόπο όπου ανασαίνει η ανθρώπινη ψυχή. Οι δύο θηλυκές φιγούρες αποκαλύπτουν προσωπικά βιώματα γεμάτα συγκρούσεις και αντιφάσεις και την ίδια στιγμή φωτίζουν το ανείπωτο βάθος των συναισθημάτων τους, των απόκρυφων επιθυμιών και των ονείρων τους.

Μεταξύ έρωτα και πολέμου, μνήμης και ιστορίας, οργής και χιούμορ, οι γυναίκες αυτές επαναδιεκδικούν τις ζωές τους, τα σώματά τους, τα συναισθήματά τους, τους εαυτούς τους. Κατά τη διάρκεια της παράστασης η σκηνή μετατρέπεται σε χώρο εξέγερσης του ανθρώπινου πάθους απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης.

Η παράσταση θα παρουσιαστεί επίσης στην Πάτρα (4-5/11 στο θέατρο “Γραμμές Τέχνης”), και στο Δημοτικό Περιφερειακό θέατρο Ιωαννίνων (8 & 9 Δεκεμβρίου).

Στις 28 Γενάρη θα παρουσιαστεί στο Μαρόκο (Ραμπάτ) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ JASSAD “Festival International des femmes metteuses en scène”.

Το βιβλίο  της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς είναι ένα πολυφωνικό ντοκουμέντο, μια εξομολόγηση της γυναικείας μνήμης από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Κυκλοφορεί σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου από τις εκδόσεις Πατάκη.