Θαυμαστός καινούριος κόσμος

το πρωί μετράμε νεκρούς

το μεσημέρι αποχαιρετισμός στα όπλα

απόγευμα παύση ή ανασκόπηση

η ψυχή νυχτώνει τη μέρας.

Ευτυχώς δεν είμαι ώρα

Θαυμαστός καινούριος κόσμος

ρωσικός χειμώνας το δίκαιο

παγωμένο στέκει εν μέσω θέρους

ο Δεκέμβρης με την πορφύρα του

κρύβει τις μαχαιριές.

Ευτυχώς που είμαι τώρα

Ξημέρωσε κι απόψε η νύχτα

ντυμένη με το πτώμα της ημέρας που βράδιασε

Σελίδες σκισμένες έκρυψαν τις λέξεις τους

Χωρίστηκε η προπαραλήγουσα απ’ τον πόλεμο

μεγάλωσε το ‘’ο’’

και βρέθηκε σ’ ένα ποτάμι αδιάβατο.

Κόντρα στο νερό ριζώθηκε το μέγα

φυτεύοντας με πείσμα τα ίχνη του

σ’ ένα παρόν διάτρητο.

Φύτρωσε άνθρωπος από εκείνο το ωμέγα

κυνήγησε,

έτρεξε,

κρύφτηκε·

και τώρα τρέμει.

Φοβάται μην μάθει πως μαράθηκε

Μην βρεθεί αντιμέτωπος με κανέναν καθρέφτη

και δει αυτό το ψυχρό, σκούρο αίμα που φοράει

Βράδιασε πάλι η μέρα,

η νύχτα ντύθηκε με το πτώμα της·

Ξημέρωσε.

Εν αρχή Ηδονή

Κι αλήθεια γεννήθηκα.
Εγώ, η απόκοσμη.
Με τις χιλιάδες φωτιές στα μαλλιά μου.
Η Αχειροποίητη Γυνή ηδονής και οδύνης.
Σέρνω χιλιάδες γραμμές.
Καμπύλες απαλές κυρτώνουν το σώμα μου.
Λευκές υπάρξεις που κανείς δεν τις άγγιζε.
Στεριά που μπορείς να έρθεις με το κύμα σου.
Να ενωθείς με τα άδυτα.
Να μυρίζεις αέναη νιότη.
Απόρθητο Έρωτα,
Που μονάχα ο ήλιος τον άγγιξε.
Που μονάχα το χώμα,
Με γύμνωσε εμπρός σε χιλιάδες αστέρια.
Σε μέρη απόκρυφα,
Να σμίγω στα σκέλη μου,
Με της βροχής το αγνάντεμα,
Χιλιάδες πόνους, κραυγές κι ανεκπλήρωτα.
Τόσο κόκκινες,
Ακάνθινες,
Ρόδινες βελόνες,
Να τρυπάς το κορμί μου.
Κι ύστερα νωχελικά,
Να κατεβαίνεις τους λόφους μου.
Με τα περήφανα χέρια σου,
Αργά σε ανάπαυση.
Με κινήσεις εκστατικές.
Σαν Ύμνος αλώβητος σε βωμούς Ιερούς.
Και στον Άγιο Βράχο μου,
Από τα σπλάχνα μου, να ανεβαίνουν στιχόλιθοι.
Να απιθώνουν ολόλευκα κρίνα,
Σμιλεμένα μάρμαρα κατάλευκα,
Που θέλει ο γλύπτης να γλείψει με τις σκαλωσιές του Έρωτα, Τον Κόσμο,
Που εμείς θα ορίσουμε.
Ένας ορθογώνιος Έρωτας,
Τρεις γωνίες κι ένας απέραντος κύκλος ενώνονται.
ΑΥΤΟΣ!
Ο κόσμος μας, ο ελάχιστος, ο άπειρος!

Βρήκα τα χρόνια μου περισσότερα
απ’ τις σταγόνες της βροχής
κι όμως κάθε πρωί ξυπνώ
μέσα στο ίδιο σπίτι.
«Το σπίτι των κολασμένων», θυμάσαι;
Είσαι εκεί, είναι κι αυτοί
κι ο διάβολος.
Κι εκείνος που διαρκώς ρωτάει
δε σταματάει να μιλάει
λέει
τι γυρεύεις εδώ;
Οι απαντήσεις τέλειωσαν
μαζί με τα τσιγαρόχαρτα
και για πρώτη φορά
μπορώ με σιγουριά να πω
ότι δε δίνω δεκάρα.

Julie Brunn | Hare Stare Original

Χους ει και εις χουν αποσύνθεσις·
καθώς συντελείται στο σώμα η απομάκρυνση των γεγονότων της μνήμης
το γεγονός το κεφαλαιώδες έρπεται στα χαλίκια
και κάθεται στη φούξια πέτρα που ναι η επιτύμβια στήλη
του λαγού: εκεί από κάτω
τον έθαψα το περασμένο καλοκαίρι.
Τον βρήκα ξεκοιλιασμένο στην άσφαλτο
κάτω απ’ τα χνάρια τα μαύρα ενός λάστιχου
κι ήταν ακόμα ζεστός μα
νεκρός απ’ άκρη ως άκρη με μάτια
σα σβόλους από άχυρο που γυαλίζει στο φεγγαρόφως.
Τον πέταξα στο πορτ παγκάζ
τον πήρα στο σπίτι
έσκαψα ένα λάκκο στην αυλή
με το φτυάρι και το Πάτερ ημών
ο εν τοις ουρανοίς
και τον έθαψα.
Εκεί είναι ακόμα. Ακόμα νεκρός. Ο νεκρός λαγός των εσχάτων.