Το χωράφι μου

Στην πλάτη μου δεμάτι τα καυσόξυλα,

σ’ ένα χωράφι γέρικο, παλιό τόσο

που μες στα ξερά ούτε ζιζάνια δε φυτρώνουν

και τα παπούτσια μου τρυπούν

και γύρω μου γελούν τα έντομα

κι οι τόσες άκαρπες ελιές

δεν είναι παρά απλά ο εαυτός μου.

Και με κοιτά μέσα απ’ τους ρόζους,

γυμνός, γκροτέσκος, τραβηγμένος

απ’ του κόσμου την όμορφη τάξη

-αδύναμη κράση η κράση μου

τσακισμένη στη λειψυδρία-

κι άμα δεν ξέρω από δουλειά

κι απ’ αυτά που όλοι οι ανθρώποι ξέρουν

και όμως καταφέρνω στις παλάμες μου

να έχω πάντα κάλλους      -δεν είναι παράσημο

είναι απλά μια απολογία.

(Οι αμαρτίες που με πνίξαν προηγήθηκαν

δεν ήταν ποτέ -ποτέ!- όλες δικές μου

μα αυτό το κρύο το χειμωνιάτικο

εγώ θα πρέπει να το σπάσω

με το να κάψω ξύλα.)

Ταπεινώνομαι Κύριε.

Τι ζητάς πια από μένα;

μόνο χώμα μπορεί να δώσει το χωράφι μου

μόνο αίμα ζεστό κάτω απ’ το δέρμα

που θέλω μα δε το μπορώ

να το χαρίσω ως κι αυτό σ’ Εσένα

-τι ζητάς πάλι αυτό το βράδι

σ αυτή την τσακισμένη αντανάκλαση

που τόσο πάλι μοιάζει με εμένα;   Δεν αρκούν;

Δεν αρκούν τα γονατίσματα μου

για να σταθείς όρθιος στο σβέρκο μου

δεν αρκεί το ένα μου δάκρυ μου

να σώσει αυτό το άνυδρο χωράφι;

Μην ξαναστείλεις το περιστέρι

Έρχεται μέσ’ απ’ τη θάλασσα
μουδιασμένο –

αντί γι’ αλάτι
η φτερούγα του στάζει πετρέλαιο·
μάτι δεν έχει να με δει
το έφαγε η αιθάλη·
ραμφίζει βράχια
βότσαλα καταπίνει
στο πόδια μου έρχεται κι αφήνει

τις λέξεις σου –
τις τρυφερές
σαν πέτρες.

Δεν θα μάθω ποτέ τ’ όνομά τους

Τους ακούω να έρπουν μέσ’ απ’ το δάσος.
Μοιάζουν κουρασμένοι.
Καλώς τα παιδιά, τους λέω,
να κεράσω λίγα βατόμουρα;
Είμαστε περαστικοί, λένε,
δείχνοντας τα σακιά με το χώμα.
Χαμογελώ.
Παρά τη νύστα μου θέλω να δείξω φιλόξενη.
Δεν κρατούν τσεκούρια·
μονάχα κάτι καλογυαλισμένα αλυσοπρίονα.
Όλα θα γίνουν γρήγορα, λένε.
Βλέπω να πέφτουν στο παρκέ
φτερούγες σπουργιτιών και φύλλα.
Μυρίζει φρέσκο ροκανίδι και φτερνίζομαι.
Τώρα θα δυναμώσεις, λένε.
Παρά την κούρασή τους
θέλουν να δείξουν τρυφεροί και γενναιόδωροι.

Απρίλης 23

Κάθε που γιόρταζα θυμόμουν την άνοιξη.
Στο ξημέρωμα που βρήκα την νύχτα να χάνεται.
Στον χορό των ανόητων.
Κάπου που όταν σκεφτόμουν ότι έρχεται καλοκαίρι δεν κοιμόμουν.
Εκεί ήσουν και μέσα σου έβρισκα το νόημα όλων των ποιημάτων μου.

Ερωτικό

Όταν κάποια φορά
ρώτησα αν η αγάπη είναι μια
λεξη μονάχα,
σκέφτηκα πως δεν αρκεί.
Τι να απογινω όταν
εκείνος που αγαπώ έχει ζήσει
μια ζωή κι εγώ
δεν βαστω ούτε θέση αρκετή
βαθιά μέσ τα μαλλιά του.
Μάτια σιωπής είναι η ζωή
που δεν χωράει να βγει
σε λέξεις.
Είπαμε πολλά.
Γράφω τώρα ανοιχτά όνειρα με ήλιο και
δεν ξέρω αν θα δω
ξανά σκοτάδι.
Μα πιο πολύ φοβάμαι
πως ότι αγαπώ
δεν θα αγαπήσει ξανά.

ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Μα είμαι και εγώ.
Βλέπεις κάποτε δεν ήξερα ποια ήμουν.
Και τώρα που ξέρω, δεν έχω ιδέα τι να κάνω.
Μεγάλες αποστάσεις, πιτσιρίκια εμείς.
Ούτε δίπλωμα έχω,
ούτε καν ποδήλατο.
Είναι που δυσκολεύομαι με τις ισορροπίες.
Όμως μαθαίνω γρήγορα καινούργιους δρόμους.
Αλήθεια, δεν θα σε απογοητεύσω αυτή την φορά.
Θα αγοράσω μία πυξίδα αύριο, για να είμαστε σίγουροι.
Γιατί ούτε προσανατολισμό έχω,
και που και που χάνομαι.

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΟΥΝ

Δεν θα σε θυμόμουν…
Μα σε θυμήθηκα.
Και ήταν όπως τότε που έλεγα πως σε περιμένω.
Και έτσι θα πηγαίνει πια.
Θα σε θυμάμαι σαν να σε έχω.
Και είναι αστείο, γιατί δεν θυμάμαι να σε είχα και ποτέ πραγματικά.
Και αν σε είχα ήταν για λίγο.
Ήταν για λίγο λάθος.
Και λίγο πολύ δεν έπρεπε να σε έχω.
Ούτε εσύ έπρεπε.
Δεν λέω πως τώρα πρέπει.
Λέω πως τώρα κατάλαβα.
Τώρα σε κατάλαβα.
Σε κατάλαβα.
Τότε, δεν σε είχα καταλάβει.
Σε θυμόμουν και έλεγα ψέματα πως δεν.

Επιστροφή

Ποιήματα
γαντζωμένα
σε αψίδα θριάμβου
στον σταυρό
που χάραξε
ο μπάτης
τυχαία
πάνω στην άμμο
του μεσημεριού.
Ραστώνη.
Εκπνέω λυγμικά
τον άρρητο πόθο μου
που βούλιαξε
σε μια κλεψύδρα.
Βυθίζω
τις χούφτες μου
βαθιά
μέσα στην άμμο.
Στρουθοκάμηλοι
πλανώνται.
Αδιόρατος, κάπου
εσύ.
Σε ένα γέρμα
του ήλιου.

Ροδοχάραμα

Στη θύμισή σου
εύηχα βλασταίνω
ατοπήματα.
Ριγώ.
Το σώμα μου
σε στάση
απολίθωσης.
Με κατακυριεύεις.
Εναγκαλίζομαι
την αύρα σου
την άσβεστη
όταν ροδοχαράζει
στο είναι μου.
Μπλέκομαι
σε ένα στρόβιλο
ανέγνωρου πάθους.

Ανείπωτη
η έλλειψη.