Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης

Κατηγορία

Νέοι Ποιητές

Νέοι Ποιητές

Νέοι Ποιητές

Αλεξάνδρα Ελευθερίου, Δύο ποιήματα

Η Αλεπού τη νύχτα

Πίσω από το υφαντό-
κλωστή από νερό και αέρα,
λίγη βρόχινη ορεινή σιωπή.
Τα βράδια καίγονται∙
με τον τρόπο τους-
ερωτήματα κρέμονται από τα σχοινιά.
Έπειτα λησμονούνται-
αλλά αυτό δεν είναι απολύτως αληθές.
Καθότι, κάθε ήμερη στιγμή -σιγά-
πολύ σιγά, σαν στάχτη πριν σβήσει-
καίει μέσα μου-
μία άξια απορία:

Αν σαν αλεπού, βγαίνει τις νύχτες
Κάτι ξένο
πίσω από το σύννεφο∙
κατεβαίνοντας στη γη οσμίζεται,
το φλερτ μου με τ’ αδύνατο.

Αν παγωμένη η αλεπού,
έχει για μάτια άυπνα-φώτα
της μικρής της πόλης
κι αθόρυβα κοιτάει∙
σαδιστικά,
να αποτυχαίνω- κάθε φορά.

Διαβάστε περισσότερα
Νέοι Ποιητές

Γεωργία Βασιλειάδου, «Κόσμος καινός»

Θαυμαστός καινούριος κόσμος

το πρωί μετράμε νεκρούς

το μεσημέρι αποχαιρετισμός στα όπλα

απόγευμα παύση ή ανασκόπηση

η ψυχή νυχτώνει τη μέρας.

 

Ευτυχώς δεν είμαι ώρα

 

Θαυμαστός καινούριος κόσμος

ρωσικός χειμώνας το δίκαιο

παγωμένο στέκει εν μέσω θέρους

ο Δεκέμβρης με την πορφύρα του

κρύβει τις μαχαιριές.

 

Ευτυχώς που είμαι τώρα

Διαβάστε περισσότερα
Νέοι Ποιητές

Ανθή Δολιώτη, Δύο ποιήματα

 

Ξημέρωσε κι απόψε η νύχτα

ντυμένη με το πτώμα της ημέρας που βράδιασε

 

Σελίδες σκισμένες έκρυψαν τις λέξεις τους

Χωρίστηκε η προπαραλήγουσα απ’ τον πόλεμο

μεγάλωσε το ‘’ο’’

και βρέθηκε σ’ ένα ποτάμι αδιάβατο.

 

Κόντρα στο νερό ριζώθηκε το μέγα

φυτεύοντας με πείσμα τα ίχνη του

σ’ ένα παρόν διάτρητο.

Φύτρωσε άνθρωπος από εκείνο το ωμέγα

κυνήγησε,

έτρεξε,

κρύφτηκε·

και τώρα τρέμει.

Φοβάται μην μάθει πως μαράθηκε

Μην βρεθεί αντιμέτωπος με κανέναν καθρέφτη

και δει αυτό το ψυχρό, σκούρο αίμα που φοράει

 

Βράδιασε πάλι η μέρα,

η νύχτα ντύθηκε με το πτώμα της·

Ξημέρωσε.

Διαβάστε περισσότερα
Νέοι Ποιητές

Άννα Εμμανουήλ, «Εστί Ηδονή», ΑΩ εκδόσεις, 2024

 

 

Εν αρχή Ηδονή

Κι αλήθεια γεννήθηκα.
Εγώ, η απόκοσμη.
Με τις χιλιάδες φωτιές στα μαλλιά μου.
Η Αχειροποίητη Γυνή ηδονής και οδύνης.
Σέρνω χιλιάδες γραμμές.
Καμπύλες απαλές κυρτώνουν το σώμα μου.
Λευκές υπάρξεις που κανείς δεν τις άγγιζε.
Στεριά που μπορείς να έρθεις με το κύμα σου.
Να ενωθείς με τα άδυτα.
Να μυρίζεις αέναη νιότη.
Απόρθητο Έρωτα,
Που μονάχα ο ήλιος τον άγγιξε.
Που μονάχα το χώμα,
Με γύμνωσε εμπρός σε χιλιάδες αστέρια.
Σε μέρη απόκρυφα,
Να σμίγω στα σκέλη μου,
Με της βροχής το αγνάντεμα,
Χιλιάδες πόνους, κραυγές κι ανεκπλήρωτα.
Τόσο κόκκινες,
Ακάνθινες,
Ρόδινες βελόνες,
Να τρυπάς το κορμί μου.
Κι ύστερα νωχελικά,
Να κατεβαίνεις τους λόφους μου.
Με τα περήφανα χέρια σου,
Αργά σε ανάπαυση.
Με κινήσεις εκστατικές.
Σαν Ύμνος αλώβητος σε βωμούς Ιερούς.
Και στον Άγιο Βράχο μου,
Από τα σπλάχνα μου, να ανεβαίνουν στιχόλιθοι.
Να απιθώνουν ολόλευκα κρίνα,
Σμιλεμένα μάρμαρα κατάλευκα,
Που θέλει ο γλύπτης να γλείψει με τις σκαλωσιές του Έρωτα, Τον Κόσμο,
Που εμείς θα ορίσουμε.
Ένας ορθογώνιος Έρωτας,
Τρεις γωνίες κι ένας απέραντος κύκλος ενώνονται.
ΑΥΤΟΣ!
Ο κόσμος μας, ο ελάχιστος, ο άπειρος!

Διαβάστε περισσότερα
Νέοι Ποιητές

Αλέξανδρος Σάντο Τιχομίρ, «Όριο»

Βρήκα τα χρόνια μου περισσότερα
απ’ τις σταγόνες της βροχής
κι όμως κάθε πρωί ξυπνώ
μέσα στο ίδιο σπίτι.
«Το σπίτι των κολασμένων», θυμάσαι;
Είσαι εκεί, είναι κι αυτοί
κι ο διάβολος.
Κι εκείνος που διαρκώς ρωτάει
δε σταματάει να μιλάει
λέει
τι γυρεύεις εδώ;
Οι απαντήσεις τέλειωσαν
μαζί με τα τσιγαρόχαρτα
και για πρώτη φορά
μπορώ με σιγουριά να πω
ότι δε δίνω δεκάρα.

Διαβάστε περισσότερα