Η ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Χθες μεταμορφώθηκα σε κύκνο
με τα γόνατά μου υποδέχθηκα τα κύματα στης λίμνης την όχθη
στη γη όπου βολεύονται και με μια κουταλιά ήλιο
Ανηφορώντας τις κλίμακες του ουράνιου δένδρου
Μέσα μου μέσα σου ξανοίγουν οι πόνοι σαν πόροι
Στο άλικο αίμα του λυκόφωτος πάνω σε πέτρα
Είμαι σαν τις ρίζες ενός πλατάνου με πουλιά ονειροπόλα
Μου είναι αδύνατο να ζω μονάχη, χωρίς ουρανό χωρίς γη,
Χωρίς να περπατώ με τα πόδια μου πάνω από φύλλα και άνθη…

ΟΜΒΡΙΟΣ ΚΑΙΡΟΣ

Έξω βρέχει
κλαίνε τα πουλιά πάνω στα φύλλα
Η ομπρέλα καταπίνει το νερό της καταιγίδας
Η οικουμένη κοιμάται,
Τα άνθη ανακαλύπτουν το σώμα
Τα δάκρια της νύχτας πέφτουν σε αναμμένα κεριά.
Ξυπνώ και φοράω τον έρωτα και την ομπρέλα
Καλώ τα πουλιά να μην φοβούνται τη βροχή
γιατί ο έρωτας περιστρέφει τον κόσμο όλο
έστω κι αν δεν εμπιστευόμαστε τον άνθρωπο.
Ακούω φωνές μακρινές
που τη σιωπή ξεσκονίζουν
οι δρόμοι ριγούν
σαν σε πυρετό
η νύχτα τρελαίνεται
κάνει κρύο απόψε
ασταμάτητα βρέχει
μεταμορφώνομαι σε ομπρέλα πουλιών.

Στην πινακοθήκη

1.

Κάποιο δαιμόνιο στην καρδιά μου ζει,
και σ’ ώρες ζοφερές με καταβάλλει –
είτε στη μέση της ζωής που θάλλει,
είτε στου ξύπνιου ονείρου τη σιγή.

Κι ό,τι μου ψιθυρίζει μες στο αυτί,
σαν νεκρική καμπάνα μου ηχάει:
κρύο, νεκρό, λες, στόμα με φιλάει –
των ξωτικών η φάρα είναι φριχτή!

Ύπουλα λόγια λέει: «Αφού το ξέρεις:
ανούσιες οι προσπάθειές σου πλέρια.
Θεό και δημιουργία πια δεν πιστεύεις·

ένα κενό μονάχα μες στο στήθος φέρεις·
τα ιδανικά, ψηλά που σημαδεύεις,
αντί για αστέρια, πλάνα πεφταστέρια!»

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Οἱ ἀσημένιες σάλπιγγες στὸν Τροῦλλον ἀντηχῆσαν:
Ὁμοῦ τὸ πλῆθος καταγῆς γονάτισ’ ὅλον δέος:
Κι’ εἶδα στὸν τράχηλον ἀνδρῶν νὰ φέρεται μὲ κλέος
τῆς Ῥώμης ὁ Ἅγιος Κύριος, τρανὸς Θεὸς λὲς κι’ ἦταν.

Ἱερόπρεπος, ῥᾶσο λευκὸ πλέον τ’ ἀφροῦ φοροῦσε,
κι’ ἀπάνω, βασιλόπρεπος, πορφυροτυλιγμένος,
τιάρα χρυσῆ τρικόρωνη καὶ ὑψηλὴ ἐστεμμένος:
Ἐν μεγαλείῳ κι’ ἐν φωτὶ ὁ Πάπας προσπερνοῦσε.

Πίσω ἡ καρδιά μου γλίστρησε τῶν χρόνων τὰ ἔρμα πλάτη
σ’ Ἕναν γύρω ἀπὸ θάλασσα κλειστὴ ποὺ ἐπλανήθη,
κι’ ὅπου ματαίως γύρευε τόπους νὰ ἡσυχάζῃ:

«Λαγούμι ἔχ’ ἡ ἀλεπού, κάθε πουλὶ φωληάζει,
εἷς, μόνος, πρέπει νὰ γυρνῶ κι’ ὁ ἀναπαημὸς μ’ ἀρνήθη,
κι’ ἔχω τὰ πόδια μελανά, κρασὶ ἁρμυρὸ μὲ δάκρυ».

II – This beast that rends me in the sight of all

Αυτό το θηρίο, που με σκίζει έτσι που όλοι να με δουν,
αυτή η αγάπη, αυτή η λαχτάρα, που τ’ άλλα έχει ξεχάσει,
που μ’ έχει καταβάλλει, καθώς τα στερνά φύλλα σκορπούν,
θα πληρωθεί, θ’ αρρωστήσει, μέχρι την άνοιξη θα΄χει περάσει.
Ο πόνος, απ’ τον κόμπο στο λαιμό, θα χαλαρώσει,
η πληγή θα επουλωθεί, ο πυρετός θα υποχωρήσει.
Θα ξεχάσω, πριν καν ο δρυοκολάπτης ζευγαρώσει,
το βλέμμα σου, που σήμερα μου΄ναι Ανατολή και Δύση.
Άθικτη όμως, αν και θα αγαπήσω κάποτε ξανά,
δε θα μείνω, από ένα τέτοιο κοφτερό μαχαίρι,
σ’ όλο μου το σώμα, καθώς κοιμάμαι θ’ αγρυπνά,
σκληρή στο φιλί, κρύα σαν το χιόνι μεσ’ στο χέρι,
η ουλή, απ’ τη συνάντηση αυτή, θα κρέμεται, σαν το σπαθί,
ανάμεσα σε μένα και στο σύντροφό μου, που θ’ ανησυχεί.

Γλυκιά γηγενής  της πράσινης ζούγκλας

Αιώνια φιλοξενούμενη του ανθηρού Απρίλη

Μεγάλη πολέμια των βάτων

Βιολέτα Πάρρα.

Περιβολάρισσα

….κεραμίστρια

….ράφτρα

Χορεύτρια του διάφανου νερού

Δέντρο γεμάτο με ωδικά πτηνά

Βιολέτα Πάρρα.

Έχεις διατρέξει ολάκερη την πολίχνη

Ξεθάβοντας κιούπια από άργιλο

Και λευτερώνοντας πουλιά παγιδευμένα

Ανάμεσα στα κλαδιά.

Ανήσυχη πάντα για τους άλλους

Όποτε δεν ανησυχείς για τ’ ανίψι

…..για τη θεία.