Δίγλωσση έκδοση (ελληνικά και γαλλικά) δύο ενοτήτων από το σκανδαλώδες αριστούργημα του Μπωντλαίρ. Οι «Παρισινοί πίνακες» και «Τα απαγορευμένα ποιήματα» περιλαμβάνουν ποιήματα με τολμηρό ερωτικό περιεχόμενο, και ανήκουν οργανικά στα Άνθη του κακού (1857), τη μία και μόνη συλλογή του Μπωντλαίρ.

********************************************

ΕΠΙΓΡΑΦΗ
Σ’ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ

Ειρηνικέ αναγνώστη, φυσιολάτρη,
Αυτό το κρόνειο, πικρό βιβλίο
Το λέω της μελαγχολίας μνημείο∙
Άνθρωπε του καλού, άσ’ το στην άκρη.

Ρητορική αν δεν πήγες να σπουδάσεις
Στου Σατανά το σκοτεινό σχολείο,
Δε θα αντιληφθείς ούτε σημείο,
Μπορεί και υστερικό να με ονομάσεις.

Αν, δίχως να χαθείς στη γοητεία,
Την άβυσσο κοιτάζεις με ηρεμία,
Έλα και διάβασε κι αγάπησέ με∙

Παράξενη ψυχή, που αναστενάζεις
Και στον παράδεισο ψάχνεις να φτάσεις,
Λυπήσου με!… Αλλιώς, σε καταριέμαι!

Φωτογραφία:Ανδρέας Ν. Αλεξάνδρου

Τα πέντε ποιήματα που ακολουθούν έχουν πρωτοδημοσιευτεί σε αγγλόφωνα περιοδικά. Διαιρεμένα σε ισόστιχες στροφές ή δομημένα σε ελεύθερους στίχους, αποτυπώνουν μικροσκοπικά τον τόπο, παραθαλάσσιο ή ορεινό, ως εξώτεροκέλυφοςτης ανθρώπινης υπόστασης. Εκθέτοντας το πεπερασμένο της ύπαρξης, η αφηγηματική φωνή υπαινίσσεται, την ίδια ώρα, το μυθικό σθένος που προσλαμβάνει το πνεύμα, όταν το σώμα εξωθείται σε ακραίες χωρικότητες.

These five poems were first published in English-speaking journals. Either structured along tercets and couplets or mimicking natural speech, they microscopically describe space – a place by the sea or in the mountains – as an outer cover of human existence. While exposing the vulnerability of life, the poetic voicealludes to the mythical strength the spirit evinceswhen the body is submitted to extreme spatialities.

Ικαρία

Εδώ βούτηξε ο Ίκαρος από γαλανό σε θαλασσί, και στροβιλίστηκε

μέσα από στρώματα ωραίου, στυγνού φωτός, καθώς ο αγέρας

χτυπούσε το φοβισμένο βλέμμα του, ως κάτω στη φουσκοθαλασσιά

κι από τη δύσβατη ακτή με τα στιλπνά βράχια

βούτηξαν οι νησιώτες στον αναβρασμό, να σώσουν το αγόρι

που πάλευε και φώναζε ώσπου βυθίστηκε κάτω απ’ τον αφρό.

Ύστερα, σαν προσγειώθηκε ο Δαίδαλος με τα φτερά ανέπαφα,

και η θλίψη του τον σώριασε πάνω απ’ την ξέξασπρη ακτή,

έτρεξαν οι νησιώτες να τον χρίσουν βασιλιά —τον άντρα που έπεσε

εξ ουρανού κι επέζησε. Έτσι επέζησε κι ο θρύλος,

όπως τους εκατόχρονους που αναρριχώνται στις πλαγιές,

τιμώντας τις ανεμόδαρτες χορδές της ασημένιας θάλασσας,

τον στεναγμό της βραδινής παλίρροιας πριν την αναλαμπή.

Βασίλεψε σοφά και μετρημένα, λένε, ο Δαίδαλος,

και ήταν η νουθεσία του “πᾶν μέτρον ἄριστον”.

Μα όσο κι αν ζούσαν οι νησιώτες όπως τους δίδαξε ο Δαίδαλος—

τρυγώντας χόρτα του βουνού, αρμέγοντας κατσίκια, βόσκοντας

ήμερα κοπάδια σε μέρη όπου η ρίγανη κατρακυλά στη θάλασσα—

βάφτισαν Ικαρία το νησί τους— στ’ όνομα του θεόπνευστου νέου

που κίνησε για τον ουρανό και αναλήφθηκε απαστράπτων,

με την καρδιά να φλέγεται απ’ το όνειρο της πτήσης.

έχουν κι οι πόλεις να πουν ιστορίες

δεκατρείς τρόποι να δεις ένα κοτσύφι

StevensWallace

πόλη θύμα

θα ανοίξουν την πόρτα

θα μπούνε μέσα επειδή θα είναι για να μπούνε

θα πούνε

πέθανε

επειδή ήμουν για να πεθάνω

θα βγάλουν τις μπότες

θα τρίξουν τα δόντια

επειδή στη γύμνια μου

τη γύμνια της πόλης μου θα δουν

πόλη θύτης

θα ανοίξουν την πόρτα

θα μυρίζει η γειτονιά χνώτο ζώου

θα σβήσει

η κιτρινισμένη λάμπα της οδού Ρακτιβάν

ο παλμός μου θα σβήσει

εσύ το ανέκφραστο κρανίο

μιας καθηλωτικής σιωπής

σ’ έχω διαλέξει

ν’ αφεθώ

να με κατοικήσεις

Διαβάστε περισσότερα

Εγώ τραγουδώ, τραγουδώ δίχως να το θέλω, κατ’  ανάγκη, αθεράπευτα, μοιραία, στην τυχαιότητα  των συμβάντων, σαν κάποιος που τρώει, πίνει ή βαδίζει και επειδή έτσι του ‘ρχεται•  θα πέθαινα αν δεν τραγουδούσα • το δημοφιλές  γεγονός του ποιήματος διεγείρει τα ηχητικά μου νεύρα, δεν μπορώ να μιλήσω, ψέλνω, σκέφτομαι με τραγούδια, δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να μιλήσω• οι θορυβώδεις, υπερβατικές εποποιίες με ορίζουν, και αγνοώ το νόημα του αυλού μου •  έμαθα να τραγουδώ ούσα νεφελώδης, μισώ, μισώ τις χρηστικές εσφαλμένες  δουλειές, τις καθημερινές, τις κοινότυπες, και αγαπώ την επιφανή σχόλη του ωραίου • να τραγουδάς, να τραγουδάς, να τραγουδάς… αυτό είναι το μοναδικό που ξέρεις, Pablo de Rokha.

Τα συμπαντικά σοφίσματα, τα κοσμικά, οι υπόγειοι δυναμικοί νόμοι, με διαφεντεύουν, το φυσικό μου τραγούδι, πολυφωνικό ανοίγεται πιο πέρα από το πνεύμα, η πλατιά υποσυνείδητη ομορφιά, τραγική, μαθηματική, πένθιμη, οδηγεί τα βήματα μου στην σκοτεινή φωτεινότητα • διασχίζω τις εποχές σαν ένα μεγάλο δύσμορφο όνειρο, η αλήθεια μου είναι η αληθινή αλήθεια, η ορχηστρική καρδιά, μουσική, ορχηστρική, διονυσιακή , πλέει στην σεβάσμια, στην τέλεια, στην εξέχουσα  ομόφωνη αντήχηση, τα φαινόμενα συγκλίνουν σ’ αυτήν, και μεγαλύνουν την ηχηρή ηχηρότητα, ηχηρή, ηχηρή  • κι ετούτα τα μοιραία χέρια πάνε, υπνοβατικά , κάνοντας πέρα την εξωτερική ζωή- έννοιες, σχήματα, ήθη, παρουσιαστικά- η διαίσθηση μου ακολουθεί τον δρόμο των πραγμάτων, προφητική, φωτισμένη και ευτυχής, γιατί τα πάντα τραγούδι γίνονται στα οστά μου, τα πάντα  τραγούδι γίνονται στα οστά μου.

 Ευχόμαστε σε όλους τους συνεργάτες, αναγνώστες και φίλους του ΠΟΙΕΙΝ

καλή χρονιά με υγεία και έμπνευση!!!

Την μέρα που πέθανες, κρύφτηκα μεσ’ το χώμα,

μέσα στα σκοτεινά έγκατα της γης

όπου μέλισσες, με χρυσές και μαύρες ρίγες, κοιμόνται από το κρύο,

σαν τις ιερατικές πέτρες, με το έδαφος να είναι σκληρό.

Αυτήη χειμερία νάρκη ήταν καλή για είκοσι χρόνια-

σαν να μην υπήρξες ποτέ, λες και ήρθα

Θεού θέλοντος σε αυτόν τον κόσμο από την κοιλιά της μητέρας μου:

Το μεγάλο της κρεβάτι είχε τον θεϊκό λεκέ.

Εγώ δεν ένιωσα καμία ενοχή

όταν κουλουριάστηκα κάτω απ΄ την καρδιά της μητέρας μου.

Μικρή σαν κούκλα, φορώντας το φόρεμα της αθωότητας μου

ξαπλώνω και ονειρεύομαι το έπος σου, καρέ-καρέ.

Κανείς δεν πέθανε ή μαράθηκε πάνω σ’ αυτήν τη σκηνή.

Τα πάντα έλαβαν χώρα σε μια συνεχή ασπράδα.

Την μέρα που ξύπνησα, βρήκα τον εαυτό μου στο λόφο Churchyard.

Εντόπισα το όνομα σου, τα κόκαλα σου και όλα τα σχετικά

καταγεγραμμένα μέσα σε μια στρυμωγμένη Νεκρόπολη,

με την σημαδεμένη σου ταφόπλακα να στράβωσε από τον σιδερένιο φράχτη.