To ΠΟΙΕΙΝ θα είναι ξανά μαζί σας με νέες δημοσιεύσεις τη Δευτέρα 22 Αυγούστου.

Ευχόμαστε σε όλους τους συνεργάτες, αναγνώστες και φίλους

καλές διακοπές!

Οι παπαρούνες του Ιούλη

Μικρές μου παπαρούνες, μικρές φλόγες της κολάσεως,

εσείς δεν πληγώνετε κανέναν;

Αναβοσβήνετε.  Μα δεν μπορώ να σας ακουμπήσω.

Βάζω τα χέρια μου ανάμεσα στις φλόγες.  Μα τίποτα δεν καίει.

Με εξουθενώνει που σας βλέπω να αναβοσβήνετε με τον τρόπο αυτό,

έτσι ζαρωμένες και κοκκινωπές που είστε, σαν το δέρμα ενός στόματος.

Ενός στόματος που αιμορραγεί.

Μικρές αιματηρές φούστες!

Υπάρχουν ορισμένες οσμές που δεν μπορώ να ακουμπήσω.

Πού είναι το οπιούχο σας και οι εμετικές σας κάψουλες;

Μακάρι να μπορούσα να αιμορραγήσω, ή τουλάχιστον να κοιμηθώ! –

Μακάρι το στόμα μου να ζευγάρωνε με έναν πόνο σαν και αυτόν!

ή μακάρι οι χυμοί σας να κυλούσαν μέσα μου, σ’ αυτήν την γυάλινη κάψουλα

και να μείνω ακίνητη, βαριεστημένη.

Αλλά άχρωμη.  Άχρωμη.

Τα οστά

…κι ωστόσο ο θάνατος λευκαίνει τα οστά

μα τ’ ανομήματα δεν φθάνει να τα νίψει

κι αν τα κρανία, γεγυμνωμένα, εξαγνίζονται

οι σκέψεις κι οι προθέσεις

που ως πράξεις πόνεσαν και πίκραναν

ανθρώπους, εν ζωή,

μέσα στις ψυχικές πληγές που ανοίξανε,

ζούνε και ζουν κι υπάρχουν κι αγκυλώνουν.

*

Die Knochen

…und dennoch der Tod bleichtdie Knochen

aber die Sünden reicht er nicht aus zu säubern

auch wenn die Schädel, entblößt, sichläutern

die Gedanken und die Absichten

die als Taten schmerzten und verbitterten

Menschen, am Leben noch,

innerhalb der seelischen Wunden die sieaufrissen,

leben und leben und existieren und verletzen.

Αναστήθηκε αυτός που κοιμόταν καιρό,
αναστήθηκε από βαθύ υπόγειο, σκοτεινό.
Στο λυκόφως στέκει, τεράστιος, κανείς δεν τον ξέρει
και το φεγγάρι συνθλίβει στο μαύρο του χέρι.

Στον βραδινό αχό των πόλεων απλώνεται παντού
η σκιά και η παγωνιά ενός περίεργου σκοταδιού,
κι η αέναη δίνη της Αγοράς παγώνει, δε γυρίζει.
Σιωπή. Κοιτούν γύρω. Και κανείς δε γνωρίζει.

Κάποιαν ἑσπέραν ἐφώλιασεν ἐντὸς τῆς ψυχῆς του ἡ ἐπιθυμία νὰ πλάσῃ μιὰν ἀπεικόνισι «Τῆς Χαρᾶς ποὺ ἀντέχει γιὰ μιὰ στιγμή». Καὶ ἀνεχώρησεν ἐντὸς τοῦ κόσμου πρὸς ἀναζήτησιν ὀρειχάλκου. Ὅτι μόνον μὲ ὀρείχαλκο μποροῦσε νὰ ὁραματίζεται.
Ὅμως ὅλος ὁ ὀρείχαλκος τοῦ κόσμου ὁλάκερου εἶχεν ἐξαφανισθῆ, μήτε ὁπουδήποτε ἐντὸς τοῦ κόσμου ὁλάκερου ὑπῆρχε λίγος ὀρείχαλκος γιὰ νὰ βρεθῇ, ἐκτὸς μόνον ἀπὸ τὸν ὀρείχαλκο στὴν ἀπεικόνισι «Ἡ Θλῖψι ποὺ διαρκεῖ γιὰ πάντα».

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πετάνε τα καπέλα απ’ τα μυτερά κεφάλια των αστών
Παντού οι ανέμοι μια κραυγή, η ίδια.
Πέφτουν, συντρίβονται στα δυό απ’ τις σκεπές τα κεραμίδια
Και η παλίρροια, λένε, σκεπάζει τα μήκη των ακτών.

Η καταιγίδα έφτασε, τα φράγματα χτυπούν
Οι άγριες θάλασσες, μαστίζουν τη γη μας ολοένα.
Από συνάχι οι πιο πολλοί νοσούν.
Από τις γέφυρες πέφτουνε πιά τα τρένα.

Η ΠΟΛΗ

Είδα το φεγγάρι και του αγριωπού
Αιγαίου πελάγους τ’ ολόλαμπρο θάμβος.
Τα μονοπάτια μου παλεύουν με τη Νύχτα.

Τη συννεφιά φωτίζουν όμως εφτά πυρσοί,
για κάθε νίκη έτοιμοι, που μου ‘ναι συνοδοί.

“Στο τίποτα να υπέκυπτα, των πόλεων να με βασανίσει,
των απέραντων, ο άνεμος ο κακός;
Στη ζήση αφού πιά τσάκισα την έρημη την μέρα!”

Χαμένες διαδρομές! Έχει περάσει πιά ο καιρός
που οι νίκες σας έχουν κιόλας τρεμοσβήσει.
Βιολιά ηχούν μάταια τη θλίψη μου και η στριγγή φλογέρα.