We are going to die, and that makes us the lucky ones
Most people are never going to die because they are never going to be born
The potential people who could have been here in my place
But who will in fact never see the light of day outnumber the sand grains of Sahara
Certainly those unborn ghosts include greater poets than Keats, scientists greater than Newton
We know this because the set of possible people allowed by our DNA
So massively exceeds the set of actual people
In the teeth of these stupefying odds it is you and I, in our ordinariness, that are here
We privileged few, who won the lottery of birth against all odds
How dare we whine at our inevitable return to that prior state
From which the vast majority have never stirred?

Richard Dawkins

ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Ι.
Δεν είναι τόπος για τους γέροντες αυτός.
Γενιές λιγόζωες τα πουλιά μες στα καλάμια
τρίλιες σκορπούν, παν χέρι-χέρι νια και νιος,
οι τσίροι πέλαγα, οι σολομοί ποτάμια,
παντού μιας μέθης θερινής ηχεί ο σκοπός,
παντού τραγούδια της χαράς κι επιθαλάμια.
Δέσμιοι στης σάρκας τον χορό όλοι αγνοούν
τα έργα του πνεύματος που δεν γερνούν.

II.
Ο γέρος είναι ένα σκεβρό, ένα ισχνό σκαρί,
ορθό ένα ράκος που ’χει τη μαγκούρα πλάι,
εκτός κι ακόμη η κουρελιάρα του ψυχή
μες στη θνητή τη φορεσιά της τραγουδάει·
αλλά τραγούδι τέτοιο είν’ άξιος να το πει
όποιος τις δόξες τις παλιές μας μελετάει.
Γι’ αυτόν τον λόγο σήκωσα πανιά κι εγώ
στο ιερό, τ’ αρχαίο Βυζάντιο για να ’ρθώ.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Σήμερα έρχομαι να σου μιλήσω, θάλασσα, όπως θα μιλούσα σε μένα.

Όπως παραμιλώ όταν είμαι μονάχος,

όταν αλαργεμένος απ’  τις θλιβερές ημέρες

που μας θωρούν μέσα απ’ τον ανθρώπινο οφθαλμό

ζυγώνω το ζοφερό και μοναχικό κάρβουνο

στην αφετηρία της ύπαρξης, στις ρίζες

όπου γλυκοχαράζει, πρωινό και σκοτεινό

το πρώτο χάδι της γης.

Να σου μιλήσω έρχομαι, θάλασσα, όπως θα μιλούσα σε μένα

σε τούτη την μεταλλική και φανταχτερή νυχτιά

ενόσω η σελήνη, από τα ύψη της, εξαπολύει

πάνω στα σύμπαντα ένα φως ασβεστούχο

και στη  λοξή εγκοπή του ορίζοντα λαβώνει

το σκληρό της, αργό και μονήρες οστό της.

Δίγλωσση έκδοση του  ποιήματος του E.A. Poe, μεταφρασμένο εκ νέου, σε χειροποίητη έκδοση 150 αντιτύπων, τυπωμένο σε σαμουά 100gr, με ανάγλυφο εξώφυλλο, βιβλιοδετημένο στο χέρι.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

`

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter, In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore; Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he; But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door — Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door — Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling, By the grave and stern decorum of the countenance it wore, “Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven, Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!” Quoth the Raven “Nevermore.”

`

**************

Ορμώντας άνοιξα τις γρίλιες, και μ’ αρχοντιά ένα Κοράκι, φτεροκοπώντας χαρωπά,

χίμηξε μέσα από εποχές αλλοτινές, άγιες και περασμένες.

Στιγμή δεν κοντοστάθηκε

και άνευ ίχνος σεβασμού, μ’ όψη βασιλική το δίχως άλλο, θρόνιασε απ’ την πόρτα πάνω.

Στην πόρτα της αιθούσης μου, απάνω στην Παλλάδα βρήκε στάλο.

Θρόνιασε κει, και τίποτ’ άλλο.

Το εβένινο, τότε, πουλί, μ’ απάτη έδιωξε μακριά

την έμφυτή μου θλίψη – γέλωτα μου προκάλεσε,

της βλοσυρής ευπρέπειας τη σκοτεινή όταν ντύθηκε αυτοκυρίαρχη όψη.

«Κι αν ξυρισμένη η κόμη σου,» είπα, «δειλός εσύ δεν είσαι!

Κόρακα αρχαίε, τρομερέ, απ’της Νυχτιάς την αμμουδιά καθώς περιπλανιέσαι· με ποι’ όνομα δοξαστικό εκείθε σε καλούνε; –

κει στην Πλουτώνια στεριά!» Απεφάνθη το Κοράκι «Ποτέ πια».

Brief

                                             an Isidora

verzeih mir den harten Winter

ich kündige dir die Rückkehr der Störche an

und schenk dir zwei kleine Gedichte

sollen sich in deinem Garten herumwirbeln

wie die Frühlingsflocken

geht’s dir gut?

`

γράμμα

στην Ισιδώρα

συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα

σου αναγγέλλω την επιστροφή των πελαργών

και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα

να στροβιλίζονται στον κήπο σου

σαν ανοιξιάτικες νιφάδες

είσαι καλά;

`