ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ

πλημμυρίδα χρωμάτων στη σιωπή
πολύχρωμα δρώμενα εναλλαγές
αστέρια γαλαξίες
ταξίδια στη νυχτερινή καταχνιά
σ’ ηλεκτροφωτισμένες πολιτείες
ενέργειες αισθήσεων συμπαντικές
μίξεις φωταύγειες
μνήμες φωτοσύνθεση εμπειρίες
αυξομειούμενες εντάσεις φωτός
τυχηματικές μεταβάσεις στο παρελθόν
με γεύσεις καλοκαιρινές
και μυρωδιές διάχυτες ησυχίας

ονειρική αρμονία εν χορώ
χωρίς εισιτήριο
μόλις τα μάτια κλειστά για ένα λεπτό

*

FLUT

Farbenflut in der Stille
bunte Aktivitäten Abwechslungen
Sterne Galaxien
Reisen in den nächtlichen Dunst
in elektrisch beleuchtenden Staaten
Bewegungen von Emotionen Universall-
mischungenLumineszenzen
Erinnerungen Photosynthese Erfahrungen
ab- und zunehmendeLichtstärke
zufällige Übergänge in die Vergangenheit
mit sommerlichem Geschmack
und verstreutenGerüchen ausStille

traumhafte Harmonie im Chor
ohne Eintrittskarte
sobald die Augen geschlossen eine Minute lang

https://www.laltroveappuntidipoesia.com/category/riscoprire-i-poeti/

«Δεν πίστευα ότι θα ζούσα πολύ», λέει, «πίστευα ρομαντικά ότι θα καώ από την ηλικία των σαράντα ετών στη φωτιά του πολύ μεγάλου ρίσκου, που ήταν η επιλογή της ζωής μου. Η επιλογή της ποίησης όπως την έζησα, όπως την ήθελα. Μερικές φορές παραλίγο να σπάσω τη γραφομηχανή εξαιτίας της έντασης με την οποία έγραφα. Τώρα αντιμετωπίζω ένα δεύτερο μισό της ζωής μου, για το οποίο είμαι εντελώς απροετοίμαστη και το οποίο με ενδιαφέρει μόνο μέχρι ενός σημείου. Η ποίηση δεν εντάσσεται στην κανονική, καθημερινή ζωή. Τώρα παλεύω με την πραγματικότητα, την παρατηρώ με άλλα μάτια. Γράφοντας αναρωτιέσαι πώς γίνεται ο κόσμος: όταν ξέρεις πώς γίνεται ο κόσμος, ίσως δεν χρειάζεται πλέον να γράφεις. Γι’ αυτό τόσοι πολλοί ποιητές πεθαίνουν νέοι ή αυτοκτονούν. Είναι σαν η συγγραφή να συνδέεται με ένα εφηβικό όραμα για τον κόσμο, και όταν φτάνεις στη λεγόμενη ωριμότητα, η επιθυμία για συγγραφή χάνεται. Είναι μια πιθανή θέση».

Η Amelia Rosselli μίλησε σε μια συνέντευξη του 1978 που επιμελήθηκε η Sandra Petrignani.

Ενενήντα ένα χρόνια μετά τη γέννησή της, θυμόμαστε την Ιταλίδα ποιήτρια αναδημοσιεύοντας την παρακάτω συνέντευξη.

―Δεν αυτοκτονούν όλοι οι ποιητές ή δεν σταματούν να γράφουν…

―Φυσικά, υπάρχει ο Μαγιακόφσκι και ο Πάστερνακ. Υπάρχει ο ποιητής της σοφίας και ο ποιητής της έρευνας, υπάρχει ο ποιητής της ανακάλυψης, της ανανέωσης, της καινοτομίας…

―Και συ;

―Της έρευνας. Και όταν δεν υπάρχει τίποτα απολύτως καινούργιο να πει, ο ποιητής της έρευνας δεν γράφει. Έχω πέντε χρόνια να γνωρίσω τον εαυτό μου ως συγγραφέα. Δεν αισθάνομαι ότι έχω ταλέντο τώρα. Είναι σαν να μην μπορείς να μιλήσεις μια γλώσσα. Είναι τρομερό.

―Δηλαδή περιμένεις να επιστρέψει το ταλέντο;

―Όχι, δεν περιμένω καν. Συνεχίζω να διαβάζω, να μελετώ. Μερικές φορές γράφω, αλλά τα πετάω όλα. Αφήνω τον εαυτό μου να ζήσει και είμαι κουρασμένη και ανικανοποίητη. Δεν ξέρω προς τα πού να πάω.

ΣΑΝ ΣΥΓΝΕΦΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΕΠΛΑΝΙΟΜΟΥΝ
(ΝΑΡΚΙΣΣΟΙ)

Σὰν σύγνεφο μοναχικὸ ἐπλανιόμουν
ποὺ πλέει πάνω ἀπὸ λαγκαδιές, λοφίσκους,
κι’ ἄξαφνα ἕνα πλῆθος φάνη ἐμπρός μου,
σμάρι, ἀπὸ χρυσολούλουδους ναρκίσσους·
παραλιμνιοί, στῶν δέντρων τὴν ἡσκιάδα,
κυμάτιζαν κι’ ἐχόρευαν στὴν αὔρα.

Ἄπαυτοι ὅπως τ’ ἄστρη ποὺ φεγγίζουν
καὶ τρέμουν μὲς στὸν γαλαξία δίσκο,
ἁπλώνοντο δίχως νὰ τερματίζουν
σὲ λιμνογιάλι ὁπ’ ὥριζε κολπίσκο:
Μὲ μιὰ γοργὴ ματιὰ μύριων θὰ εἶδα
ζωηρὸ χορὸ κι’ οἱ κεφαλές των στρίβαν.

Σιμὰ κύματα ἐχόρευαν· μὰ ἐκεῖνοι
στ’ ἀγάλλιασμα ἐπερνοῦσαν τ’ ὁγρὸ λάμπος:
Ποῦ ποιητὴς πειὸ εὔθυμος νὰ γίνῃ,
παρὰ στῆς χαροποιᾶς παρέας τὸ θάμπος:
Ἀτένισα- κι’ ἄλλο- μὰ δίχως σκέψι
τί πλούτια ἡ θέα των μοῦ εἶχε δρέψει:

Ὅτι συχνά, ὡς γέρνω στὸ κρεββάτι
μὲ πλῆξι ἢ μὲς στῶν λογισμῶν τὴν δίνη,
στράφτ’ ἡ θωριά των ξάφνου στὸ ἔσω μάτι
πού ’ναι τῆς ἔρμης ὥρας ἡ εὐφροσύνη·
καὶ τὴν καρδιά μου εὐθὺς χαρὰ κυριεύει,
κι’ ὁμάδι μὲ τοὺς νάρκισσους χορεύει.

Con qué la lavaré?
(Anon. / Juan Vásquez)

Με τι να πλύνω εγώ
τη σκιά στο πρόσωπό μου
με τι να πλύνω εγώ,
να σβήσει τον καημό μου.

Με άνθη λεμονιάς
ας πλένονται οι κυράδες,
με δάκρυα πλένω εγώ
της θλίψης τις χλωμάδες.

*

Vos me matasteis
(Anon. / Juan Vásquez)

Πώς με σκοτώνουν
κόρη, τα μαλλιά σου,
τα λυτά μαλλιά σου

Πλάι στο ποτάμι
είδα μία κόρη,
κόρη, τα μαλλιά σου,
Πώς με σκοτώνουν
τα λυτά μαλλιά σου,
κόρη, τα μαλλιά σου.

*

De donde venis, amore
(Anon. / Enríquez de Valderrábano)

Πουθ’ έρχεσαι, πες μου, αγάπη;
Ξέρω που βρισκόσουν!
Πουθ’ έρχεσαι, φίλε, το ξέρω,
θα στο πω, το ξέρω!

VI

Πάνω απ’ όλα τα πράγματα αγαπώ την  ψυχή σου. Μέσα απ’  της σάρκας  το πέπλο τη  βλέπω να λάμπει στα σκοτεινά: με τυλίγει, μ’ αλλάζει, να ξεχειλίσω με κάνει, μ’ αιχμαλωτίζει.

Και τότε μιλώ για να νιώσω την ύπαρξη μου, γιατί εάν δεν μιλούσα η γλώσσα μου θα ‘χε μουδιάσει, η καρδιά να χτυπά θα είχε πάψει,  κι εξολοκλήρου εγώ, δίχως λάμψη καμιά,  θα ‘χα στεγνώσει.

*

XI

Εντός σου βρίσκομαι.

Με μεταφέρεις και με ξοδεύεις.

Σε όσα κοιτάζεις, σε όσα αγγίζεις, όλο και κάτι δικό μου αφήνεις.

Γιατί εγώ  να πεθαίνω αισθάνομαι όπως μια φλέβα που το αίμα της χάνει.