Δημήτριος Γ. Καφετζής, «Χαραμάδες», εκδ. Ηριδανός, 2018 (γράφει ο Παύλος Δ. Πέζαρος)
10Νοεμβρίου
Ποιήματα από το βιβλίο ΕΔΩ:
Χαραμάδες ελπίδας και αισιοδοξίας
(Μια αναγνωστική προσέγγιση)
Βαθειά ερωτικός εμφανίζεται, σε ένα πρώτο επίπεδο, ο νέος ποιητής Δημήτριος Γ. Καφετζής (Δ.Γ.Κ., Νέα Ιωνία Αττικής, 1990) με τη δεύτερη αυτή ποιητική συλλογή του (Έχει προηγηθεί η έκδοση της συλλογής «Ροές», εκδ. Ιωλκός, 2015, σελ. 60). «Κλείδωσε την αγκαλιά σου / Άσε με να εθιστώ / Να είσαι ανάγκη … Έλα να κάνουμε τους θεούς να κοκκινίσουν από ντροπή / που μας άφησαν να γίνουμε ένα μέχρι θανάτου» (σ. 12). Ο ερωτισμός διατρέχει τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής, ακόμη κι όταν ο λόγος του γίνεται μεταφορικός ή αλληγορικός: «Ένας ασθενικός κι αβέβαιος ανήφορος ο λαιμός της, / δρόμος ολισθηρός / που πάνω του έχασε τον έλεγχο των ανθρώπων ο Θεός» (πορτρέτο, σ. 23)
Ωστόσο, ο Δ.Γ.Κ., κάθε άλλο παρά μονοδιάστατος είναι στη θεματογραφία του. Και τούτο διότι η ποίησή του, με ενσωματωμένα τα στοιχεία λυρισμού που της αναλογούν, κινείται παράλληλα σε πολλά άλλα επίπεδα: Με μιαν ατόφια ποιητική έκφραση, περιστρέφεται σε μείζονα θέματα που αφορούν τόσο το πολιτιστικό τοπίο όσο και την σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα γενικότερα, θέματα δηλαδή που χαρακτηρίζουν την εποχή μας και τον τόπο μας, καταδυναστεύοντας την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτή η πολυσχιδής χρήση του λόγου του, που ασφαλώς απογειώνει ολόκληρη τη συλλογή, εμπλουτισμένη με τα διάχυτα βιωματικά στοιχεία που αντιπροσωπεύουν τη γενιά του 2000, δεν είναι παρά η προσπάθεια έκφρασης της σύγχρονης, ανθρώπινης μοναξιάς σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, γεμάτο με εικόνες που πληγώνουν. Εξ ου και η εναγώνια αναζήτηση της συντροφικότητας.
Ωστόσο, μέσα σε αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό ενός παράλογου κόσμου, όπως τον βλέπει ο ποιητής, κάποιες χαραμάδες εμφανίζονται στο σημερινό ιστορικό γίγνεσθαι, που αφήνουν να προβάλουν αχτίδες φωτός, προκειμένου να χαραχτούν νέοι δρόμοι ελπίδας και αισιοδοξίας: «Μέσα απ’ τις χαραμάδες / σε πόρτες κλειστές / και σε παράθυρα σφαλιστά / γεννιέται το φως, / να θυμάσαι» (χαραμάδες, σ. 25)
Χωρίς στρυφνότητες, βαρύγδουπες εκφράσεις και θεωρητικές κατασκευές, ο Δ.Γ.Κ., με λιτό εκφραστικό λόγο και εύληπτα νοήματα, επιλέγει, κατά κανόνα, τη σύνθεση ολιγόστιχων ποιημάτων, τα οποία επικοινωνούν άμεσα με τον αναγνώστη. Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι μάλλον άσχετο το γεγονός ότι σχεδόν τα μισά ποιήματα της συλλογής εμφανίζονται άτιτλα. «Μαζεύω πεταμένες λέξεις απ’ το δρόμο, / κάποια μέρα με αυτές θα φτιάξω τα φτερά μου.» (σ. 18)
Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα ολιγόστιχα, μαζί με τα άτιτλα, ποιήματα δίνουν και το στίγμα της συλλογής όπου ο διάχυτος ερωτισμός θριαμβεύει. «Δρόμος αβέβαιος, / του αγνώστου ρέκτης / ο δρόμος των ματιών σου. / Στις κόγχες σου φωλιάζουν / τα δυο μικρά πουλιά σου. …» (κόγχες, σ. 19)
Διαβάστε περισσότερα