Αφότου οι εξάρσεις της εθνικής συλλογικής μνήμης για το θλιβερό 1922 είχαν κοπάσει, η νέα καλαίσθητη και εκδοτικά προσεγμένη ποιητική συλλογή του βραβευμένου Μεσσήνιου ποιητή Δημήτρη Κοσμόπουλου Έθνος εξαιρετικά, που άπτεται της επετείου, ήρθε στο φως της δημοσιότητας μέσα στο 2023 από τις εκδόσεις Περισπωμένη. Σκόπιμη ίσως η καθυστέρηση εκ μέρους του ποιητή, υποδηλώνει την προσπάθειά του να κρατηθεί μακριά από τις τυμπανοκρουσίες και να αναδείξει τη δική του οπτική, τη δική του ιδιαίτερη σχέση με την εθνική μνήμη.

Πρόκειται για ένα έργο της ποιητικής ωριμότητας του Δημήτρη Κοσμόπουλου, η δισημία ή και πολυσημία του οποίου διαφαίνεται από τον τίτλο. Σ’ αυτόν ο πιο ηλικιωμένος αναγνώστης θα αναγνωρίσει μια παλιά μάρκα τσιγάρων και δεν θα διαψευσθεί, μια και στο εσωτερικό του βιβλίου κατατίθεται και η φωτογραφία του πακέτου. Ωστόσο μια πιο προσεκτική ανάγνωση του τίτλου από τους παλαιότερους και ταυτόχρονα η αποκρυπτογράφησή του από τους νεότερους οδηγούν στην πρόθεση του ποιητικού υποκειμένου να μιλήσει για ένα έθνος εξαιρετικό, γιατί αυτό τα έχει καταφέρει στην ιστορική διαδρομή του εξαιρετικά. Η λανθάνουσα όμως ειρωνεία παραπέμπει σχεδόν αυτοστιγμεί στον συνειρμό για τα «εξαιρετικά» του ελληνικού έθνους ως εξαιρετικές στιγμές πόνου, οδύνης, αίματος και θανάτου, συνυφασμένες με τραγικά γεγονότα της Ιστορίας του. Η συνομιλία ποίησης και ζωγραφικής –μια διακαλλιτεχνική προσέγγιση– με τα σκίτσα του Σπύρου Παπαλουκά Στρατιώτες (1921-1922) στο εξώφυλλο και στον κολοφώνα του βιβλίου, καθώς και η προμετωπίδα με τους στίχους του Νίκου Εγγονόπουλου: «γιατί πρέπει να έχει και ο στρατιώτης/ τα τσιγάρα του» θα τον βοηθήσουν να σκεφθεί την παρηγορητική χρήση του τσιγάρου και τη σχέση του με τη δύσκολη συνθήκη του πολέμου. Μια ακόμη ερμηνεία, που θα του αποκαλυφθεί κατά την πορεία της ανάγνωσης, είναι η υποβοήθηση του καπνού στη λειτουργία της μνήμης.

Διαβάστε περισσότερα

Στίχοι που αναδίνουν την αγωνία του δημιουργου-τους για τον τόπο-του

 

 

Βιβλίο με προσωπικο χαρακτήρα θεωρω πως είναι η καινούργια ποιητικη συλλογη του Κυριάκου Ευθυμίου που τιτλοφορείται Προτελευταία αλήθεια, η οποία εκδόθηκε το 2023 απο τις εκδόσεις Σαιξπηρικον. Θέλω να επισημάνω πως περιέχει ποίηση που δεν μοιάζει ή, πιο σωστα, δεν θυμίζει την ποίηση κανενος άλλου ποιητη, παλαιότερου ή νεότερου, σπουδαίου ή ασήμαντου. Με δυο λόγια, είναι μία ποίηση στηριγμένη αποκλειστικα στο ταλέντο, τις γνώσεις και τις δημιουργικες δυνάμεις του Κ. Ευθυμίου.

Ο ποιητης σε αυτη τη συλλογη-του, τρίτη εκδομένη στη σειρα, (προηγήθηκαν οι συλλογες ‘’Επιάστηκεν το φεγγάρι’’, 1993, και ΄΄Κυρτος αλατοπώλης΄΄, 2015, που έχει τιμηθει με το Κρατικο Βραβείο Ποίησης της Κυπριακης Δημοκρατίας), εποπτεύει πλατια την ανθρώπινη ζωη, την οποία και κοιτάζει κατευθείαν στην ουσία-της, γράφοντας και προσφέροντάς-μας μία ποίηση εντυπωσιακα λιτη, απόλυτα ειλικρινης και ολοκληρωτικα εκφραστικη. Ας δούμε κάποια δείγματα που φανερώνουν τη σπαρτιατικη λιτότητά-του :

 

ΕΓΓΟΝΑΚΙ

 

πέτρες

κι άλλες πέτρες

παντου πέτρες

 

καυτες

 

κι εσυ

ένα σποράκι που γυρεύει χώμα

 

λίγη πατρίδα να γεννηθει.

σ. 17

 

 

*****

 

 

ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗ

 

Κοίταξε, Κύριε,

που βρήκε η σφαίρα το παιδι

κι έμειν’ ακίνητο.

 

Τόσο ακίνητο,

που το πήρ΄η ανυπαρξία αγκαλια

να κάνουνε παρέα.

σ. 55

Διαβάστε περισσότερα

 

 

Αγαπώ πολύ τα αγριολούλουδα γιατί θαυμάζω την ατημελησία της φύσης. Έχει κάτι το δημοκρατικό: όλα συμμετέχουν στο περιβάλλον τους κι όλα επηρεάζονται από αυτό με τρόπο θαυμαστό και μαγικό. Κάποια λουλούδια είναι ταλαιπωρημένα από τον άνεμο και την αλμύρα, απ’ το χιόνι ή τον καύσωνα. Δεν υπάρχει καμία προσποίηση σε αυτήν την κατάσταση, σε αυτές τις λυγισμένες μορφές, που έχουν χάσει κάποια φύλλα και πέταλα, δίχως να ελαττωθεί η λάμψη των χρωμάτων τους. Η παρακμή ή η ακμή στη φύση είναι νόημα, ακριβώς επειδή είναι φυσική. Κι όλα υπάρχουν ταυτόχρονα μόνα τους: κάθε όμορφο χρώμα, κάθε μεθυστικό άρωμα, κρύβει μια βίαιη αγωνία, τον αγώνα για επιβίωση, ατομικό και συλλογικό συγχρόνως. Μια ελευθερία χρωμάτων, αρωμάτων, σχημάτων, θαύματος. Άγρια χαρά και άγρια οδύνη, ηδονή ακέραιη και ολόκληρος πόνος. Αυτή είναι η αγνότητα, την οποία εκτιμάει μονάχα το παιδικό βλέμμα. «Ο ποιητής είναι παιδί». Ο γνήσιος ποιητής, ο ζωντανός, ο ακέραιος, που μπορεί να τραγουδήσει με την ίδια ευκολία τον ουρανό και την κόλαση. Ο ποιητής που αντιλαμβάνεται και νιώθει πως ο άνθρωπος, ο συνάνθρωπος, πάντα θα στέκεται πάνω από την τέχνη, επειδή είναι η καταγωγή και το τέλος της.

Η Ρωξάνη Νικολάου είναι αυτή η ποιήτρια. Έτσι τη γνωρίζεις τόσο στον προφορικό, όσο και στον γραπτό της λόγο. Μπορώ να ισχυριστώ μάλιστα ότι ο ένας διασταυρώνεται διαρκώς με τον άλλο, λειτουργώντας σαν το υφάδι και το στημόνι που υφαίνουν μαζί ολόκληρο το υφαντό τής Ρωξάνης. Η προσήνειά της, η φυσικότητα, η συναισθηματική ευγένεια, το θάρρος, η αγωνία, ο πόνος, η χαρά βγαίνουν στο χαρτί ως έκτυπες μορφές της συγγραφέως. Το σημειώνωγιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχω νιώσει ότι ο αναγνώστης μοιάζει να ξεχνάει τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το έργο, λησμονώντας ότι το μεγαλείο, όταν υπάρχει, πηγάζει πάντοτε από ένα άτομο κι όχι από έναν λογοτεχνικό κι απόμακρο, ψυχρό, νεκρό ουρανό.

Δε θ’ αντιμετωπίσω μια ολόκληρη ποιητική συλλογή της Νικολάου, γιατί κάτι τέτοιο θα με περιόριζε σε μια ανώφελη παρουσίαση του έργου της, δε θα μου επέτρεπε την ανάλυση και στη συνέχεια την απόδειξη θέσεων που νομίζω ότι μπορούν να εφαρμοστούν στο σύνολο της ποίησής της. Με άλλα λόγια, η τακτική που θα υιοθετήσω εδώ είναι η επαγωγή. Ήδη έχουν γραφτεί ποιοτικά κείμενα για τη Ρ. Ν. και θα προσπαθήσω όπως μπορώ να συμμετάσχω στον διάλογο. Ξεκινώ από ένα ποίημα που θα μας τη συστήσει, καθώς είναι ποίημα ποιητικής:

Διαβάστε περισσότερα

 

«γιατί η ζωή δεν είναι πρόβα και ο θάνατος δεν είναι παρένθεση»

Έντουαρντ έστλιν κάμινγκς

Αφιέρωση:Του Μήτσου

 

 

Η ποιητική συλλογή της Ελένης Γκίκα «εν ερημίαις επλανήθησαν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΩ και διαπραγματεύεται τις ιδέες του χρόνου, της ιστορίας και του προσωπικού πένθους μέσα από ένα ιδιαίτερα αναστοχαστικό πρίσμα. Η Ελένη Γκίκα είναι μια ποιήτρια για την οποία η γραφή δεν είναι απλώς μια διαδικασία έκφρασης, αλλά η ίδια η ζωή της. Δεν φοβάται να βυθιστεί στα σκοτεινά και δύσκολα μονοπάτια της ψυχής και να εξερευνήσει τις αδυναμίες. Μέσα από αυτό το ταξίδι αναδύεται μια δύναμη, μια ελπίδα, μια αναγέννηση που καθιστά την ποίησή της τόσο ζωντανή και παλμική.

Τα ποιήματά της είναι τόσο προσωπικά ….άμεσα, που δεν έχουν όρια ανάμεσα στο ποιητικό της έργο και την ίδια, άλλωστε η ποίησή της είναι βιωματική. Ποιήματα με έντονη εσωτερικότητα και ένταση, με την ποιήτρια να συνδέει το προσωπικό βίωμα με τη συλλογική μνήνη. Μιλά για τον άνθρωπο, για τη ζωή, για τον έρωτα και τον θάνατο με έναν τρόπο που μας αφορά όλους.

 

 

1. Κάτοπτρα

Όσα χρόνια και να περάσουν/ο πατέρας σου θα είναι πάντοτε ο πατέρας σου/όπως κι εκείνη εκεί η οικογένεια/που έχει αρχίσει να σχηματίζεται πλέον αντίστροφα/επάνω στον ουρανό.[..]

Στο ποίημα «Κάτοπτρα» το προσωπικό βίωμα της απώλεια του πατέρας της συνοδεύεται από την αίσθηση του χρόνου που δεν επιστρέφει. Το ποίημα αποτυπώνει την αναζήτηση ενός «χάσματος» ανάμεσα στον παρελθόν και το μέλλον, την εναλλαγή των ρόλων….όταν το άτομο μεταβαίνει στην πιο καθοριστική διαδικασία της ανθρώπινης ζωής , από το ρόλο του παιδιού σε εκείνον του ενηλίκου. Είναι αυτές οι ψυχικές, κοινωνικές και συναισθηματικές αλλαγές που το συνοδεύουν που μεταβάλλουν την αντίληψη του για τον κόσμο. Αυτή η εικόνα του πατέρα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της μνήμης, πλέκεται με την εσωτερική αναζήτηση της ποιήτριας για την ταυτότητά της και για την αποδοχή της οριστικής απώλειας.

 

 

5.Η μισοτελειωμένη κίνηση

Οι περισσότεροι/γι’ αυτό γράφουν/ζωγραφίζουν, κάνουν γλυπτά,/γλυκά,/για να γλυτώσουν/απ’ την κατάρα/της μισοτελειωμένης κίνησης/μέχρι να μάθουν πως/σ’ αυτήν εδώ τη ζωή/τίποτε δεν γίνεται που/να μην είναι ημιτελές.

Το ποίημα «Η μισοτελειωμένη κίνηση» είναι μια βαθιά στοχαστική αναφορά στην ανθρώπινη κατάσταση, την ανάγκη για δημιουργία και την αποδοχή της ημιτελούς φύσης μας. Η Ελένη Γκίκα δεν περιορίζεται μόνο στην αναγνώριση της ατελούς φύσης των έργων μας, αλλά επεκτείνει αυτήν τη θεματική στον ίδιο τον ανθρώπινο βίο. Η αίσθηση ότι ποτέ δεν θα φτάσουμε στην απόλυτη τελειότητα είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Το ποίημα είναι μια παραδοχή ότι η ίδια η αναζήτηση για τελειότητα είναι αυτή που μας κινητοποιεί, μας αναγκάζει να συνεχίσουμε να δημιουργούμε και να εξελισσόμαστε.

Η «Ελένη Γκίκα» μέσα από τη νέα της συλλογή παρουσιάζει έναν ποιητικό κόσμο γεμάτο συναισθηματική ένταση και νοηματική πυκνότητα, που καλεί τον αναγνώστη να αναστοχαστεί για την ανθρώπινη ύπαρξη, τη μνήμη και τον χρόνο. Οι ποιητικές εικόνες της είναι τόσο δυνατές και γεμάτες συναίσθημα, όσο και οι σιωπές που τις συνοδεύουν, προσφέροντας στο έργο ένα αίσθημα ακινησίας μέσα στην αέναη κίνηση της ζωής.

 

 

Α. Μηδένα προ του Τέλους του…

1.Η πανοπλία της Ιστορίας

Μόνο να άρχιζε το μυθιστόρημα

ύστερα γνώριζε πως

η ίδια του η ιστορία

θα την προστατεύσει ως το τέλος

 

Γι’ αυτό και ζύγιζε στοίχιζε

συνέχεια τα μολύβια

δοκίμαζε γομολάστιχες

και ξύστρες

σηκωνόταν αξημέρωτα

για να γράφει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου

 

Και τι δεν έκανε

για να ‘μπει στο ρυθμό της

 

Φτάνει ν’ αγγίζει την ουρίτσα της

αυτό έφτανε

τα γνώριζε πολύ καλά τα ραντεβού

της κάθε μέρας

όλα τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου.

 

Η ιστορία θα την ασφάλιζε για κάμποσο

γι’ αυτό αγωνιζόταν

Ήξερε ότι ήταν η μοναδική της πανοπλία.

 

Τρίτη 13 Σεπτ. 2022, ξημερώματα

 

**

2. Εντέλει, τόση σύνεση χαμένη

 

Όσο εκκρεμούσε η μάχη των Θερμοπυλών

ο Λεωνίδας πάση θυσία

ακόμα θα ζούσε

και οι Τριακόσιοι, επίσης,

όσα επικίνδυνα κι αν έκαναν

Ακόμα κι αν σκοτώνονταν

αναμεταξύ τους

τελικά θα επιβίωναν

 

Μέχρι στις Θερμοπύλες

οι Πέρσες να τους αφανίσουν

 

Αν ήξεραν

ώ πόσο θα μετάνιωναν

για τόση σύνεση!

 

Εντέλει, τόση σύνεση χαμένη.

 

Δευτέρα 12 Σεπτ. 2022

 

**

3.Περάσματα

 

Ό,τι κι αν έκανε ο Οιδίποδας

θα τυφλωνόταν

θα σκότωνε ο Ορέστης

και η Ελένη θα ‘φευγε

η Τροία ήταν μονόδρομος

κι η ήττα των Τρωών

ο Οδυσσέας θα έκανε χρόνια

για να γυρίσει στην Ιθάκη του

 

δεν γίνεται

ό,τι είναι δικό σου

να το παραλείψεις.

 

Τρίτη 13 Σεπτ. 2022, ξημερώματα

 

*****************************************

Β. Μισοτελειωμένη κίνηση

1. Κάτοπτρα

Όσα χρόνια και να περάσουν

ο πατέρας σου θα είναι πάντοτε ο πατέρας σου

όπως κι εκείνη εκεί η οικογένεια

που έχει αρχίσει να σχηματίζεται πλέον αντίστροφα

επάνω στον ουρανό.

 

Τη ζωή σου αρχίζει να την αναζητάς στο ταβάνι

μπορεί στο πάτωμα να εξακολουθούν οι ρίζες σου

αλλά σχέδια κι όνειρα, μέλλον, προοπτικές

και ζωή αιώνια, αν υπάρχει,

εκεί πάνω θα είναι ή δεν θα είναι

 

Δεν θα το ξέρεις ακόμα

για όσο σέρνεσαι κάτω

μονάχα εκλάμψεις θα έχεις

σα μαχαιράκια που θα κομματιάζουν

πότε πότε τον χρόνο

εκείνες τις ώρες που έζησες

και θα επαναλαμβάνονται κάθε τόσο

αναστάσιμα και πυρετικά.

 

Βλέπεις οι ψηφίδες υπάρχουν

σκηνές από την παλιά αυλή σας, τον δρόμο

τον τοίχο με τα αναρριχώμενα τριαντάφυλλα

τη μυρωδιά από το παράθυρο της κουζίνας

τον βλέπεις να ετοιμάζει πατατούλες τηγανιτές

 

Είναι κι εκείνο το σκουριασμένο ποδήλατο

στο υπόγειο

γυάλιζε κι άστραφτε επιμένει η Νανά

όταν τον είδε

να κόβει βόλτες έντεκα χρόνια μετά

ξέγνοιαστος σαν παιδί στον ουρανό.

 

Θα το θυμάται πως υπήρξες η κόρη του

σαν θα ανταμώσετε;

Θα σε φωνάζει ξανά «Μπιθικώτση»;

Θα σε αφήνει να του κάνεις κοτσίδια;

Έτσι πως θα έγινε πάνσοφος

θα εξακολουθεί να σε αγαπά όπως πρώτα

ή θα τον έχεις απογοητεύσει

θα το γνωρίζει το πόσο σου λείπει;

Όλα εκείνα που σε βασάνιζαν

θα του φανούν κάπως αστεία

ή τώρα κι αυτός θα τα μάθει

θα συμφωνήσει πως είναι η αγάπη

πάνω από την όποια αλήθεια;

 

Θα σου επιτρέπει να τον φωνάζεις για πάντα

μπαμπά;

 

Αυτά σκέφτεσαι τώρα

που δεν είσαι κόρη

αλλά μεγαλώνεις

σαν ένα ξεθυμασμένο μπαλόνι

κι αιωρείσαι συχνά μεταξύ δυο κόσμων

ολομόναχη και αποσυνάγωγη πάντα

με εκείνα τα κοκαλάκια με κερασάκια

στα εναπομείναντα γερασμένα μαλλιά

 

Θα εξακολουθήσω κι εκεί στον ουρανό

να είμαι η κόρη σου;

31 Ιουλίου 2022 / ανήμερα της εκδημίας του μπαμπά, έντεκα χρόνια μετά.

 

**

5. Η μισοτελειωμένη κίνηση

Οι περισσότεροι

γι’ αυτό γράφουν,

ζωγραφίζουν, κάνουν γλυπτά,

γλυκά,

για να γλυτώσουν

απ’ την κατάρα

της μισοτελειωμένης κίνησης

 

μέχρι να μάθουν πως

σ’ αυτήν εδώ τη ζωή

τίποτε δεν γίνεται που

να μην είναι ημιτελές.

 

Τρίτη 2 Αυγούστου 2022

 

 

************************************************

Γ. Των αχράντων μυστηρίων

6.Μονοχρωμία

 

Αλλ’ ούτε λόγος,

Τα σάβανά σου

Θα είναι το ύστατο

Νυφικό σου

 

Λευκά κι αυτά.

 

Μόνο το χρώμα παραμένει το ίδιο.

 

 

 

****************************************************************

 

 

 

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε το 1959 στο Κορωπί. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός στο «Αντί», στις «Εικόνες», στο «Έθνος» και στο «Έθνος της Κυριακής» από το 1983, έχει ασχοληθεί με το μυθιστόρημα, το διήγημα, την ποίηση, το παραμύθι, έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και έχει επιμεληθεί βιβλία και σειρές. Κυκλοφορούν σαράντα βιβλία της: Δεκαεπτά μυθιστορήματα, δώδεκα ποιητικές συλλογές, τέσσερις συλλογές με διηγήματα, ένας τόμος με συνεντεύξεις και έξι παραμύθια. Το βιβλίο της «Η γυναίκα της βορινής κουζίνας» (εκδόσεις Καλέντη) ήταν υποψήφιο για το βραβείο Αναγνωστών το 2012. Άρθρα, συνεντεύξεις και κριτικές της έχουν δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά [“Περίπλους”, “Διαβάζω”, “Νέα Ευθύνη”, “diastixo”, “diavasame”, “Literature” κ.ά.] Ανήκει στην εκδοτική ομάδα του διαδικτυακού περιοδικού Fractal.

 

 

*Η Γεωργία Χάρδα είναι βιβλιόφιλη δημοσιογράφος

Διαβάστε περισσότερα

 

 

Λέξεις

Έρχονται από τη σιωπή και πεταρίζουν

γύρω από μια κηλίδα φως.

Όσες δεν καίνε τα φτερά τους,

τις καρφιτσώνω στο χαρτί.

 

Από το πρώτο κιόλας εισαγωγικό ποίημα Λέξεις της πρώτης ποιητικής συλλογής του Απόστολου Καλουδά Η ξύλινη γλώσσα της καρέκλας, διαφαίνεται ήδη πως η γραφή του θα μας συστηθεί μέσα από μια συμβολική και συνάμα υπαινικτική γλώσσα. Μια γλώσσα που στάθηκε ικανή να επιβιώσει άρα έγινε και πολύτιμη να μοιραστεί.

Ότι προέρχεται από την σιωπή ενός ανθρώπου που δημιουργεί, υποδηλώνοντας και την ανυπαρξία ουσιαστικά με την λέξη σιωπή, μπορεί και πεταρίζει σύμφωνα με τον ποιητή γύρω από μια κηλίδα φως, γύρω από μια κηλίδα αλήθειας δηλαδή της έκφρασης άρα και της αποκάλυψης της. Τις άθικτες λέξεις που διατήρησαν την αξία τους σαν άλλες νυχτοπεταλούδες που δεν κάηκαν σ΄ αυτήν την αποκάλυψη, ο ποιητής τις κατέγραψε και τις καρφίτσωσε στο χαρτί προς κάθε ενδιαφερόμενο/η αναγνώστη/στρια.

Μια νέα ποιητική συλλογή πάντα έχει να μας αποκαλύψει μια οπτική νέα πάνω στα αιώνια θεμέλια της ίδιας τυραννίας του ανθρώπου περί χρόνου, περί θανάτου και περί έρωτος. Η ξύλινη γλώσσα της καρέκλας μας χαρίζει την ανατρεπτική φρεσκάδα του ανθρώπου που σκαρφίστηκε με λογοτεχνική φαντασία τα δικά του μονοπάτια στην ίδια τυραννία με μια τελείως διαφορετική οπτική από αυτήν που συναντάμε αναγνωστικά ως συνήθως.

Λέξεις ως άλλες νυχτοπεταλούδες λοιπόν.Και παρατηρούμε πως μας εισάγει στην γραφή του μ΄ έναν δυνατό συμβολισμό εξαρχής, εκείνης της έλξης προς την καταστροφή όπου έχουν τούτα τα λεπιδόπτερα έντομα,συμβολίζοντας και την ανθρώπινη τραγική αδυναμία της επιθυμίας να αντισταθεί σε όλα αυτά που ενδεχομένως τον πληγώνουν.

Στα πρώτα ποιήματα η νύχτα κυριαρχεί. Άλλες φορές τα τσίνορα της ξεβάφουν από βροχές, άλλες γίνεται η βλεφαρίδα της Σελήνης ή γίνεται ουσιαστικό για να φωλεύει τη μέρα, τον χρόνο, τη ζωή. Άλλωστε, όπως γράφει και ωραιότατα ο ποιητής

Γυμνή,/αν σημαίνεται η νύχτα,/δεν χρειάζεται στολίδια.

Έτσι και οι στίχοι του Α.Κ. χωρίς τα περιττά στολίδια -φέρνοντάς μας στο νου και την φράση του Σεφέρη «γιατί και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της» – με τρόπο συνοπτικό και με απλό λόγο δίνουν έμφαση σε μια αμεσότητα του μηνύματος χωρίς να λείπει παρόλα αυτά η πυκνότητα του νοήματος. Μας αναφέρει πάλι ο ίδιος πως

Κάτι φορούν τα γυμνά ποιήματα/ Τελείως/ κανείς δεν γδύνεται,/ όταν γράφει./ Δεν ξέρω/ τι φορώ,/ στα ποιήματά μου,/ όταν τα θέλω γυμνά.

Διαβάστε περισσότερα