“Ο αριθμός των βιβλίων στον κόσμο είναι άπειρος και είμαστε αναγκασμένοι να ρίχνουμε μια ματιά μόνο, να γνέφουμε και να προχωράμε, να πιάνουμε κάτι σαν αστραπή μετά από μια κουβέντα της στιγμής, όπως όταν έξω στον δρόμο πιάνουμε μια λέξη στα πεταχτά κι έτσι ίσως από μια τυχαία φράση φτιάχνουμε μια ολόκληρη ζωή”

***

[…]

Η γοητεία του σύγχρονου Λονδίνου έγκειται στο ότι δεν χτίστηκε για να διαρκέσει· χτίστηκε για ν’ αφανίζεται. Οι γυάλινες προσόψεις του, η διαφάνειά του, τα φουσκωμένα κύματα των χρωματιστών σοβάδων, δίνουν μια ευχαρίστηση άλλου τύπου και πετυχαίνουν έναν διαφορετικό στόχο απ’ αυτόν που επιδίωκαν και προσπαθούσαν να πετύχουν οι παλιοί οικοδόμοι και τ’ αφεντικά τους, οι ευγενείς της Αγγλίας. Η περηφάνια τους απαιτούσε την ψευδαίσθηση της μονιμότητας. Η δική μας, αντίθετα, φαίνεται να χαίρεται ν’ αποδεικνύει ότι μπορούμε να κάνουμε πέτρες και τούβλα τόσο εφήμερα, όσο οι επιθυμίες μας.

Τον καιρό της νιότης μας ο έρωτας μάς φαινόταν ένα αίσθημα ισχυρό, ικανό να μεταμορφώσει τη ζωή. Η σεξουαλική επιθυμία, που ήταν αξεχώριστη απ’ τον έρωτα, συνοδευόταν από ένα αίσθημα εγγύτητας, κατάκτησης και μέθεξης που όφειλε να μας υψώνει πάνω απ’ τις πεζές μέριμνες και να μας καθιστά ικανούς για μεγάλα πράγματα.
Ένα απ’ τα πιο διάσημα σουρεαλιστικά ερωτηματολόγια ξεκινούσε με την ερώτηση: «Ποια ελπίδα εναποθέτετε στον έρωτα;». Εγώ απάντησα: «Αν είμαι ερωτευμένος, κάθε ελπίδα. Αν δεν είμαι, καμία». Ο έρωτας μας φαινόταν αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής, της πράξης, της σκέψης, της αναζήτησης.
Σήμερα, αν πιστέψω τα όσα μου λένε, για τον έρωτα ισχύει ό,τι και για την πίστη στον Θεό. Τείνει προς εξαφάνιση — τουλάχιστον σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα. Σήμερα ο έρωτας παρουσιάζεται σαν ένα ιστορικό φαινόμενο, σαν μια πολιτισμική ψευδαίσθηση. Ο έρωτας μελετάται, αναλύεται — ει δυνατόν, θεραπεύεται.
Διαμαρτύρομαι. Δεν υπήρξαμε θύματα κάποιας ψευδαίσθησης. Ακόμη κι αν σ’ ορισμένους φαίνεται δύσκολο να το πιστέψουν, ερωτευτήκαμε αληθινά.

***********

VIII

τα δόντια της μέρας είναι γιασεμιά

δεν δαγκώνουν-περιμένουν

δεν κροταλίζουν-υπαινίσσονται θαύματα που επείγουν

το Ανείπωτο

το Ανείδωτο

το Αειθαλές

το Άγριο

παράπονο

σαν ποταμός φουσκώνει

ύστερα

μια κλεψύδρα που αδειάζει πάνω του

πάει

μαζί με μένα να το θάψει

και

πρέπει για μια φορά ακόμη να γίνω

ο εφευρέτης ενός αθώου ουρανού

που ‘χει στις φλέβες του

όλη τη δύναμη του αίματός μου

κρυώνω στην πιο ζεστή σου μέρα

γράφω μια φωτιά στα χείλη μου απάνω

με τις μαργωμένες θύμησες

των άτολμων χειλιών μου

αίτιο και αιτιατό

με ανακηρύσσουν ένοχο ερήμην

περιμένω την καταδίκη μου

και στο σβήσιμο της ανάσας μου

το Άφθαρτο

μαθαίνει στις στιγμές μου να ανασαίνουν

ψύχος ηδύ στο σημείο τήξης σου

σταλακτίτης δύσκολων συμφώνων

ο αποχωρισμός

και υπόσχεση

το παράγγελμα από μακριά κραυγάζει

ν’ αρχίσει επιτέλους το ταξίδι

σ’ αυτό το δέλτα που μου ‘λειπε εκ γενετής

για να σε πω καινούργια ισλανΔία

σ’ αυτό το σίγμα

για να σε πω παλιά μου ιΣπανία

σε ό,τι έχω μα μου λείπει

σε έναν άτλαντα

ολοκάθαρο καθρέφτη

μήπως διαβάσω το όνομά σου

σαν όνομά μου

αρχή επιτέλους

κι έτσι να αναβλύσει

το εσώτατο ύδωρ

καθαρό κοχλάζον

κλαίγοντας

καίγοντας

τα βρώμικα σκοτάδια όλα

των ανθρώπων

ΑΠΟΦΥΓΗ

Χειμώνες ατέρμονους ξόδεψα

κρυμμένη κάτω από τα σκεπάσματα

μέχρι να θρέψει η πληγή

να γίνει όπως πρώτα.

Ξόδεψα μέρες, μήνες, χρόνια

να κρύβομαι

και ακόμη δεν έμαθα

πως η φθορά δεν φθίνει μόνη.

Αυτό το σεντόνι βάρυνε

λες και ζήλεψε τα μάρμαρα

κι εγώ αφέθηκα

λες και ζήλεψα τα πτώματα.