Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ

Η παιδική αθωότητα καθοδηγείται εντέχνως
προς τη θρησκευτική κανονικότητα
όπως επιτάσσει η πλειοψηφία του 99%
που έλεγε και «ο μακαριστός».
Έτσι, πολλαπλασιάζεται το ποίμνιο
με γεωμετρική πρόοδο
και αυξάνονται αντιστοίχως
οι εν δυνάμει αιμοδότες της Νύμφης του Ιησού.

«Παρακαλώ ό,τι προαιρείσθε
για την αποπεράτωση του Ιερού Ναού».

Μακάριοι οι ευεργέτες
διότι αυτοί θα εξασφαλίσουν
μια θέση βορείως της κολάσεως.

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ]

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ

Προτού το μέλλον με προλάβει

με τη φριχτή του αρρώστια

στάθηκα μπροστά στον κίτρινο τζίτζικα

του όψιμου καλοκαιριού

την ώρα που χαμήλωνε το τραγούδι του

γιατί επιτέλους αγάπησε.

[….]

Άλλαζα πλευρά κι είδα ένα ποτάμι.

Απ’ την άλλη όχθη η σπίθα είχε σβήσει.

Δεν μπορούσα να της πω «Είμαι εδώ»,

για να μνημονεύω τη δροσιά του άθικτου νερού,

και σαν κύμα έφευγα προς τη διαφάνεια της μουριάς.

Ήταν γλυκιά μουσική στο άψυχο μαλακό μου στήθος…

Τότε ένιωσα την ηδονή των εμπόρων και τα βαθιά τους πλοία,

μα δεν ζητάω πια το βάρος τους στο διάβα της Σελήνης.

Τούτο το κοχύλι, που το κοίταγα ζηλόφθονα,

βάσανα δεν έχει, μήτε τόπο να βρομίζει.

Κλείνω το φως και το χαμένο χρυσό φύλλο.

Το φάντασμα με το σπασμένο πόδι κλαίει ανεπανόρθωτα

και είμαι άρρωστος, ξαφνικά, τόσο πλήρης.

Η ΦΙΛΝΤΙΣΕΝΙΑ ΛΕΥΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ απλώνεται στο ξύλινο τραπέζι της εργασίας μου και φωτίζει τα διάφορα μικροαντικείμενα πάνω σ’ αυτό — διακριτή νότα ζωής μέσα στον ζόφο της απέραντης τυφλότητας. Έπειτα, η ίδια δύναμη που τα φανερώνει, με ένα απότομο και βίαιο τράβηγμα του λεπτού υφάσματος (ή μήπως είναι λινάτσα;) πετάει τα μοναδικά υπάρχοντα στη χωματερή του όντος, εκεί κάτω (κάτω!) όπου το μάτι δεν φτάνειν α ιδεί. Για ορισμένα δεύτερα του χρόνου το βλέμμα συλλαμβάνει την οριζόντια γραμμή, την επίπεδη πεδιάδα της Κατοικίας. Είναι μοναδικά! Είναι αυτά κι όχι άλλα, είναι τα δικά μας: ολόκληρο τ’ όνομα, ακομμάτιαστο μέσα στα αντικείμενα, το τασάκι, το λεμόνι, το ανθογυάλι, το φλυτζάνι του καφέ, πράγματα δεμένα μεταξύ τους, σάμπως προορισμένα το ένα για το άλλο. Ποια μοίρα τα κυκλώνει; Κανένας δρόμος δεν οδηγεί προς τα κάπου κι όλοι ανεξαιρέτως διολισθαίνουν. Μέσα απ’ τα ρολόγια περνάει ακτινωτά το σκοτάδι… Οι πτυχώσεις του υφάσματος… Η Νύχτα όπου θα πέσω.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΣ

Υπάρχει ένας ήλιος – αυτός που, σαν ζυ-
γώνει το απόβραδο, στις μύτες των ποδιών
για να τον δεις σηκώνεσαι. Έχεις τελειώσει
με τη λάτρα του σπιτιού, χτενίζεις τα μαλ-
λιά σου. Πρόποση απαιτούν οι καλεσμένοι.
Με ναυαγούς και με διασώστες πάντα τα
’βρισκες. Στη μοιρασιά, είχες την τύχη με
το μέρος σου.
«Πρέπει να ρίξω προσανάμματα», λες κι
αποσύρεσαι. Έναν αθώο πάντα εξορίζεις –
θα ξεδιψάσει, σκέφτεσαι, με την βροχή.
Μόλις τον δεις απ’ τα νερά να ανατέλλει,
στον τελευταίο στίχο, αγάπη επικαλείσαι.

I.

Τὰ δέντρα ἐτοῦτα ἐγὼ τὰ φόρεσα χιλιάδες χρόνια
Κάτω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μου κλῶνο τὸν κλῶνο μεγαλῶσαν
Οἱ ρίζες τους γίνανε φλέβες μου. Στ᾿ ἁλώνια
Τῶν ματιῶν μου, ἴσκιων κύματα, πουλιὰ ἁπλῶσαν.

Νὰ μὴν μιλᾶς γι᾿ αὐτὲς τὶς θάλασσες τοῦ Νότου
Γιὰ τοῦ Θεοῦ τὴν σμαραγδένια γλώσσα στοὺς ἀνθρώπους.
Γιατὶ σκᾶβαν τὰ ὀστᾶ μου ἀσίγαστα μὲ τὸν ρυθμό τους
Καὶ τὰ βαθιά τους μυστικὰ μ᾿ ἀνᾶψαν σ᾿ ἄλλους τρόπους.

Γι᾿ αὐτὸ σοῦ λέω, ἄγριο ἐλάφι μου τῆς Πύλου
Χειμώνα-καλοκαίρι ἐδῶ τὰ δέντρα μου φυτεύω
Στὴν ἴδια πάντα στάση. Στὸν σκοπὸ τοῦ ξύλου
Ἀπ᾿ τὴν σιωπή τους λόγια θερισμένα ὅλο παιδεύω.

Μὰ δὲν περνοῦνε στὶς θαλασσινὲς διάφανες πλάκες
Κι ὅπως μοῦ σβήνει τὸ νερὸ λέξεις κι εἰκόνες
Κι ὅπως μαλώνω μὲ τὴν Μάνα μου τὴ θάλασσα, ἀτάκες
Πὼς εἶμαι νούμερο, πετοῦν τῶν καφενέδων οἱ θαμῶνες.

Αυθαιρεσία

Όλη τη νύχτα με βασάνιζε
ένα όνειρο επίμονο
που ορκιζόταν ότι είναι αληθινό
και απαιτούσε
από του ύπνου την αχλύ να βγει
κλήρο στο φως της μέρας ν’ αποκτήσει

και σφήνωσε στα βλέφαρα
που σφίγγοντας του έκλειναν το δρόμο
ορθώνοντας πελώρια τείχη λογικής
μες στους αλάνθαστους καθρέφτες
των ματιών μου.

Μα αυτό ανθεκτικό παρέμενε
στο ολισθηρό μεταίχμιο
για να γλιστρήσει πονηρά
με πρώτη ευκαιρία μες στον ξύπνιο μου

και να σκηνώσει εκεί
συγχέοντας για πάντα αμετάκλητα
τα οροθέσια που χωρίζουν σαν αντίθετα
το Όνειρο απ’ τη Ζωή…