Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης

Κατηγορία

Αφίξεις

Αφίξεις

Αφίξεις

Ο Περίπλους της Θεωρίας της Λογοτεχνίας: Τιμητικός τόμος για την Άννα Τζούμα (Επιστημονική Επιμέλεια: Πέγκυ Καρπούζου, Δημήτρης Αγγελάτος, Τιτίκα Καραβία, Χριστίνα Ντουνιά), εκδ. Gutenberg, 2024

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ

Ο Περίπλους της Θεωρίας της Λογοτεχνίας επιχειρεί μια χαρτογράφηση της θέσης και της δυναμικής της Θεωρίας της Λογοτεχνίας στον ελληνικό ακαδημαϊκό χώρο στις αρχές του 21ου αιώνα. Η Θεωρία της Λογοτεχνίας εξετάζει συστηματικά τη φύση του λογοτεχνικού κειμένου και τις μεθόδους ανάλυσής του ενώ διερευνά επίσης τους τρόπους με τους οποίους παράγεται το νόημα και συγκροτούνται οι ανθρώπινες ταυτότητες μέσω των κειμένων. Συνιστά ένα διεπιστημονικό και πολυδιάστατο πεδίο έρευνας των ανθρωπιστικών επιστημών με προεκτάσεις και εφαρμογές σε διαφορετικούς χώρους, όπως η εκπαίδευση, η επικοινωνία, οι παραστατικές τέχνες.

Ο ανά χείρας τόμος επιδιώκει να εισαγάγει τον αναγνώστη στις γόνιμες περιπλανήσεις της Θεωρίας, εντός και εκτός των ορίων της λογοτεχνίας. Οι πενήντα μελέτες του τιμητικού αυτού τόμου για την Άννα Τζούμα, Ομότιμη Καθηγήτρια Θεωρίας της Λογοτεχνίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μέσα από ένα ευρύ φάσμα κριτικών εννοιών και προσεγγίσεων αναδεικνύουν ειδικές και νέες πτυχές της ποιητικής, της ερμηνείας και της πρόσληψης των λογοτεχνικών κειμένων. Παράλληλα, φιλοδοξούν να προαγάγουν τον διεπιστημονικό διάλογο με τη φιλοσοφία, την πολιτισμική θεωρία, τη γλωσσολογία, τη θεατρολογία, την αρχιτεκτονική, τη θεωρία του χορού και τη νομική επιστήμη.

Διαβάστε περισσότερα
Αφίξεις

Peny Delta, «Απενθείς», εκδ. ΑΩ, 2024

ΑΠΕΝΘΕΙΣ

Απενθείς απώλειες.
Χρόνια αδάκρυτα.

Τρυπά η βροχή τον τσίγκο του μυαλού.
Στο χέρσο τα κοτσύφια στήνουν σπίτι.

Η αϋπνία ξεκουρδίζει άρρυθμα
το αφημένο σώμα .

Επίμονα συνδέεις κομμάτια λύπης •
μα εκείνα τη συνύπαρξη αρνούνται .

Ιστοί αράχνης μπλέκονται στα μαλλιά .
Τα ξασπρίζουν .

Χέρια άπληστα κλέβουν το γέλιο .
Θωπεύουν προκλητικά τη χαρά .

Ακόμα ψάχνεις να βρεις
τον χρόνο να πενθήσεις.

Τις απενθείς σου απώλειες.
Τα χρόνια σου τα αδάκρυτα.

Διαβάστε περισσότερα
Αφίξεις

Ν.Γ. Λυκομήτρος, «Ο ήχος της απώλειας», εκδ. Βακχικόν, 2024

Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ

Η παιδική αθωότητα καθοδηγείται εντέχνως
προς τη θρησκευτική κανονικότητα
όπως επιτάσσει η πλειοψηφία του 99%
που έλεγε και «ο μακαριστός».
Έτσι, πολλαπλασιάζεται το ποίμνιο
με γεωμετρική πρόοδο
και αυξάνονται αντιστοίχως
οι εν δυνάμει αιμοδότες της Νύμφης του Ιησού.

«Παρακαλώ ό,τι προαιρείσθε
για την αποπεράτωση του Ιερού Ναού».

Μακάριοι οι ευεργέτες
διότι αυτοί θα εξασφαλίσουν
μια θέση βορείως της κολάσεως.

Διαβάστε περισσότερα
Αφίξεις

Βασίλης Ζηλάκος, «Υπεράσπιση- (ένα) ποίημα για τη Νύχτα», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2024

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ]

 

 

 

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ

 

Προτού το μέλλον με προλάβει

με τη φριχτή του αρρώστια

στάθηκα μπροστά στον κίτρινο τζίτζικα

του όψιμου καλοκαιριού

την ώρα που χαμήλωνε το τραγούδι του

γιατί επιτέλους αγάπησε.

[….]

Άλλαζα πλευρά κι είδα ένα ποτάμι.

Απ’ την άλλη όχθη η σπίθα είχε σβήσει.

Δεν μπορούσα να της πω «Είμαι εδώ»,

για να μνημονεύω τη δροσιά του άθικτου νερού,

και σαν κύμα έφευγα προς τη διαφάνεια της μουριάς.

 

Ήταν γλυκιά μουσική στο άψυχο μαλακό μου στήθος…

 

Τότε ένιωσα την ηδονή των εμπόρων και τα βαθιά τους πλοία,

μα δεν ζητάω πια το βάρος τους στο διάβα της Σελήνης.

Τούτο το κοχύλι, που το κοίταγα ζηλόφθονα,

βάσανα δεν έχει, μήτε τόπο να βρομίζει.

 

Κλείνω το φως και το χαμένο χρυσό φύλλο.

Το φάντασμα με το σπασμένο πόδι κλαίει ανεπανόρθωτα

και είμαι άρρωστος, ξαφνικά, τόσο πλήρης.

 

 

Η ΦΙΛΝΤΙΣΕΝΙΑ ΛΕΥΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ απλώνεται στο ξύλινο τραπέζι της εργασίας μου και φωτίζει τα διάφορα μικροαντικείμενα πάνω σ’ αυτό — διακριτή νότα ζωής μέσα στον ζόφο της απέραντης τυφλότητας. Έπειτα, η ίδια δύναμη που τα φανερώνει, με ένα απότομο και βίαιο τράβηγμα του λεπτού υφάσματος (ή μήπως είναι λινάτσα;) πετάει τα μοναδικά υπάρχοντα στη χωματερή του όντος, εκεί κάτω (κάτω!) όπου το μάτι δεν φτάνειν α ιδεί. Για ορισμένα δεύτερα του χρόνου το βλέμμα συλλαμβάνει την οριζόντια γραμμή, την επίπεδη πεδιάδα της Κατοικίας. Είναι μοναδικά! Είναι αυτά κι όχι άλλα, είναι τα δικά μας: ολόκληρο τ’ όνομα, ακομμάτιαστο μέσα στα αντικείμενα, το τασάκι, το λεμόνι, το ανθογυάλι, το φλυτζάνι του καφέ, πράγματα δεμένα μεταξύ τους, σάμπως προορισμένα το ένα για το άλλο. Ποια μοίρα τα κυκλώνει; Κανένας δρόμος δεν οδηγεί προς τα κάπου κι όλοι ανεξαιρέτως διολισθαίνουν. Μέσα απ’ τα ρολόγια περνάει ακτινωτά το σκοτάδι… Οι πτυχώσεις του υφάσματος… Η Νύχτα όπου θα πέσω.

 

Διαβάστε περισσότερα
Αφίξεις

Ειρήνη Ιωαννίδου, «Τα ρόδα κόβονται στα 2/3», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2024

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΣ

Υπάρχει ένας ήλιος – αυτός που, σαν ζυ-
γώνει το απόβραδο, στις μύτες των ποδιών
για να τον δεις σηκώνεσαι. Έχεις τελειώσει
με τη λάτρα του σπιτιού, χτενίζεις τα μαλ-
λιά σου. Πρόποση απαιτούν οι καλεσμένοι.
Με ναυαγούς και με διασώστες πάντα τα
’βρισκες. Στη μοιρασιά, είχες την τύχη με
το μέρος σου.
«Πρέπει να ρίξω προσανάμματα», λες κι
αποσύρεσαι. Έναν αθώο πάντα εξορίζεις –
θα ξεδιψάσει, σκέφτεσαι, με την βροχή.
Μόλις τον δεις απ’ τα νερά να ανατέλλει,
στον τελευταίο στίχο, αγάπη επικαλείσαι.

 

Διαβάστε περισσότερα