Οι ποιητές Κώστας Θ. Ριζάκης και Γιώργος Δελιόπουλος, με όχημα την ποίηση και την ποιητική τους, προσήλθαν σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνύπαρξη μέσα στις σελίδες του παρόντος βιβλίου. Το όλο εγχείρημα, πέρα από το ενδιαφέρον που παρουσιάζει αυτό καθεαυτό, ως περίπτωση δηλαδή συγκεκριμένη, εκδήλωση της προθυμίας δύο εκπροσώπων του νεοελληνικού ποιητικού λόγου να ενώσουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις και να φέρουν το έργο τους κάτω από την ίδια στέγη, αποτελεί και μια πρόταση για έναν εναλλακτικό τρόπο λειτουργίας της ίδιας της τέχνης, της ποίησης εν προκειμένω. Γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό που προτείνεται εδώ είναι, όχι απλώς και μόνο η άρση και η κατάργηση του αυτοπεριορισμού, της αυτομόνωσης, του εγκλεισμού του καλλιτέχνη, ως φυσικού προσώπου, αλλά το άνοιγμα και η έκθεση του ίδιου του ποιητικού έργου σε ένα περιβάλλον επικοινωνίας που πόρρω απέχει από τη λογική της περιχαράκωσής του μέσα σε ένα πλαίσιο αυστηρά προσδιορισμένο από την ιδιοπροσωπία κάθε ποιητή. Αυτό, βεβαίως, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει, ούτε σηματοδοτεί το θόλωμα ή τη νόθευση της προσωπικής σφραγίδας, της ιδιαιτερότητας και της μοναδικότητας του ποιητικού λόγου καθενός από τους δύο εμπλεκόμενους. Ίσα ίσα που αυτή, προβάλλει με μεγαλύτερη καθαρότητα, ευκρίνεια και ένταση από τη στιγμή που το έργο υπόκειται, αναπόφευκτα, στην άμεση σύγκριση και αντιπαραβολή, επομένως, και στην ανάδειξή της.

ο νόμος του έρωτα

                  στην ποιήτρια Ευσταθία Δήμου − ότι

             έγκυρος η «μαρτυρία» της κι άρα ευσταθεί

να κατευθύνσεις το κορμί πάντα προς το παράθυρον

κ’ ίδια να εξαρτάς την ούγια σου από φως − να ’ναι

χτιστός ο καθ’ εμπρός ανήφορος που να κοντανασαίνεις

(καμία πράξη αναίτιος λες όταν ξηλών’ η ανάγκη)

ρίχνει δροσιάς ο διάπυρος διάσελ’ αφροξενύχτια

κι όπως μπαλώνονται καιροί να σου ξανά

το χιόνι να την η αμείλικτη καημών ζητάει αν

σε στεγάσει να μην κλωτσήσεις αγκαλιάς βαρύ

ποτάμι κρίμα κι άμα πηγαίνεις βροχερός πώς

ο μαγκίτης κι άοπλος σου χρειμαρρώνει κλάμα;

Σχέδιο: Μάρκος Τσίκας

Μικρόκοσμος

[…]  τα ταξίδια σε άγνωστα νερά έχουν πάντα αναπόφευκτα σκαμπανεβάσματα. Ένα τέτοιο στο αρχιπέλαγος webex κράτησε μισό χρόνο, μπροστά σε μια οθόνη καρφωμένος να κάνω accept σε μαθητές που δεν είχα καν δει το πρόσωπό τους, με τους φερετζέδες που μας φόρεσαν, πώς να το δω; Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, με είχαν κανονικά γραμμένο, ομολογώ ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους, οπότε τι ιστορίες ν’ αραδιάζεις… σιγά μην κόψει η μαρέγκα, βαθμολογίες κι επαγγελματικές προοπτικές είναι τα ζητούμενα, δεκαετίες τώρα. Πώς να μην πιστέψεις λοιπόν πως τα καλύτερα έπονται, μαζί με τα χειρότερα;

VI

Πάνω απ’ όλα τα πράγματα αγαπώ την  ψυχή σου. Μέσα απ’  της σάρκας  το πέπλο τη  βλέπω να λάμπει στα σκοτεινά: με τυλίγει, μ’ αλλάζει, να ξεχειλίσω με κάνει, μ’ αιχμαλωτίζει.

Και τότε μιλώ για να νιώσω την ύπαρξη μου, γιατί εάν δεν μιλούσα η γλώσσα μου θα ‘χε μουδιάσει, η καρδιά να χτυπά θα είχε πάψει,  κι εξολοκλήρου εγώ, δίχως λάμψη καμιά,  θα ‘χα στεγνώσει.

*

XI

Εντός σου βρίσκομαι.

Με μεταφέρεις και με ξοδεύεις.

Σε όσα κοιτάζεις, σε όσα αγγίζεις, όλο και κάτι δικό μου αφήνεις.

Γιατί εγώ  να πεθαίνω αισθάνομαι όπως μια φλέβα που το αίμα της χάνει.

ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΟ ΑΜΑΞΑΚΙ

Την μοίρα μου την κάθισα στη σέλα

Σαν έφηβος θα τρέχω συνεχώς και τώρα και στο μέλλον

Όρθιος πάνω στους αναβολείς.

Αρσένι Ταρκόφσκι

Ανάποδα ιππεύουν τα άλογά τους οι γενναίοι

κι ακούγονται οπλές

σημαίνοντας σαν νόμισμα

που σκάει σε αρχαίο παζάρι

Πόσες φορές υπάρχουμε και

πόσες δεν υπάρχουμε

όταν περνάει

της μοίρας τ’ αμαξάκι

κι ο εκδορέας επίμονα ζητάει

για λίγα παλιοσκούδα την ζωή μας;

Κουτσό της μοίρας αμαξάκι

που μας πηγαίνεις

κυλώντας, πέφτοντας, τρίζοντας

φριχτά καρούλια στα χέρια των θεών

…VIVE LA FUITE!

Επωδός

Χαίρε πουλαράκι, χαίρε καλπασμέ

Χαίρε άγριο άτι πολεμικό

Χαίρε της νιότης κόκκινο ιππικό

Χαίρε η Ελευθερία στου μέλλοντος τις στέπες.

ΣΤΑΚΑΜΑΝ
Ένας σωρός η ηλικία που άφησες,
μια ταράτσα με μπλουζ στη διαπασών
ένα μισό φιλί, μου σκίζει τα χείλη
ένα βήμα μπροστά
ένα κλικ ο ήχος του άσφαιρου
το κλικ της γραφομηχανής
Μη με στεναχωράς- γράφω στον άνεμο
αερογράμματα
ξεμπερδεύοντας για πάντα μ‟ αυτή την συσκευή
Σις περισσότερες φορές αυτή την στεναχώρια
παίρνουν μαζί τους οι πεθαμένοι
όπως η νύχτα παίρνει το φεγγάρι
γιατί του ‟χει μιαν αγάπη λίγο τρελή
Οι τρελοί ήρωες
οι σταρ από νουβέλες
τρέχοντας με τσιρίδες στα γήπεδα για πλάκα
Μη με ρωτάς γιατί
είμαι η χαζή στα σύννεφα
ένας σωρός
έτσι για σαμποτάζ
Ένας σωρός οι ηγέτες με τα (θα) θανάτου
όταν γυρίζουν από τις περιοδείες
τα βάζουν στην κωλότσεπη
και διαλύονται στο πλύσιμο
Ο γύρος του θανάτου με το ποδήλατο του παππού
στοίβαζα ξύλινα καφάσια
για να ανέβω
όπως στοιβαζόταν ουρλιαχτό η εφηβεία
Θυμάμαι μια νύχτα λυρική τραγουδούσα Φίλιες βραδιές
με γόβες στιλέτο της μάνας μου
πέντε νούμερα μεγαλύτερα,
το δικό μου ήταν πινέζα
αλλά δεν το μετάνιωσα
Εκείνες της δεκαετίας του εξήντα
με τα φιογκάκια
θα τις απλώσω στην ταράτσα
θα βρέχει
και θα χορεύω με όλο εκείνο το τσούρμο παπουτσιών
χοροπηδώντας μέχρι το χάραμα
ένας σωρός
μέχρι να γκρεμιστεί η ταράτσα.