(Ο Ουσμάν Μπανσέ, μετανάστης από την Μπουρκίνα Φάσο, σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα τον Ιανουάριο του 2023, ενώ οδηγούσε τη μοτοσυκλέτα του στην παραλιακή λεωφόρο της Θεσσαλονίκης. Βρίσκεται θαμμένος στο δημοτικό κοιμητήριο της πόλης, με φόντο τη θάλασσα και τον Όλυμπο, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη γη που τον γέννησε για όλη την αιωνιότητα που ακολουθεί).

Παραθαλάσσιο, Βαλερύ, το κοιμητήρι
κι έχει για φόντο δυτικά Καραμπουρνού.
Το μεγαλύτερο των πάντων ξυπνητήρι
καθώς στα αιώνια βυθίσαμε το νου.
Και, σαν φυσήξει, τα Πιέρια καθαρά
–σ’ εμάς οι πόνοι, σ’ αυτούς πάνω η χαρά…

Θα ’ρθούν καιροί για ν’ αναπαύομαι εκεί κάτω,
μα –για την ώρα– απ’ την άκρη το κοιτώ.
Μας παρασέρνει, γη, το χώμα σου τ’ αφράτο
κι όμως για κάποιον έχουμ’ έρθει όλοι σκοπό,
–περνούνε χρόνια στον καθένα να τον βρει,
καραδοκούνε ψαλμωδίες και σταυροί…

Την βλέπεις, άραγες, Ουσμάν, την Άγια Φύση
που ’χει ξυπνήσει σ’ ανοιξιάτικη γιορτή,
που ’χει τα βάσανα στην άκρη παρατήσει
κι ορμά στο φως χωρίς να ξέρει το γιατί;
–μπορεί και να ’ναι κάποιος έμφυτος καημός,
η αποστολή, η υπέρβαση του μηδενός…

Ποτέ ο Θάνατος
δεν καταφθάνει σαν κατακτητής.
Μήτε στα κοκαλωμένα χέρια του
λάβαρα κρατά και σάλπιγγες.
Μόνο, με ένα από μετάξι μαντήλι
σκουπίζει το ιδρωμένο πρόσωπο
στον στερνό απάνω
του ψυχορραγητού τον ανασαμό.

Δεμένα κουβαλά στη ράχη του,
του νεκρού τα πλήθια όνειρα.
Τα τόσα ανοιξιάτικα πρωινά
που χόρτασε το κορμί,
τις μυριάδες της καλοκαιρινής ζέστας
ράθυμες λέξεις που σκόρπισαν
στων κυμάτων τον αφρό
και στο κουβεντολόι του ήλιου.
Τις ανάσες των πρώτων
φθινοπωρινών φιλιών, δυο εραστών
που δεν θα ανταμώσουν ξανά ποτέ.

Ευχόμαστε σε όλους/ες

τους συνεργάτες/ιες, αναγνώστες/ιες και φίλους/ες μας 

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!!

************************************************

Βάσια Καλογεράκου, [Σχόλια Πρωτοχρονιάς (2025)]

Ι

Ο χρόνος κλείνει•
ερημική κλίση
Του ενός γαρυφάλλου με το ασπροκόκκινο πρόσωπο και την πράσινη καταχνιά της πρώτης εξοχής και του πολυβολείου
Έχουν αλλάξει τα πράγματα (;)
Κι αντί•
Παραμονές αχρείαστες οι τόποι
Μυρίσανε το σεργιάνι της θυμώδους καμινάδας
και του μεγάλου αλισβερισιού
Πίσω τα μάτια —να ακούγονται γυμνές διαστολές, όπως τα αναπάντητα ερωτήματα που ανάβουν τις μηχανές της νύχτας
Νύφες οι ανάγκες που σού τραγουδούν τη χόβολη
Και το κλειδί, και το μαξιλάρι-πουλί θαλασσινό.
Ως την αυγή τα σύνορα άλαλα, μια τρύπα στην ειρήνη του ορίζοντα
Μια προκυμαία κατεβασμένων βλεφάρων

Η επιστροφή, ορφανή ωρών και νοημάτων,
ψέγει τα αθώα νεύματα της ελιάς και τους μετρημένους απ’ τη βλαστήμια μήνες
Την υποψία της μνήμης που υπομένει
Το τρύπημα με το στάχυ επάνω στον βράχο της πρόσοψης
που ανέβλυσε το κρίμα, τις θημωνιές και την απόφαση.

Τα αδιάκοπα δοξαστικά της χέρια λύγισαν από το λάδι του χρησμού —θα ‘ρθεις.

Να’ρθείς.

Non nobis solum

Aκροβατώντας στη χάση του φεγγαριού

Ακούω τη μυρουδιά του ασβού

Τα βήματά σου βλέπω στον χλοοτάπητα

Στην αυλή του σπιτιού μας.

Ο Φρίξος γύρισε

Να ζητήσει την Έλλη

Στην Κολχίδα

Δύσκολο να δεχτεί

Πως η μοναδική του αγάπη

Ξέφυγε απ’ τα χέρια του

Και χάθηκε για πάντα.

Κι όμως,

Δεν γεννηθήκαμε μονάχα για τον εαυτό μας

Φώναξε ο Κικέρωνας.

Ποιοι νεκροί

Ζάρωσες τα φρύδια.

Σε λίγο θ’ απεμπολήσεις μύδρους

κατά παντός υπευθύνου.

Μα στονάρεις πολύ.

Για πόσο να δέσω άγκυρα

το κηροπήγιο του γραφείου  ·

ένα μαύρο σκυλί με χαρούμενο στόμα

από κοφτερούς κυνόδοντες.

Το κάνω εικόνα

πως κατά πάνω σου πέφτει

μασουλώντας το χρυσό σκουλαρίκι σου

για να το απολέσει στο πηγάδι

που τρώνε οι Κρηναίες.

Χοροπηδώντας φτάνουν όμοιοι σου.

Τόσα χρυσαφικά στον πάτο της αβύσσου!

Πλουτίσαμε

υπό τον ήχο

των δερμάτινων παπουτσιών τους  ·

τρίξιμο δοντιών

σε εφιαλτικό παραλήρημα.

Μέσα σε μαρμαρένια υποκαταστήματα

ανεπίσημων κοιμητηρίων.