Ποτέ 

Πότε ντυθήκαμε το τσουχτερό του πόθου δέρμα,
που δήμιος άσπλαχνος σου πριονίζει τον λαιμό;
Και το γλυκό το άγγιγμα σε σκοταδιού το τέλμα
πότε ζωή εχάρισε μέσα σε θάνατου διωγμό;

Πότε το κούμαρο πικρόγλυκο λιμπίστη μέλι
απ’ την κυψέλη που στα χείλη μας ξεσπάει πληγή ;
Να στάξει φλόγα, ζήλειας ν’ αποξεσκιστεί κουρέλι,
στρωσίδι ν’ απλωθεί για μας στην παγωμένη γη;

Πότε γι’ αγάπη μας οι ρίζες των δεντρών μεθύσαν
το καυχημένο στόμα του αχόρταγου ουρανού;
Οι θάλασσες πότε αγριέψανε, πότε βυθίσαν
στρατούς μέσα στου πάθους μας τον σαλεμένο νου ;

Γιορτάσαμε. Και όπως οι σκιές που ξεγελάνε,
νομίσαμε του έρωτα τρανέψαμε τον γιόμο.
Μα ο έρωτας βαθιά μισεί όσους δεν μαρτυράνε
κι έτσι Θεοί ξεμείναμε που πέθαναν στον δρόμο.

Παιχνιδιάρα η βροχή,
σιγοψιθύριζε τα ερωτόλογά της
στη μάγισσα νύχτα
και τ’ αδέσποτο τ’ ανέμι,
αλήτευε με γλυκοσφυρίγματα
σε φυλλωσιές και σοκάκια.
Και στάθηκα πίσω απ’ το τζάμι,
έμπλεος της θωριάς και της σκιάς σου,
ταξιδευτής στη θύμησή σου
και νοσταλγικά ατένισα
το κρυφομιλητό και την παράκληση
των μελαγχολικών σου ματιών.
Και αφέθηκα στην ιερή άβυσσο
της πεθυμιάς και της λαχτάρας,
ανάμνηση να σε κρατήσω
καθώς ερχόσουν απ΄το βάθος του χρόνου
πρωτάκουστο αντιφώνημα,
σαγήνεμα και κάλεσμα χαράς.
Ξημέρωνε μ’ έναν ζωγράφο ήλιο,
να κοκκινίζει στο σύδεντρο της αυλής
τ’ απόβροχου τις δροσοσταλιές.
Και στεκόμουν ακόμη εκεί,
λυράρης στο φέγγισμα της αυγής
και της αγάπης τραγουδιστής.
Άπλωνε φτερά ζωής ο νους,
σμίλευε καρτέρεμα η ψυχή,
τα δυο σου μάτια η ανατολή.
Κι όλο να ξεφυλλίζω όνειρα
κι όλο στην ομορφιά σεργιάνι,
με της βροχής το γλυκομίλημα,
το παρακαλετό τ’ ανέμου
και του ήλιου το βλέμμα.

Αυγή

Ο βαρύς τραυματισμός της νύχτας

την αυγή. Ριγεί το δέντρο

με τις πράσινες φτερούγες του

βουτηγμένες στο αίμα

της κοιλιάς της.

Εξαγνίζεται το άνθος.

Λεπταίνει η όσφρηση,

οξύνεται της ακοής

η λάμα. Νικηφόρα

προελαύνουν τα περιγράμματα

των ανθών και των αυτοκινήτων

στο έδαφος της όρασης.

Ετοιμάζομαι να απευθυνθώ

(ποιος νοιάζεται

μια τέτοια ώρα πού;)

απ’ τα μαλλιά κρατώντας

την ευτυχή μου εγρήγορση.

Οξύθυμος ακόμα και αψύς

με την αιμοσφαιρίνη μου

σε μέθη οξυγόνου:

Αποϊδιωτικοποιήστε τα όνειρα.

Συνδέστε τις γραμμές.

Κοινωνικοποιήστε την ποίηση.

Τα άλλα έπονται.

ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Στῶν φύλλων τὴν ὀξείδωσιν
μυρίζω τὴν σκουριά
τὴν ἀναπόφευκτη φθορά
τὸ θλιβερὸ ἐπάνω μας
τὸ ἄρωμα τοῦ χρόνου

ΑΠΟ ΔΕΡΜΑ

Τὰ χρόνια μας κ’ οἱ μέρες ἀπὸ δέρμα
Κι’ ὁ χρόνος
ἄνευ διακρίσεως χρωμάτων
καὶ ἄνευ προτιμήσεως
γεύσεων ἢ ἀρωμάτων
ἀθάνατος καὶ μάργος δερμηστής

Ερημία

Δεν έχω τίποτε άλλο
παρά την ηχώ από όσα έγιναν
να αλυχτά στη μνήμη μου

Φωνές
όσων ειπώθηκαν
και δεν απηχούν κάν πια
σημερινές αλήθειες

Τις έσπασε ο χρόνος
στις συνθήκες παραδόθηκαν
στου τετελεσμένου
-εκτελεσμένου-
τη φθορά

Δεν έχω τίποτε
εκτός από μια πεθαμένη Ελπίδα
Το νεκρικό της σώμα
που δεν θα αναστηθεί

Και την Επιθυμία
-γυμνή κι αστόλιστη-
να κλαίει πάνω στο μνήμα της

Παρακαλώ θεούς και δαίμονες
κι αυτή να την λυτρώσουν.