“Όποτε πήγα να μιλήσω, η φωνή μου σκόρπισε χωρίς απάντηση.”

Όσες λέξεις έχει ο Εσκιμώος για το χιόνι,
τόσες περίπου έχω κι εγώ για τη μοναξιά.

***
Το βασίλειο του ύπνου είναι επισφαλές.
Ακόμα κι ένα παραπονιάρικο σκυλί,
κάτω στο δρόμο,
μπορεί να σου στερήσει τον θρόνο,
που τόσο πάσχισες.

****
Καθώς πεθαίνει κι ο τελευταίος που σε γνώριζε,
δε μένει πίσω τίποτ’ από εσένα.
Σκλαβιές σε πράματα, ιδιότητες, ονόματα.
Ώστε, λοιπόν, όλα πηγαίνουν στα χαμένα;

Σκόνη

Γεμίζουν οι νύχτες με τη σκόνη της αγάπης
Οι δείκτες του ρολογιού δακρύζουν
Το γυαλί δεν δείχνει χρόνο
μετρά αντίστροφα
Στο δωμάτιο δυο φιγούρες
στο πάτωμα
τυλίγουν τον έρωτα με πολύχρωμο αμπαλάζ
Το σπίτι δεν έχει πόρτες
Μόνο τέσσερα χέρια που εκλιπαρούν
Το σπίτι δεν έχει παράθυρα
μόνο τέσσερα μάτια που αγωνιούν
Το σπίτι δεν έχει ταβάνι
Τα πρόσωπα τρυπούν το σοβά
Αναχωρούν για ταξίδι
με μόνη σχεδία την προσμονή
Για κείνο το πρωί
που το φως θα αναστήσει
τον έρωτα
κι οι αυταπάτες θα λυγίσουν
σαν χάρτινοι πύργοι

Παντούμ

Πολύχρωμη από δίπλα μου σαν πέρασε
μ’ όλα τα χρώματα της ίριδας ντυμένη
τη λάμψη του ουρανού όλη με κέρασε
το γκρίζο δρόμο φώτισε μια όψη μαγεμένη.

Μ’ όλα τα χρώματα της ίριδας ντυμένη
προτού χαθεί μες στη βουή του κόσμου
το γκρίζο δρόμο φώτισε μια όψη μαγεμένη·
η μνήμη της καρφώθηκε εντός μου.

Προτού χαθεί μες στη βουή του κόσμου
σα μελωδία απαλή που ξεκουράζει
η μνήμη της καρφώθηκε εντός μου
και σα ρυθμός σκληρός που σε τραντάζει.

Σα μελωδία απαλή που ξεκουράζει
μου μίλησε μόλις την ξαναείδα
και σα ρυθμός σκληρός που σε τραντάζει
μας έδεσε της μοίρας η αλυσίδα.

Μου μίλησε μόλις την ξαναείδα·
οι νότες της γλιστρούσαν απ’ τα χείλη
μας έδεσε της μοίρας η αλυσίδα
δεν ήμασταν πια δέσμιοι στην ύλη.

Οι νότες της γλιστρούσαν απ’ τα χείλη
έγιναν οι φωνές μας πουλιών άσματα
δεν ήμασταν πια δέσμιοι στην ύλη
στων ανοιχτών λιοτρόπιων τα περάσματα.

Έγιναν οι φωνές μας πουλιών άσματα
στα πόδια μας δύο λοντάρια ήμερα
στων ανοιχτών λιοτρόπιων τα περάσματα
μόνοι μες στην απέραντή μας χίμαιρα.

Στα πόδια μας δύο λιοντάρια ήμερα
στ’ αυτιά μόνο το θρόισμα των φύλλων
μόνοι μες στην απέραντή μας χίμαιρα
στην παραδείσια γη των πρώτων θρύλων.

Στ’ αυτιά μόνο το θρόισμα των φύλλων
και ξαφνικά σιωπή, τα χρώματα όλα χάθηκαν
στην παραδείσια γη των πρώτων θρύλων
νύχτωσε και τα ηλιοτρόπια μαράθηκαν.

Και ξαφνικά σιωπή, τα χρώματα όλα χάθηκαν
ο δρόμος πάλι γκρίζος σαν να γέρασε
νύχτωσε και τα ηλιοτρόπια μαράθηκαν
πολύχρωμη από δίπλα μου δεν πέρασε.

ΤΟ ΑΧΑΝΕΣ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Το τραγούδι με τους
παραπεμπτικούς στίχους του
η μελωδία με το μέλος της
δεν ακούγεται πια
κι αν ακούγεται κάπως εμείς
δεν μπορούμε να την
αντιληφθούμε
γιατί καθώς μεγαλώνουμε
η αντίληψη πολιορκείται
από καινούργια όπλα
μέσα στο κάποτε απόρθητο
κάστρο της
κι η μνήμη; Ρωτά το νήπιο

Carpe diem

Κάθε φορά που βλέπεις
τον ήλιο ν’ ανατέλλει
και μισοκλείνεις τα μάτια,
γιατί δεν έμαθες γυαλιά ηλίου να φοράς,
κάθε φορά που χάνεσαι στα χρώματα της δύσης
και νιώθεις να περνάς
την εποχή του κόκκινου
ή του λευκού
ή του βαθιού γαλάζιου

κάθε φορά που περπατάς στο δρόμο,
με σύννεφα ή βροχή,
κατακλυσμό ή καταχνιά
και κάνεις αναχρωματισμό
-παγκόσμια πρώτη δεν τη λες-
κι εσύ κρατάς τον ήλιο
στα όνειρά σου
ή στο αρυτίδωτό σου πρόσωπο
(ή ακόμη και ρυτιδωμένο -δεν έχει σημασία)

κάθε φορά -έστω και μια –
που απρόβλεπτα χαμογελάς
στον εαυτό σου στον καθρέφτη,
στον άνθρωπό σου,
σ΄ έναν περαστικό,
ή -τέλος πάντων- χαμογελάς
κι αν ‘ανεμόμυλοι’ ορθώνονται μπροστά σου,
μην απορείς. Aπλώς να ζήσεις θέλεις.
Αρκεί.