ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Είχα έναν δάσκαλο
που ήταν άνεμος
Άνοιγες δυο πόρτες αντικριστές
σε έπαιρνε και σε σήκωνε

Είπα να φτιάξω χάρτινα πουλιά
Τα σιδερένια, οι στρατιώτες, οι νότες
δεν με ικανοποιούσαν πια
Είπα να φτιάξω χάρτινα πουλιά

Τα κτήνη έχουν αμαρτίες;
Ή είναι εκ προοιμίου αναμάρτητα;
Όλο παράπονα μέχρι κι
η απόλυτη ησυχία μας

Μια στιγμή ωραία αποθηκεύεται;
Η επανάληψή της σώζει πάντα;
Όλη την ανία, όλο τον θάνατο;
Δάσκαλε, άνεμε, νικάς πάλι

Ίσως για να ακούω τη συνείδηση
να πλημμυρίζει
-όχι για να βάζω τις φωνές-
Μόνο να ακούω λυγμούς σαν ατυχή σονέτα

Κάθε πράγμα έχει την τύχη του
Μέχρι και τα κόκκαλα των πεθαμένων.

Νύχτα παλίρροια των ερώτων…

Στον αφρό βγαίνουν οι λύπες μου, στο άκουσμα
της βαθύλαλης νύχτας,
εθελούσια παραδίνονται οι πόθοι στου σώματος
την ηδονή και
ταρακούνιονται τα σύμπαντα όλα, ένας
δασύς ήχος από φωνήεντα που αναθερμαίνουν την αίγλη του λεξιλογίου
γλιστρούν μες την ανεκλάλητη σιωπή και τρέπουν
την κάθε λέξη
σε φυγή
μπροστά στο νόημα της αγρύπνιας.
Φυγή στην φυγή έρχεται του ποιήματος η άμαξα και φέρνει
φεγγάρια δριμέα και αυτούσια που φωτίζουν
τον νου μου
που σκοντάφτει στα ρηχά και των ιδεών
το καμάρι στολίζουν
με την ατσιδοσύνη τους.
Όπου να κρύβεσαι θα σε βρίσκω
τεκμηριωμένη στον πόθο σου και στον έρωτα!

(Σ)ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

 Δεν αποθαρρύνεται:

Mε δροσόλουστη  αυγινή δεξιότητα

ξετυλίγεται,

-Τι  βιασύνη-

πυρίπνοο ηφαίστειο

βαμμένο βαθυκόκκινο

ωσάν αλουργίδας,

χύνεται  στης ψυχής  τα πένθιμα βουνά

ευγενική προσφορά στη χαλεπή  ημέρα μας

μάλλον από   καλλιεργημένο χωράφι μας

θησαυρός ανεκτίμητης αξίας

μαρτυρία  ακόρεστης ψυχής.

Δήλωση αιώνιας παρουσίας,   σκιά ιερή 

αντίδοτο απελπισίας  ,ευχή των γονιών μας.

Θεμιτή  μας υπερύψωση

συμφέρον  οφθαλμοφανές,

τόξο ουράνιο μετά από καταιγίδα.

Γι αυτό,

παρακαλώ, να μου φυλαχτεί μια  Άνοιξη

με κούνιες βρεφικές ,

με αφρισμένα ξυπόλητα βήματα

και θαλασσινά βράδια.

Με άλογα αδάμαστα   χιονένιας λευκότητας ,

με  την πειθαρχία  της δενδροστοιχίας

και την αναρχία του φωτός,

 με σταυροδρόμια 

που κερνούν τη μέθη των μπουγαρινιών.΄

Γι αυτό , παρακαλώ,

της  άνοιξης επίσημο  φυλάξτε μου ξεκίνημα

 με  χρώματα αρχέτυπα

-προτιμώ ασπρολούλουδα 

σε  χαλί  απέραντων λειμώνων.

Κι έτσι, δραπέτης άξιος και φυγάς ,

 να ζω μέσα στο  ποίημα.

Το δις εξαμαρτείν…

Έπεσε θανατικό στα ζωντανά
Ποια μοίρα μάς σημάδεψε βαθιά
κι έρχεται και πάει;
Έπεσαν λοιμοί
Ποια μοίρα μάς κατατρύχει βαριά ;
Καλώ τον αόμματο μα σοφό Οιδίποδα
να λύσει και πάλι το αίνιγμα
Να σκοτώσει ξανά τη Σφίγγα
Μα αυτός
βαθιά παραδομένος στη νιρβάνα του
δεν κάνει πια τα ίδια λάθη.

Η σκιά στο τζάμι

Κοπαδιαστά γύρω μου μαζεύεται ο κόσμος
Αγεληδόν, Όμηρέ μου
Σαν κοπάδι σε σφαγή
συνάχτηκαν (οι μνηστήρες)
Και ανάμεσα στους πολλούς
ξεχώρισα μια παρουσία
που με κοίταζε ειρωνικά
εν τω μέσω της γενικής τυφλότητας
Οι υπόλοιποι επευφημούσαν
και με σήκωναν στα χέρια
Αυτός απέναντι στο τζάμι
σάρκαζε
Δεν ξεγελιόταν από τη γιορτή
Ήξερε!

Ι.

Μη μου θυμίζεις τη νεότητα
Πέταλα ανθών που σκόρπισε ο χρόνος
Σαν φτεροκόπημα που σβήνει τρομαγμένο στη σιωπή
καθώς ανοίγει άγρια τα βλέφαρα η νύχτα

Μη μου θυμίζεις τα χαμένα
Άδικα ελπίδες στη ζωή μου χώρεσα

Με διαπερνούν μνήμες αλύτρωτες
Για όσα δεν θα κάνεις,
σε συγχώρεσα

Όλη μου η ζωή…
Κι ούτε ένας έρωτας.