Ακροβάτης στα τείχη επάνω της Ιεριχούς
όλους τους πρόσφυγες να επιστρέφουν βλέπω.
Στις δώδεκα θα μοιράσουν φυλές, του Ευαγγελίου τη γη.
Μα η δική μου, του Άδη η φυλή
σαν νυχτοπούλια θα κουρνιάσουν
ανάμεσα στα αραιά δόντια μου.
Σε μια των Κιμμερίων χώρα
πλανόδιος λυράρης αναζητώ τη λύτρωση
από όλα της φυλής μου τα στίγματα.
Το έρεβος σαν σάβανο τυλίγει
τα λιπόσαρκα σώματα μας.
Αφημένοι στο φως σου Εσταυρωμένε
ξεφτίζουν οι σάρκες μας.
Αίμα, κομμάτια από δέρμα και ξασπρισμένα οστά
Σού φέρνω για τάμα.
Και με ένα των παγανιστών τράγο
θυσία θα κάνω, το αίμα θα μεταλάβω.

Ι.
Μια εκκλησία των αθέων
πάνω στο βουνό
γέμισε ανθρώπους που
θέλουν να προσευχηθούν.
Εκκλησιάζονται οι άθεοι
μα δεν ακούει κανείς.
Ζητούν, παρακαλούν, υπόσχονται
οι άθεοι
σα να μην τους νοιάζει του Θεού
η ανυπαρξία
σα να λυτρώνονται απ’ τα βάσανα
απλώνοντας το χέρι για βοήθεια.

ΙΙ.
Χίλιοι θεοί μέσα στο σούπερ μάρκετ
ενοχικά ψωνίζουν τα εδέσματα
των Χριστουγέννων.
Μια τσιγγάνα ξαπλώνει έξω από τη τζαμαρία
χαμογελαστή που δε χρειάζεται
να πάει στη δουλειά
όταν ψωνίζουν οι θεοί της ενοχής.

Έρχονται καιροί

Έρχονται καιροί

που οι άνθρωποι

στρατοπεδεύουν

στις χούφτες της τύχης.

Οι αλήθειες

έχουν ένα σκληρό τρόπο

να επιβάλλονται.

Οι συντεταγμένες

των νοημάτων

αναθεωρούνται

οι ίδιες λέξεις

έχουν πιο πολλά να πουν.

Έρχονται εποχές

που η ανάγκη της σιωπής

είναι επιτακτική.

Έρχονται μέρες

που οι ωροδείκτες

ξαγρυπνούν

για να μην κοιμηθεί ο χρόνος.

Έρχονται δευτερόλεπτα

που μοιάζουν αιωνιότητα

στη γλώσσα του σύμπαντος.

Αγάπη μου αδελφική

Αγάπη μου αδελφική σε μια σφεντόνα χαραγμένη,
μια αγκαλιά παντοτινή σε σκανδαλιά περίτεχνα κρυμμένη.
Παιδιά που παίζουνε μαζί, ξύλινες φτιάχνουνε τραμπάλες.
Κούνιες κρεμάνε από σχοινί, ματώνουν τα γόνατα απ´τις μπάλες.
Αγάπη μου αδελφική, αγόρια ατίθασα να παίζουν στη βροχή,
παλεύοντας να κάνουνε μια ακόμα ανοησία.
Στο δάσος το σκάσανε ξανά πριν λήξει η τιμωρία

Άλλαξε

Μην αλλάξεις θα τρομάξεις!
Ή ν´αλλάξεις να θαυμάσεις;
Όλα είναι στο μυαλό σου και στο ανύπαρκτο κενό σου.
Σαν τη θάλασσα πληγές σου κλείνει, μ´αν θυμώσει μεμιάς σε πνιγεί.
Έτσι είναι και ο εαυτός σου.
Μια το τέρας, μια Θεός σου!
Κοιτά πάλι τον καθρέφτη κι ομολόγησε τον ψεύτη, αποδέξου τον επαίτη.
Στη ζωή ν´ απλώνεις χέρι στο λιοπύρι και στ’ αγέρι.
Ξέρει εκείνη να διαβάζει και τη μοίρα σου ν´ αλλάζει!

Περιεχόμενα

1. Εδώ, στον ίσκιο της ελιάς
2. Στον ελαιώνα, η σύναξη των αθώων
3. Στα λιόδεντρα στο Ξηροστέρνι
4. Στο πρωινό αγιάζι του ελαιώνα
5. Στα λιοστάσια του Μυστρά
6. Ενοχή η αθωότητά σου
7. Αλγεινό όνειρο
8. Σε συκοφάντες καιρούς αξόδευτο άγιο πάθος
9. Στο γέρμα του ήλιου αλέθουν οι μυλόπετρες

 **********************

Εδώ, στον ίσκιο της ελιάς 

Ακατασκεύαστη και σκοτεινή η αγάπη

εδώ στον ίσκιο της ελιάς

σε τούτα τα βουνά με τ’ αγριοπερίστερα,

εσένα καλεί να γυρίσεις

στ’ αγριμιού τη γλώσσα,

να βρεις το νήμα του γενέθλιου τόπου

εκεί που το βλέμμα χάνεται στις πράσινες φυλλωσιές

και επιστρέφει ελεύθερο μέσα σου.

Οι επανακτημένες αναμνήσεις

αποκτούν άλλη αξία,

τώρα πιο εύγλωττα γέρνουν τα ίδια κλαδιά

προστατεύοντας τον πόθο που ξυπνά στο λιοπύρι.