Σοφία Πόταρη, Ποιήματα
28Ιανουαρίου
Ποτέ
Πότε ντυθήκαμε το τσουχτερό του πόθου δέρμα,
που δήμιος άσπλαχνος σου πριονίζει τον λαιμό;
Και το γλυκό το άγγιγμα σε σκοταδιού το τέλμα
πότε ζωή εχάρισε μέσα σε θάνατου διωγμό;
Πότε το κούμαρο πικρόγλυκο λιμπίστη μέλι
απ’ την κυψέλη που στα χείλη μας ξεσπάει πληγή ;
Να στάξει φλόγα, ζήλειας ν’ αποξεσκιστεί κουρέλι,
στρωσίδι ν’ απλωθεί για μας στην παγωμένη γη;
Πότε γι’ αγάπη μας οι ρίζες των δεντρών μεθύσαν
το καυχημένο στόμα του αχόρταγου ουρανού;
Οι θάλασσες πότε αγριέψανε, πότε βυθίσαν
στρατούς μέσα στου πάθους μας τον σαλεμένο νου ;
Γιορτάσαμε. Και όπως οι σκιές που ξεγελάνε,
νομίσαμε του έρωτα τρανέψαμε τον γιόμο.
Μα ο έρωτας βαθιά μισεί όσους δεν μαρτυράνε
κι έτσι Θεοί ξεμείναμε που πέθαναν στον δρόμο.