Πώς να με βρεις

Γλυκοχαράματα, Σαββατοθαύματα και Κυριακής παιχνίδια.
Στον άσπρο ουρανό ανάβω κεραυνό,
Κορδέλες και στολίδια.

Πώς να με βρεις μες το νερό;
Ψαράκι έγινα χρυσό και σού μιλώ.

Γλυκοξημέρωμα, πρωτοφανέρωμα και άνοιξης τραγούδι.
Στην πέτρα την σκληρή χαράζω μιαν ευχή
Και βγαίνει ένα λουλούδι.

Πώς με δεις μέσα στο φως;
Πλανήτης έγινα σβηστός κι ακολουθώ.

Aπ’ τις ακτές των βλεφάρων σου αγναντεύω τον ορίζοντα.
Μεσ’ απ’ την κόρη του ματιού σου αναλύω την ψυχή σου:
πράσινη, κόκκινη, μαβιά
όλες οι εκδοχές σου είναι φως.

*****

Κόβω μια παπαρούνα απ’ το έδαφος.
Οι χυμοί της απλώνονται στο χέρι μου, κολλάει.
Ακουμπώ το στήθος σου και ορκίζομαι
στη ζωή του χαμένου λουλουδιού: τη ζωή μας.

****

Ρίχνω πάνω μου βενζίνη, ανάβω τσιγάρο.
Η βενζίνη καίγεται, το δέρμα μου όχι.
Άλλη ανάφλεξη δε χωρά
σε ό,τι φίλησαν τα χείλη σου.

#stopthewar(?)

Έσφαξα αρνιά και χοίρους πάνω σε βωμούς
έκοψα κεφάλια εισβολέων, γόρδιους δεσμούς
μπήχτηκα στα σπλάχνα γυναίκας ετοιμόγεννης
και στο χώμα μπήχτηκα της νέας γης
σημάδι της κατάκτησης, της αναπότρεπτης.

Έκοψα τα χέρια των εχθρών που πνίγονταν
και τ’ άπλωναν ν’ ανέβουνε στα πλοία
τα πόδια των φυγάδων που έτρεχαν για να σωθούν
χάραξα τα κορμιά των δεσμωτών
να γίνει η απόδρασή τους μαρτυρία.

Τώρα που αλλάξαν οι καιροί
λένε πως χύθηκε αδίκως τόσο αίμα
κι έχουνε δίλημμα μεγάλο
αν θα με βάλουν στο μουσείο ή αν θα με λιώσουν.
Μα το γνωρίζουνε καλά
πως αν με λιώσουν τώρα, στης ειρήνης τον καιρό
πάνω απ’ το λείψανό μου πάλι θα ματώσουν
– αν θα με κάνουν κόσμημα ή κέρμα
και ποιός θ’ αρπάξει πρώτος της λαβής μου τον χρυσό.

Στο μουσείο θα με βάλουν, σε βιτρίνα
εν πλήρη ασφαλεία, ως τιμή
που υπερασπίστηκα θεούς, πατρίδες και δικούς
μέχρι τη μέρα που θα βρουν εκείνους που ζητούν
θα σπάσουν τη βιτρίνα με λοστούς και θα μ’ αρπάξουν·
τους τελευταίους, τάχα, της ειρήνης τους εχθρούς
μ’ εμένα θα τους σφάξουν.

Οκτώβρης 2019

(Από τη συλλογική έκδοση «Επί λέξει, Η τάξη της Λίνας»
Τάξη κας Λίνας Νικολακοπούλου- Εκδόσεις Φίλντισι, 2020)

Το τελευταίο σκαλί

Φάρος φιλών

Το μέτωπό του βρέχεται απ’ τη Μεσόγειο
Τα χέρια του θέρους
Ίχνη στην άμμο
καμωμένα από φωτιά
άσβηστα απ’ το κύμα

Με τ’ αλάτι της θάλασσας αρταίνει
και αρταίνεται

Εκεί
στον μυστικό δικό του όρμο
Το σπίτι του απάγκιο
των φτερωτών ερώτων

Εδώ, εδώ
στη ζεστή αγκαλιά
της Αγίας Θαλασσινής

Αφοσίωση

Την αρρώστια την κόλλησα απ’ τον παππού.
Σε κάθε επίσκεψη, έβγαζε με περηφάνεια να παίξει το νέο του απόκτημα. Κάποιον δίσκο που ‘χε μόλις πάρει. Περίεργος για όλες τις μουσικές του κόσμου: ασυνήθιστο, για κάποιον σχεδόν αναλφάβητο.
Την αφοσίωσή του στη συλλογή – συχνά κρατούσε γι’ αυτήν πολύτιμο μέρος απ’ τον πενιχρό μισθό ενός επινικελωτή – την αντιμετώπιζαν οι άλλοι με συγκαταβατικό χαμόγελο. Κάποτε κι αρνητικά: «Έχει οικογένεια στο κάτω-κάτω»
Αλλά εγώ δεν την έβρισκα καθόλου παράξενη.
Στο τέλος είχε ξεχάσει τ’ όνομά μου. Ίσως όμως να θυμόταν, ότι κι εγώ είχα την ίδια απασχόληση.
Την ίδια μανία.

Προσοχή

Τα βινύλια πρέπει να μπαίνουν όρθια στο ράφι. Το ένα δίπλα στ’ άλλο.
Οι απρόσεκτοι τα πετάνε στίβα, σε μια γωνιά. Έτσι πολλές φορές, στραβώνουν. Μετά, δεν παίζουν στρωτά στο πικάπ. Ανεβοκατεβαίνει η βελόνα. Μια τρικυμία 33 στροφών το λεπτό.
Δεν είναι και το μόνο πράγμα, που πιεσμένο απ΄το βάρος, παύει να λειτουργεί σωστά.

Άχαρο

Συλλέγω φωνές.
Κάποιες τις αγαπώ.
Κι άλλες, που εκτιμώ το ταλέντο, την εξυπνάδα,
το αποτέλεσμα.
Συνήθως, αν ξεφορτωθώ δίσκους απ’ τη συλλογή,
είναι αυτές οι δεύτερες.
Άχαρο πράγμα η εκτίμηση.
Κάτι αν πάει στραβά, όταν ο λόγος που τη στήριζε,
εξασθενήσει ή και πάψει, ακυρώνεται κι αυτή.
Ενώ η αγάπη…