Αγάπη μου αδελφική

Αγάπη μου αδελφική σε μια σφεντόνα χαραγμένη,
μια αγκαλιά παντοτινή σε σκανδαλιά περίτεχνα κρυμμένη.
Παιδιά που παίζουνε μαζί, ξύλινες φτιάχνουνε τραμπάλες.
Κούνιες κρεμάνε από σχοινί, ματώνουν τα γόνατα απ´τις μπάλες.
Αγάπη μου αδελφική, αγόρια ατίθασα να παίζουν στη βροχή,
παλεύοντας να κάνουνε μια ακόμα ανοησία.
Στο δάσος το σκάσανε ξανά πριν λήξει η τιμωρία

Άλλαξε

Μην αλλάξεις θα τρομάξεις!
Ή ν´αλλάξεις να θαυμάσεις;
Όλα είναι στο μυαλό σου και στο ανύπαρκτο κενό σου.
Σαν τη θάλασσα πληγές σου κλείνει, μ´αν θυμώσει μεμιάς σε πνιγεί.
Έτσι είναι και ο εαυτός σου.
Μια το τέρας, μια Θεός σου!
Κοιτά πάλι τον καθρέφτη κι ομολόγησε τον ψεύτη, αποδέξου τον επαίτη.
Στη ζωή ν´ απλώνεις χέρι στο λιοπύρι και στ’ αγέρι.
Ξέρει εκείνη να διαβάζει και τη μοίρα σου ν´ αλλάζει!

Περιεχόμενα

1. Εδώ, στον ίσκιο της ελιάς
2. Στον ελαιώνα, η σύναξη των αθώων
3. Στα λιόδεντρα στο Ξηροστέρνι
4. Στο πρωινό αγιάζι του ελαιώνα
5. Στα λιοστάσια του Μυστρά
6. Ενοχή η αθωότητά σου
7. Αλγεινό όνειρο
8. Σε συκοφάντες καιρούς αξόδευτο άγιο πάθος
9. Στο γέρμα του ήλιου αλέθουν οι μυλόπετρες

 **********************

Εδώ, στον ίσκιο της ελιάς 

Ακατασκεύαστη και σκοτεινή η αγάπη

εδώ στον ίσκιο της ελιάς

σε τούτα τα βουνά με τ’ αγριοπερίστερα,

εσένα καλεί να γυρίσεις

στ’ αγριμιού τη γλώσσα,

να βρεις το νήμα του γενέθλιου τόπου

εκεί που το βλέμμα χάνεται στις πράσινες φυλλωσιές

και επιστρέφει ελεύθερο μέσα σου.

Οι επανακτημένες αναμνήσεις

αποκτούν άλλη αξία,

τώρα πιο εύγλωττα γέρνουν τα ίδια κλαδιά

προστατεύοντας τον πόθο που ξυπνά στο λιοπύρι.

Φαντασία

Θα΄ θελα σήμερα
-κι ας κάνει κρύο-
να ξεχάσουμε τα επιτακτικά θέματα
να κολυμπήσουμε
να πάμε ενάντια στα υπόγεια ρεύματα
να επενδύσουμε στην άμμο
να λερωθούμε
να καθίσουμε με τους ψαράδες στο ακρογιάλι
να ακούσουμε τις ιστορίες που λεν τα κύματα
να πιάσουμε του νήματος την άκρη
να ονειρευτούμε όσο γέρνει η μέρα
να καταργήσουμε τα σύνορα ανάμεσά μας
να πάρουμε το δρόμο ως το τέλος
να ξαναβρεί καθένας το κορμί του
-κι ας μετανιώσουμε-
ή να το φανταστούμε, τί λες;
πριν ξεκινήσουμε για τη δουλειά
έλα, όμως, που καμιά φαντασία δεν συναγωνίζεται την πραγματικότητα.

***
Θα έρθει κάποτε ένας καιρός
έλεγε ο φασίστας στον δουλέμπορο, που
θα απαγορεύουμε στον άνθρωπο να εκφέρει λέξεις
στο όνομα του ανθρωπισμού.
Σιγά, του αποκρίθηκε ο δουλέμπορος
μην κάνουμε και δουλεμπόριο στο όνομα της αγάπης.
Ανόητε, φιλάς εικόνες και αγοράζεις θυμιατά
ενοίκια πληρώνεις για το νεκρό κορμί σου
από τη μύτη σου και πέρα, όμως, δε βλέπεις.
Και πήρε στην αγκαλιά του μια βάρκα
κι άρχισε να φουσκώνει την ιδέα του
σα θεός που πρωτοσκέφτηκε τον χαμαιλέοντα.

Καρφίτσωσες το πάθος σου
στα ξαναμμένα ψαροκάικα της θύμησης.
Έγειρες να ξεκουραστείς,
σε πεθυμιές ανύποπτες ντόπιων κουρσάρων
που δεν έκαναν βήμα από το λιμάνι τους.
Με τι αντάλλαξες αλήθεια τη σιωπή σου;
“Με μία κανονική ζωή”, απάντησες.
Πίσω από τον ώμο σου,
γελούσαν ήδη οι ψευδομάρτυρες
που σύρθηκαν στα δικαστήρια του νου σου.
«Ερήμην σου»;
Σε πρόσταζαν ξανά να απολογηθείς.
Ακόνισες τα βέλη και τα λόγια,
μπερδεύτηκες με τα πλοκάμια και τα δίχτυα του ονείρου
«Ερήμην σου»;
Ακούστηκε πιο δυνατά η ερώτηση.
«Παρακαλώ, απαντήστε!»
Κατέθεσες λάφυρα
τις κοκαλιασμένες σου φτερούγες,
το λασπωμένο σου φόρεμα,
τα γδαρμένα σου γόνατα
Δεν σε πίστεψαν.
Δείλιασες, τα μαρτυρικά όχι κρέμονταν στο στόμα σου
Δεν θα είχε πισωγυρίσματα αυτή η απόφαση.
Ούρλιαξες:
«Ναι , ήμουν παρούσα κάθε αυγή που μαστίγωνα το εγώ μου
Κάθε δειλινό που γκρέμιζα από τα τείχη το όνομά μου
Να ξεχάσω, ν’ αφανίσω τα αποδεικτικά στοιχεία των επιλογών μου».
Αντίλαλος πληγωμένης ηχούς στο άδειο δωμάτιο η απολογία σου.
Αυτή στάθηκε η αβάσταχτη, η ταπεινωτική σου ετυμηγορία.