ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ

Μου άρπαξε το δοξάρι
από τα χέρια.
Όταν η μουσική συνέχισε
παραξενεύτηκε.
Τόσα χρόνια νόμιζε
ότι τη βασάνιζε το βιολί.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Να βρεις μια γυναίκα να σ’ αγαπήσει
να σε τιμήσει.
Υπερβολικό, σκεπτόμουν.
Αν μ’ αγαπήσει, θα με τιμήσει
αλλά πού να βρεις αγάπη.
Ας μη μ’ αγαπήσει, έλεγα
τουλάχιστον ας με τιμήσει.
Αλλά πού να βρεις τιμή.

1

Διαφάνεια: η κρυσταλλική εκείνη διαπερατότητα της ύπαρξης από την ολόφωτη ματιά του Θεού που διαθλάται στον κόσμο.

*

2

Διάφανη σαν μια σταγόνα νερό να γίνω θέλω.

*

3

Σιώπα, ώσπου οι λέξεις να χάσουνε την τρέχουσα βαρύτητά τους και διάφανες να τρέξουν ουρανό.

*

4

Τα λόγια σου ζωγράφισέ τα σε καμβά σιωπής. Τότε θα γίνουν διάφανα.

*

5

Η αλήθεια δεν εκβιάζεται. Ελεύθερα προσφέρει τον εαυτό της. Ειδάλλως, λανθάνει.

*

6

Με την αλήθεια που λάθρα εισχώρησε στην καρδιά σου άνευ όρων συγκαταβίωσε.

«Δεν έχω οξυγόνο»

(Μουσική- Ερμηνεία: Μαρία Παπαγεωργίου | Στίχοι: Μιχάλης Γελασάκης)

Ζωές που δεν έχουν πια ονόματα
Παιδιά που μαζέψαν στα χώματα
Μπάζα μετράω, μπάζα κι αξιώματα.
Δεν ζητάω καλοσύνη. Θέλω δικαιοσύνη.
Για να βρω τα χαμένα μου χρώματα.

Τα μάτια μου να μη δακρύζουν πόνο.
Μου έμεινε μια φράση μόνο:
«Δεν έχω οξυγόνο».

Μάνα, ουρλιάζουν οι νεκροί σου
Το ρούχο του παιδιού σου, απόψε, ντύσου.
-Φυλαχτό. Και πάρε μας μαζί σου.

Τα μάτια μου να μη δακρύζουν πόνο.
Μου έμεινε μια φράση, αυτή μόνο:
«Δεν έχω οξυγόνο».

Διαλαλούσε

Διαλαλούσε, ψαλίδια

ακονίζω μαχαίρια.

Παλλόταν η φωνή,

στην ανταύγεια του ουρανού,

στο μυστικό πέρασμα του χρόνου

που ξεχωρίζει η αλήθεια απ’ το ψέμα.

Βραχνόλαλη φωνή, καθάρια,

το λαχάνιασμα του αέρα ξέπλενε

από κονιορτό, στάχτη και καταχνιά,

δίχως να πληγώνει

Ο λόγος του ανθρώπινος

διστακτικά βυθιζόταν

στην ασημένια κούπα του φεγγαριού,

και μαλάκωνε.

Ζεστό ψωμί γινότανε στο στόμα,

χούφτα ξανθού κρασιού στα χείλη,

γέλιο, φιλί, ονείρατα,

στου ήλιου το μυστικό τραπέζι

κι απάλυνε του μόχθου, τον βαθύ καημό …

Είναι αγγελούδια που

πηγαινοέρχονται στην κόλαση

όπου ανήκουμε κι εμείς,

μικρά πυροτεχνήματα

στην ακινησία ενός προγόνου ουρανού

Είναι ηλεκτρικά αυτοκινητάκια

κι ιπτάμενοι σωτήρες

Είναι Μπάρμπι,

που μεγαλώνουν με στήθη και με πέος,

όλο πίκρα, όλο γέλιο,

με τη μερέντα τους στο στόμα,

παράσιτα, λουλούδια και αστέρια

γίνονται παιχνιδιάρες ερωμένες,

κι αφοσιωμένοι εραστές, αν γίνονται.

χαράσσονται σε άστοχες τροχιές της νύχτας,

στους δρόμους και στα πεζοδρόμια,

στα κρυφά μονοπάτια, στις αλέες, στις αλάνες

με τα κρυμμένα ραντεβού των δύο λεπτών, των δύο φιλιών.

Τα παιδιά μας είναι παιδιά

κοιμόμαστε μες’ τη καρδιά τους

και γινόμαστε  παιδιά τους

στεκόμαστε στον  πρώτο γάμο

με το οικογενειακό  δράμα στον τοίχο, στην κορνίζα

όλοι χαμόγελα με τον υπαίτιο γιο στη μέση

κι ένα κινητό στην άκρη ξεχασμένο