Λευτεριά του ’21

Προσκέφαλο στη φυλακή του Κολοκοτρώνη
Χώμα ανάλαφρο στον τάφο του Καραϊσκάκη

Νήπιο που δεν πρόκαμε να περπατήσει
Γλυκόλαηδο πουλί δεν πρόκαμε να φτερουγίσει

Σύννεφο που δεν έφερε βροχή
Άνεμος που δεν γιόμισε πανί

Ξενόφερτη διχόνοια
Σε ζύγωσε αιώνια

Ξενόδουλες ακάματες φαμίλιες
Αιματοβαμμένες Ελλήνων μοίρες

Λάβαρο ηρώων ματωμένο
Σε συρτάρι μνήμης φυλαγμένο

Ήλιος που έδυσε πριν την αυγή
Ελπίδα για μιαν άλλη χαραυγή

Κάποιοι σου ‘παν πως πατρίδα είν’ ντροπή
Πως Έλληνας δεν είναι πια τιμή

Σήκω Έλληνα γέννημα τιμής
Στα δικά σου πόδια να σταθείς

Τ’ άρματα της ψυχής να ζωστείς
Απ’ τους δυνάστες να λευτερωθείς

22/11/20:

Έλα να κάνουμε έρωτα!
Πρέπει να πάω στη δουλειά…
και σήμερα είναι Κυριακή!
Πόσο μας έμεινε πια;
Τόσος λίγος χρόνος μας ανήκει!
Κάποτε η Κυριακή ήταν δική μας!
Πρέπει να πάω στη δουλειά
Δώσε μου έστω ένα φιλί
Μόνο αυτό προλαβαίνουμε πλέον!
Φεύγω!
Και εσύ πρέπει εσύ να ψάξεις για δουλειά
από το σπίτι μου
επειδή μας απαγορεύεται να βγούμε!
Σε ευχαριστώ που ήρθες εδώ
έτσι στα κρυφά
Αυτό αποδεικνύει την Αγάπη σου!
Εμείς έχουμε τουλάχιστον ένα καταφύγιο
Σπίτια τα έλεγαν κάποτε!
Ψάξε για δουλειά, εγώ θα αργήσω
Θα κοιτάζω πότε πότε στα κλεφτά
τη φωτογραφία σου στο κινητό μου
για να ξέρω πώς υπάρχεις στη Ζωή μου!

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Είχα έναν δάσκαλο
που ήταν άνεμος
Άνοιγες δυο πόρτες αντικριστές
σε έπαιρνε και σε σήκωνε

Είπα να φτιάξω χάρτινα πουλιά
Τα σιδερένια, οι στρατιώτες, οι νότες
δεν με ικανοποιούσαν πια
Είπα να φτιάξω χάρτινα πουλιά

Τα κτήνη έχουν αμαρτίες;
Ή είναι εκ προοιμίου αναμάρτητα;
Όλο παράπονα μέχρι κι
η απόλυτη ησυχία μας

Μια στιγμή ωραία αποθηκεύεται;
Η επανάληψή της σώζει πάντα;
Όλη την ανία, όλο τον θάνατο;
Δάσκαλε, άνεμε, νικάς πάλι

Ίσως για να ακούω τη συνείδηση
να πλημμυρίζει
-όχι για να βάζω τις φωνές-
Μόνο να ακούω λυγμούς σαν ατυχή σονέτα

Κάθε πράγμα έχει την τύχη του
Μέχρι και τα κόκκαλα των πεθαμένων.

Νύχτα παλίρροια των ερώτων…

Στον αφρό βγαίνουν οι λύπες μου, στο άκουσμα
της βαθύλαλης νύχτας,
εθελούσια παραδίνονται οι πόθοι στου σώματος
την ηδονή και
ταρακούνιονται τα σύμπαντα όλα, ένας
δασύς ήχος από φωνήεντα που αναθερμαίνουν την αίγλη του λεξιλογίου
γλιστρούν μες την ανεκλάλητη σιωπή και τρέπουν
την κάθε λέξη
σε φυγή
μπροστά στο νόημα της αγρύπνιας.
Φυγή στην φυγή έρχεται του ποιήματος η άμαξα και φέρνει
φεγγάρια δριμέα και αυτούσια που φωτίζουν
τον νου μου
που σκοντάφτει στα ρηχά και των ιδεών
το καμάρι στολίζουν
με την ατσιδοσύνη τους.
Όπου να κρύβεσαι θα σε βρίσκω
τεκμηριωμένη στον πόθο σου και στον έρωτα!

(Σ)ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

 Δεν αποθαρρύνεται:

Mε δροσόλουστη  αυγινή δεξιότητα

ξετυλίγεται,

-Τι  βιασύνη-

πυρίπνοο ηφαίστειο

βαμμένο βαθυκόκκινο

ωσάν αλουργίδας,

χύνεται  στης ψυχής  τα πένθιμα βουνά

ευγενική προσφορά στη χαλεπή  ημέρα μας

μάλλον από   καλλιεργημένο χωράφι μας

θησαυρός ανεκτίμητης αξίας

μαρτυρία  ακόρεστης ψυχής.

Δήλωση αιώνιας παρουσίας,   σκιά ιερή 

αντίδοτο απελπισίας  ,ευχή των γονιών μας.

Θεμιτή  μας υπερύψωση

συμφέρον  οφθαλμοφανές,

τόξο ουράνιο μετά από καταιγίδα.

Γι αυτό,

παρακαλώ, να μου φυλαχτεί μια  Άνοιξη

με κούνιες βρεφικές ,

με αφρισμένα ξυπόλητα βήματα

και θαλασσινά βράδια.

Με άλογα αδάμαστα   χιονένιας λευκότητας ,

με  την πειθαρχία  της δενδροστοιχίας

και την αναρχία του φωτός,

 με σταυροδρόμια 

που κερνούν τη μέθη των μπουγαρινιών.΄

Γι αυτό , παρακαλώ,

της  άνοιξης επίσημο  φυλάξτε μου ξεκίνημα

 με  χρώματα αρχέτυπα

-προτιμώ ασπρολούλουδα 

σε  χαλί  απέραντων λειμώνων.

Κι έτσι, δραπέτης άξιος και φυγάς ,

 να ζω μέσα στο  ποίημα.