Ι

Ήρθα ξένος

σαν ένα όνειρο τρεμάμενο

πολωμένου φωτός

σαν τα φώτα αδιάφορων πόλεων

ιδωμένα από τους τόπους των εκτελέσεων

εγώ κι ένα αχαμνό κουκλόσπιτο

στο μάτι του κυκλώνα

σεγόντο στο μουντό πρόσωπο

της αυγής,

σαν το βλέμμα γυναίκας

πρόωρα σβησμένης ήβης

που ποτέ δεν είχε κάτι να κρύψει

από τη ζωή της,

σαν τα φατνώματα

των πρωινών αστερισμών

μπρος στα εκτυφλωτικά φώτα

των προβολέων,

ήρθα ξένος

περιμένοντας τις νύχτες του Αιγόκερου

τους ανταληγείς

να με σηκώσουν μεσοούρανα

να γίνω ένα γερμένο άστρο

πάνω από τα ουρλιαχτά

δεσμωτηρίων

στο  ιστορείν

του σκότους

ή πάλι να νοιώσω

το χάδι γλυκού σορόκου

σαν νεύμα τρυφερού αιδοίου

μέσα από το καύκαλο

τροπικών ύπνων.

ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Κόρη του Χάους τρομερή
που ο Δίας σέβεται απ’ την κοσμογονία
σπονδή αιματηρή να εισακουστεί θα κάνω

Γοργά έλα απόψε
Τον νήδυμο γιο σου κάλεσε να με προϋπαντήσει

Πάρε με Ύπνε δαίμονα στα δυνατά φτερά σου
και τον Μορφέα πρόσταξε να φέρει τη μορφή της

Στη Λήμνο εκεί την όμορφη
φυλάκισε εμάς τους δυο να ζήσουμε για πάντα

Δώσε κατάρα και ευχή ποτέ μην χωριστούμε

-1-

(ΑΦΗΓΗΤΗΣ)  Ένα βράδυ του Γενάρη, στου Ολύμπου την κορφή,

οι Θεοί τ’ αποφασίσαν, να γενεί επιστροφή!

Πρώτος μίλησε  ο Δίας, ο πατέρας των Θεών.

Τον Ερμή καλεί να τρέξει, στο συμβούλιο των θνητών,

για την Κόρη που εκλάπη, απ’ την Άγια τούτη Γη,

που αιώνες υποφέρει, κι πληγή αιμορραγεί!

Κι ύστερα θενά*πετάξει, στου Λονδίνου την καρδιά,

το χαρμόσυνο το νέο, ν’ αναγγείλει μια βραδιά!

Μα κι Κόρη λαχταράει, μέρα νύχτα καρτερά,

να’ρθει η ώρα που προσμένει, για ν’ ανοίξει τα φτερά.

Στη Πατρίδα να γυρίσει, απ’ τη μαύρη ξενιτιά,

κι όλα όσα τη βαραίνουν, να τα ρίξει στη φωτιά!

Έτσι, κύλισαν τα χρόνια, μέσα στην αναμονή.

Και η Κόρη μαραζώνει, και στερεύει υπομονή.

Μα του γυρισμού η φλόγα, την κρατάει ζωντανή,

και του νόστου η άγια ώρα δε θα’ργήσει να φανεί!

(ΕΡΜΗΣ) <<Καρυάτιδα Αθηναία, φως αστείρευτο, λαμπρό!

Κάθε βράδυ σε προσμένω, να γυρίσεις καρτερώ.

Στο ναό του Ερεχθείου, είν’ η θέση σου αδειανή.

Μα σα θα ’ρθεις πάλι πίσω, θα’ναι μέρα γιορτινή!>>

Ούτε της αγρύπνιας μα μήτε και του πάθους

κεχριμπάρι το βλέμμα

τρέχουν στεριές και θάλασσες

ν’ σμίξουν κάπου στον ορίζοντα το φως

μια κραυγή, μια φωνή, μια πνοή

πάνε χρόνια που έχει στρέψει την ψυχή

στον καθρέφτη του ήλιου,

ό,τι αντέξουν τα μάτια κέρδος θα ’ναι.

Πνεύμα όρθιο,

τώρα στην όψιμη παγωνιά

ανθοβολά ο νους κυκλάμινα

κι ας έχει ο πόθος καλοκαίρι,

τώρα που μένει ανοιχτός

στα φιλήματα του φθινοπώρου

τώρα που οι αισθήσεις πλάτυναν

ανάμεσα ουρανού και γης

για να χωρέσουν τις λέξεις.