Αυγή

Ο βαρύς τραυματισμός της νύχτας

την αυγή. Ριγεί το δέντρο

με τις πράσινες φτερούγες του

βουτηγμένες στο αίμα

της κοιλιάς της.

Εξαγνίζεται το άνθος.

Λεπταίνει η όσφρηση,

οξύνεται της ακοής

η λάμα. Νικηφόρα

προελαύνουν τα περιγράμματα

των ανθών και των αυτοκινήτων

στο έδαφος της όρασης.

Ετοιμάζομαι να απευθυνθώ

(ποιος νοιάζεται

μια τέτοια ώρα πού;)

απ’ τα μαλλιά κρατώντας

την ευτυχή μου εγρήγορση.

Οξύθυμος ακόμα και αψύς

με την αιμοσφαιρίνη μου

σε μέθη οξυγόνου:

Αποϊδιωτικοποιήστε τα όνειρα.

Συνδέστε τις γραμμές.

Κοινωνικοποιήστε την ποίηση.

Τα άλλα έπονται.

ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Στῶν φύλλων τὴν ὀξείδωσιν
μυρίζω τὴν σκουριά
τὴν ἀναπόφευκτη φθορά
τὸ θλιβερὸ ἐπάνω μας
τὸ ἄρωμα τοῦ χρόνου

ΑΠΟ ΔΕΡΜΑ

Τὰ χρόνια μας κ’ οἱ μέρες ἀπὸ δέρμα
Κι’ ὁ χρόνος
ἄνευ διακρίσεως χρωμάτων
καὶ ἄνευ προτιμήσεως
γεύσεων ἢ ἀρωμάτων
ἀθάνατος καὶ μάργος δερμηστής

Ερημία

Δεν έχω τίποτε άλλο
παρά την ηχώ από όσα έγιναν
να αλυχτά στη μνήμη μου

Φωνές
όσων ειπώθηκαν
και δεν απηχούν κάν πια
σημερινές αλήθειες

Τις έσπασε ο χρόνος
στις συνθήκες παραδόθηκαν
στου τετελεσμένου
-εκτελεσμένου-
τη φθορά

Δεν έχω τίποτε
εκτός από μια πεθαμένη Ελπίδα
Το νεκρικό της σώμα
που δεν θα αναστηθεί

Και την Επιθυμία
-γυμνή κι αστόλιστη-
να κλαίει πάνω στο μνήμα της

Παρακαλώ θεούς και δαίμονες
κι αυτή να την λυτρώσουν.

REUTERS / MASSIMO PINCA 

Εχάθηκαν οι πόλεις,

Εχάθηκαν  τα δάση,

κ’ η θάλασσα κοιμάται

και τα βουνά· και ο θόρυβος

             παύει των ζώντων.

                    Ανδρέας Κάλβος

Χειμώνας του ΄20 καταραμένος

Κανείς εδώ δεν δρέπει δάφνες

Όλα γίνονται κρέας

για την Θεία Πρόνοια

ο άγιος και η ζητιάνα

οι Επτά Πράξεις του Ελέους

οι μανάβηδες

οι πλύστρες, οι ζωέμποροι

το Δωμάτιο αγκαλιάς

στο γηροκομείο Domenico Sartor

Περιφέρεια Κυκλικού Θανάτου

Μπορινάζ, Έττεν, Χάγη, Νιουένεν

Παρίσι, Αρλ

Σαιν Ρεμύ, Ωβέρ

μια κορώνα το κρανίο

Κάτω από τους τροχούς του Γιαγκανάθα**

ποιός σέρνεται με την λύρα στον ώμο

ποιός κρούει τη σιωπή;

Κι ένα πουλάκι κελαηδεί

Αντίο, δαμασμένε κόσμε…

Αναπνέοντας ελευθερία ριψοκίνδυνη

είμαστε οι τελευταίες εξεγέρσεις των κυττάρων

στα ενωμένα νεκροταφεία του ανθρώπου.

23/11/2020

*Στίχος της Όλγας Μπέργκολτς, Τo Ερμιτάζ στην πολιορκία τoυ Λένινγκραντ, Ολυμπία Σελέκου, Ο Πολίτης ,Τεύχος 148 (10/2006)

**Κάτω από τους τροχούς του Γιαγκανάθα, Τζάκομο Τζοϊς, James Joyce, μετ. Αρης Μαραγκόπουλος, εκδ. Τόπος, 2018

Mary Newcomb (1922–2008)

Να λησονήσεις τον κόσμο, να λησμονήσεις λένε

λογής – λογής μαυροπούλια

μαζώχτηκαν στο αγκαθωτό συρματόπλεγμα του συνόρου,

να λησμονήσεις, όλους τους κακοθάνατους,

εκείνους που τους θέρισαν τα βόλια εδώ,

τους έκλαψαν οι ράχες στο Γράμμο και στη Μουργκάνα

και τους θαλασσοπνιγμένους ν’ αστοχήσεις, ακούς;

Πάνε αυτοί διάβηκαν.

Κι αυτούς που τους κατάπιαν τα ρέματα στο έβγα του χειμώνα

και τους φαρμακωμένους στο έμπα του καλοκαιριού

κι όσους ένιωσαν το μαχαίρι στο λαιμό,

για το χατίρι τους έβαψε η παπαρούνα τον κάμπο κόκκινο.

Μυρίζει παραπόνεση ο αέρας στη Βελούνα,

στο Σμόλικα και στη Χιονίστρα κανακεύουν σερπετά,

να λησμονήσεις τον κόσμο λένε τα πουλιά, λαλιά ανθρώπινη΄

κι εκείνους που τους έκλαψαν, όλους,

τώρα σημαδεύει τα νηστεμένα χείλη η ζωή, προλαβαίνεις,

ένας κοκκινολαίμης στο φράχτη

ο σταχτωμένος χρόνος στο κλειδωμένο συρτάρι

το τσίπουρο σε Γιαννιώτικο ασημένιο παγούρι.