στὴν κόρη μου
Μαλένα

Ἀπὸ τὰ δαχτυλάκια σου
νήματα δέκα ξεκινοῦν
κι’ ὅλος ὁ κόσμος γίνεται
μιὰ ζῶσα μαριονέττα

*

Κοιμᾶσαι
Τὰ παιδικά σου βλέφαρα
σκεπάζουνε τὸ φῶς
νὰ νεωθῇ ξανὰ ἡ αὐγή
σπίθα τῆς ἄλλης μέρας

*

Ὁ κόσμος πνίγηκε
αὐτοστιγμεί
στὸ πρῶτο σου δάκρυ

Με τη σκέψη του Νέστορα

το τραπέζι στρωμένο στη στενή κουζίνα
βλέπει στον ακάλυπτο
στα πιάτα μαυρομάτικα σαλάτα χόρτα
ταραμάς μουσακάς νηστίσιμος
στα ποτήρια σαββατιανό με λίγο σαμιώτικο
κάθομαι ηλιοκαμένος μες στα αγαπημένα μου λινά
φορώ έναν όμορφο παναμά κι ένα κομψό σεβαλιέ
δοκιμάζω λίγο από το ντιπ μελιτζάνας
ακολουθεί η βελουτέ με το καβούρι, τα κρουτόν
και το κυρίως σφυρίδα
πίνω το κρασί μου και αγναντεύω τον όρμο του Ναυαρίνου
σκέφτομαι
καθώς βάζω τα πιάτα στο πλυντήριο
ότι μάλλον θα αποδεχθώ τελικά
την πρόκλησή σου να παραβγούμε
το απόγευμα
από το Νιόκαστρο στη Σφακτηρία

ΜΙΚΡΗ ΜΕΘΟΡΙΟΣ

Για έναν έρωτα πλάνητα
σκορπίστηκα στου Αχέροντα τις όχθες.

Κι ενώ το ήξερα
πως θα χαθώ
ορμώ.

Όλοι οι νεκροί μου εκεί
μουγγοί και τυφλοί
ανάσα καμιά.

Το αίμα χορδή
ηχείο στις φλέβες
τα κομμάτια μου διεκδικώ.

Κι ενώ λαχταρώ
να το βάλω στα πόδια
ρευστή δίχως ρίζες

τα χέρια κλαδιά
διαπερνούν τις ουλές
τα μαλλιά φυλλώματα
ασημίζουν στο σκότος

το στήθος
-ω, το στήθος-
στον πυρήνα του
η μικρή μου μεθόριος.

Επιθυμία αιφνίδια
να ζήσω ξανά.

Ενώπιος ενωπίω εαυτόν

απ’ τις κορφές ως τις εσχατιές
στο γύρισμα της τρικυμίας
αναβλύζει το φως.

Δεν υπάρχει έρωτας
δίχως αποτρόπαιο βάθος

χωρίς τα θραύσματα
κι ο Όλυμπος πεδιάδα.

Νομοτέλεια

Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και χάζευα το βύθισμα του ήλιου
όπως το κάνουν όλοι με λαγνεία λυτή
φλερτάρουν τα χρώματα
σμίγουν μαζί τους
αγγίζουν το κατακόκκινό τους
χαμογελούν με σπάταλη διάθεση
αφουγκράζονται.
Το φεγγάρι του θερισμού φίλησε τον ήλιο
που σωριάστηκε
που πρόδωσε ακόμη μια φορά τη μέρα
που νυσταλέα μες τα αρώματα
-όπως και αν το δει κανείς- αντάλλαξε το χρυσό με το σκούρο.
Η νύχτα ευγνωμονούσε
τη βιασύνη του ήλιου.

Δε θέλει σοφία να καταλάβεις ότι το ένα διαδέχεται το άλλο
κι όπου η ψυχή κατοικεί μια φορά
την άλλη αδάμαστη παγιδεύεται αλλού
σε νέο ήλιο
είναι, άλλωστε, μια νομοτέλεια η κίνηση
μια ελευθερία.
Μάταια βασανίζεσαι να ξεχωρίσεις τη ζημιά απ΄ το κέρδος
η επόμενη ανατολή
θα φέρει πάλι φως.