ΕΚΜΑΓΕΙΑ ΑΝΕΜΩΝ

1

Αφού καψαλίσω τις άκρες τους

Ανάβω τους ανέμους

Τρελός χορός.

2

Φυσάει δεν αστειεύεται

για να σπρωχτεί το πέλαγο

σ ΄ανήκουστη σφαγή.

Πάνω απ΄τις Μυκήνες τα Ψαρά

το Μοναστήρι τη Σμύρνη

και το Δίστομο.

Θα κομπιάζει η φωνή μας μια ζωή.

Αφιέρωση

 Αγιασμένο κορμί του Δεκέμβρη

τόπος παρθένος , γαλακτερός

 Ανάμεσα στο κοράκι και τον γλάρο ακούγεται

 η φωνή του ανθρώπου ˙ ποτάμι ακίνητο

Ας είναι η ψυχή του φίλου να στέργει

  σύντροφος στο κρύο και τη σιωπή

 Τόση σκέψη που δεν έγινε λόγος

Μα έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο τέλος

Μια μελωδία δίχως λόγια

Οι λέξεις θνητές , μα η αλήθεια μέσα βαθιά

  Η δική μου, η δική σου…

Τα τραγούδια στη γλώσσα των βαρβάρων,

είναι άτιμα.

Σκληρό κουφέτο για το στόμα μου.

Βόλος.

Γυάλινο μάτι ενός αδιάκριτου επαίτη.

Εγώ του μασάω τσίχλα το βολβό από άμυνα.

Νοιώθω αμήχανα όταν με εξετάζουν, με ακτινογραφούν, με ψηλαφίζουν.

Αγκυλώνομαι σύγκορμος και ντρέπομαι για τη γύμνια μου και για εκείνη την ελιά στην πλάτη.

Τώρα ο αόμματος ξένος μιλάει με τον εαυτό του.

Ο αναρροφημένος οφθαλμός του κοιτάζει κυκλικά μέσα μου.

Περιεργάζεται την στομαχική μου κοιλότητα κι ό,τι δεν έχω ακόμα χωνέψει.

Φλέβες γυμνές που χάθηκαν στη θάλασσα οι αγάπες
μια φέτα άσπρο φεγγάρι ξεχασμένο
καταμεσής τ’ ουρανού, αρμενίζει ο νους,
η αθωότητα στο ροζ φορεματάκι,
στις ραφές εκεί έμεινε, «μη φοβάσαι»
γαληνεμένα τα λόγια σου
τα φέρνει ακόμη ο αέρας στην ακτή,
βασανισμένες οι ώρες στα κρόσσια τού ήλιου
μεταλαβαίνω ένα χαμόγελο κρυφά
το βλέμμα προσηλωμένο στην ώχρα τού μεσημεριού
στα όνειρα τα γεμάτα πληγές αναπαύεσαι
ανάμεσα σε κοχύλια και μικρά βότσαλα
αυτά που σού μάζευα,
κι ύστερα το άγγιγμα των χεριών
φευγαλέο στο πρόσωπο
πριν η διαβασμένη σου παλάμη σημαδέψει τον ορίζοντα
αυτόν τής παιδικής μου ηλικίας.

Tριαντάφυλλα

Ήταν τα μάτια μου μισάνοιχτα, ίσως γιατί φοβήθηκαν το πρώτο το
σκοτάδι ή για να αντισταθούν στο πρώτο-πρώτο φως.
Είδα τότε στα χέρια μου τα τρία τριαντάφυλλα
το ένα Μπλε, το άλλο Κόκκινο, το τρίτο Μαύρο.

Το Μπλε χάιδεψε το μέτωπό εδώ που παίζει δοξαριές η λογική,
τις παρειές όπου ανθίζει η παπαρούνα του έρωτα του οδηγητή,
άγγιξε το λαιμό μου απ’ όπου βγήκε το α! και το ί.

Το Κόκκινο κάθισε βιαστικά πίσω απ’ το αυτί, στόλισε τα μαλλιά μου
και σαν έτοιμο άνθρωπο μ’ έβγαλε στο σεργιάνι,
για να απαντήσω το άγνωστο την διδαχή του κόσμου.