Εισαγωγικές παρατηρήσεις   Γιατί να γράψει ο συγγραφέας; Γιατί να θέλει να επικοινωνήσει; Δύο μάλλον αιώνια, ποικιλοτρόπως απαντημένα, στοχαστικά και άκρως διχαστικά ερωτήματα. Η ανάγκη του συγγραφέα για καλλιτεχνική δημιουργία σίγουρα συνίσταται στο πλέον διασκορπισμένο γεγονός της ανθρώπινης ανάγκης για έκφραση, αλλά συνίσταται επίσης και σε ένα ακόμη γεγονός: αυτό της τόσο διαρκούς όσο και πολυπληθούς θέασης της αποτύπωσης αυτής της έκφρασης. Η Σιξού (2019: 405) παρατηρεί για αυτό το δεύτερο ότι «η εναρκτήρια χειρονομία της γραφής συνδέεται αναγκαστικά με τον ναρκισσισμό». Το έργο – με την έννοια της δράσης – του συγγραφέα δεν είναι τόσο η αισθητική λαλιά, η δημιουργική ρητορική, θαέλεγε ένας ανυπότακτα ευφάνταστος, όσο η παγίωση μίας πολυποίκιλης θέσης σε έναν συγκεκριμένο χωροχρόνο και η μεθοδική επικέντρωση στην οικοδόμηση αυτής της παγίωσης, ευελπιστώντας στην υπερδιόγκωση αυτού του χωροχρόνου, μέσα από τη διέγερση την οποία θεωρεί ότι μπορεί να προκαλέσει στα υποκείμενα που τον στελεχώνουν. Με άλλα, πιο απλά, λόγια, η εργασία του συγγραφέα είναι η ερμηνεία που μπορεί κανείς να επιχειρήσει σε μία ολότελα θετική και θεμιτή, αλλά υπερβολικά ανεπτυγμένη ματαιοδοξία. Όπως ήδη μπορεί να διαφανεί, … Συνεχίστε να διαβάζετε το «Το ενυπάρχον πολιτικό στη λογοτεχνική δημιουργία ή ο συγγραφέας ως το ευτυχές τερατούργημα της ιστορίας» (γράφει ο Μιχάλης Κατσιγιάννης) Α΄ ΜΕΡΟΣ.