Για να προστατέψεις την αξιοπρέπεια των πληγών σου
Ο καιρός,
Σαν ένα βαρύ φορτίο, έχει ακουμπήσει στους ώμους σου…
Γέμισε τις τσέπες σου με το χαλάζι της μελαγχολίας,
Φαίνεται η ζωή να είναι γεμάτη καπνό και
Έναν όψιμο χειμώνα
Τα χαλάζια γίνονται πέτρες στα σωθικά σου,
Ίσως, τα βράδια να μείνουν μαζί σου μέχρι και το τελευταίο φως των διαμερισμάτων..
Αν δεν φύγεις βιαστικά από αυτή την πόλη,
Οι πέτρες θα συσσωρευτούν στα όνειρά σου,
Όχι στις παλιές βάρκες της παιδικής σου ηλικίας
Αλλά θα σπάσουν τα κουπιά της γήρανσής σου.
Ο καιρός και πάλι δεν είναι καλός,
Στο σοκάκι ενός φίλου ψάχνεις
Για τις σπασμένες ομπρέλες των περασμένων χρόνων,
Η ζωή χωρίς ομπρέλα μυρίζει σαν παλιό μανιτάρι..
Κράτησε την αναπνοή σου και
Την τελευταία φορά, πέρασε στους δρόμους!
Η κατάσταση δεν θα γίνει χειρότερη,
Αν ένα τραγούδι από ένα κουρασμένο αυτοκίνητο
Τράβηξε την προσοχή σου,
Ξαφνικά σκέψου τις πέτρες
Στα σωθικά σου και
Κάνε χορό μέσα στην ομίχλη!
Μην κάνεις τέτοιο λάθος να επιστρέψεις στο δωμάτιό σου!
Ξάπλωσε δίπλα στο χασμουρητό ενός μεθυσμένου γέρου!
Όσο ο διάβολος επιθυμεί, κλάψε
Πάνω σε ένα άδειο σκοινί ενός γειτονικού σπιτιού,
Μέχρι η ζωή να γίνει ατμός,
Ρίξε μεθυσμένα τα δάκρυά σου στο φως του ήλιου..
Κοίτα!
Τα μαχαίρια του δωματίου σου δεν φοβούνται την αστυνομία,
Οι πόνοι σου δεν φοβούνται την αστυνομία,
Οι τραυματισμένες γάτες του δρόμου δεν φοβούνται την αστυνομία
Εσύ είσαι που φοβάσαι τη ζωή..
Μια μέρα θα μείνεις στην αίθουσα επεμβάσεων και
Θα φοβάσαι από το γάβγισμα του σκύλου,
Για να προστατέψεις την αξιοπρέπεια των πληγών σου,
Με ευγνωμοσύνη, σκέψου ένα παλιό τραγούδι..!
Ένα τραγούδι που κάποτε αναμειγνυόταν
με τον εμετό των μεθυσμένων της πόλης..
Ένα τραγούδι,
μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, αν θυμάσαι τους στίχους του,
τουλάχιστον, σου δίνει αρκετό θάρρος,
ώστε να μπορείς να αφαιρέσεις τους επιδέσμους από τις πληγές σου και
να πας να σταθείς μπροστά στο κορνάρισμα
ενός νυσταγμένου αυτοκινήτου, και
να σηκώσεις τα χέρια σου και να σφυρίξεις ένα μακρύ σφύριγμα για τη ζωή.
**
Περί της Μοναξιάς
Στα μάτια μου,
Ένα μικρό σύννεφο είσαι
Και κάθε νύχτα βρέχεις το προσκεφάλι μου.
Τις μέρες που δεν είσαι,
Το σπίτι μας άστεγο, πριν τον χειμώνα
Πρόσεχε τις φωτογραφίες σου!
Μην μουλιάζουν μέσα στα δάκρυα.
Η μοναξιά· το δεύτερο όνομά μου ήταν,
Όταν στα σημεία ελέγχου μου πήραν την ταυτότητα,
Γιατί, εσύ δεν με αγάπησες,
Κανείς φρουρός δεν με αναγνώρισε!
Στο ταξίδι, χωρίς εσένα, τόσο πόνεσα,
Ξέχασα
Να φέρω μια ανθοδέσμη μωβ λουλουδιών
Στο παράθυρο της μοναξιάς μου.
Για κάποιον που δεν περιμένει
Την επιστροφή κάποιου αγαπημένου,
Το κουδούνι χιλίων πορτών
Δεν μπορεί να τον ξυπνήσει
Μέσα σε μια βαθιά σιωπή.
Στην πόρτα ενός παλιού ποιήματος
Είχα γράψει· Μόνος.
Πέρασαν τα χρόνια και
Κανείς δεν ήρθε,
Με μια μικρή αγκαλιά, να αγοράσει
Αυτή τη μεγάλη μου μελαγχολία.
Στην πόλη μας,
Χρόνο με τον χρόνο το πράσινο αυξάνεται,
Τι διαφορά έχει, που στην απουσία
Κάποιου, εγώ κάθε μέρα
Πνίγομαι;
******************************
O Shwan Tofiq είναι μία από τις νέες φωνές της κουρδικής ποίησης. Γεννήθηκε το 1984 στη Ρανία του Κουρδιστάν. Ο Shwan συμμετείχε στο Φεστιβάλ Γκελαουέζ σε επίπεδο Κουρδιστάν το 2020 και 2022, κερδίζοντας το βραβείο ποίησης και στις δύο διοργανώσεις.
