Συναισθηματική νοημοσύνη
Πόση πτώση άραγε μας μένει ως την κορφή;
—Κώστας Μόντης
Σα μάντης, ένας σκηνοθέτης θεάτρου καθώς κουβεντιάζαμε,
στην επιστροφή απ’ τους Δελφούς, στη στάση του μετρό στον κεντρικό σταθμό της πλατείας Συντάγματος, λέει:
οι ηθοποιοί πρέπει να ξέρουν
πώς να μπουν και πώς να βγουν
απ’ το συναίσθημα
αυτών που υποδύονται.
Aπομακρύνομαι στις σκέψεις
βυθίζομαι στην τζαζ
επικύπτω
επισκέπτομαι μνήμες και συναισθήματα
δικά μου και αλλονών.
Κατεβαίνοντας απ’ τα στενά του Βοσπόρου και του Σικουάνα
παίρνω το δρόμο της επιστροφής.
Ανεβαίνω προς τα νερά της θάλασσας του Μυρτώου πελάγους
βρίσκω
τους νοητούς εαυτούς—
αυτούς που υποδύθηκαν τους ρόλους
της επιβίωσης.
Χρυσοπράσινο φύλλο ρηγμένο στο πέλαγος
Είχα δει τη ζωή να περνάει σαν τρένο, ξένη,
σε μακρινές γωνίες
δυσβάστακτες,
σιωπηρές
κρύες.
Κάπως έτσι
παραδόθηκα
στα κύματα της θλίψης που
πέρασε απ’ το κατώφλι
καθώς μ’ αποχαιρετούσες
με μια αγκαλιά γρήγορη–σχεδόν επιφυλακτική.
Ξέραμε πως
δεν ήταν αλήθεια
αυτά που ζούσαμε.
Ποθούσα
την αγάπη μας—
πατρίδα
ένα νησί
πληγή
που συσσωρεύει.
Δεν ξεχνώ
Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας
η τέχνη του πολέμου
με όλους τους τρόπους
με όλα τα μέσα.
Καθώς φεύγαμε απ’ τα τείχη του σχολείου
στήνονταν μέσα μας
μνήμες πυρομαχικά
ιδεολογήματα
που κληρονομήσαμε—τα ενετικά τείχη της Λευκωσίας.
Σπινθηροβολούσαν οι νευρώνες του εγκεφάλου
καθώς μας γαλούχιζαν
οι προσφωνήσεις της ετήσιας μαθητικής διαδήλωσης
που μας έκανε να ξεσπάσουμε
φωνάζοντας συνθήματα που
δεν ήταν δικά μας.
Ψυχή
Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
χωρίς τίποτα να νιώσουμε.
—Παντελής Μηχανικός
Έστελνε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος για να σας αφυπνίσει αλλά δε νιώσατε το κεντρί
δεν ξέρατε την ύπαρξή σας
καθηλωμένοι μπροστά σε ένα κουτί
σα μάθημα εμπεδώθηκε η υπακοή
η αγάπη ξεχάστηκε παρά μονάχα μια λέξη στον εκκλησιασμό
πιστέψατε πραγματικά πως είστε μικροί και λίγοι;
μετριέται η ψυχή;
Μια μέλισσα που ξέμεινε
επέμενε—
στο παράθυρο.
Όταν το άνοιξα
το πάθος της μ’ άρπαξε απ’ τους γοφούς
με γυρνούσε σαν σβούρα και χορεύαμε.
Η γη μετριέται απ’ τους κήπους της
κι οι ψυχές απ’ τα ακούσματα που τις κεντρίζουν.
Μέλισσα παντοδύναμη,
κέντρισε τη μνήμη
να θυμάμαι
το ξύπνημα
την άνοιξη
Μέλισσα παντοδύναμη
κέντρισε τη λήθη
να ξεχνώ
το παχύ τους δέρμα.
Ιθάκες
Τρεφόμασταν
ποίημα με ποίημα
μέλι της ύπαρξής σου.
Έγραφες για μας —τ’ αγαπημένα σου νερά
Έλληνες της Αιγύπτου, της Συρίας, της Παλαιστίνης.
Προκάλυμμα οι στίχοι σου
για να μας θυμίζουν
τους ιδανικούς ατελείωτους έρωτες που φέρουμε μέσα μας.
*********************************************************
Η Μαρία Χατζηπολυκάρπου γεννήθηκε στην Λευκωσία το 1982. Είναι απόφοιτος του τμήματος φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου και κάτοχος διδακτορικού διπλώματος συγκριτικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν. Εργάζεται ως ακαδημαϊκός στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις.
