Η νέα συλλογή “Κολάζ Πορνογραφίας” (εκδόσεις ΑΩ) του Σάββα Λαζαρίδη αφιερώνεται στον “άνθρωπο δίχως πρόσωπο”. Και ίσως δεν χρειάζονται περισσότερα. Σπανίως έχει πρόσωπο ο άνθρωπος του καιρού μας. Αρέσκεται να υποδύεται ρόλους: «Οι ρόλοι μας έχουν ήδη διανεμηθεί» (σελ. 28).
«Είναι η τρέλα» γράφει στον πρώτο στίχο του πρώτου ποιήματος (Μόνιμα μικρότερος, σελ. 9). Σε άλλον στίχο μιλά για «εργαλεία εκμηδένισης νοημάτων» (σελ. 17). Λαμβάνουμε, συνήθως, στα σοβαρά εκείνους που προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν το κάθε τι. Ωστόσο, μετά βίας κατορθώνουν να πείσουν τον εαυτό τους.
Ποιήματα εκτενή, σχεδόν αφηγηματικά. Στίχοι φαινομενικά ακατάληπτοι που περιέχουν εικόνες της καθημερινότητας, χωρίς να απουσιάζει ο έρωτας, η πλήξη, τα αδιέξοδα και ο θάνατος.
Στη σελίδα 32 (Αποσυνδέοντας ημέρες) διαβάζουμε για την αγνοημένη τέχνη της ζωής. «Εντελώς απόντες», γράφει κάπου αλλού (σελ. 30). Μάλλον, ζωή είναι εκείνο που συμβαίνει όσο εμείς βρισκόμαστε κάπου αλλού, κάνοντας κάτι άλλο. Εν ολίγοις, παραμένουμε «επαρκώς εκπαιδευμένοι / σε μία νέα τάξη πραγμάτων» (σελ. 17). Κι οι ποιητές, αντί για φως αντικρίζουν σκοτάδι: «Σκοτεινά παράθυρα / προσμένουν τους ποιητές» (σελ.27).
Στο τελευταίο ποίημα της συλλογής, “Παράθυρο στο πάρκο” (σελ. 44), διαβάζουμε: «Δεν θα υπάρξει ιδανικότερη εποχή να γράψεις». Παράδοξο, αλλά η εποχή μας μοιάζει πράγματι ιδανική. Και ας αντικρίζουμε μόνο αδιέξοδα. Υπάρχει υλικό που περιμένει να το πλάσουμε.
Κρατώ ορισμένους στίχους, όπως εκείνον στη σελίδα 11: «θα προτιμούσα να σε κοιτάζω / όπως βγαίνεις γυμνή μέσα από το μπάνιο». Στη σελίδα 16: «αναζητώ τρόπους διαφυγής. Ανίκανος να βρω / μια λύση σε αγκαλιάζω». Αλλά και τους τρεις πρώτους στίχους από το ποίημα “Στην αχλή του πρωινού” (σελ. 27): «Κάθε πρωί ετοιμάζω τον καφέ μου και σε κοιτάζω / καθώς κοιμάσαι δείχνοντας τόσο εύθραυστη / που νομίζω πως θα διαλυθείς σε μια ιδέα βροχής». Για αυτό και μόνο το τρίστιχο αξίζει κανείς να διαβάσει τα ποιήματα του Σάββα Λαζαρίδη.
