Στο υπέροχο ψυχογράφημα του Χριστού που κάνει ο Ουάιλντ στο «De profundis», γράφει σ’ ένα σημείο: «είχε τη δύναμη, όχι μονάχα να λέει ωραία πράγματα […] αλλά να κάνει και τους άλλους να λένε ωραία πράγματα». Ένας θαυμάσιος ορισμός του «καλλιτέχνη», όπως θεωρεί και τον Χριστό ο Ουάιλντ: «Η ζωή του είναι το πιο υπέροχο από όλα τα ποιήματα».
Κάπου αλλού τον χαρακτηρίζει ως τον κατεξοχήν «ατομιστή» και το δικαιολογεί με την ωραία ρητορική ενός ανθρώπου που αγάπησε την ομορφιά και την ομορφιά της αγάπης, όπως ο Χριστός: «Με την έλευση του Χριστού η ιστορία κάθε ξεχωριστού ατόμου είναι, ή μπορεί να γίνει, η ιστορία του κόσμου […] Ο Χριστός δεν λέει “ζείτε για τους άλλους” […] Εκείνος που θα ‘θελε να ακολουθήσει μια ζωή σαν του Χριστού, πρέπει να είναι ολοκληρωτικά κι απόλυτα ο εαυτός του». Το επικυρώνει από άλλη οδό και ο Καρλ Γιουνγκ λέγοντας: «Όπως ο Ιησούς υπήρξε πιστός στην εσωτερική του αποστολή δίνοντας τη ζωή του, έτσι και κάθε άνθρωπος οφείλει να κατανοήσει ποιος είναι ο δικός του βαθύς, προσωπικός, μοναδικός προορισμός, ο οποίος και θα του επιτρέψει να πραγματώσει πλήρως τον εαυτό του ως άνθρωπο και να εκπληρώσει ελεύθερα το πεπρωμένο του.»
Σε κάποιο άλλο σημείο με το γνωστό του αφοριστικό ύφος ο Ουάιλντ συλλογίζεται: «Ο κόσμος πάντα αγαπούσε τον Άγιο ως την πλησιέστερη δυνατή προσέγγιση στην τελειότητα του Θεού. Ο Χριστός, από κάποιο θεϊκό ένστικτο μέσα του, φαίνεται να αγαπούσε πάντα τον αμαρτωλό ως την πλησιέστερη δυνατή προσέγγιση στην τελειότητα του ανθρώπου».
Σε μια συνέντευξή του ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρούπερτ Εβερετ δηλώνει: «Η συνείδηση του Ιησού Χριστού, ορίζεται υπέροχα στον Όσκαρ Ουάιλντ. Ο Χριστός πρέσβευε αυτή την υπέροχη ιδέα του θείου και του ανθρώπινου μαζί, όμως οι χριστιανοί δεν του επέτρεψαν ποτέ να είναι ανθρώπινος. Ανθρώπινος σημαίνει ότι έχει όλα τα προβλήματα των ανθρώπων: την αλαζονεία, το Εγώ, την απληστία. Ο Όσκαρ τα είχε όλα αυτά».
Mάλλον ο Χριστός θα τον αγαπούσε ιδιαίτερα. Το αντίστροφο είναι σίγουρο.
Αφήστε ένα σχόλιο
