Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσευχηθείς
Μέσα στη σιωπή. Να ψάχνεις τους παθιασμένους, τρυφερούς, θυμωμένους
ψιθύρους, να προσπαθείς να συναρμολογήσεις τη φωνή της, στις τέσσερις το
πρωί, στο σκοτάδι, τη φωνή της που κυλούσε στο λαιμό σου, και άνθιζε την
τρυφερότητα μέχρι το μεδούλι της ψυχής σου.
Στα άδεια συρτάρια. Να στύβεις τα ρούχα της για μια ανάσα από τη μυρωδιά
της. Να χαΐδεύεις τα βιβλία που άφησε μισά. Να αγγίζεις τις λέξεις, ν’
αναρωτιέσαι σε ποια πρόταση έμεινε περισσότερο το βλέμμα της. Τα γράμματα
κλειδαρότρυπες, ψάχνεις κάποια ανάμνηση να την κοιτάξεις στα μάτια.
Στο χαρτί. Το μελάνι είναι το αίμα όλων των αποστάσεων ανάμεσα σας, και συ
παλεύεις να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να το επιστρέψεις στις φλέβες του
χρόνου. Γιατί και οι προσευχές ξόρκια είναι. Γιατί πάντα θυμάσαι εκείνη την
ατάκα του Pacino, ο σωστός άνθρωπος στο σωστό μέρος στη σωστή στιγμή,
αυτό είναι μαγεία. Και μόνο μαζί της το ένιωθες αυτό. Ποτέ πριν.
Στο σούπερ μάρκετ. Θυμάσαι όλα όσα της άρεσαν. Ίσως αν γεμίσεις το καρότσι
με αρκετά γλυκά, να εμφανιστεί να το πάρει και συ να την κυνηγάς στους
διαδρόμους. Παραδέξου το, σου έλειψε να την κυνηγάς. Γιατί σε βγάζει από το
λήθαργο, σε κάνει να προσπαθείς, να γίνεσαι καλύτερος, σε σώζει από το να
παίζεις κρυφτό με τους φόβους και τους συμβιβασμούς σου.
Στην ταράτσα. Όταν πηγαίνεις πάνω-κάτω, που κοντεύουν να ζαλιστούν τα
κάγκελα και αναρωτιέσαι σε ποια φώτα της πολής είναι, και εύχεσαι με όλη τη
δύναμη της ύπαρξής σου να βρέξει, να την λούσουν και να την μουσκέψουν
μέχρι το κόκκαλο όλες οι μέρες, οι ώρες, οι σκέψεις σου.
Στα τραγούδια. Που λένε τα πάντα όταν δεν μπορείς να πεις τίποτα.
***
Και…
Ποτέ δε συμπάθησα το κόμμα, ίσως γιατί ακούγεται το ίδιο με το κώμα, σαν να
κλέβει από τις λέξεις και τη φωνή, δευτερόλεπτα και ψίχουλα από το
συναίσθημα που κρύβουν, ενώ μπορεί να είναι παιδικό, ανώριμο, έως και
κουραστικό, όμως μεταφράζει καλύτερα τον πόθο, σαν μια τεράστια ανάσα, μια
ζωή σε ένα μονοπλάνο, έτσι ένιωθα εκείνη τη μέρα, τέτοιες βλακείες
σκεφτόμουν, μήπως ξεχαστώ, αλλά όσο πιο μακρυά είσαι, τόσο πιο κοντά σε
νιώθω, βρέχει στάχτες, οι στάχτες γίνονται κομμάτια παζλ, πέφτουν μπροστά
μου, σχηματίζουν τη μορφή σου, λίγο πριν σε κρατήσω, γίνεσαι νερό, κυλάς
μέσα από τα δάχτυλα μου, καπνός, με αγγίζεις χωρίς να το νιώθω, αφήνεις
τατουάζ τα χνάρια των φιλιών σου, σκορπίζεις, και σε ψάχνω σε κάθε ρυτίδα
αυτή της πόλης, σε κάθε σκιά της, η εικόνα σου προβολή κινηματογραφικής
μηχανής, όλος ο κόσμος γίνεται οθόνη, και καθετί που αγγίζεις γίνεται δικό σου,
και ο καθένας που σκεπάζεις γίνεται εσύ και οτιδήποτε μετατρέπεται σε
αντανάκλαση παγιδευμένη στις καλειδοσκοπικές σου δίνες, και όλα ξεκινάνε
από σένα και τελειώνουν σε σένα ταυτόχρονα, και όλοι οι δρόμοι γραμμές
πενταγράμμου που μπλέχτηκαν και ‘χουν γίνει ιστός αράχνης, και κάθε στενό
σπασμένος καθρέφτης, κάθε λεωφόρος μια θάλασσα συρματοπλέγματα,
προσπαθώ να ξεφύγω και καταλήγω να σε κυνηγάω, προσπαθώ να σε κυνηγήσω
και καταλήγω να τρέχω μακρυά, και όπου και αν φτάνω, νομίζω πως δεν σε
πρόλαβα για λίγα δευτερόλεπτα, και είσαι πάντα στην άκρη του ματιού μου, η
φωνή σου κυλάει μέσα σε κάθε ήχο, τα τακούνια σου αντηχούν σε κάθε στενό, κι
η άσφαλτος είναι κινούμενη άμμος, και το μπαλκόνι ναυαγεί στην έρημο, και
κάθε δωμάτιο μια ζωή που έμεινε στη μέση, και κάθε τραγούδι ένα τηλεφώνημα
που δεν έγινε, και κάθε ταινία ένα όνειρο που δε μοιράστηκε, και κάθε βιβλίο
ένα ταξίδι που σκούριασε στο συρτάρι, και κάθε χαμόγελο και κάθε φιλί που δε
σου έκλεψα, και κάθε ψίθυρος που δε χάθηκε μέσα στα μαλλιά σου σαν βροχή,
και κάθε καυγάς που δεν κατέληξε σε έρωτα, και κάθε φαντασίωση που δεν
έλιωσε τη νύχτα, και κάθε μικρή εξομολόγηση, κάθε κρυφή σκέψη που
χαραμίστηκε σαν βρεγμένο τσιγάρο, κάθε έκπληξη, κάθε χαμένη ματιά, κάθε
βογγητό, κάθε οργασμός, κάθε ξύπνημα, κάθε μικρό ψέμα, κάθε πείραγμα, κάθε
σκηνή ζήλιας, κάθε καρδιοχτύπι, κάθε λάθος, κάθε μικρό τίποτα που σημαίνει
τα πάντα, κάθε μέρα νιώθω σαν χάμστερ που τρέχει στον τροχό, είμαι πάντα στο
κλουβί της ίδιας στιγμής, σε έναν λαβύρινθο, που η μια αίθουσα αναμονής
οδηγεί σε μια άλλη, οι φωτογραφίες σου παίρνουν φωτιά, πλημμυρίζουν αστέρια
το σπίτι, και δε θέλω άλλο, να παλεύω να κολυμπήσω, να επιπλεύσω στη
ρουτίνα, θέλω ν’ αφεθώ, να πνιγώ τόσο βαθιά μέσα σου, που τα όρια του εαυτού
μου να μην ορίζονται πια, και κάθε συλλαβή τού χαρτογραφημένου και
αχαρτογράφητου χρόνου, να μην είναι ένα σύμπαν από όνειρα και αναμνήσεις
που έμεινε παγωμένο στο παρά ένα του Big Bang της ευτυχίας, ένα σπασμένο
και, που χώρισε τα πάντα και δεν μπορεί να ενώσει πλέον τίποτα, ούτε μια
πρόταση.
***
Η μέθη της απουσίας σου
Ποθήσαμε τη σιωπή – μα ήρθε η απουσία.
Βύρων Λεοντάρης
Η ζωή μου θέλει να κρυφτεί δίπλα σου, κάτω από τα σκαπάσματα σαν γάτα.
Η σιωπή μου στήνει ενέδρες στο ποτήρι και την κούπα του καφέ σου, να κλεψει
λίγη από την ανάσα και τη γλύκα των ψιθύρων σου.
Οι φόβοι μου, παιχνίδια πεταμένα στο πάτωμα, που το φως της απουσίας σου
έχει κάνει τις σκιές τους πυρκαγιά πάνω στους τοίχους. Περιμένω το χάδι σου να
τους μαζέψει, να τους βάλει σε ένα κουτί, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Κάθε μέρα γερνάω χίλιες ζωές ενώ δε ζω καμία.
Κάθε νύχτα βρίσκομαι στα διασταυρωμένα πυρά μεταξύ καρδιάς, σώματος,
μυαλού και σκότους. Δεν ξέρω ποιος κερδίζει, πάντα εγώ χάνω , το πρωί
συναρμολογώ ξανά τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Χωρίς τις μονάδες μέτρησης του κορμιού σου, το χάος μου είναι μια εφιαλτική
τάξη.
Χωρίς τη μονάδα μέτρησης της ευτυχίας, το πόσες φορές σε έκανα να γελάσεις.
Χωρίς την μονάδα μέτρησης της φωτιάς, το πόσες φορές σε έκανα να
τελειώσεις.
Χωρίς την μονάδα μέτρησης της τελειότητας, τον τρόπο που με φιλάς.
Καθώς περνάς τα δάχτυλα σου στα μαλλιά μου, ενώ τα χείλη σου ραγίζουν στα
δικά μου, ο κόσμος μαθαίνει τα πάντα από την αρχή.
**
One Place (It goes through Sea and Sky)
Dreaming silently, of prayers that come true
whispering songs and jokes that made you laugh
Waiting for the wind of your love, to take away the ashes of all these days
unshared and unanswered
Longing, for you to become all the words and all the fires
To dance until all things shine and try to follow your steps
Until the taste of night is no longer departure
Wash me, dress me with all those verbs i’ve missed
Time is the only home we have
Still waiting for your keys to turn it back
To make the present last
**********************
Ο Κώστας Ντούμας γεννήθηκε στην Αθήνατο 1981. Αποφοίτησε το Δ.Ι.Ε.Κ. Περάματος στην ειδικότητα Εφαρμογές Multimediaτο 2003,και το Δ.Ι.Ε.Κ. Χαϊδαρίουστην ειδικότητα Τέχνη Σκηνοθεσίας το 2018.Έχει σκηνοθετήσει 7 μικρού μήκους και έχει πάρει μέρος σε διάφορες παραγωγές με διάφορες ειδικότητες. Το 2017 έλαβε έπαινο στον 4ο Διαγωνισμό Συγγραφής Σεναρίου της Ένωσης Σεναριογράφων, για το μικρού μήκους σενάριο MissHollywood. Έχει πάρει μέρος σε 10ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας.
Βιβλία
Καρτ ποστάλ από το πουθενά. Ποιητική συλλογή. Εκδόσεις Φεγγίτης (2021)
Σαν βγω από αυτή τη φυλακή. Συλλογή διηγημάτων. Συμμετοχή. Εκδόσεις Γραφή (2022)
EverlyΤο Απόλυτο Κακό. Συλλογή διηγημάτων. Συμμετοχή. ΕκδόσειςRising Star Promotions (2023)
Φιλμογραφία
Λευκή Αράχνη (2021)
Αβυσσογραφία (2020)
TheDate (2018)
Βασικά Καλησπέρα σας NoirParody (2017)
RedVelvet (2017)
Sinείδηση (2016)
Links:
https://www.feggitis.com/p/kart-postal-apo-to-poythena/
