Συμπληγάδες

Ανάμεσα στις
συμπληγάδες του
πρέπει και του
θέλω, αρμενίζω.

Με θάλασσα
φουρτουνιασμένη
να λυσσομανά.

Με αντάρα και
βροχή, ο ουρανός
αστράφτει ολόγυρα μου.

Οι τύψεις
ουρλιάζουν για
τα θέλω μου.

Και το πρέπει
ξεπροβάλλει
σαν βράχος κοφτερός
μπροστά μου.

Όμως δεν έφταιγα
εγώ. Απλά είχε
σπάσει το πηδάλιο.

Και το κορμί
και ο νους θα
έπεφταν σέ λάθος.


Πέφτω

Πέφτω και
ξανά πέφτω
και χάνομαι
στο άπειρο σκοτάδι.

Γιατί τίποτα δεν θέλησα,
παρά την πρόσκαιρη
ηδονή.

Την ηδονή μυαλού
και σώματος.

Έτσι διδάχτηκα
από αυτούς
που νόμιζα δασκάλους.

Αλλά δεν ήταν
δάσκαλοι.
Ήταν μονάχα
πολύχρωμες φιγούρες
σε θέατρο σκιών.

Τους πλήρωσα
ακριβά με
κομμάτι της
ψυχής μου.

Και τώρα πια πέφτω
και ξανά πέφτω.

Ποίηση

Ποίηση είναι
σκέψεις και
συναισθήματα

Μία αναλαμπή
αλήθειες
μέσα στο σκοτάδι.

Μία ματιά μέσα
στο άπειρο.

Ένα στιγμιαίο
αγκάλιασμα με
τον αιώνιο
Θεό.

Μοιάζει με έρωτα
πού ξεπερνάει το
φθαρτό της
σάρκας

Ποίηση είναι η
κραυγή της
αιώνιας
ψυχής μας.