Josefina de la Torre [1907-2002]
ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ, ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ !
Να φωνάζεις, να φωνάζεις στο φεγγάρι
τ’ ακίνητο πάνω στον ουρανό!
Φως ανοιχτής νύχτας φαρμακωμένης
και ξεσηκωμοί δίχως αντηχήσεις…
Να βγάλεις τη φωνή που αφυπνίζει
όλες τις χορδές του ανέμου!
Καθάρια θάλασσα του ορίζοντα,
ιστιοφόρο που καταφτάνει στο λιμάνι…
Κατάκτηση του απίθανου
στα μπράτσα της συνάντησης.
Σπασμένες οι νεκρές αλυσίδες ,
ελεύθερη από διαστήματα στην πτήση.
Όμως η νύχτα είναι βίαιη
και η αναγγελία της βίαιη.
Αχ, ο πόνος που δεν μπορεί
ούτε πόνος να είναι ούτε αγώνας!
Ψηλά κι ανοιχτά τα παραθύρια
σαν του τυφλού τα μάτια
όλο καταπίνουνε ίσκιους
περασμένους στην κλωστή των θρήνων.
Μες στα ψυχρά τα σεντόνια
του σώματος η ευθεία γραμμή
κάνει να δονούνται από αγωνία
τα ερέβη του άδηλου.
Και στης ακοής το κενό
όπου σταθεροποιείται το αιώνιο,
ρυθμικό και μονότονο
δευτερόλεπτα στο εκκρεμές σημαδεύει.
[Medida del tiempo, 1989]
***
Ana María Martínez Sagi [1907-2001]
TO ΑΝΕΞΙΤΗΛΟ
Ήταν αλήθεια
ο πόθος.
Η γενναιόδωρη προσφορά
του σώματός σου στο σώμα μου.
Αλήθεια επίσης
ο ουρανός
με τους γαλάζιους του κόλπους
τα πύρινά του δεμάτια.
Αλήθεια τα πανύψηλα δάση
των ησυχασμένων ιστών
τα πλεούμενα πεύκα
οι θαλάσσιοι κάμποι.
Αλήθεια η στιγμούλα εκείνη
φτερωτό φεγγοβόλημα αιώνιο.
Γραμμή κόκκινη στη θάλασσα μέσα
σταγόνα φωτός στον αγέρα.
[ Amor perdido , 1933-1968]
***
María Luisa Muñoz de Buendía [1898-1975]
ΣΥΝΝΕΦΑΚΙΑ ΑΣΠΡΑ
Συννεφάκια άσπρα
που το στα ουράνια πάτε
συννεφάκια άσπρα,
πάρτε μου τον πόνο.
Άμα στο ταξίδι σας
απ’ το χωριό μου ‘ρθείτε
συννεφάκια άσπρα
στις αναμνήσεις μου βρέξτε.
Άμα δείτε τη μάνα μου
τις γλάστρες να ποτίζει
συννεφάκια άσπρα,
στις αγάπες μου βρέξτε.
Μακριά απ’ τη γη μου
γεμάτη ειν’ η ψυχή μου
με μελαγχολία•
συννεφάκια άσπρα
αν απ’ αυτήν περάσετε
φέρετέ μου χαρά.
[ Lluvia en verano, 1967]
***
Lucía Sanchez Saornil [1895-1970]
ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
Τα χέρια σου πήγαιναν θηρεύοντας
άστρα φευγάτα
όμως εκείνα σε περιγελούσαν
περνώντας μέσα απ’ τ’ ανοιχτά σου δάχτυλα.
Οι λέξεις, σαν τα πουλιά,
στο νερό πνιγόντουσαν.
Περνούσε η αύρα
-αντίο από βεντάλιες στα μέτωπά μας-
Είχες έναν αέρα λιποθυμιάς
που ωραία σου ταίριαζε.
Μουσικές κρεμόταν απ’ τα χείλη σου.
Και γιατί δεν θα ‘πρεπε να ‘ναι
η νύχτα ετούτη
το δικό μας ταξίδι στο φεγγάρι;
Ω! Δεν έμενε άλλο απ’ το ν’ αφεθούμε
να πέσουμε!
[Δημοσιευμένο στο περιοδικό Grecia, 1919]
***
María Cegarra [1899-1993 ]
ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
Όπως ένα μικρό πραγματάκι που πέφτει και χάνεται,
δίχως να κάνει θόρυβο,
μια μέρα απουσίαζες πλέον.
Η φωνή σου, το φως σου, διαφορετικές.
Κάνω μια θάλασσα από την απουσία σου
για να φυλάξω την ακτή
όπου θα μπορούσες να ‘ρθεις να με βρεις,
όπως πραγματάκι μικρό που τυχαία εμφανίζεται,
δίχως να κάνει θόρυβο.
Κοιμισμένο.
[Poemas para un silencio, 1978]
***
Rosa Chacel [ 1898-1994]
OI NAYTIKOI
Εκείνοι είναι που ζούνε δίχως να γεννιούνται στη γη:
μην τους ακολουθάτε με τα μάτια σας,
το δικό σας σκληρό βλέμμα
στα πόδια τους πέφτει σαν ανήμπορο κλάμα.
Εκείνοι είναι που ζούνε στην υγρή λησμονιά
αφουγκράζοντας μόνο τη μητρική αγκαλιά πους τους λικνίζει,
τον σφυγμό της νηνεμίας ή του μπουρινιού
σαν μυστήριο άσμα ενός προσφιλούς περιβάλλοντος.
[Versos prohibidos, 1978]
***
Marina Romero [1908-2001]
ΠΑΡΑΔΟΞΟ
Εάν για πάντα σε έχανα,
έτσι, θα σε έβρισκα,
πιο πέρα από το φύλλο
κι απ’ το ρυάκι,
στο ψιθύρισμά μου μόνο,
στην άλλη μεριἀ
αυτού του κόσμου των φωνών,
στην άλλη μεριά
αυτών των ματιών
που στο όνειρο σφαλάνε,
εσώτατο στο ονειροπόλημα μου,
το αναπόφευκτα δικό μου.
Θα σε είχα
ελεύθερο μαρτύρων
από σάρκα ή πέτρα
στην ιδιότροπη ώρα
και στο αγαπησιάρικο φως,
το αιωνίως δικό μου
στους τέσσερις τοίχους
της σκέψης μου,
στο κοπιαστικά εσωτερικευμένο,
μονάχα δικό μου.
[Presencia del recuerdo, 1952]
