Φάρος φιλών
Το μέτωπό του βρέχεται απ’ τη Μεσόγειο
Τα χέρια του θέρους
Ίχνη στην άμμο
καμωμένα από φωτιά
άσβηστα απ’ το κύμα
Με τ’ αλάτι της θάλασσας αρταίνει
και αρταίνεται
Εκεί
στον μυστικό δικό του όρμο
Το σπίτι του απάγκιο
των φτερωτών ερώτων
Εδώ, εδώ
στη ζεστή αγκαλιά
της Αγίας Θαλασσινής
*
Τουρλίτης Ανδρος
Ναι,
ήταν μια γυναίκα πάνω στο βράχο
…πως δεν ήταν φάρος…
…πως φορούσε χιτώνα λευκό…
…πως μια πόρτα μικρή, εκεί, στα πόδια της…
Ναι,
μια γυναίκα φυλάει το νησί
Άγρυπνη
Λευκή στον άνεμο
Λευκή στην καταιγίδα
Και κάθε βράδυ
Ναι,
διασχίζει το σκοτάδι φωτεινή
Μ’ εκείνη τη σπάνια σιωπή
της προσευχής…
*
Ανδρος 5-9-2015
Πλώρες καραβιών που ζουν μαζί
Άγκυρες και τιμόνια
Λόγια ψιθυριστά, γαλανά, στο Παραπόρτι
Μέτωπο καθαρό στον άνεμο απέναντι
Αντιμέτωπο με το αμείλικτο φως
Την ξερή πέτρα,
Το μέτρο.
Όπως ο ναύτης ο αφανής που περπατά
Μέρα νύχτα στα μονοπάτια του νησιού
και στις αυλές μας
Να μην ξεχάσουμε, ψιθυρίζει, τη θάλασσα
την έμπαση του γαλανού στην καρδιά μας.
