Η Άντζελα Λούτζιο γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι Ελληνίδα με Ιταλική καταγωγή. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στην Αθήνα. Το 2022 κυκλοφόρησε από τις «ΑΩ Εκδόσεις» η πρώτη της ποιητική συλλογή «Επίμονα Παράθυρα», η οποία απέσπασε το βραβείο ποίησης «Μαρία Πολυδούρη».
Μιλάει στο Ποιείν για την ποιητική συλλογή της ,τη βράβευση ,την αισιοδοξία που αφήνουν στον αναγνώστη τα ποιήματά της και εξηγεί πώς τα παράθυρα είναι ένα μέσο να ανακτούμε τις χαμένες ανάσες μας σε καιρούς ασφυξίας.
-Μιλήστε μας για τον τίτλο της ποιητικής σας συλλογής και τη σημασία του.
Πιστεύω πως τα ποιήματα της συλλογής αφήνουν στον αναγνώστη, ως επι το πλείστον, μια επίγευση αισιοδοξίας. Μια πεποίθηση ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά, ακόμα κι όταν στο κάδρο αποτυπώνεται η πιο ζοφερή πραγματικότητα. Μια υπενθύμιση ότι η ομορφιά υπάρχει και αντιστέκεται, αρκεί να εστιάσεις εκεί που φύεται. Αυτά ακριβώς σηματοδοτεί και ο τίτλος της συλλογής. Τα παράθυρα είναι το μέσο να ανακτούμε τις χαμένες ανάσες μας σε καιρούς ασφυξίας, είναι το ίδιο επίμονα όσο η αναπνοή μας, φτάνει να τα κρατάμε ανοικτά και διάπλατα.
– Πώς νιώσατε όταν μάθατε ότι τα «Επίπονα παράθυρα» απέσπασαν το βραβείο ποίησης «Μαρία Πολυδούρη» 2022;
Ένιωσα μεγάλη χαρά και τιμή. Όταν αποφασίζεις να ξεπεράσεις την εσωστρέφεια της γραφής εκδίδοντας ένα βιβλίο ποτέ δεν γνωρίζεις το «αντίκρυσμα». Αν θα βρεις συγκοινωνούς, συμπαραστάτες και συμμέτοχους. Το βραβείο είναι αναμφισβήτητα μια αναγνώριση και μια δικαίωση για ένα δημιουργό και διευκολύνει τρόπον τινά τη διαδικασία του μοιράσματος ενός έργου. Το στοίχημα βέβαια παραμένει για το δημιουργό πάντα το ίδιο και αφορά στο πόσοι μπορούν τελικά να συμμερίζονται αυτό που εσύ μοιράζεσαι.
ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
Μια λιακάδα στο περβάζι
Μια Κυριακή μεσοβδόμαδα
Το γιασεμί που επιμένει
στο μαλακό υπογάστριο
Κάθε φορά που ξεφυσάς μέσα μου
το λαχάνιασμα των εραστών
Κι αρχίζω ξανά να πιστεύω στα θαύματα
Σε πείσμα των καιρών
-Σε πείσμα των καιρών κυρία Λούτζιο αρνείστε να…..
χάνω τον προορισμό μου, τις αξίες και τις ευαισθησίες μου
-Εξακολουθείτε να..
να αποκλείω από το οπτικό μου πεδίο τοξικούς ανθρώπους και τοξικές καταστάσεις
-Αντέχετε να…
με κοιτάζω πια κατάματα
-Ελπίζετε ότι…..
θα διδαχθούμε κάποια στιγμή από τα μικρά παιδιά και τα ζώα πως να εξελιχθούμε σε καλύτερους ανθρώπους
`
ΕΥΠΕΙΘΩΣ ΑΝΑΦΕΡΩ
Ευπειθώς αναφέρω πως είμαι κατάλληλη και διαθέσιμη
Αν ήμουν ημέρα θα ήμουν σίγουρα εργάσιμη
Έχω ονοματεπώνυμο και αριθμό μητρώου
–Άρα υπάρχω κατά τεκμήριο–
Η ζωή μου δεν θα γίνει ποτέ σενάριο του Γούντι Άλεν
Μου αναλογεί μια μέρα και μία νύχτα
χωρίς πρωινά και απογεύματα
Κι ένα σπιρτόκουτο
χωρίς τα σπίρτα
Αλλά ξέρω να λέω ευχαριστώ και δόξα τω Θεώ
Έχω κατάστηθα εκατομμύρια λαμπιόνια
για τις αναίμακτες γιορτές της Κυριακής
και μια τιμή σε εκκρεμότητα
για όσα δεν πουλιούνται ούτε αγοράζονται υπαίθρια
στο γιουσουρούμ και στα παζάρια
Μα ώσπου να πείς κίμινο
παλιώνω
Χωράω λίγο λίγο σε μιά άδεια κορνίζα στο ράφι
μαζί με όλα τα δευτερεύοντα
Κι έξω ξεσπάει χαρτοπόλεμος
[Δεν ήθελα δα και τίποτα σπουδαίο
μόνο να γερνούσαμε μαζί
αργά και ανεπαίσθητα
σαν τα ξεχασμένα ροδοπέταλα
στα φεγγερά εσώφυλλα των βιβλίων]
-«Μου αναλογεί μια μέρα και μία νύχτα χωρίς πρωινά και απογεύματα». Αυτός ο στίχος με συνεπήρε με έναν υπερβατικό τρόπο. Μπορείτε να εμβαθύνετε περισσότερο;
Αρκεί να χρονομετρήσει κανείς πόσες ώρες μέσα στη μέρα του αναλογούν για να ζήσει όπως θέλει κι όχι όπως πρέπει. Πόσες ώρες ξοδεύουμε εγκλωβισμένοι σε αυτοκίνητα, σε γραφεία και σε διαδρόμους. Πόσο συνθλίβει η καθημερινότητα το φυσικό μας χωροχρόνο,. Ο στίχος εκφράζει ακριβώς αυτή την αγωνία. Η ζωή μας συρρικνώνεται και καταλήγει διαπραγματεύσιμη. Μόνο που ακόμα και τα περιθώρια διαπραγμάτευσης, στενεύουν πια όλο και περισσότερο.
-Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που εξακολουθούν να έχουν αξίες και οράματα που δεν πουλιούνται ούτε αγοράζονται υπαίθρια.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι καταφύγιο και έμπνευση. Είναι σπουδαίο σε άγριους καιρούς να καταφέρνεις να μη γίνεσαι αγρίμι, να μένεις αλώβητος και να μη χάνεις τον εαυτό σου. Αν έχεις την τύχη να τους συναντήσεις στη ζωή σου, δεν τους αφήνεις ποτέ να φύγουν.
-Στο τέλος του ποιήματος αναφέρεστε στη συντροφικότητα όταν δύο άνθρωποι καταφέρουν να μείνουν μαζί και να γεράσουν. Ακούγεται απλό αλλά πόσο δύσκολο είναι;
Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δύσκολο, όταν υπάρχει η αγάπη. Κι ας ακούγεται κλισέ. Η αγάπη είναι η κόλλα διαρκείας που μπορεί να συναρμολογήσει τα πάντα. Φυσικά και η αγάπη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζονται δύο εδάφη εύφορα και καλλιεργημένα, για να μπορείς να ανθίζεις μαζί και όχι μόνος, κόντρα στις κακές καιρικές συνθήκες. Πολλώ δε μάλλον, να ωριμάζεις μαζί και όχι μόνος, κόντρα στη φθορά.
Στο ποίημα σας «Επίμονα Παράθυρα» γράφετε :
[..]Υπάρχουν παράθυρα επίμονα
Που πίσω από γρίλιες σφραγισμένες
Ικέτεψαν παράφορα την άνοιξη
Η Άνοιξη είναι σύμβολο της απελευθέρωσης του μυαλού, κάποιος μπορεί να απολαύσει τον έρωτα, να επιτρέψει να μπει μέσα στην ψυχή του από τα επίμονα παράθυρα. Τι συμβολίζει για εσάς η Άνοιξη;
Η Άνοιξη συμβολίζει για μένα ένα ηχηρό πρόσταγμα. Να ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας, γιατί αυτή είναι η φύση μας. Να συντηρούμε και να αξιοποιούμε την ομορφιά, γιατί είναι ένα δώρο που μας ανήκει δικαιωματικά. Να μην σταματάμε ποτέ να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε, γιατί η ζωή επιμένει.
-Ποιο είναι το κριτήριο που ξεχωρίζει ένα καλό ποίημα; Tο πόσο σου «μιλάει» στο μυαλό, στην καρδιά ή κάτι άλλο;
Δε μπορώ να ξεχωρίσω, αν ένα ποίημα «μιλάει» τελικά στην καρδιά ή στο μυαλό μου ή τι άλλες δικές μου εσωτερικές διεργασίες μπορεί να κινητοποιεί. Το μόνο κριτήριο για να ξεχωρίσω ένα ποίημα είναι η αφύπνιση συναισθημάτων που μου προκαλεί και οι εικόνες που διεγείρει στα μάτια μου. Είναι ένα γλυκό «τσίμπημα» από τα σωθικά μέχρι το δέρμα. Ωστόσο, το αν είναι «καλό» ένα ποίημα θεωρώ ότι είναι πολύ υποκειμενική υπόθεση. Καθένας αντιλαμβάνεται την ποίηση με βάση τα δικά του βιώματα, τις αντιλήψεις και τις προσωπικές του συναισθηματικές υποδοχές.
-Ποιοι ήταν οι ποιητές που επηρέασαν τον ποιητικό σας λόγο;
Αγαπώ πολλούς ποιητές και ποιήτριες, ωστόσο δε θα μπορούσα να πω ότι επηρέασαν τη γραφή μου. Σίγουρα προτιμώ την ποίηση που πλησιάζει τον αναγνώστη και τον κάνει κοινωνό και όχι «τα ερμητικά ποιήματα», αν μου επιτρέπεται να δανειστώ τη φράση από ένα κείμενο του αγαπημένου Ντίνου Χριστιανόπουλου. Αυτή η ποίηση είναι που έχει αφήσει και αφήνει τα ίχνη της μέσα μου και ίσως, ασυνείδητα, να αποτυπώνεται και στη γραφή μου.
Αξιόλογο ποιήματα. Συνχαρητήρια!