The Lake Isle of Innisfree
I will arise and go now, and go to Innisfree,
And a small cabin build there, of clay and wattles made:
Nine bean-rows will I have there, a hive for the honey-bee;
And live alone in the bee-loud glade.
And I shall have some peace there, for peace comes dropping slow,
Dropping from the veils of the morning to where the cricket sings;
There midnight’s all a glimmer, and noon a purple glow,
And evening full of the linnet’s wings.
I will arise and go now, for always night and day
I hear lake water lapping with low sounds by the shore;
While I stand on the roadway, or on the pavements grey,
I hear it in the deep heart’s core.
Iννισφρί: το Νησί στη Λίμνη
Θα φύγω και θα πάω τώρα, θα πάω στο Ίννισφρι, κι εκεί
Θα χτίσω μια μικρή καλύβα, φτιαγμένη από λάσπη και κλαδιά:
Εννιά σειρές φασόλια θα ‘χω εκεί, και μια κυψέλη μέλισσες,
Μόνος να ζω στο ξέφωτο, μέσα στο βουητό τους.
Κι εκεί θα βρω λίγη γαλήνη, γιατί η γαλήνη φτάνει στάζοντας αργά,
Στάζοντας απ’ το πέπλο της αυγής, ενώ τριγύρω τραγουδούν τριζόνια.
Εκεί η νύχτα είν’ όλη αναλαμπές, το μεσημέρι λάμψεις πορφυρές,
Και το βραδάκι τυλιγμένο στα φτερά του σπίνου.
Θα φύγω και θα πάω τώρα, γιατί μερόνυχτα πολλά
Ακούω το νερό της λίμνης ν’ αγγίζει με απαλούς ήχους την όχθη.
Κι αν στέκομαι στο θόρυβο της πόλης, στα γκρίζα πεζοδρόμια, το ακούω
Μες στον πυρήνα της βαθιάς καρδιάς.
(μετάφραση: Γιάννης Στούπας)
