Η ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Χθες μεταμορφώθηκα σε κύκνο
με τα γόνατά μου υποδέχθηκα τα κύματα στης λίμνης την όχθη
στη γη όπου βολεύονται και με μια κουταλιά ήλιο
Ανηφορώντας τις κλίμακες του ουράνιου δένδρου
Μέσα μου μέσα σου ξανοίγουν οι πόνοι σαν πόροι
Στο άλικο αίμα του λυκόφωτος πάνω σε πέτρα
Είμαι σαν τις ρίζες ενός πλατάνου με πουλιά ονειροπόλα
Μου είναι αδύνατο να ζω μονάχη, χωρίς ουρανό χωρίς γη,
Χωρίς να περπατώ με τα πόδια μου πάνω από φύλλα και άνθη…
ΟΜΒΡΙΟΣ ΚΑΙΡΟΣ
Έξω βρέχει
κλαίνε τα πουλιά πάνω στα φύλλα
Η ομπρέλα καταπίνει το νερό της καταιγίδας
Η οικουμένη κοιμάται,
Τα άνθη ανακαλύπτουν το σώμα
Τα δάκρια της νύχτας πέφτουν σε αναμμένα κεριά.
Ξυπνώ και φοράω τον έρωτα και την ομπρέλα
Καλώ τα πουλιά να μην φοβούνται τη βροχή
γιατί ο έρωτας περιστρέφει τον κόσμο όλο
έστω κι αν δεν εμπιστευόμαστε τον άνθρωπο.
Ακούω φωνές μακρινές
που τη σιωπή ξεσκονίζουν
οι δρόμοι ριγούν
σαν σε πυρετό
η νύχτα τρελαίνεται
κάνει κρύο απόψε
ασταμάτητα βρέχει
μεταμορφώνομαι σε ομπρέλα πουλιών.
ΦΕΓΓΟΒΟΛΑ
Φωτοβολεί τη ζήση
την ανθισμένη ορχιδέα
ονειρεύεται αναμονές
μιλά με την καρδιά της
περιλάμπει το σκοτάδι
με τα στήθη της ανάβει τ’ άστρα
γυναίκα,
τον κόσμο όλο φεγγοβόλησέ τον.
