Από εδώ που είμαι φαίνεσαι καλά.
Σκαρφαλώνοντας ένα φλεγόμενο δένδρο
παίρνεις επάνω σου όλη τη φωτιά
και την ευθύνη
χιμώντας πυρόδερμος στο άρμα.
Ψάχνεις μανιασμένα τρόπο να μπουκάρεις
μπαίνεις απ’ το κανόνι˙
στο δρόμο σε συναντά οβίδα
πυροδοτείται απ’ το στουπί
των εμπρηστών.
Το άρμα ανατινάσσεται
εκρήγνυνται οι φασίστες
γλιτώνουν οι αθώοι φοιτητές
τους γέροντες προσπαθείς να σώσεις.
Όχι, δεν έχω μπερδευτεί.
Είναι παντού ο Γιώργος ο Κηρύκου.
Το ήθος δεν έχει αυλαία
δεν εκπίπτει από τον άνδρα εποχή.
Το δένδρο απόμεινε μαύρο, ξεψυχά
περνώ περαστικός και κόβω ένα κλαδί
ιχνηλατώ με κάρβουνο το βήμα σου
φιλώ εκεί που πάτησες
γονατιστός προς τιμή σου παρελαύνω
σ’ ακούω από το μνήμα σου νεκρούς
να παρηγορείς και θάνατο να καταριέσαι.
Αχ κι απ’ την καρδιά σε όλους να ’μπαινες.

*Ο Γιώργος Κηρύκου, ένας των πρωταγωνιστών στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν πολιτεύτηκε. Έχασε, όμως, τη ζωή του στην καταστρεπτική φωτιά του 1993 στην Ικαρία, προσπαθώντας να κουβαλήσει στην πλάτη μια γιαγιά για να τη σώσει.

από Δημήτριος Μουζάκης
1 Σχόλιο