«Όχι άλλη πραγματικότητα!» είχε αναφωνήσει –για μιαν άλλη περίσταση- ο Νίκος Καρούζος. Αυτή η πραγματικότητα, η γειωμένη ύπαρξη η οποία φυσάει σήμερα από παντού και μας καθηλώνει σε έναν μονάχα παροντικό χωροχρόνο.
Πραγματικότητα παντού, στις κυνικές ομολογίες των βιαστών και των πολιτικών, αλλά και στους ρεαλιστικούς στίχους του λαοφιλούς ράπερ, στις φωτογραφίες των συγγραφέων με το πόνημά τους στα χέρια αντί να αφήσουν να ανασάνει το έργο τους, στους φορολογικούς ισολογισμούς, αλλά στους υπολογισμούς του έρωτα.
Η ζωή όμως δεν ανεγείρεται μόνο με υλικά οικοδομής, αλλά και με τη φαντασία του οικοδομήματος.
Όλοι αυτοί οι ήρωες των μυθιστορημάτων, των θεατρικών έργων ή των τραγουδιών που έχουμε αγαπήσει, πού πήγαν; Δεν έχουν και αυτοί θέση δίπλα μας, στο βραδινό τραπέζι; Όταν ντυνόμαστε τα ρούχα μας, δεν έχουν και αυτοί γνώμη για το τι πρέπει να φορέσουμε; Κι όταν θυμώνουμε ή ερωτευόμαστε, όταν υποφέρουμε ή μαγευόμαστε, δεν έχουν και αυτοί ευθύνη για τα συναισθήματά μας;
«Το σώμα σου είναι πολύ υπαρκτό» είχε γράψει σε ποίημά του ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου. Οι ζωές μας έγιναν πολύ υπαρκτές. Πολύ ίδιες με την πραγματικότητα. Έγιναν πραγματικότητα. Δηλαδή ζωές χωρίς διαστάσεις.
– «Πρόσεξε, έχεις γείρει πολύ» ακούστηκε μια φωνή δίπλα του.
-Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε γύρω. Μια κοπέλα από αυτές που δεν βρίσκουν θέση στα ερωτικά ρομάντζα.
-«Φοβάσαι μη πέσω μέσα;» της απάντησε με δηκτικό ύφος.
– «Όχι, απλώς η ομορφιά χρειάζεται απόσταση για να σου ξεδιπλώσει όλες τις χάρες της και εσύ είσαι πολύ κοντά στο ποτάμι» τού είπε.
Ναι αγαπητέ κύριε Αραβανη έχεις δίκιο, μόνο που για να ξεδιπλωθουν οι κρυφές διαστάσεις της τέχνης χρειάζονται υλικό από την πραγματικότητα κι εμείς δίχως έναν ξεκάθαρο προσανατολισμό με τον διαφωτισμό ως το μεγάλο φιλοσοφικό ρεύμα της προόδου να παρακμάζει, τις μονοθειστικες θρησκείες να τείνουν στην περιχαρακωση και τον φονταμεταλισμο και τον εθνικισμό να έχει γίνει θρύψαλα μπρος στην παγκοσμιοποιηση δεν μένει τίποτα άλλο από αυτό ακριβώς που του ασκεις κριτική. Επίσης για ποια ομορφιά να μιλήσουμε όταν το αστικό περιβάλλον είναι ασφυκτικά τσιμεντένιο και το φυσικό μολυσμένο ενώ οι άνθρωποι αλλοτριωμενοι από τον ίδιο τους τον εαυτό και την ανθρωπιά τους; Αυτό που μένει είναι μια σπασμωδικη περιγραφή μιας στιγμιαίας ματιας πάνω στην πραγματικότητα, γιατί αυτός που δεν ξέρει ποια είναι η αλήθεια την αναζητά στα θολά νερά της καθημερινότητας των καταστάσεων και προσπαθεί να διαπιστώσει τι τον κρατάει στην ζωή και του δίνει έστω το νόημα της επιβίωσης μπας και υποψιαστεί τον εαυτό του. Ο ποιητής απλά έχει το κουράγιο να δεχτεί αυτήν την σκληρή διαπίστωση ως το πρώτο βήμα προς την αναζήτηση της αλήθειας σε μια χαοτική πραγματικότητα κι ότι οι αισθήσεις του κρατάνε αυτό δείχνει και τον δρόμο.
Ο ποιητής, κ. Σμίχελης, σχολιάζοντας, στο καλλιεπές, με δάνεια ποιητικά από αλληγορίας συμβολισμό – όσον αφορά την μορφή – και, με εμβρίθεια υπαινισσόμενο, ώστε τον στοχασμό της κριτικής να παροτρύνει – όσον αφορά το περιεχόμενο – χρονογράφημα, με τίτλο, – Όχι άλλη πραγματικότητα ! – ,
ασφαλώς , αστειεύεται, ομιλώντας περί συντριβής από τον καπιταλισμό του φονταμενταλισμού και των εκφραστών – αντιπροσώπων του, πατριδοκάπηλου εθνικισμού και ευτελών – υστερικών θρησκειών που, το απροσπέλαστο, αυτό, που, της ανθρωπίνης νοήσεως διαφεύγει, διασύρουν!!!
Και βέβαια, προφανώς, θα αστειεύεται , όταν τα προβάλλει ως φάρους ευθυκρισίας και ορθού προσανατολισμού των ανθρώπων!!!!!!!
Πως είναι δυνατόν ο καπιταλισμός και η μήτηρ, εκμετάλλευση να συντρίψουν τα θεμέλιά τους;
Θεμέλια που δυνάμωσαν ξανά ( αν υποθέσουμε, πως είχαν αρχίσει να σκουριάζουν από την δεκαετία του 60, σε Ευρώπη και Αμερική μόνο ), στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αφού η εκμεταλλευτική έκφανση του καπιταλισμού κτύπησε τον Έρωτα για άλλη μία φορά, αλλά αυτή την φορά πιο ύπουλα από ό,τι τον κτύπησε με τις θρησκείες, ρίχνοντας δια των εξωνημένων επιστημόνων τον εργαστηριακό ιό, του AIDS, για να έχουμε φασίζουσα νεολαία και παλινόρθωση του φασιστικού – ατομικιστικού – διχαστικού – αλλοτριωτικού τριπτύχου των αποκλεισμών : – πατρίς – θρησκεία – οικογένεια -. Παγκοσμιοποίηση και του μεταξά το τρίπτυχο, πατρίς – θρησκεία – οικογένεια είναι ένα και το αυτό και αποδεκτό από όλες τις πτέρυγες των κοινοβουλίων ακόμη και τις ψευτοαριστερές.
Ασφαλώς, αστειεύεται ο ποιητής, κ. Σμίχελης ! Μόνο που εχθές που έγραφε το σχόλιο, δεν ήταν πρωταπριλιά, αλλά η επέτειος που, πριν από 82 χρόνια δύο φασιστικοί λαοί, του μεταξά και του μουσολίνι, που, ίδια χαιρετούσαν ! αλληλοεξοντώθηκαν, γιατί , έτσι συνέφερε στο κεφάλαιο της εγκληματικής ελεύθερης αγοράς και του εγκληματικού κινήτρου του κέρδους !
Αλληλοεξοντώθηκαν στον φονταμενταλιστικό – εθνικιστικό – ατομικιστικό βωμό του τριπτύχου της διαστροφικής – αποβλακωτικής παραίτησης τής ιδιωτείας : – πατρίς – θρησκεία – οικογένεια.
Οικογένεια ! Αυτή η μορφή οικογένειας ( διότι υπήρξαν και άλλες μορφές οικογένειας, μία από τις οποίες , οι, Πλάτων και Σωκράτης προτείνουν στην – ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥς – και, μάλιστα την προβάλλουν ως το μεγαλύτερο αγαθό που θα ενώσει τους πολίτες, διότι αυτή η μορφή οικογένειας που, από τότε ήταν άρρωστη, διαιρούσε , όπως διετείνοντο τους πολίτες. Και ας αναφέρονται στους φύλακες και τους βασιλείς φιλοσόφους. Όταν φιλόσοφοι, όπως , ο Σωκράτης και ο Πλάτων, που, έχουν περάσει στην ιστορία ( δικαίως ή αδίκως ) , ή σε ένα μεγάλο κομμάτι τής ιστορίας, για να ακριβολογούμε, ως συντηρητικοί και οπαδοί της ολιγαρχίας, προτείνουν στους ιθύνοντες την πολιτεία τους κομμουνισμό τόσο στα υλικά αγαθά , όσο και στο Έρωτα, αυτό αποκτά τεράστια σημασία για όσους ιχνηλατούν, σκεπτόμενοι ! ) αυτή η άρρωστη βάση του εκμεταλλευτικού πολιτισμού που, καταπιέζοντας, ευνουχίζει, εκμαυλίζει, ανατρέφοντας και παραδίδοντας στην κοινωνία πρεζόνια κατανάλωσης, βιαστές, παιδόφιλους, κτηνοβάτες, γυναίκες λεηλατημένες και κάθε είδους διεστραμμένους.
Ασφαλώς θα αστειεύεται ο ποιητής, κ. Σμίχελης.
Με συμπάθεια στο πάντοτε πνευματώδες χιούμορ
Λεωνίδας Καζάσης
Αγαπητέ Λεωνίδα Καζαση, ο κομμουνισμός του υπαρκτου σοσιαλισμού υπονομευτηκε από τους επικεφαλης των κομμουνιστικων κομμάτων βλέπε γκορμπατσοφ. Ο κινέζικος κομμουνισμός μου φαίνεται σαν καλπαζων κρατικομονοπωλιακος καπιταλισμός, όσο για την γενιά που έμαθε τους αρχαίους φιλοσόφους καλά ήταν αυτή που έριξε την χώρα στην χρεοκοπία, γιατί δεν αρκεί μια υψηλή ακαδημαϊκή εκπαίδευση αλλά πολλά άλλα. Αυτό που είπα είναι πως ο χριστιανισμός στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν επαναστατικος αλλά πια είναι αντιδραστικος, ο διαφωτισμός που ανάδειξε την πρόοδο την δημοκρατία κι έφτασε μέχρι την οκτωβριανη επανάσταση έχει γίνει αντιδραστικος μοντερνισμός ώστε να οδηγεί στον μετανθρωπισμο. Για μένα οι έτοιμες λύσεις θεωρίες και ορισμοί έχουν τελειώσει. Οφείλουμε όλα από την αρχή να τα ορίσουμε. Μα όλα. Και αυτό θα γίνει μέσα από την καθημερινή τριβή με την πραγματικότητα και αυτό το προνόμιο το διαθέτουν οι ποιητές γιατί βρίσκονται ανάμεσα σε θεωρία και πράξη και στοχεύουν στο όλο και στο όμορφο ως ηθικά ωραίο.