ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
«Εμπρός, μαρς!»
«Άκουσες τίποτα. Τομ;»
Η κυρία Χίγκντον σήκωσε την κουρτίνα και κοίταξε έξω. Έτριψε τα μάτια της και κοίταξε ξανά… Κι άφησε ένα στεναγμό γέλιου.
«Δεν είναι για γέλια» παραπονέθηκε ο άντρας της,
«Ω, μα είναι, Τομ! Έλα να δεις!»
«Να έρθω και να δω τι; Μήπως έφτασε ο εφημέριος με μια χειράμαξα για να πάρα τα έπιπλα μας;»
«Αν έκλεινες το στόμα σου για λίγο, Τομ, και άνοιγες τα αυτιά σου, μπορεί να άκουγες κάτι που θα σου ζέσταινε την καρδιά».
«Τι εννοείς;»
«Σώπα, Τομ, και άκου!»
Και τότε, πολύ απαλά στην αρχή, αλλά όλο και δυνατότερα στη συνέχεια, άκουσε:
«Θέλουμε πίσω τους δασκάλους μας! Θέλουμε πίσω τους δασκάλους μας! Δικαιοσύνη! Δικαιοσύνη! Θέλουμε πίσω τους δασκάλους μας!»
«Τι στο καλό;…»
«Είναι τα παιδιά! Αυτά τα υπέροχα, θαυμάσια παιδιά! Η Βάιολετ τα κατέβασε σε απεργία! Το σχολείο κατέβηκε σε απεργία!»
Ο Τομ άνοιξε βίαια την πόρτα και κοίταξαν έξω· ένα πλήθος από πανό που ανέβαιναν και κατέβαιναν στον αέρα πάνω από τα παιδιά που παρέλαυναν μαζί με τις μανάδες τους. Στα κοντινά χωράφια υπήρχαν κι άλλοι που κοίταζαν. Άντρες που κράδαιναν σκαλιστήρια και γάντζους κλαδέματος και ύψωναν τις φωνές τους σε επευφημίες.
«Δεν πρέπει να τη φωνάζουμε Βάιολετ πια!» είπε ο Τομ. «Δεν είναι το σωστό χρώμα. Θα πρέπει να τη φωνάζουμε ΚΟΚΚΙΝΗ! Κόκκινη Πότερ, η φίλη των εργατών! Τραγούδησε μας την “Κόκκινη Σημαία”, Βάιολετ!»
Η Βάιολετ χαμογέλασε, χαιρέτησε και άρχισε να κραυγάζει τον ύμνο των εργατών. Προχώρησαν και πέρασαν μπροστά από το σχολείο, όπου ο Άικιν και οι υπόλοιποι στέκονταν παγωμένοι από λύσσα, σαν κακά πνεύματα που σηκώθηκαν από τους τάφους τους και περιφέρονται άσκοπα στο φως. Η Ντόρα κατέβασε το κεφάλι της και μπήκε μέσα.
«Κάντε κύκλο!» διέταξε η Βάιολετ, και ξεκίνησαν μια κυκλική πορεία, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος του χωριού. Καθώς; περπατούσαν καμαρωτά μπροστά από το σπίτι της κυρίας Φίλποτ, η καλή γυναίκα όρμησε έξω, κραδαίνοντας ένα φαράσι και μια σκούπα, λες και σκόπευε να κόψει πρώτα μερικά κεφάλια και μετά να τα μαζέψει.
«Θα σας κόψω το λαιμό ολωνών σας!» ούρλιαξε.
«Το δικό σου λαιμό να πας να κόψεις» ανταπάντησε η κυρία Πότερ, γυρνώντας προς το μέρος της με τις μικρές γροθιές της σηκωμένες. Σαν κυνηγημένη, η κυρία Φίλποτ χώθηκε πάλι στο σπίτι της, και η κυρία Πότερ ξαναβρήκε το βήμα της τραγουδώντας: «Η Κόκκινη Σημαία θα ανεμίζει εδώ!».
Συνέχισαν να περπατάνε, πέρασαν τον παλιό μύλο, το πάρκο, και έφτασαν στο πρεσβυτέριο, όπου η Βάιολετ φώναξε: «Τρία γιουχαίσματα για τον εφημέριο!». Κατέληξαν μπροστά στο «Κράουν Ινν» πάλι, όπου η κυρία Μπάουλτον τους έδωσε καρύδια και μέντες και τους μοίρασε λεμονάδα από έναν κάδο.
Αφού ήπιε βιαστικά λίγη λεμονάδα, η Βάιολετ σκαρφάλωσε σε ένα καφάσι.
«Όλοι ξέρουμε γιατί βρισκόμαστε εδώ!» φώναξε. «Για να παλέψουμε για όλα τα πράγματα που ο δάσκαλος και η δασκάλα μας έμαθαν αυτά τα τελευταία χρόνια. Αδελφοσύνη! Ελευθερία! Ισότητα! Και δικαιοσύνη! Αυτό που έκαναν οι σύμβουλοι στον κύριο και στην κυρία Χίγκντον ήταν άδικο, και έως ότου επανορθώσουν εμείς δε γυρνάμε στο σχολείο! (Ακούστηκαν ζητωκραυγές.) Θέλω να ευχαριστήσω όσους μας πρόσφεραν γλυκά και ένα σωρό άλλα, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την υποστήριξη τους. Εξήντα έξι από τα εβδομήντα δυο παιδιά κατέβηκαν σε απεργία. Το Μπέρστον σήμερα είναι ένα περήφανο χωριό. Όσο για τους απεργοσπάστες, υποθέτω ότι μερικούς από αυτούς δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε, αλλά ελπίζω να θυμούνται πάντοτε ότι δε φέρθηκαν όπως έπρεπε. Ο κύριος και η κυρία Χίγκντον είναι φίλοι μας, θα τους ξαναδώσουμε τις δουλειές τους και θα έχουμε το είδος της εκπαίδευσης που εμείς θέλουμε, το είδος που θα μας προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον και θα μας βοηθήσει να γίνουμε σημαντικοί άνθρωποι. Ψωμί και τριαντάφυλλα!»
«ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ!»
Το παλιρροϊκό κύμα επιδοκιμασίας σχεδόν την έριξε από το καφάσι. Έτσι πρέπει να ένιωθε ο κύριος Χίγκντον, σκέφτηκε ζαλισμένη. Έτσι πρέπει να νιώθει κανείς όταν ξέρει ότι έχει δίκιο. Όταν θέλεις οι άνθρωποι να έχουν μεγάλα και όμορφα πράγματα στη ζωή, μαζί με τα απλά και τα συνηθισμένα. Και όταν το θέλουν και αυτοί. Η σκέψη αυτή της προξένησε τέτοιο δέος, που κατέβηκε κάτω και πήγε για ένα δεύτερο ποτήρι λεμονάδα.
`
**************************************************
Την 1η Απριλίου 1914 το συμβούλιο του κοινοτικού σχολείου του Μπέρστον απέλυσε τη διευθύντρια και τον υποδιευθυντή του σχολείου. Ενώ ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το πόστο τους και το χωριό, άκουσαν φωνές από παιδιά που διαδήλωναν και τραγουδούσαν. Τα παιδιά του σχολείου – 66 από 72 – είχαν κατέβει σε απεργία.
Αυτή είναι η μυθιστορηματική αφήγηση εκείνης της απεργίας, η ιστορία του πώς η διευθύντρια Άννι Χίγκντον ήρθε σε αντιπαράθεση με τη διοίκηση, διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες στο σχολείο, που ήταν υγρό, κρύο και ανθυγιεινό. και του πώς ο άντρας της Τομ, ο υποδιευθυντής, αγωνίστηκε για να εξασφαλίσει δίκαιες και ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας για τους εργάτες των αγροκτημάτων. Για όλα αυτά, οι κρατούντες αποφάσισαν να τους διώξουν.
Αλλά τα παιδιά του σχολείου πίστευαν στις καλές προθέσεις των δασκάλων τους και προχώρησαν σε απεργία. Με οδηγό τους ένα 13χρονο κορίτσι, διαδήλωσαν γύρω από το χωριό με πλακάτ και αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο σχολείο. Οι αρχές πίεσαν τους γονείς τους καλώντας τους σε αλλεπάλληλες δίκες και επιβάλλοντάς τους ποινές και πρόστιμα. Η απεργία όμως συνεχίστηκε.
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το βιβλίο αυτό είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για μια ομάδα παιδιών που ενώθηκαν για να πολεμήσουν για το καλό και το δίκαιο, είναι η ιστορία ενός σχολείου που κατέβηκε σε απεργία.
