`
ΦΟΡΜΟΥΛΑ
Με προσοχή λοιπόν
να μη μαρσάρει η ποίηση
κι έχουμε συγκινήσεις
Ωραία ήταν τα ποδοβολητά
(έτσι δεν κοιμάσαι καθόλου)
κι από πάνω να πενθείς
για τον ευτελισμό της τέχνης
Σίγουρα όμως αναπνέω
κι ακόμα δεν είδες τίποτα
ωστόσο ψάχνω φόρμουλα
να τελειώνει το ποίημα
με κοινόχρηστες λέξεις
(όπως αγάπη, ας πούμε)
Δεν υπάρχουν περιθώρια
ο χρόνος σουτάρει τα πάντα
θα παίζουμε με τη γραφή
κι ας μας λένε ακατανόητους
το πολύ – πολύ να εκδώσουμε
καμιά συλλογή της πλάκας
`
*
ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ
Γιʼ αυτό και το ένστικτο
πολλές φορές χορταριάζει
όταν κυριαρχεί η συνήθεια
Και μην προεξοφλείς ποτέ
τι θα γίνει από εδώ και πέρα
η ροή της μέρας ελεγχόμενη
για τη νύχτα δεν έχω στοιχεία
εκτός από σπασμένα τζάμια
και το βερνίκι στο πάτωμα
Απολογισμούς δεν κάνω πια
κατʼ επανάληψη έχω δηλώσει
πως οι λέξεις είναι εφιάλτες
που κουβαλάνε μικρόβια
Και πού να τρέχεις τώρα
στα χιονισμένα περιθώρια
(του χαρτιού λέω, ηρέμησε
για τʼ άλλα έχουμε μιλήσει)
Η τελεία θα ήταν μια λύση
– άνω ή κάτω αδιάφορο –
αρκεί βέβαια να υπάρχει
`
*
ΑΡΣΗ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ
Όπως και να το κάνουμε
η συγκατοίκηση δύσκολη:
η φωνή του πνιγμένου
κι η αφωνία του ποιητή
Όμως υπάρχουν κύτταρα
με εκδορές μνήμης
και δεκαδικοί αριθμοί
σε ρόλο πυροσβέστη
Μα κυρίως ένα αίτημα
για άρση του αδιεξόδου
(να μιλάνε οι σταγόνες
χωρίς κανέναν αντίλαλο)
`
*
ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Να υποθέσω πως σε λίγη ώρα
ο καιρός θʼ αρχίσει να φτιάχνει
ή ότι ανάμεσα σε δύο βουνά
κατοικοεδρεύει μια μελωδία
κι αν πηδήσω από τέτοιο ύψος
διαπράττω κραυγαλέα ασέβεια
Όλα αυτά κάτι σαν φερέφωνο
της πιο ανισόρροπης άνοιξης
που τα παίρνει όλα σβάρνα
τουλάχιστον έτσι το σκέφτομαι
και δεν έχω αμφιβολία για μένα
Ο θόρυβος της τελικής πτώσης
κι η αντικανονική προσπέραση
κατά τα λοιπά ώρες στο χαρτί
υποδύομαι τον αναγνώστη
(τόσα αντικαταθλιπτικά πήρα
κι ακόμη να σε ζωγραφίσω)
Η ζωή είναι ιδιωτική υπόθεση
για να τελειώνει εκκωφαντικά
