
`
Δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι που μεγαλώσαμε μαζί στο γυμνάσιο στη διάρκεια της δικτατορίας. Μαζευτήκαμε τότε γύρω από ένα συγκρότημα ροκ, τους Peppers και αργότερα Ρέμπελους, που πρόλαβαν να παίξουν σε μερικές συναυλίες και να βγάλουν ένα δίσκο σαράντα πέντε στροφών στην εταιρεία Zodiac, λίγο πριν διαλυθούν μέσα σʼ αυτή την παρεξήγηση που ονομάσθηκε μεταπολίτευση. Πίσω μας είχαμε έναν κόσμο ουσιώδους αφέλειας που δεν τον ξαναβρήκαμε ποτέ, παρʼ όλο που τα πρώτα χρόνια της χούντας συνέχιζε ακόμα να υπάρχει – οι άνθρωποι έβγαζαν καρέκλες στους δρόμους της Κυψέλης, οι θερινοί κινηματογράφοι γέμιζαν στις ταράτσες, στα πάρτυ όλοι ντρεπόντουσαν με την άνεσή τους. Όμως αυτός ο κόσμος άρχισε να εξαφανίζεται σε όφελος της τηλεόρασης, των ντισκοτέκ και του φαινομενικού αντίβαρού τους, της αμφισβήτησης.
Μπήκαμε στη δικτατορία μικρά παιδιά που δεν ήξεραν να ερωτεύονται και να ντρέπονται, να ελπίζουν και να χαίρονται, και βγήκαμε από εκεί κάτι κουρασμένα παλληκάρια ασχέτως ηλικίας, υποψιασμένοι για τα πάντα, έτοιμοι να αναλύσουν το παραμικρό, ανίκανοι να ψωνισθούμε με κάτι, στρατιώτες ενός μέλλοντος που ερχόταν με σιγουριά αλλά δεν φάνηκε ποτέ, ενός μετά που μας έχει αρπάξει από το λαιμό και δε λέει να μας αφήσει ήσυχους ούτε δευτερόλεπτο. Εφτά ολόκληρα χρόνια μαθαίναμε ο ένας τον άλλο να περιφρονεί τον τόπο του και να θαυμάζει ένα μυθικό τόπο, αποτελούμενο από συγκροτήματα ροκ, φοιτητικές εξεγέρσεις, ξεσπάσματα της κραιπάλης, ελεύθερες σχέσεις, πρίγκηπες της παρακμής, χιλιάδες παιδικές χαρές για μεγάλους. Μάθαμε να περιμένουμε κάτι και ξεμάθαμε να βλέπουμε τι γινόταν γύρω μας. Την ώρα που ο Παττακός εκτελούσε το εθνοσωτήριο έργο του μαζεύοντας γόπες στην οδό Πατησίων και ο Καράγιωργας έχανε το χέρι του ώστε να γίνει αργότερα υπουργός ο Κατσιφάρας, εμείς φανταζόμαστε τη ζωή σαν ένα σόλο του Τζίμι Χέντριξ ή μια ροχάλα του Κον Μπεντίτ. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα έπαιρνε την όψη της οδού Αχαρνών αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε καθόλου, η Ελλάδα δεν υπήρχε για μας, όπως δεν υπήρχε και για όλους αυτούς τους αντιστασιακούς που ήρθαν αργότερα από το εξωτερικό μʼ αυτό το κουρασμένο-ύφος-του-ανθρώπου-που-ένοιωσε-τα-πάντα-στο-πετσί-του, την Ελλάδα τη χαρίζαμε στους χουντικούς μαζί με το δημοτικό τραγούδι. Εμείς οι ίδιοι, στρατιώτες του μέλλοντος, βάλαμε ένα χεράκι ώστε να την κρύψουμε για πάντα από τους εαυτούς μας και σχεδόν την τελειώσαμε μέσα μας.
Από την 21η Απριλίου και μετά η ελληνική κοινωνία εγκατέλειψε τον εαυτό της και δεν γύρισε πίσω ποτέ. Μέχρι τότε ήξερε να ζει και να πεθαίνει, να ερωτεύεται και να ματώνει, γνώριζε όλες αυτές τις εντάσεις που τις σάρωσε η χούντα, η τηλεόραση, η αντίσταση στη χούντα, η αντίσταση στην τηλεόραση, η κατανάλωση, η αντίσταση στην κατανάλωση, ο Νίκος Μαστοράκης, τα συγκροτήματα ροκ ως αντίσταση στον Νίκο Μαστοράκη. Χούντα και αντίσταση πήγαν μαζί και συνεχίζουν να πηγαίνουν μαζί κι εκείνο που χάθηκε είναι ο ρυθμός της καθημερινής ζωής που συνδεόταν πάντα σʼ αυτόν τον τόπο με τους αιώνες, αυτούς τους φτωχούς αιώνες που τους αφήσαμε πίσω για πάντα δημιουργώντας συγκροτήματα ροκ, συγκροτήματα ελεύθερων σχέσεων, συγκροτήματα πολιτιστικών συλλόγων, συγκροτήματα πλήξης, συγκροτήματα γκρίνιας FM stereo. Οι άνθρωποι δεν βγάζουν πια καρέκλες στους δρόμους, οι θερινοί κινηματογράφοι γκρεμίζονται, στα πάρτυ δεν ντρέπεται κανείς, η καχυποψία έχει εγκατασταθεί παντού, πολύ ωραία τα καταφέραμε. Οι Ρέμπελοι διαλύθηκαν τη στιγμή που ο Καραμανλής πάτησε το πόδι του στην Αθήνα, τα μέλη τους πήγαν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Εγώ έμεινα πίσω και νοιώθω πολύ αμήχανος όταν τους βλέπω – νομίζω άλλωστε ότι και σʼ αυτούς συμβαίνει το ίδιο.
Δεν είμαστε πια ο εαυτός μας και το ξέρουμε. Όλοι μας φτιάξαμε ένα συγκρότημα στη διάρκεια της δικτατορίας και τώρα το διαλύουμε συνεχώς, γιατί αυτό που επιθυμήσαμε – η μυθική ευρωπαϊκή παιδική χαρά – αποδείχθηκε εξ ίσου ξενέρωτο με τη χουντική αντιαισθητική πραγματικότητα. Οι συνταγματάρχες, αυτοί οι «κακοί του καφενείου» που πήραν την εξουσία, μας οδήγησαν στο στρατόπεδο της καχυποψίας, μας έχωσαν μέσα στην ιδεολογία από την οποία δεν βγήκαμε ποτέ, ακόμη και σήμερα που ιδεολογία μας είναι η διαφήμιση. Αν είναι να ξανακάνουμε κάποιο συγκρότημα, πρέπει να τα έχουμε υπʼ όψη μας όλα αυτά και να επιστρέψουμε πίσω, όχι με σημαίες και γελοία ταμπούρλα, να γυρίσουμε πίσω μέσα μας, χωρίς να το πούμε σε κανέναν. Διαφορετικά, πρέπει να μείνουμε αμήχανοι όπως είμαστε, αποφεύγοντας την πολλή παρέα.
Ελληνικά τείχη (σχέδιο)
Στη μνήμη Χ.Β
“Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ”
στο παρελθόν το μέσα μας , ψηλά κτίσαμε τείχη
βλέποντας έξω το εποικοδόμημα των δυτικών
με βάση την παραγωγή λίγο πριν το τρίτο κύμα*
εμείς οι ανιστόρητοι, οι ψευδο-ονειροπόλοι
δεν είδαμε τις αλλαγές απ’ τα μπάρκα του Κολόμβου
(κολλημένοι στην Πόλη, την Αγιά Σοφιά το 1453
λησμονώντας
την πρώτη άλωση το 1202
την αρχική συσσώρευση,
τις επαναστάσεις τις βιομηχανικές,
την αποικιοκρατια να σπαρταρά
[….]
Εμείς με δυο μεγάλες μεταναστευσεις
και δυο μεγάλες καθόδους εκατομμυρίων
μικρασιατων και Ποντίων
τον εμφύλιο και τον Πιουροφοϊ
τις 100 οικογένειες του Π. Πόρτερ **
τον σταθμό του Μονάχου και την αστυφιλία
την σκληρή δεξιά και την σκουριασμένη αριστερά
σχεδόν τυφλοί με σπασμένα οματογυαλια
εστιάζαμε κάθε φορά σ’ αυτό που μας βόλευε.
*Άλβιν Τόφλερ
**Εκθεση Πώλ Α. Πόρτερ,(1947)
Tα βασικότερα σημεία της Έκθεσης Πόρτερ συνοψίζονται στα ακόλουθα:
Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ’ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.
Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν έπίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν έν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς.
Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις τό σύνολον του πληθυσμού θα έπέφερεν ελάχιστην βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώσεως. Αλλ’ ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών.
Η δημόσια διοίκηση είναι υπερβολικά εκτεταμένη. Οι χαμηλοί μισθοί προσαυξάνονται βάσει ενός εντελώς συγκεχυμένου συστήματος επιδομάτων, χάριν των οποίων τινές δημόσιοι υπάλληλοι κερδίζουν μέχρι και τέσσερις φορές περισσότερο από τον βασικό μισθό τους.
Υπάρχει εις την χώραν σημαντικόν ποσοστόν συγκεκαλυμμένης ανεργίας, δεδομένου ότι τα 20% του πληθυσμού χρησιμοποιούνται υπό του κράτους ή εξαρτώνται εξ αυτού. Τα χαμηλότατα επίπεδα ζωής των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων και των άλλων μισθοβιώτων αποτελούν ένα σημαντικό παράγοντα, ο οποίος συμβάλλει εις την πολιτικήν και κοινωνικήν έντασιν που χαρακτηρίζει σήμερον την Ελλάδα.
Ουδέν μέτρον ελήφθη από της απελευθερώσεως δια να δοθή χρήσιμος εργασία εις τους δυναμένους να εργασθούν από το ευρύ αυτό στρώμα του πληθυσμού.
.. Δύο και ήμισυ έτη μετά την άπελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μίαν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ούσιαστικήν έξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν. Εις ολόκληρον την χώρα, απ΄ άκρου εις άκρη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες.
Πηγή Έκθεση Πόρτερ/ ελληνική βικιπαιδεια
Τα αυτά συμβαίνουν στις ΗΠΑ, αλλά και σε άλλες χώρες.
Η μεταπολεμική γενιά (baby boomers) ευθύνεται σημαντικά..
Κυριακή, 26 Οκτωβρίου 2014
Ο Christopher Lasch εναντίον των κοινωνικών ελίτ
του Ρότζερ Κίμπαλλ
© Roger Kimball: «Christopher Lasch vs. the elites» – στο περιοδικό © New Criterion
http://www.newcriterion.com/articles.cfm/Christopher-Lasch-vs–the-elites-5131
Με αφορμή το βιβλίο του Λας «Η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας» που κυκλοφόρησε μεταθανάτια (1995), ο Κίμπαλλ παρουσίασε με κριτικό τρόπο το έργο και τον προβληματισμό του διορατικού επικριτή της κοινωνίας από τη Νεμπράσκα.
Ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η κυριαρχία του μαζικού και του χυδαίου, ακόμη και σε ομάδες παραδοσιακά εκλεκτικές. Έτσι, στην πνευματική ζωή, η οποία από τη φύση της απαιτεί και προϋποθέτει προσόντα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει τον εξελισσόμενο θρίαμβο του ψευδο-διανοητικού, του ατάλαντου, του χωρίς προσόντα.
– Ortega y Gasset, Η εξέγερση των μαζών
… Mας έρχονται συνεχώς κακά νέα.
– Christopher Lasch
Με τον πρόωρο θάνατο του Christopher Lasch στην ηλικία των 61 ετών, χάσαμε έναν από τους πιο συγκροτημένους, ειλικρινείς και σφοδρούς επικριτές της κοινωνίας. Ως προς τις σπουδές του, ο Lasch ήταν ένας ιστορικός του Αμερικανικού πολιτισμού του 19ου και του 29ού αιώνα. Στα πρώτα βιβλία του, όπως The New Radicalism in America : 1889-1963 (1965) και The agony of the American Left (1969), εξιστορεί κατά γράμμα τις πολλαπλές φιλοδοξίες και απογοητεύσεις του Αμερικανικού ριζοσπαστισμού, φιλοδοξίες και απογοητεύσεις που, παρεμπιπτόντως, ήταν πολύ κοντά στα δικά του συναισθήματα. Αλλά αυτός φιλοδοξούσε να είναι κάτι περισσότερο από έναν χρονικογράφο. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, έχοντας μάθει να συνδυάζει τις εκμαιευτικές τεχνικές της Φροϋδικής κοινωνικής ανάλυσης με ξεκάθαρες, επίκαιρες διαγνώσεις της σύγχρονης πολιτισμικής παθολογίας, ο Lasch είχε αναδειχθεί ως η κακή συνείδηση της Αμερικανικής Αριστεράς. Η εστίασή του διευρύνθηκε, η ρητορική του έγινε πιο αποκαλυψιακή. Το πιο διάσημο βιβλίο του, Η Κουλτούρα του ναρκισσισμού (1979), ήταν ένα αιχμηρό κατηγορητήριο εναντίον της Αμερικανικής κοινωνίας για την απληστία της, τη μαλθακή της εγωκεντρικότητα και την πολιτική της επιπολαιότητα.
[…]
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2014/10/christopher-lasch.html
Οι συνταγματάρχες, οι, που την άνοδό τους, προετοίμαζε η ελληνική πολιτεία με τον εξωτερικό καθοδηγητή της από το 1951(έτος κατά το οποίον οι ίδιοι, τότε, λοχαγοί-ταγματάρχες, συμμετείχαν στη τότε απόπειρα), όπως όλοι οι απροκάλυπτοι στρατοκράτες-φασίστες, αποτελούν τα σωτήρια, εξιλαστήρια θύματα του καπιταλιστικού συστήματος, τα οποία, αφού διαπράξουν εγκλήματα- διαστροφές, που, οι φιλελεύθεροι, οι σοσιαλδημοκράτες, οι γιαλαντζί κομμουνιστές προϊστάμενοί τους, ως καλά χαρτιά του συστήματος, απαγορεύεται να εκτεθούν σε τέτοια εγκλήματα, δικάζονται από το σύστημα, το οποίο αποκαθαίρεται, μέσα από την δίωξη των φερομένων, ως φανατικών, παιδιών του, κρύβοντας το πραγματικό πρόσωπό του.
Στην περίπτωση των συνταγματαρχών, η πολιτεία, αφού τους αμνήστευσε τον Ιούλιο του 1974, τους συλλαμβάνει λίγους μήνες αργότερα, για να τους δικάσει, φοβούμενη αποκαλύψεις, τόσο για το Κυπριακό, όσο και για την συνεργασία της μαζί τους, αλλά, κυρίως, φοβούμενη διάσπαση της παραδοσιακής δεξιάς, κάτι, που, ούτε ο εξωτερικός παράγων επιθυμούσε. Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της χώρας, τότε,και σήμερα, συγκάλυψε και συγκαλύπτει τους ενόχους της Κυπριακής τραγωδίας, φορτώνοντάς την σε έναν σεσημασμένο διεστστραμμένο ψυχοπαθή αξιωματικό, που κακοποιούσε γυναίκες στην Μακρόνησο, έδινε εντολή στους υφισταμένους του στο κέντρο εκπαιδεύσεως Κορίνθου, να σπάνε τις μύτες των εκπαιδευομένων στρατιωτών· και στον οποίον, βέβαια, οι πολιτικοί επαγγελματίες χρωστούν την επιστροφή τους, και οι έλληνες την , να την χαίρονται!!!
Ο από τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, προμηθευόμενος την εκρηκτική ύλη,Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος είχε στα χέρια του χαρτιά, που έκαιγαν, έχασε, κατά περίεργο τρόπο, την ζωή του, επί , τον Μάη του 1976, και, έτσι, δεν μπόρεσε να διεκδικήσει με αξιώσεις, ως επίδοξος πυρπολητής του τυράννου, την ηγεσία της κεντροαριστεράς, προς μεγάλη ανακούφιση του ενδιαφερομένου.
Τιμή! στους λίγους(σε σύγκριση με τον λαό, που απεδέχθη την επιβολή), αγωνιστές που βασανίσθηκαν, κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας, και προτίμησαν την αξιοπρέπεια της σιγής του περιθωρίου.
Κατά τον Ντεμπόρ, ο φασισμός είναι η πιο πολυδάπανη μορφή διατήρησης της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, που χρειάζεται να φύγει από το προσκήνιο, παραμεριζόμενος, από μορφές πιο ορθολογικές,άρα, πιο ισχυρές αυτής της τάξης πραγμάτων.
Στων κινδύνων το κάλεσμα παρευρίσκομαι,
του σπιούνου τʼαγκάλιασμα βδελύσσομαι.
Τα δίκαια των νερών, των ουρανών, των δένδρων,
την πυγμή τους προτάσσουν.
Δυό χέρια το ένα τʼάλλο σφίγγοντας,
αξιοπρέπεια ορκίστηκαν πάνω και πέρα
από όσα οι επαγγελματίες της πολιτικής απεργάζονται
με την εκχώρηση των παραιτημένων.
η λέξη που λείπει στο προηγούμενο κείμενο σε δυο προτάσεις, είναι η λέξη δημοκρατία
Η αυταρχική δολιότης του ολιγαρχικού χαρακτήρα της σημερινής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αντιπροσωπεύει(όπως κάθε πολιτικό σύστημα που επιτρέπει στους ολίγιστους να αυθαιρετούν εξουσιάζοντας), την εθελοδουλία των ανθρώπων, συγκαλύπτοντας(διά των κάθε τεσσάρων χρόνων εκλογών-επιλογών για την ανάδειξη δικτατόρων), τις ενοχές τους για το φασιστικό-ναζιστικό πραγματικό πρόσωπό τους, το οποίο είναι:Η βία του αφανισμού του έρωτα, η βία των στρατοπέδων του ατομικισμού της πατρίδας, της οικογένειας, του σχολείου, που διχάζουν τους ανθρώπους σε εχθρούς και εχθρούς, σε έξυπνους και βλάκες, σε καλούς και κακούς μαθητές, υπονομεύοντας την πραγμάτωση των δυνατοτήτων τους, η βία της καριέρας, η βία του ανταγωνισμού, η βία των πολεμικών βιομηχανιών, η βία της ελεύθερης αγοράς, η βία του κέρδους, η βία της ανάπτυξης, η βία των επιχειρήσεων, η μισθωτή ντροπή, η καταστροφή του περιβάλλοντος.Μη ψάχνετε τους φασίστες-ναζί αλλού, παρά κοιτώντας στους καθρέφτες σας.
Οι συνταγματάρχες-οι<>, που την άνοδό τους, προετοίμαζε η ελληνική πολιτεία, μαζί, με τον εξωτερικό καθοδηγητή της, από το 1951(έτος κατά το οποίον, οι ίδιοι, τότε, λοχαγοί-ταγματάρχες, συμμετείχαν στην τότε απόπειρα), όπως όλοι οι απροκάλυπτοι στρατοκράτες-φασίστες, αποτελούν τα σωτήρια, εξιλαστήρια θύματα του καπιταλιστικού συστήματος, τα οποία, αφού διαπράξουν εγκλήματα-διαστροφές, που , οι φιλελεύθεροι, οι σοσιαλδημοκράτες, οι γιαλαντζί κομμουνιστές προϊστάμενοί τους, ως καλά χαρτιά του συστήματος, απαγορεύεται να εκτεθούν σε τέτοια εγκλήματα, δικάζονται από το σύστημα, το οποίο αποκαθαίρεται, μέσα από την δίωξή των φερομένων, ως φανατικών παιδιών του, κρύβοντας το πραγματικό πρόσωπό του.
Στην περίπτωση των συνταγματαρχών, η πολιτεία , αφού τους αμνήστευσε τον Ιούλιο του 1974, τους συλλαμβάνει λίγους μήνες αργότερα, για να τους δικάσει, φοβούμενη αποκαλύψεις, τόσο για το Κυπριακό, όσο και για την συνεργασία της μαζί τους, αλλά, κυρίως, φοβούμενη διάσπαση της παραδοσιακής δεξιάς, κάτι, που, ούτε ο εξωτερικός παράγων επιθυμούσε.
Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της χώρας, τότε, και σήμερα, συγκάλυψε και συγκαλύπτει τους ενόχους της Κυπριακής τραγωδίας, φορτώνοντάς την, σε έναν σεσημασμένο διεστραμμένο ψυχοπαθή αξιωματικό, που κακοποιούσε γυναίκες στην Μακρόνησο, έδινε εντολή στους υφισταμένους του στο κέντρο εκπαιδεύσεως Κορίνθου, να σπάνε τις μύτες των εκπαιδευομένων στρατιωτών, που είχαν επιλεχθεί, για το σώμα της στρατονομίας· και στον οποίον, βέβαια, οι πολιτικοί επαγγελματίες χρωστούν την επιστροφή τους, και οι έλληνες, την δημοκρατία τους· να την χαίρονται!!!
Ο από τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, προμηθευμένος την εκρηκτική ύλη, Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος είχε στα χέρια του χαρτιά, που έκαιγαν, έχασε, κατά περίεργο τρόπο την ζωή του, επί δημοκρατίας, τον Μάϊο του 1976, και, έτσι, δεν μπόρεσε να διεκδικήσει με αξιώσεις, ως επίδοξος πυρπολητής του τυράννου, την ηγεσία της κεντροαριστεράς, προς μεγάλη ανακούφιση του ενδιαφερόμενου.
Τιμή στους λίγους(σε σύγκριση με τον λαό, που απεδέχθη την επιβολή), αγωνιστές που βασανίσθηκαν, κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας, και προτίμησαν την αξιοπρέπεια της σιγής του περιθωρίου.
Κατά τον Ντεμπόρ, ο φασισμός είναι η πιο πολυδάπανη μορφή διατήρησης της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, που χρειάζεται να φύγει από το προσκήνιο, παραμεριζόμενος, από μορφές πιο ορθολογικές, άρα, πιο ισχυρές αυτής της τάξης πραγμάτων.
Στων κινδύνων το κάλεσμα παρευρίσκομαι
του σπιούνου τʼαγκάλιασμα βδελύσσομαι.
Τα δίκαια των νερών, των ουρανών, των δένδρων,
την πυγμή τους προτάσσουν.
Δυό χέρια το ένα τʼάλλο σφίγγοντας,
αξιοπρέπεια ορκίστηκαν πάνω και πέρα
από όσα οι επαγγελματίες της πολιτικής απεργάζονται
με την εκχώρηση των παραιτημένων.
Τετάρτη, 18 Απριλίου 2018
Πέθανε ο Κυριάκος Σταμέλος
Πέθανε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν από καιρό ο Κυριάκος Σταμέλος, μια από τις εμβληματικές μορφές της λεγόμενης «γενιάς του Πολυτεχνείου», από ένα βαρύ εγκεφαλικό, σημερα Τετάρτη 18 Απριλίου 2018 σε ηλικία 65 ετών.
Ο Ιλάν Σολομών γράφει για τον Κυριάκο Σταμέλο
[…]
Με το άσπρο φανελάκι του, σαν σημαία παράδοσης και υποταγής, πήδηξε τα κάγκελα μαζί με τον Κώστα για να διαπραγματευτεί την έξοδο των παιδιών, λίγο πριν ο Γουνελάς ρίξει το τανκ πάνω στην πύλη της Πατησίων. Ο Κυριάκος, ήρεμος στα σκαλιά της Αρχιτεκτονικής, περίμενε μέχρι να τελειώσει η εκκένωση. Ήξερε πως γι αυτόν δεν υπήρχε οδός διαφυγής. Στο τέλος, ο χοντρός του Σπουδαστικού της Ασφάλειας του λέει: «Πάμε Κυριάκο».
Φαντάρος πια, στην πρώτη μου άδεια, τον συναντώ μετά τον «κύκλο με την κιμωλία», το ξύλο και τη φάλαγγα, είκοσι μέρες όρθιος μ’ ένα μπουγέλο να τον ξυπνά στα κάτεργα του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκεί, στην πλατεία Βικτωρίας, μου ζήτησε την «άδεια». Παραξενεύτηκα κι ας το περίμενα. Του την έδωσα. Μακάρι να μη του την είχα δώσει. Η Βάσω, η πρώην μικρή αγαπημένη μου με τα φωτεινά πράσινα μάτια, του άρεσε πολύ, το ήξερα χρόνια πριν. Αυτός όμως έλπιζε πως θα του φωτίσει την ήδη σκιασμένη του ζωή. Παντρεύτηκαν. Και χώρισαν αφού πρώτα παίδεψαν ο ένας τον άλλο πολύ.
Τελειόφοιτος ήταν θυμάμαι, όταν πήγε το καθιερωμένο ταξίδι της Σχολής στη Μόσχα. Οι Κνίτες συνάδελφοι, «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», πήραν σβάρνα τα κολχόζ και τα σοβχόζ κι όλες τις τιμημένες φάμπρικες της Σοβιετικής Εργατιάς. Ο Σταμέλος κι ο κουμπάρος του, εξαφανισμένοι για δέκα μέρες στα παζάρια και τα μπορντέλα της Μόσχας, φτάνουν την τελευταία στιγμή, επιδεικτικά πανευτυχείς, στο Μοσχοβίτικο αεροδρόμιο, φορτωμένοι με ένα μεγάλο φουσκωτό, τίγκα στις γούνες και τα χρυσάφια από τη μαύρη αγορά για τις αγαπημένες τους, υπό τα αηδιασμένα βλέμματα των δογματικών αλλά και των αναθεωρητών συμφοιτητών τους. Quelle decadence!
Η απαρέσκεια των συντρόφων, έγινε αποστροφή. Τέτοιες επιλογές δεν είχαν σχέση με την αριστερή ηθική. Αίσχος! Τότε ήταν που αποφάσισε την στροφή. Απέναντι σε όσους είχαν ήδη αρχίσει να καταλαμβάνουν τις νέες θέσεις τους στις κομματικές νομεκλατούρες των πολιτικών χώρων τους, αυτός θα έκανε πολλά λεφτά σαν καλός μηχανικός που ήταν, για να αποδείξει την ανωτερότητά του. Και έκανε. Και έχασε. Τζογάρησε την ζωή του. Κι απέτυχε. Και έγραψε. Κι ας μην τον καταλάβαινα συχνά.
[…]
http://zoornalistas.blogspot.gr/2018/04/blog-post_736.html
Σταμέλος, Κυριάκος Ε., 1956(;)-2018
γ. 1953 (βλ. ΥΓ)
Ο Κυριάκος Σταμέλος υπήρξε μία από τις εμβληματικές μορφές της “γενιάς του Πολυτεχνείου”. Ασχολήθηκε με την ποίηση και τη ζωγραφική.
Έφυγε από τη ζωή στις 18 Απριλίου 2018.
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2016) Ο δήμιος, Γαβριηλίδης
(2015) Μέγας Δυτικός, Ύψιλον
(2008) Γραφή δεύτερη, Ύψιλον
(1994) She, of Zante, Ίκαρος
(1992) Ad absinthium, Νεφέλη
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2010) Σάββατο, Μαυρομιχάλη 18, Γαβριηλίδης
Μεταφράσεις
(1988) Βακαλό, Εμμανουήλ – Γεώργιος, Οπτική σύνταξη, Νεφέλη
ΥΓ Αυτοί που συγκεντρώθηκαν στην αποχαιρετιστήρια τελετή για τον Κυριάκο Σταμέλο (1953-2018) το περασμένο Σάββατο ήταν κυρίως εκείνοι που τον γνώρισαν στον αντιδικτατορικό αγώνα και τον θυμούνται ακόμα με συγκίνηση για τη στάση του το δραματικό βράδυ της 16ης προς 17η Νοεμβρίου 1973, στην οδό Πατησίων, μπροστά στα τανκς.
[…]
https://www.efsyn.gr/arthro/i-ystati-protasi-toy-kyriakoy-stameloy
Επιστολή προς Π. Μάρκαρη
Από τον Κυριάκο Σταμέλο, που υπογράφει ως «πρώην ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος ΕΜΠ και νυν μουσικός του δρόμου», λάβαμε την παρακάτω ανοικτή επιστολή προς τον κ. Πέτρο Μάρκαρη και τη δημοσιεύουμε:
«Αγαπητέ κύριε Μάρκαρη,
Πρόσφατα δηλώσατε “πιστεύω η Γενιά του Πολυτεχνείου οφείλει έναν απολογισμό”. Στήσατε μεγάλο γλέντι. Ακούστε τα όργανα.
Ματζόρε: Ο Αριστοτέλης ανέδειξε, με σαφήνεια, την τεράστια διαφορά μεταξύ των ρημάτων “νομίζω” και “γνωρίζω” (αυτή του πρώτου, το “πιστεύω” χειρότερο). Διδάσκοντας στον Αλέξανδρο το εκπληκτικό για την εποχή εκείνη εργαλείο νόησης, τον κατέστησε Μέγαν. Εντεύθεν του Αριστοτέλους, σοβαροί διανοητές όπως εσείς, όταν λέγουν “νομίζω”, “πιστεύω”, “έχω την αίσθηση”, επιζητούν την έκφραση και κάποιας αμφιβολίας ή/και επιφύλαξης. Πριν και μετά τον Αριστοτέλη, οι σοφιστές, βέβαια, κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις.
Μινόρε: “Γενιά του Πολυτεχνείου” όπως λέμε “Σπονδυλωτά”; Ολα τα γένη μαζί; Εξάλλου η γενιά μας δεν κατατρίβεται εις περιοδικού τύπου εκλογάς προς ανάδειξη αιρετών εκπροσώπων της. Προτείνοντας κάτι ανέφικτο, στο πολιτικό πεδίο, αγνοείτε και τον Θουκυδίδη.
Ουσάκ: “Οφείλει έναν απολογισμό”. Κάκιστα τα ελληνικά σας. Ακούστε σωστά ελληνικά.
Ο Κώστας οφείλει έναν καφέ.
Η Λόλα οφείλει ευγνωμοσύνη στη γιαγιά της.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου οφείλει να κάνει έναν απολογισμό (των πεπραγμένων της Παναθηναϊκής Συμμαχίας;). Και επιτέλους, όλο μαζί, σωστά.
“Είμαι σίγουρος πως η Γενιά του Πολυτεχνείου οφείλει να κάνει τον απολογισμό της. Αλλά τούτο είναι ανέφικτο”. Διανοητή θα σας καθιστούσε η αυτοαναίρεσις επί του ανέφικτου δέον γενέσθαι. Ταυτοχρόνως, θα ισχυροποιούσε την ατάκα σας.
Ματζορομινόρε: Η γενιά μας, άνοιξε βέβαια, πέντε σαμπάνιες παραπάνω στην τραγουδίστρια. Ωστόσο, οι ιδιοκτήτες των κέντρων, τα αφεντικά των μπράβων και οι εισαγωγείς όλων των ποτών, ανήκαν στη δική σου τη γενιά, του “114” ή και παλαιότερες. Εμείς “παίρναμε” μέχρι λουλουδού. Για την τραγουδίστρια -ή τηλεπαρουσιάστρια- ούτε λόγος. Κάθε ούγια πάνω τους γράφει ακόμη το τελευταίο άρθρο κάποιου συντάγματος.
Χιτζάζ: Ασε λοιπόν ήσυχη τη γενιά μας. Γίνεσαι σοφιστής. Η υπόθεση-πλαίσιο των βιβλίων σου είναι λανθασμένη και εξυπηρετεί τους πραγματικούς ενόχους της χρεοπιστωτικής κατάστασης της χώρας».
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=342178
Με λύπη, συναντώ άλλη μιά φορά, την παλινόρθωση (επιεικώς), που μαστίζει την νεολαία! Μιά νεολαία που διαπαιδαγωγείται με την ηθική στον έρωτα, με το ότι, ο έρωτας φέρνει τον θάνατο, που διαπαιδαγωγείται με την ηρωίνη της κατανάλωσης, της τεχνολογίας, της καριέρας, και δεν είναι μακριά η γκέτα, με το γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα. Δεν φταίνε τόσο τα παιδιά, όσο οι δημοκράτες αριστεροί γονείς, δάσκαλοι, ιερείς.
Πάντως, εσύ, κύριε Παστάκα, ως κοινοβιάρχης-πανδοκεύς, μας φιλοξενείς όλους, στο πνευματικό κοινόβιο-ζυμωτήριο του ΠΟΙΕΙΝ· από τους εθνικόφρονας-ελληνοχριστιανούς, έως εμένα, τον ηδονιστή-αναρχοκομμουνιστή! Ποιός ξέρει, σε λίγα χρόνια, τι θα ξημερώσει και που θα νυκτώσουμε!!! Με φιλικούς χαιρετισμούς!
Μιά νεολαία που διαπαιδαγωγείται με την ηρωίνη της κατανάλωσης, της τεχνολογίας, της καριέρας·προθάλαμοι, για πολλούς νέους, της γνήσιας ηρωίνης.