ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ
Σπάνιες οι εκδρομές μας
με την οικογένεια.
Άνοιξη πρώιμη
με λίγο καλοκαίρι
στις γωνίες.
Έγχρωμο το χαμόγελο
της μητέρας,
λινή αράχνη υφαίνει το παρόν.
Γκρίζα ντυμένος ο πατέρας
μοιάζει λιγάκι με το άγαλμα
που στέκει δίπλα του.
Γελά ο αδελφός μου
παιδί ακόμα.
Κι εγώ, πίσω από την κάμερα
γράφω μια έκθεση για τη ζωή,
με λίγα λόγια απαθανατίζω το μέλλον
που έρχεται τρέχοντας
να μας ρουφήξει.
ΣΥΡΜΟΣ ΤΑΧΥΣ
Άτονη θάλασσα και σήμερα.
Πού πήγανε τα κύματα;
Πάνω στον καλπασμό τους
μετρούσα τη ζωή
αφρώδες επιφώνημα που έσβηνε
στην άμμο
και έπειτα δεν ήξερα τί να σου πω,
πώς να γυρέψω επανάληψη
των φθόγγων,
το κοίλο που για μια στιγμή
κρυβόταν μέσα μου
πάλευε να με κατακτήσει,
ανάσα γρήγορη λάκτιζε το απόγευμα
σκέπαζε την επιθυμία για στεριά,
σʼ ένα λακκάκι της κουβέντας σου
εκούρνιαζε το έψιλον·
έρωτας βιαστικός,
συρμός ταχύς
προς ένα καλοκαίρι
που το χάσαμε.
ΚΟΥΚΚΙΔΕΣ ΠΡΑΣΙΝΕΣ
Και τί στιχάκι να σου πω
τώρα που έφυγαν τα χρόνια
και δε με γνωρίζεις πια.
Σφίγγεις γροθιές τα χέρια σου
κάτι θα συγκρατούνε, λέω,
από την ιστορία μας.
Κομμάτια από εφημερίδες
παλιά δημοσιεύματα
κι εκείνες οι μικρές πληγές
μέσα στα μάτια σου,
κουκκίδες πράσινες
που σβήνουνε τον ουρανό
και πέφτει βράδυ απότομα
στην κάμαρα.
ΜΑΥΡΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ
Με ένα δάκρυ στη φωνή
έλεγε ιστορίες για τον πόλεμο.
Αόρατος φυσούσε τα κλαδιά
και τα γονάτιζε.
Ειχʼ ένα σπίτι κίτρινο
και μάζευε τους πληγωμένους.
Σταχτί ποτάμι από κάτω έτρεχε,
λάσπη κατέβαινε στη θάλασσα
το αίμα.
Με γάζες σκέπαζε την ιστορία
έμεναν μαύρα στίγματα.
Τα βράδια, με μικρές κινήσεις
δάνειζε άστρα.
Έτσι περνούσε ο καιρός
και η ζωή του άστραφτε όνειρα
πουλιά ξεστρατισμένα
έτρωγαν στο κατώφλι του ψωμί
κι οι μοναχοί αυτού του κόσμου
άφηναν φιλοδώρημα στην πόρτα του
ένα στεφάνι φως·
άσβεστη προσευχή
μες στην ψυχή του.
ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Τί να σου πω
γι αυτή την ανατίναξη
το σχίσιμο των αισθημάτων
το άδειο κάτοπτρο των πτώσεων.
Με εσωτερική αιμορραγία της φωνής
πώς να σε ψάξω
σε ποιο αλφάβητο
να σου γνωρίσω τις κατόψεις.
Τρέμει μια έκρηξη
στα χέρια μου,
φλέγεται ότι και να κοιτάξω.
Σήμα κινδύνου οι κινήσεις μου
εύκολη λεία για ενέδρες.
Αποχρωματισμένες πόζες
οι φωτογραφίες,
σύντομη χαρά
γελά σε σχολικά λευκώματα.
Σε τακτοποιημένη μνήμη
κάθεται ο χρόνος και πουλά
μια ψεύτικη αθανασία.
Το πίσω απ’ την κάμερα είναι εξαιρετικό . Τα υπόλοιπα μοιάζουν φλύαρα , χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.
Η αληθινή ποίηση έχει πάντα λόγο ύπαρξης. Παρακολουθώ αυτή την ποιήτρια χρόνια από το “περνώντας βάφεσαι μπλε” “τις νύχτες που κατεβαίνω” ” εδώ στο λίγο” και είναι ότι καλύτερο ή τουλάχιστον μέσα στα καλύτερα που έχει να επιδείξει η ποίηση στη χώρα μας. Ήταν μια όαση να διαβάσω και πάλι ποιήματα της Μαρινάκη εδώ στο ποιειν που όντως αγαπητέ αναγνώστη έχουμε διαβάσει σωρηδόν χιλιάδες φλύαρα ποιήματα που δεν έχουν όχι λόγο ύπαρξης, αλλά ούτε καν λόγο.
Διαβάστε τη Μαρινάκη μελετήστε τη ανώνυμε αναγνώστη και θα αντιληφθείτε ότι έχουμε ελπίδες να έχουμε πραγματική ποίηση υψηλού επιπέδου στη χώρα μας.
Τι στο καλό, κάποια πράγματα είναι απλό να τα καταλάβουμε, από το να τα χαρακτηρίζουμε με ευκολία. Αναζητήστε όλο της το έργο και αφεθείτε στη χαρά της ποίησης
Nαι, ,ήταν κάπως απότομο και ασυλλόγιστο το σχόλιο μου.
Εκτιμώ την ποίηση της Μαρινάκη πολύ και έχω όλα σχεδόν τα βιβλία της διαβάσει.
Ήθελα μάλλον να της μηνύσω να κάνει μια επιλογή .
Δεν έχει ανάγκη , όταν γράφει τόσο δυνατά , να δημοσιεύει ” αγκομαχώντας ” τα πάντα. Έχω την αίσθηση , ότι κάποια ποιήματα της ήθελαν να ζυμωθούν κι άλλο.
Τις πιο εγκάρδιες ευχές μου !
Απάντηση από Τυρταιος
Αγαπητή Ελ-Μα
Και μόνο το γεγονός , ότι έγραψες ποίηση
είναι αρκετό , σαν λόγος ύπαρξης , ουσιαστικός !!!
Ο ΣΥΡΜΟΣ ΤΑΧΥΣ ,ότι ωραιότερο μπορούσες να γράψεις !!!
Σου θυμίζει κάτι η άποψη μου ?
Εμένα …..ναι ! Το φούρνο του Χότζα !?
Να ʼσαι καλά και γράφε .