*
Διαστέλλεται αχόρταγα ο χιτώνας, καθώς αρχαίες σοφίες επανατοποθετούν στο χειρουργείο τον βασιλιά Λωτό…
Ο κύκλος του λάθους πακτωμένος στην κορφή της ανάσας αγκομαχά ανοιγοκλείνοντας τις προεκτάσεις του…
Υπερσυντέλικο προανάκρουσμα στο κελάρι του πάθους τιτιβίζει σαν ουτοπική κουκκίδα τα χάρτινα στρέμματα της αναθεώρησης…
Συστέλλονται από το ψύχος τα δίκρανα της ύπνωσης και η ασπόνδυλη κόμη διαπερνάει το είναι του…
Ζητωκραυγάζουν οι μαριονέττες του Ιερώνυμου, όταν το ανεξήγητο τρίγωνο φοράει τήβεννο ερμητική και σπέρνει με νηπενθές τα όνειρά τους …
Αναβλύζει απ’ την καρωτίδα της στερνής ικεσίας μολυσμένη ανάγκη, μόλις οι μνήμες ριζώνουν στου Ιανού την πλάνη…
Σέπεται η λήθη σαν ενδίδει στης ορμής τη δανεική τους παλάμη και τα νυστεριά γλεντοκοπάνε με τα αποφθέγματα που κυλούν σαν καταρράκτες πορφυροί στα θεμέλια αλυσοδεμένων υδραγωγείων…
Βλεφαρίζει το φεγγάρι στην εκπνοή του Λωτού…
Αχυρένια ψοφίμια βυθισμένα στους αγκώνες του Σίσυφου φυτοζωούν απ’ της έμπνευσης τ’ ανέγγιχτο ήπαρ…
Η Νέμεσις αναμένει ορκισμένη την εκδοχή του ονειρικού λικνίσματος, καθώς αμήχανες ανάσες περιδιαβαίνουν στα χαρακώματα της σκέψης και ο θεριστής φοράει το γυάλινο μάτι του κυκλώνα…
Πήλινα συρματοπλέγματα διακλαδώνονται στα φρένα του νερού σπέρνοντας αμνησία στον κολοσσό του πόνου…
Ανοχύρωτες οι ρίζες του σκότους στάζουν αναπνοές αλλοφροσύνης και ο άγνωστος χορεύει σπαρταρώντας ρυθμικά το δρεπάνι …
*
Μεσάνυχτα…
Διέγραψε όλες εκείνες τις ιδεολογίες που βασίζονταν στο υπόβαθρο του θεωρητικού αυνανισμού…
Μια υπερφυσική ανάγκη, ανάλογη της διάστασης του Άλεφ, σκίζει με τα νύχια τη χαράδρα της αποπνευμάτωσης, καθώς ο θάνατος παίρνει το σχήμα της παιδικής του μορφής…
Ανεβαίνει σαν ποτάμι στο φως και σαλπάρει για το αστρικό ταξίδι του μακρόκοσμου…
Φοράει λοιπόν το περιδέραιο του περιπλανώμενου ιουδαίου και αρχίζει να βαδίζει απʼ την νεκρόπολη στο άπειρο, εκεί που η ύλη συνέθετε το επίγειο σώμα του, αντανακλώντας τον ετεροθαλή πέλεκι…
Κατά τη διάρκεια της κατάσβεσης, εμφανίζεται μπροστά του το ιπτάμενο ζιγκουράτ που τα ανομοιόμορφα επίπεδά του ήταν όσα και οι πληγές που κυλούσαν εκείνα τα σκοτεινά σημεία στίξης…
Πυρ και λάσπη αναδύουν τις αισθήσεις του, καθώς μυστήρια ύδατα ξεπλένουν τις παλάμες της αφέλειας και το κορμί του στέφεται με τις ακτίνες της ακακίας…
Η Δεσποινίς ρουφάει αναθυμιάσεις και φυσάει ανάποδα τον καπνό που σιγοπλάθει φτερά στα πλοκάμια του ερπετού…
Ο αναχωρητής σχηματίζει τον φοίνικα με τους καπνούς του Αθανόρα και ανεβαίνει σαν ατμός την αόρατη σκάλα…
Το πρώτο σκαλί, ως αδιαίρετο ένα, αποκρούει τον υπαρκτό μηδενισμό του επίγειου όναρ, δείχνοντας επιβλητικά τον δρόμο της επιστροφής…
Ασώματος, σαν νεκρώσιμη ακολουθία εν κρύπτω, υποτάσσεται στο σμαραγδένιο τοτέμ μουρμουρώντας ιερογλυφικούς ύμνους…
Ένας δρόμος από χρυσάφι μοιάζει το αίμα που τρέφει το κορμί του κι ο λίθος βαλσαμωμένος με το πικρό μαντζούνι της χολής κρώζει με δέος τα όνειρα που προεξέχουν…
Αθάνατο λιοντάρι της γνώσης κεραυνέ, φώτισε το σκοτάδι με πύρινα σκαλιά…
Ανίκητη μητέρα της φύσης ομορφιά, πλάσε χαϊδεύοντας του δέντρου τα κλαδιά…
Του ονείρου η άτροπος ακονίζει στη γλώσσα της μαχαίρια φονικά και το γέλιο της θρυμματίζει σαν παγοθραυστικό την ελπίδα για αθανασία…
Έντρομος ακούει εκείνο τον αλαζονικό δαίμων που σφυροκοπάει τα πρωινά, θυμίζοντάς του πως άργησε και πάλι για το σχολείο…
*
Πυρακτωμένες εικόνες, δυαδικές σαν ανωτέρες, αναμασάνε τον κρατήρα του οίστρου…
Δίκοπα εντόσθια, κοφτερά σαν τελώνια, τιθασεύουν των απόκρυφων την αισχρή προσταγή…
Δεν ακούω, ούτε μιλάω και φοβάμαι να σκεφτώ… Ενίοτε αναρωτιέμαι…
ΖΙΟΥΣΟΥΝΤΡΑ, ΟΥΤΝΑΠΙΣΤΙΜ, ΜΑΝΟΥ… ποιανού παιδιά είστε;
Αιφνίδια χρώματα, δουλικά σαν μπορντέλα, μοσχοβολάνε της τύψης τη μάχη…
Ο Λωτός που έχω καρφωμένος στο λαιμό ανέλπιδα με κοιτάει και ο ΠΑΖΟΥΖΟΥ τιμωρεί τις αυταπάτες μου…
Άτρωτα άκρα, βυθισμένα στη φλόγα, δίνουν και παίρνουν ζωή…
Ακόμη αισθάνομαι, αναιρώ κι εξελίσσομαι…
Ο κόσμος γεννήθηκε σʼ ένα καλοστημένο παιχνίδι του μυαλού…
Ίσως να ζω σαν μια φέτα απʼ τη σκιά του…
Μʼ ανύπαρκτη κι αυτή αιωρείται σαν της ΚΑΜΡΟΥΣΕΠΑ τʼ απόφθεγμα…
Θα ζήσω σαν τον Μορφέα… Εκεί δεν θα είμαι εγώ… Μα το συνονθύλευμα των άτρωτων ιδεών μου…
*
Μεσόφρυδα της ανοχής, σφυροκοπούσαν οι σκέψεις της ανάγκης…
Καθώς θρυμμάτιζες της ανασφάλειας το κρανίο, εξοστρακίστηκα στης δυσλεξίας το ανάθεμα… Συνάντησα σάρκινα εδέσματα να ίπτανται ανάστροφα στο κανναβάτσο του τρόμου και καραβόσκοινα που τύλιξαν τον άφθαρτο λαιμό…
Μύρισα διαμπερείς κραυγές έτοιμες να συνθλίψουν την διαμάχη της μεταμόρφωσης…
Είδα σιαμαία είδωλα να υπνοβατούν στην φορμόλη σπέρνοντας δυσωδία στης αορτής την παγωνιά… Αντίκρισα αγέλες ερμαφρόδιτων γκουρού, καθώς αναχαιτούσαν το κέρας της ανάστασης και συνέλαβα τον διάβολο μουγκό σαν δραπέτη να μου χαϊδεύει το στέρνο…
Στο καρναβάλι των ψύχων έπλασα αλχημιστές που έσερναν το περίγραμμα μου, όπως η σαρκοβόρα τουλίπα την αφέλεια του ξυλοπόδαρου Ερμή…
Αντίκρισα το ουράνιο πέλαγος να υποβάλλεται σε επέμβαση λοβοτομής και το σκοτάδι να γίνεται αποξηραμένο αιδοίο στο χαρέμι της ανθολογίας…
Διακτινίστικα…
Λεύκες νύκτες σαν φαβορίτες στο ουράνιο κρανίο έσταζαν μάγμα από κρασί και ψιχάδι… Πριν γεννηθώ, ζούσα στις παρυφές των κύτταρων με τις ορμές και τα αγριόχορτα….
Μεγάλωσα, τα αναφιλητά μου σαν κισσοί πλέκουν με νέκταρ κι απόστημα το πάνθεον της λαχτάρας ενώ τα δάκρυα μου σαν κερασφόρα είδωλα προβάλλουν από την πάχνη του λόγου στροβιλίζοντας εξέταση και αρετή…
Αναγεννήθηκα…
Στην άκρη του δρόμου ο Πούσκιν γελούσε τραυλίζοντας πως μια χούφτα μπαρούτι ποτέ δεν ζύγισε όσο μια γραμμή από μελανί και η μάσκα του αδη ποτέ δεν ξαγρύπνησε των τεράτων την γλυκιά προσευχή…
Στο μαγειρείο Μολυσμένη Ψυχή παρήγγειλα μυρμήγκια γεμιστά με νέκταρ διεστραμμένου τρυγονιού και μια σαλάτα από χαλασμένα αυτοκίνητα μάρκας Mercedes.
Τη λαιμαργία των αλλοδαπών κυττάρων μου δεν μπόρεσα να τιθασεύσω παρότι αναζήτησα βοήθεια από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων όπως λόγου χάρη σκοτολόγους, σκοτωλόγους, σκατολόγους,σκετολόγους,σκελετολόγους,σκορολόγους,κερδοσκόπους,χασοσκόπους κ.λ.π.
Στην αύρα τον αντιαεροπορικών του υπουργού Υγείας παρέδωσα εν τέλει την φάτνη μου και λυτρώθηκα προς στιγμήν από τον κνησμό της αφαλατωμένης υδρογείου.
Οι ορχιδέες ίπτανται πάνω από τη χρυσοποίκιλτη νοημοσύνη των αρχιερέων.
Η κόλαση μοιάζει με ωδείο αποτυχημένων οργασμών.
Σαράντα χρόνια Κλέφτης! Νοστάλγησα και τα βελούδα πεθύμησα και τα μετάξια. Ω κόσμε καταγώγιο!
Εδώ έχουμε ιδιάζουσα περίπτωση γραφής, εάν δεν κάνω λάθος, μιλάμε για διανοούμενο ποιητή. Παρακολουθώ το Ποιείν τα τελευταία τρία χρόνια σχεδόν καθημερινά, γραπτά σαν και αυτά πάντα με συγκινούν. Ιάσωνα Σταυράκη, αδελφέ μου, το μέλλον σας ανήκει, υποκλίνομαι στο ταλέντο σας.
Έχετε μια έφεση στο γράψιμο. Γιατί δεν γράφετε πιο απλά; Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι ακριβώς σημαίνουν τα παρακάτω;
Υπερσυντέλικο προανάκρουσμα στο κελάρι του πάθους τιτιβίζει σαν ουτοπική κουκκίδα τα χάρτινα στρέμματα της αναθεώρησης…
…στο υπόβαθρο του θεωρητικού αυνανισμού…
Το πρώτο σκαλί, ως αδιαίρετο ένα, αποκρούει τον υπαρκτό μηδενισμό του επίγειου όναρ, δείχνοντας επιβλητικά τον δρόμο της επιστροφής…
“τα δάκρυα μου σαν κερασφόρα είδωλα προβάλλουν από την πάχνη του λόγου στροβιλίζοντας εξέταση και αρετή…
Αναγεννήθηκα…”
Ωραία στιγμή.
Θα συμφωνήσω σε μια πιο απλή και ταυτόχρονα πιο δεμένη γραφή.
για να γράψει κάποιος απλά κύριε χατζάκη, χρειάζεται να έχει αναλύσει πρώτα- στο μυαλό του- τα φαινόμενα.άλλως, βάζει ολίγη μυθολογία, ολίγη φιλοσοφία, ολίγο σκανδιναβικό μύθο, ολίγη ανατολική φιλοσοφία και μια κουταλιά μαγιονέζα, αν απευθύνεται σε κοινό χωρίς χοληστερίνη, και περνάμε όλοι όμορφα.
Παραφυάδες, απολήξεις και απόηχοι υπερρεαλισμού. Σίγουρα, όμως, η ουσία και το μεγαλείο της απλότητας δεν πεθαίνουν ποτέ.
Πολλές φορές, η υπερρεαλιστική ιδιώτευση και ο αυτοματισμός στη γραφή κρύβουν το αμάρτημα της ευκολίας… Εκτός αν μιλάμε για προφητείες και θεϊκές αποκαλύψεις…
Και ας μην ξεχνάμε την τραγική και αναπόφευκτη νομοτέλεια και οικονομία του χρόνου: Σε βάθος 50-100 ετών, 1 στους εκατό ποιητές μένουν…
Ας είμαστε λοιπόν πιο προσεκτικοί στις προσεχείς ποιητικές μας συλλογές…
Απόλυτα μέσα ο κ. Ρεούσης.
Θα πρόσθετα πως ο κ. Σταυράκης σπάει τη γλώσσα (τα καθ’ ημάς εννοούμενα), και μας προσκαλεί να διαβάσουμε τη γλώσσα εκ νέου…Δεν χρειάζεται να καταλάβετε τίποτα (@προηγούμενοι σχολιαστές).
Εδώ το στοίχημα, είναι το εποικοδόμημα της γλώσσας…Προσωπικά μ’ αρέσει το εγχείρημα του κ. Σταυράκη, που τα σπάει όλα…στα νοήματα, στην άρθρωση, στο λόγο…Αφουγκραστείτετον…
Παρόλο που δεν έχω το ταλέντο στη κρίση και ανάλυση του ποιητικού ή πεζογραφικού έργου των λογοτεχνών, απο ένστικτο και μόνο πιστεύω ότι το αστέρι του Ιάσωνα Σταυράκη θα το δούμε κάποτε να μεσουρανεί.
Κύριε Ιάσωνα Σταυράκη
Το μέλλον διαγράφεται σαν αχλή ευφορίας
πριν απʼ τον (αυνανισμό ) μιας και βρέθηκε
η αδελφή ψυχή , που συμφωνεί μεν , αλλά
επιθυμεί , πιο δεμένη την γραφή σας .
Εγώ προσωπικά δεν σας αφουγκράζομαι .
Αντιλαλείτε μέσα στο ακουστικό μου
νεύρο και σας υπερκαταλαβαίνω !!
Don . Adonde estas ?
Η κρίση και ανάλυση κύριε Χαριτωνίδη
αποκτάται μετά από δύο ρόζους στα οπίσθια
ή τουλάχιστον μετά την αφαίμαξη κάποιων
εκατοντάδων για να μην πω χιλιάδων τόμων.
Το ένστικτο το μόνο που μπορεί να εξυπηρετήσει
είναι ένα καλό ……….πήδημα !!
κ. Ρεούση, ως επίσημο αντιπρόσωπο αυτής της ιδιωματικής γραφής, θα σας πρότεινα, στη φράξιά σας, να κάνετε και καμιά αποφράξια.
Η απλότητα δεν είναι ούτε πεζολογία, ούτε κοινοτοπία, ούτε απλοϊκότητα. Είναι, πάνω απ’ όλα, σκοπός. Και η καλλιτεχνική κατάκτηση της απλότητας είναι σπουδαίο πράγμα κατα τη γνώμη μου. (Ας θυμηθούμε τον Σεφέρη και το υπερβολικά φορτωμένο ποίημα που βουλιάζει).
Με λίγα λόγια, να είναι κανείς έντεχνος και περίτεχνος στη γραφή του, αλλά η απλότητα του ύφους του να κρύβει την τέχνη του.
Είναι άξιο λόγου το πώς η έννοια (λογοτεχνική, θεωρητική) σουρεαλισμός γίνεται πάντοτε βορρά για να εξηγηθεί κάτι που στην αρχή τουλάχιστον δεν μπορείς να νομιμοποιήσεις, επειδή ως γνωστόν οτιδήποτε νέο παράγεται πρέπει να περάσει από την μηχανή άλεσης του παλιού, να απλουστευθεί, να διαμελιστεί και τελικά να αποφανθούν οι αρμόδιοι σε ποια κατηγορία θα το εντάξουν.
Ερωτήματα λοιπόν
Ποιά είναι ακριβώς τα υπερρεαλιστικά στοιχεία αυτών των ποιημάτων;
Το γεγονός πως δεν τα καταλαβαίνεις;
Το γεγονός πως δεν υπάρχει μια λογική ροή μεταξύ των φράσεων και πως γίνονται παράδοξες (κατά τα εξωσχολικά λογοτεχνίας του λυκείου) συνδέσεις λέξεων με αποτέλεσμα μια καινοτόμα σημασιολογική εισήγηση;
Το γεγονός πως από τον Ορφέα πάει στον Πούσκιν;
Το πιο ανατριχιαστικό δε είναι πως φέρεται ως συγγενικός στα ποιήματα ο λόγος του Περέ.
Παιδιά
πώς σχετίζεται ο Περέ με αυτά τα ποιήματα;
Τί είναι αυτά που λέτε;
Υπάρχει άνθρωπος που έχει ΔΙΑΒΑΣΕΙ Περέ και τα παραπάνω ποιήματα του τον θύμισαν;
Είναι δυνατόν; Είναι ποτέ δυνατόν;
Για δείτε το πρώτο ποίημα. Μήπως σας ήρθε στο μυαλό η Δημουλά; Γιατί νομίζω πως τουλάχιστον σε αυτό μεταχειρίζεται όλες τις συντακτικές ”πρωτοτυπίες” που έχει καθιερώσει η εν λόγω ποιήτρια, και συνέχουν βέβαια μεγάλο μέρος της σημερινής ποίησης.
Που είναι ο μεξικάνικος αέρας;
Εκεί πίσω αχνοφαίνεται ο Ντιέγκο Ριβέρα με μια αρχαιοελληνική περικεφαλαία;
Δεν εκφέρω άποψη αφήνοντάς τη δύσκολη αυτή δουλειά στους άλλους σχετικά με το αν τα ποιήματα συνιστούν μεγάλη τομή.. στην ποίηση μας.
Αλλά οι ανακρίβειες που διατυπώθηκαν είναι το λιγότερο παροιμιώδεις…
Υ.Γ …με την έννοια πως αν φοράς ένα κόκκινο κασκόλ και μια κίτρινη μπλούζα είσαι τρέντυ. Με την έννοια πως αν έχεις μια σκατουλί κουρτίνα είναι σουρεάλ. Ο σουρεαλισμός είναι μόδα. Φορέστε τον.
Ειλικρινά, λέξεις όπως σουρεαλισμός, ρομαντισμός, λυρισμός είναι τόσο κακοπαθημένες που προτείνω να τις βγάλουμε από τη ζωή μας ή τουλάχιστον να μην τις χρησιμοποιούμε τόσο επιπόλαια.
Υ. Γ. Όταν αναφέρθηκα στην ιδιωματική γραφή, δεν αναφερόμουν στον υπερρεαλισμό που ήταν και παραμένει ένα πολύ σημαντικό κίνημα σε όλες τις μορφές τέχνης.
Μάλλον η μεταφυσική είναι άγνωστη λέξη για τους εδώ αναγνώστες κύριε Σταυράκη
Ποιητικές φωνές τρομάζουν τον αέρα
Αυτοί που
Τʼ αστέρια κρατούν στον κόσμο τους
στο πέλαγο του σκότους
Στο πέλαγο κρύβουν φωτιές
καράβια ρημαγμένα
Ταξίδια σας χαρίσανε
στης θάλασσας της άκρες
Ασήμι χάλκινα πνευστά
χαρίσαν στις φωνές σας
Όλα για σας τα κάνανε
πουλήσαν τη ψυχή τους,
μʼ αντάλλαγμα το πρόσταγμα
αλάβωτης ζωής σας
Ήπιαν από το κώνιο
μαζί με το Σωκράτη
στον θάνατο βάλανε φωτιά
και στη ζωή τη στάχτη
Τώρα
Τα σώματα αυτών νεκρά
τα όνειρά τους μένουν,
ρωγμές μες τα γράμματα,
σε άχρωμες σελίδες
Εσείς σκουριάσετε αυτών
τα ανθισμένα λόγια
όλους αυτούς σκοτώσατε
με τα δικά σας λόγια
Αφού τους αμελήσατε
τους κόψατε τον ύπνο,
τα όνειρα τους θάψατε,
βαθιά μέσα στον κήπο
Όμως
θα έρθει η άνοιξη
ο κήπος θα φυτρώσει
Νέα λουλούδια με ζωή
από του βάθους χώμα,
τροφή αφού θα πάρουνε
απʼ όνειρα ανθρώπων
Ανθρώπων που χαν για νερό
των ποταμών το αίμα
και έπιναν με τη φωνή
και δόξαζαν με πνεύμα,
όλα αυτά που η αυγή,
λάτρευε ως μέρα.
Νίκος Τσίντρος
Ο χρησμος της
πυλης απεφάνθει
κοκκινα τα εναπομείναντα εμπόδια
της πιστης των κυμβάλων.
δεν έμαθα απο νωρίς
τα λογια ακριβως
να ανασαίνω.
Mονο τις ερήμους, έθαψα στα παπουτσια μου.
Επιτέλους ας εμπιστευτούμε τους αγγέλους
Δε μας ταράζει τίποτα πια.
τον ερωτα χρησιμοποιούμε ως ακρώνυμο
στις υπερπόντιες εταιρείες μας
και σκυβουμε ξαφνιασμένοι στο θαυμα του εφικτού
Οτι είπωθηκε καλώς ειπώθηκε.
Κι ότι έσταξε λιγο άπειρο στα πολυσπούδαστα βλέφαρα
χυμάει και διεκδικεί τη θέση στη λατρεία του αοράτου.
Ειναι δεινός κολυμβητής ο εαυτός μας
οι θάλασσες μονο ειναι ατέλειωτες
κι η μνήμη ολοτελα δαρμένη απο ανέμους.
Χαράματα και παιζω με τις λέξεις.
ειναι ο λωτός, που δεν εφαγα κι αυτή η ρημάδα η θύμηση
ολων οσων δεν εζησα, που επιμένει… κι επιμένει η π….
Ωραια τα ποιήματα σας.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ…
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΣΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΘΑ ΤΙΣ ΛΑΒΩ ΣΟΒΑΡΑ ΥΠΟΨΗ…
ΙΑΣΩΝΑΣ
“Ο χρόνος μίλησε -όπως μπορεί υποχθονίως και οριστικώς να ομιλεί Ο Χρόνος”, απεφάνθη καποια στιγμή ο Εμπειρίκος διαβάζοντας το ΠΟΙΕΙΝ και εισπράττοντας παρόμοια σχόλια. Μεταξένιοι ποιητές μου και βιαστικοί, κι αν έχει ίχνος έστω από την “ανίκητη μητέρα της φύσης ομορφιά” η σύνθεση του Ιάσωνα; Κι αν εν κρυπτώ και παραβύστω διαστέλλεται αχόρταγα το έλλειμμα της χαμοζωής, μα και η αμφίθυμη βιωτή μας (φανερή και αφανής);
Καλή συνέχεια! Ή μάλλον είναι πολλές οι αναπνοές μας:
http://www.youtube.com/watch?v=97zeKSpV4JA&feature=related
«Με τη λέξη σε ετοιμότητα οργασμού για να βγει η εικόνα», έλεγε ο Κακναβάτος και πρόσθετε: «το πεπρωμένο της λέξης είναι να εγκυμονεί εικόνα, που αυτή έχοντας μέσα της έγχρωμο σπέρμα, ανακυκλώνεται μέσα στις ίδιες μύχιες μήτρες που κυοφορούν τις λέξεις».
Ασπόνδυλος Κακναβάτος κυρίως ο κ. Σταυράκης. Την παραπάνω “συμβουλή” την τραβάει στα άκρα της. Μας λεει τα κάλαντα με τρίγωνο και με σπιράλ και μας τραβάει πιτσιλιές με χρώμα. Υπάρχουν κορυφώσεις βέβαια, στιγμές καλές, δυνατές κάπως, μα δεν δένουν και δεν ρέπουν σε σύνολα. Το υπόβαθρο δεν έχει σφίξει ακόμη.
Είτε προτάσσει την είκονα σε σημείο υπερβολής είτε θεωρητικολογεί εν ολίγοις.
Απ’ το ποίημα-συνουσία λοιπόν ενός Κακναβάτου, στα βουλωμένα αιμοφόρα αγγεία του κ. Σταυράκη. Σφύξε, κρύψε, βρες σπονδύλους. Και όταν υπάρχει σπόνδυλος, π.χ στο δεύτερο ποίημα, τα οστά του θώρακα είναι τελικά λειψά και προτάσσουν την θεωρία. Η εικόνα τελικά βιάζεται για να βρει τον ρυθμό και κάπως άτσαλα ακολουθεί ετεροχρονισμένη.
επιτρέψετε μου και αυτό:
Υπερρεαλισμός είναι και το πήδημα…
του ψύλλου ανάμεσα στους ρόζους
των οπισθίων λοβών του εγκεφάλου
των υπερδιανοουμένων…
Κύριε Ρεούση όσο αποκαρδιωτική είναι η εικόνα του T. Χυτήρη να απαγγέλλει ποίηση άλλο τόσο κουραστική είναι η λογική της παρέμβασης του Μπρετόν και άλλων που μάταια προσπαθούν να συγκρατήσουν τις συνεχείς αντιφάσεις και αναθεωρήσεις μέσα στην τέχνη και εκ της τέχνης με αφορισμούς, επισημάνσεις και μπούσουλες, κάθε φορά που συζητείται ένα θέμα σχετικό με τον υπερρεαλισμό.
Υπερρεαλισμός δεν είναι η επικήρυξη του σημείου. Η νέα γλώσσα υποθάλπεται μέσα στην παλιά. Και ο υπερρεαλισμός ήταν το πρώτο κίνημα που αναζήτησε συγχρονικά και όχι νοσταλγώντας τη συγγένεια που θα οδηγούσε το ποιητικό σώμα στην καρποφορία. Ο υπερρεαλισμός δεν ξεπήδησε από τη φαντασία του Μπρετόν αλλά σχηματοποιήθηκε από ένα σύνολο παραγόντων και λειτούργησε στα πλαίσια της γλώσσας σαν ένα δέντρο με πολλά κλαδιά και ένα μήλο. Ή με πολλά μήλα και ένα κλαδί. Αυτό όμως δεν λέγεται επικηρύττω. Καλείται επαναδιαπραγματεύομαι, θέτω νέους όρους. Και με τους όρους που συνδιαλέγομαι με τη γλώσσα δημιουργώ μια βάση. Και πάνω σʼ αυτήν δημιουργώ.
Ο υπερρεαλισμός δεν είναι ό, τι δημιουργείς εν τάχει. Δεν είναι ο ποιητής φαμφάρας. Και πρέπει κάποτε να στηλιτευτεί όλο αυτό το παραμάζωμα της βλακείας που επειδή δεν μπορεί να ονομαστεί ποίηση ονομάζεται υπερρεαλισμός. Και που οδήγησε στον χλευασμό του υπερρεαλισμού. Υπερρεαλισμός δεν είναι η λέξη βουστάσιο επειδή την χρησιμοποίησε πολλάκις ο Περέ. Αντίστοιχα, αν κάποιος κοιμάται σε παγκάκι και γράφει για χαρμάνι δεν είναι η μετεμψυχωμένη γάτα του Κέρουακ.
Η σκέψη που παράγει υπερρεαλισμό πρέπει να έχει ποιότητα. Και να αντιλαμβάνεται τον Ντεριντά να την παρακολουθεί πίσω από ένα δέντρο. Ακόμη και ο συνειρμός ακόμη και ο αυτοματισμός έχουν μια φύση. Ακόμη και η ροή ασύνδετων εικόνων ορίζεται. Είναι η ροή ασύνδετων εικόνων.
Οτιδήποτε άλλο όπως σωστά διατύπωσε ο κ. Ράπτης είναι ιδιωματική γραφή.
Και ουδεμία σχέση έχει με τον υπερρεαλισμό.
@ 23
Ο Σάρτρ στο Κουκάκι
Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον κο Χαριτωνίδη;
Απηχεί ακριβώς την προκατάληψη που επισημάνθηκε παραπάνω.
Αναγκαία επισήμανση: Το σχόλιο έχει σχέση αποκλειστικά με τη σύνδεση της γραφής του ποιητή με τον υπερρεαλισμό και το φαινόμενο γενικά και όχι με το εάν αυτή είναι άξια λόγου ή όχι.
Μπορεί ο Ιάσωνας Σταυράκης να υιοθετεί την υπερρεαλιστική τεχνοτροπία αλλά δεν μένει μόνο σ’ αυτό.
Βεβαίως θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι είναι υπερρεαλιστικό ποίημα. Σύμφωνα με τους γραμματολόγους, τα κυριότερα γνωρίσματα είναι «ψυχικός αυτοματισμός(αυτόματη γραφή), απουσία θεματικού πυρήνα και μηνύματος, απουσία λογικής και αφηγηματικής οργάνωσης, απόρριψη αισθητικής πρόθεσης, αλχημεία των λέξεων, πρόκληση-έκπληξη(σοκ), πραγμάτωση αντικειμενικού τυχαίου και ακόμη, μια σειρά δευτερογενή γνωρίσματα: το παράλογο, το θαυμαστό, το ονειρικό, το ιερό, η μυθολογία του καθημερινού, ο τρελός έρωτας, το(μαύρο) χιούμορ, η εικόνα-αντικείμενο, το ποίημα-γεγονός. Εννοείται ότι τα γνωρίσματα αυτά σε κανένα κείμενο δεν τα βρίσκεις όλα μαζί» (Βλ. Ε.Γ. Καψωμένος, Το υπερρεαλιστικό κείμενο. Προβλήματα θεωρίας και μεθόδου)
Και όπως προείπα, η ποίηση του Σταυράκη μπορεί να έχει υπερρεαλιστικές πινελιές αλλά δεν περιορίζεται μονάχα σ’ αυτό. Κάτι τέτοιο θα τον αδικούσε. Ίσως η γραφή του και η κρυπτική ενδοστρέφεια που σπάει τις καθιερωμένες λογοτεχνικές συμβάσεις (βλ. Kristeva «επανάσταση του ποιητικού λόγου») μπορεί να μη διευκολύνει την περιπλάνηση του αναγνώστη, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία της ποίησης του.
Σύμφωνα με την ταπεινή μου άποψη, τα κείμενά του παρουσιάζονται ως ένα σύστημα πολλαπλών συνδέσεων και ιδεών. Μια ιδιόμορφη νεωτερική γραφή όπου το ποιητικό συμαινόμενο είναι τόπος διασταύρωσης όχι μόνο πολλαπλών κειμένων αλλά και ρευμάτων, ιδεών κ.ά. Έντονα είναι τα στοιχεία του συμβολισμού, του μυστικισμού, της θρησκειολογίας, του μύθου, φαινόμενα μεταφυσικά κ.ά που καθρεφτίζουν και σχολιάζουν με ανοίκειο τρόπο την δική του θέαση των πραγμάτων.
Κύριε Σταυράκη συγχαρητήρια για τα κείμενά σας!!!
Κύριε Μίχο, με όλο το σεβασμό, θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι πέρα από το έργο του Ιάσωνα Σταυράκη. Ποία είναι η άποψη σας για τον ποιητή Νίκο Καββαδία;
Και το ερώτημα γεννάται espondaneo
αγαπητή Λαμαιώ ??
που τελειώνουν τα όρια της ιδιωματικής
γραφής και αρχίζουν εκείνα του surreal .
Πιο εγχειρίδιο μας δίνει οδηγίες
ούτως ώστε να αποφύγουμε το μπέρδεμα .
Καλημέρα σας, αφού σας ευχαριστήσω για τις έντονες ανησυχίες σας θα ήθελα να σας πω έτσι δυο τρία πραγματάκια για να ακουστεί τουλάχιστο και η δική μου λαλιά… Σκεφτήκατε ποτέ αγαπημένοι μου φίλοι ότι όταν γραφεί κάποιος ανοίκεια εξυπηρετεί απλά και μόνο το βίτσιο που έχει να αγαπά την γλωσσά; Σκεφτήκατε ότι μήπως είναι γιατί κατέχει τις περισσότερες θεωρίες που στοιχειώνουν την λογοτεχνία και για αυτό σαν εν γένει τζογαδόρος στοιχηματίζει ανάποδα με τους ήδη γνωστούς κανόνες ; Εκφράζω την συμπαράσταση μου σε αυτούς που είπαν πως δεν καταλαβαίνουν, ούτε εγώ καταλάβαινα μέχρι που έμεινα στην ζούγκλα…
Κάποιος μίλησε για λίγο από φιλοσοφία, λίγο από θρήσκες και λοιπά και όμως αγαπητέ μου φίλε σκέφτηκες γιατί τόσα βιώματα σε ένα νεαρό σαν και εμένα ; Μήπως το γεγονός ότι έχω πρόσβαση σε έξι γλώσσες να με έσπρωξε να διαβάσω τους πολιτισμούς και να πλασάρω την μαγιονέζα σε όποια από αυτές γουστάρω… Μάλλον όχι, το έκανα για να σε εντυπωσιάσω…
Θα συνέχιζα κι άλλο, αλλά τώρα που συστηθήκαμε καταξιωμένε μου αναγνώστη έχω να σου κάνω την αντιπρόταση…
Σε βλέπω να σφάζεσαι για τον σουρεαλισμό και αν αξίζει και αν πέθανε και αν θα ζήσει και αν θα στεριώσει…
Σε άκουσα να αγωνιάς για τα παιδιά μου και για το μέλλον τους…
Κρίμα θα σε απογοητεύσω όπως και όλες τις παραδουλεύτρες που πλένουν τα σάβανα της τέχνης…
Η γραφή είναι σαν την μαγειρική καλέ μου φίλε, μόνο που στα δικά μου γούστα ταιριάζει η μοριακή λεξιπλασια και η ανοίκεια γεύση…
Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες…
Ελπίζω να ήταν απλή η γλώσσα μου αυτή την φορά…
Καλή συνέχεια από το ποταμόπλοιο της αλχημείας …
Μία και μόνο ερώτηση με αφορμή την καταιγίδα της ματαιοδοξίας του αναρτήσαντος, σε σχέση όχι με τον επίλογό του (βλέπε @29), εκεί ξεβρακώνεται μόνος του, δεν χρειάζεται τη βοήθεια κανενός.
”Αναβλύζει απ’ την καρωτίδα της στερνής ικεσίας μολυσμένη ανάγκη, μόλις οι μνήμες ριζώνουν στου Ιανού την πλάνη…”
Αναφέρεται άραγε ο ποιητής-μύστης-γλωσσολόγος-γλωσσοπλάστης-μύστης-μάγειρας στην ξυλουργική πλάνη? Εάν όχι, η πλάνη αυτή του Ιανού αφορά την δεξιά ή την αριστερή παρειά του?
ΥΓ
Δεν ξέρω πόσο απέχει η απλή αμετροέπεια από την τυφλή ματαιοδοξία και πόσο απέχει η τελευταία από την κοινή-κοινότατη μπουρδολογία, αλλά το Άλεφ θα ξέρει καλύτερα με την διάστασή του (αναφέρεται άραγε στο μήκος, το πλάτος ή το ύψος?).
Χαίρε βάθος αμέτρητο… Η καμρουσέπα θα ξέρει καλύτερα, μην πω και η βαθιά νιρβάνα…
Ευτυχισμένοι οι αμνοί του Θεού…
Tυρταίε με την ίδια λογική μπορείς να αναρωτιέσαι τί είναι ποίηση. Και η ερώτηση παραλλαγμένη θα μπορούσε να είναι η εξής, μπορείς να ξεχωρίσεις ένα έμμετρο ποίημα που γράφεται για κινητά από ένα έμμετρο ποίημα του Καρυωτάκη;
Εφόσον μπορείς να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση, έχοντας διαβάσει Καρυωτάκη και άλλους που γράφουν έμμετρη ποίηση είσαι ικανός να απαντήσεις και στην ερώτηση που θέτεις, όταν ασχοληθείς εξίσου με τον υπερρεαλισμό.
Του λόγου το αληθές, επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο ποιητής μέσα από την μαρτυρία του
”Σκεφτήκατε ποτέ αγαπημένοι μου φίλοι ότι όταν γραφεί κάποιος ανοίκεια εξυπηρετεί απλά και μόνο το βίτσιο που έχει να αγαπά την γλωσσά;”
Επίσης, ο ποιητής επιβεβαιώνει το αξίωμα πια, όπου αρχίζει η πολύ γνώση τελειώνει η ποίηση.
Και έξι γλώσσες;
Και έξι γλώσσες.
Λαμπαιώ με κάλυψες πλήρως !!
Κάπως έτσι τα είχα αραδιασμένα
μέσα στο τσερβέλο μου , αλλά
χρειαζόμουν μιαν επιβεβαίωση .
Να είσαι καλά .
Δεκάξι γλώσσες
Δεκάξι γλώσσες
Και ήθος
Και ήθος
Πολυπλοκότητα πλατιασμός χάνεται το ποιητικό μέτρο μέχρι και για παιδευμένους αναγνώστες …
Εντελώς τυχαία βρέθηκα εδώ, ενώπιον ενός υπερρεαλιστικού, λεκτικού καταρράκτη σωστότατα δομημένου, με εικόνες και συναισθήματα να πέφτουν με την δύναμη των νερών ενός καταρράκτη στο μυαλό και την ψυχή μου και με χαρποιεί απόλυτα που έστω άθελα μου ανακάλυψα έναν ακόμα εκφραστή της πιο ανατρεπτικού εκφραστικού λόγου που γνώρισε ποτέ η τέχνη παγκοσμίως, αυτον του υπερρεαλισμού που δεν έχει ως εργαλείο χρήσεως την λογική μα εμπεριέχει μέσα το πρίσμα μιας διογκωμένης λογικής και έναν αντικομφορμισμό που ανατρέπει τα στερεότυπα και την αποπνυξία που η πραγματικότητα μας εξασφαλίζει και προχωρά περαν αυτής χωρίς όμως να την αγνοεί, απλώς την επανακαθορίζει, όπως με τόσο εξαιρετικό τρόπο κάνουν τα ποιήματα αυτά που μόλις διάβασα-ρούφηξα σαν ένα εκ σαρκός κι εκ οστών σφουγγάρι.