Εl Sur
(Ταξιδιωτικός οδηγός για μικρούς τορέρος)
Υπάρχει ακόμα ο Νότος
η άγρια έλξη της ερημιάς
του fuentevaqeuros ο απελπισμένος θρήνος
Υπάρχει ο Θάνατος κι ο Ποιητής
οι τόποι του γαλάζιου κι οι τόποι της εκμηδένισης
τα τραγούδια των ριγηλών Αθιγγάνων
Υπάρχουν οι ωραίες των πηγαδιών
οι με την εύνοια των πουλιών στα σκέλη ανάμεσα
οι με το χέρι στο κλειδί του φόβου
παγωμένο, βαρύ
οι σημαδεμένοι με θειάφι και άνθρακα
οι τυραννισμένοι της μύγας του
το τραγούδι του γκιώνη στην έναστρη πολυθυμία των θάμνων
Υπάρχει ακόμη ο Νότος
η άδολη έλξη της ομορφιάς
του fuentevaqeuros ο ανελέητος ήλιος
Με τη συνδρομή του Νίτσε
(Συνομιλία με κριτικό)
Ως ειδικός επιχωματώσεων
από τους επιφανέστερους της εποχής
μʼ έθαψε στα γρήγορα
κι ύστερα με ρώτησε με ύφος αθώο
Tι γνώμη έχετε για την κριτική
πώς την εισπράττετε;
A, να μπορούσε, όπως η ποίηση
επιμελώς να κρύβει μιαν άρρωστη ψυχή
απάντησα ευθέως
Γκέοργκ Tρακλ
Ο θάνατος, η δυστυχία κι η τέφρα
οι τρομαγμένοι τρελοί με τα μισόλογά τους
το τραγούδι του βάλτου με μια πένθιμη έξαρση
κι εσύ, μισθοφόρος του τελευταίου θεού
με τη βουλιμία της δόξας του
καθώς οι ωδές των λυγμών αντηχούν πάνω από το Σάλσμπουργκ
ο θρήνος κι ο θάνατος χορεύοντας
στην κοιλάδα του Γκρόντεκ με λάσπη και κόκαλα
Τότε σε είδαν να γυροφέρνεις στους δρόμους
με την όψη δαιμονισμένου ζώου
που τραβιέται από το μυστήριο
με χέρια τρεμάμενα νʼ αλλάζεις
την λογική αλληλουχία των εγκλημάτων
προτού χωθείς στου χλωροφορμισμένου ασύλου
τη λερωμένη γωνιά
τραυλίζοντας πια και μπουσουλώντας
κρατώντας σφικτά μη σου φύγει
το μερτικό σου στην άβυσσο
Πολιτική ηθική
Δεν ξέρω να χειρίζομαι πεπρωμένα
και μʼ αρέσουν οι ανεμόσκαλες
H ποίηση
Mοιρασμένη στα δυο
ανάμεσα στο αγκυροβολημένο σώμα
και στον πόθο που απέπλευσε
Tο ποίημα κι ο ποιητής
Για λόγους προστασίας του ποιητή
το ποίημα έχει πολλά περιθώρια ελιγμών
ανύποπτες για τον εχθρό δυνατότητες ξεγλιστρήματος
κρυφά χαρτιά, αχρησιμοποίητους άσους
Tο ποίημα έχει, για τις ανάγκες της μάχης
πολλές εξόδους κινδύνου, υπόγεια καταφύγια
διασκορπισμένους σταθμούς ανεφοδιασμού
χώρους ανασυντάξεως, εφεδρείες
Mα την ώρα που τα πάντα για εκείνον έχουν κριθεί
το ποίημα προσφέρει αυτοπροστασία
στον εαυτό του
προδίδοντας τον ποιητή
Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε φιλοσοφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Αμμόλιθος» (1997) και «Εντός Συνόρων» (2000), για την οποία τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης της Κύπρου.
Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε κυπριακά, ελληνικά και ξένα περιοδικά, ενώ έχουν επίσης μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
Εργάζεται ως δημοσιογράφος στον κυπριακό γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο.
Ο Μιχάλης Π. δεν έχει ανάγκη από επαινετικά σχόλια. Έχει φλέβα ποιητική, μα και οξυμένη αυτοκριτική. Ίσως κι ο ίδιος να προτιμά τους “χαμηλούς τόνους” στην προβολή της δημιουργίας του. Και του βγαίνει σε καλό αυτό, αφού στο περιεχόμενο συμπυκνώνεται η ορμή και η οργή του ποιητή! Πειραματίζεται γόνιμα στην τεχνοτροπική πτυχή κι ενσωματώνει ικανοποιητικά στοιχεία της κοινωνικής κριτικής στο στίχο του. Η ποιητική “γενιά του 1990” στης Κύπρου το νησί, πολύ φτωχή θα ήταν χωρίς φωνές σαν του Μ.Π. και ορισμένων άλλων δημιουργών. Ευχές για νέα αρμενίσματα.
Η ποιητική Κύπρος πρέπει να αισθάνεται καλά που έχει το Μιχάλη. Αλλά και η φιλοσοφική Κύπρος το ίδιο πρέπει να αισθάνεται που διάθετει έναν τέτοιο λόγιο.Ελάχιστοι, Ελλαδίτες ή Κύπριοι είναι μπορούν να τον κοιτάξουν από το ίδιο νοητό ύψος όσον αφορά την κατοχή της γλώσσας.
Σπάνιος συνδυασμός ανθρώπου, ποιητή, φιλόσοφου αλλά και ποδοσφαιρικού γνώστη!
Αγαπητέ Μιχάλη σου εύχομαι ο έλικας που σε κινεί να συνεχίσει να γυρίζει και να σε στροβιλλίζει ελεγχόμενα όλο και πιο ψηλά στα υψηλά οροπέδια της τέχνης αλλά και στα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής.
ΚΑΛΗΝ ΕΣΠΕΡΑ ΑΡΧΟΝΤΕΣ…
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΡΧΙΚΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ…
ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΑΣΜΩΝ…
ΑΘΕΛΑ ΜΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ Χ Ψ ΑΙΩΝΑ…
ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ…
ΕΥΔΟΚΙΜΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΙΣΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ…
ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙE Κ. ΡΕΟΥΣΗ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΞΗΓΟΥΜΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ…
ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ…
ΟΥΤΕ ΕΧΩ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΡΡΙΒΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ…
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟN ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΝ…
OJALA QUE TE VAYA TODO BIEN ETERNO VIAJERO DE SUEÑOS E ILUSIONES…
Συνεχίζω κάποιες σκέψεις με αφορμή την ποίηση του Μ. Παπαδόπουλου, γνωρίζοντας και τις προηγούμενες ποιητικές συλλογές του. Σταθερό χαρακτηριστικό, η σκιά του θανάτου διακρίνεται έντονα σε πολλά ποιήματα της συλλογής, ίσως υπό την πίεση του συλλογικού ασυνείδητου [διατηρούν τη διάρκειά τους οι ποιητικοί αφορισμοί του Ιάσονα Δεπούντη: “Ο θάνατος στο διηνεκές για όσους απόμειναν στην Κύπρο/ (…) Το χάος και πέρα απ’ αυτό΄ στη σχάση του πυρήνα (το ποίημα:)/ Η τραγωδία του νου που δε χρειάζεται καρδιά (…)]. Εκτός αυτών, επιμένω ότι η -σχηματικώ τω λόγω – “γενιά του 1990″ (και μεταξύ τους ο Μ. Παπαδόπουλος) συνομιλεί «στα ίσα» με τους συνομήλικούς ελλαδικούς ποιητές, καθώς έχει σε σημαντικό βαθμό αφομοιώσει σύγχρονες ποιητικές τεχνικές. Στα ποιήματα της συλλογής αυτής είναι φανερή η λεπτή και καίρια αξιοποίηση της μεταφορικής γλώσσας, οι αποχρώσεις του σαρκαστικού τόνου, η βασανιστική κατεργασία της εικόνας.
Υ.Γ. Καλημέρα, φίλε Κώστα Ρ. Μελαγχόλησες λοιπόν από τις λίγες σκέψεις που κατέγραψα.
Άνευ φιλολόγου οιήσεως και φαλάκρας, διατελώ μακράν ” χρησιμοθηρικών υπολογισμών μελλοντικής εξαργύρωσης”! Και το ξέρεις καλά.
Κύριε Ρεούση, χειρότεροι είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν την ποίηση φιλανθρωποφαγικά και “μη πάρεργα”, συγχρόνως. Σαν να λέμε “επαγγελματικά”. Παρόλ’ αυτά, πώς ξενυχτάει καθένας τον νεκρό του, είναι αυστηρά δικό του θέμα. Μπορούμε να σχολιάσουμε το λυκόφως της αυγής. Κι επιπλέον, μπορντέλα παντού υπάρχουν κι ο χρόνος κατέχει τα “παιχνίδια” του καλύτερα από μας – συγκρουσιακούς και μη.
Το δείγμα εδώ για την ποίηση του Μ.Παπαδόπουλου μπορεί να είναι λίγο (ποσοτικά), ωστόσο ελπίζω να είναι ικανό να “αναγκάσει” ορισμένους αναγνώστες να επιστρέψουν στον Μ.Π. και στις 4-5 ακόμη αξιόλογες φωνές που υπάρχουν στην Κύπρο και εμφανίστηκαν μετά το ’90 στα Γράμματα. Κάποιες εξ αυτών σχολιάζουν ήδη παραπάνω. Κι επειδή η ποίηση δεν είναι διαβατήριο και ΑΦΜ, νομίζω πως δεν “κοιτάζουν στα ίσα τους ελλαδικούς ποιητές”, απλώς είναι ποιητές (κι αυτό αρκεί) που γράφουν στην ελληνική γλώσσα καθένας με τις ιδιαιτερότητές του. Το αναφέρω γιατί άλλο η κυπριακή ιδιαιτερότητα κι άλλο το επαρχιωτικό βλέμμα προς το κράτος των Αθηνών. Πιάστηκα από τη διατύπωση, κ. Μυ, δεν πιστεύω πως το εννοούσατε έτσι.
Ευχαριστώ για την ανάρτηση, όπως και για όλα τα σχόλια.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σας κ. Μίχο, αποτελούν πολύτιμη ύλη για προβληματισμό, αλλά και πιστοποίηση της “αποκαλυπτικής” λειτουργίας του “άλλου” βλέμματος.
Να είστε καλά…
Είναι τόσο λίγοι οι αξιόλογοι άνθρωποι του καιρού μας, που μοιάζει με αδικία να μην τους μνημονεύεις. Ας φωνασκούν λοιπόν οι μέτριοι. Ανέκαθεν, αυτό μονάχα ήξεραν να κάνουν:Επιδείξεις του τίποτα.
κ. Ρεούση,
Το τι χρειάζεσαι εσύ δεν έχει καμία σχέση με το τι χρειαζόμαι εγώ. Το τι νομίζεις ότι χρειάζεται η ποίηση ή η κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με το τι νομίζω εγώ.
Οταν κανείς, λόγου χάρην, πάει συνεχώς με πόρνες, θα βλέπει όλες τις γυναίκες σαν τέτοιες.
Οταν κανείς συμπεριφέρεται ως μαλάκας, θεωρεί τους πάντες μαλάκες για να τεκμηριώσει το ορθό της μαλακίας του.
Γι’ αυτό οι πληθυντικοί στο πλυσταριό. Αν χρειάζεσαι καβγά για να σου ανέβει η αδρεναλίνη, ψάξε αλλού. Το δικαίωμα έκφρασης εκτίμησης ή όχι για κάποιον ποιητή ανήκει στον καθένα και αυτοδιορισθέντες τοποτηρητές δεν χρειάζονται. Αυτό δα έλειπε να ζητούμε και την άδεια σου για το τι θα πούμε.
Οταν βοηθάς κάποιον σε κάτι, δεν το διαλαλείς.
Δεν ξέρω ακριβώς τι παριστάνεις. Αντιλαμβάνομαι όμως γιατί σε ενοχλούν τα ποιητικά εγκώμια.
Οσον αφορά την ύβρη ότι κάνω δημόσιες σχέσεις
μέσω του επαγγέλματος μου, είναι απλώς μια αθλιότητα. Ούτε παρουσίαση της τελευταίας μου συλλογής δεν έκανα ανκαι θα μπορούσα να τύχο σοβαρής προβολής. Μην κρίνεις λοιπόν εξ ιδίων τα αλλότρια.
Η ποίηση δεν είναι σύγκρουση ποιητών, είναι σύνθεση στίχων.
Ευχαριστώ για το βιβλίο.