δεν υπάρχουν αστέρια στις πόλεις

Η μνήμη νεκρό όρνιο μπροστά στο μέλλον
Είμαι πολύ εγωιστής για να χαρίζω
φωτιές σε καταρράκτες
Όχι, δεν υπάρχουν αστέρια στις πόλεις
Κι εσύ είσαι πολύ μικρή για να με κοιτάς έτσι
 
Λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο

Μου θυμίζεις ό,τι δεν είμαι
Ο χρόνος πρέπει να γίνει σύμμαχος
Μα παραμένει εχθρός
Λέω  να εξαϋλωθώ σε όνειρο

Άμα ακόμα πονάς είναι γιατί
Μοιάζεις μικρός
Και θυμίζεις αγάπη

Μας περιμένει όμως  ο ωκεανός σου
Πάμε μαζί
Κι ας γκρεμιζόμαστε σε κάθε ηλιοβασίλεμα

Το μόνο που ζηλεύω από τους θεούς
Είναι ο τρόπος που πεθαίνουν
Αφήνουν πάντα το κοινό τους
Καταγοητευμένο

κι αν η σκιά μου μιλούσε

Κι αν η σκιά μου μιλούσε
Ίσως μου ζήταγε συγνώμη
Που μες τα πόδια μου γυροφέρνει
Τη δύναμη του ήλιου
Και πώς να την ανεχτώ έτσι υποτακτική
Που τυφλά ακολουθεί
Μια ομορφιά που καίει
Αντί επαναστατημένη να χορεύει
Γύρω μου
Με ένστικτο και πάθος

Μην αναφερθώ σε νεκρούς

Και τώρα τι;
Και τώρα που δεν είναι τίποτα εδώ, τι;
Μήπως να φύγουμε κι εμείς;
Να κατηφορίσουμε προς τα πίσω;
Αφού για άλλα ξεκινήσαμε και αλλού τώρα ξαπλώνουμε
Μήπως να παραδοθούμε και να περιμένουμε θλιμμένοι;
Ή αν θέλουμε μπορούμε να τρέξουμε ζαλισμένοι
Λίγο κλάμα θα βοηθήσει
Μην αναφερθώ σε νεκρούς
Θα κρύψω μερικά κομμένα λουλούδια
κάτω από πέτρες και πίσω από τα μαλλιά σου
Αφού τώρα τι;
Τι μένει να αναμένουμε
Όντας οι μόνοι νικητές;

δεν θα υπάρξει απώλεια

Ο κόσμος δεν θυσιάζει
Ούτε θυσιάζεται εύκολα πια

Η τύχη μάλλον περισσότερο μας αγνοεί

Μη μιλάς για σκιές
Το φως ενοχλεί περισσότερο

Το να ανατινάζεις τον κόσμο
Είναι πιο δημιουργικό από το να τον υπομένεις
Επιδίωξε τη σφαίρα τους
Οι ήδη νεκροί δεν ξαναπεθαίνουν
Ελευθερώνονται

Τα παραλήρημα δηλώνει όραμα
Κι η προσευχή αποτελεί κατάλυση της ηθικής

Δεν θα υπάρξει απώλεια
Η άνοιξη παραμένει άνοιξη

Μα στο τέλος οφείλουμε
Πάντα μια συγνώμη.
 
«..»

Σήμερα λέω να παίξω με τους στίχους!!
                                     Με τις λέξεις και τα στίγματα,,
Να
        πειραματιστώ
                                   με όλα…
Ίσως ιδρύσω και μερικά
                              καινούργια
                              δικά μου!
Να όπως αυτό  « .. » ˙
Δύο τελείες
κάτι μεταξύ της μιας    και            των τριών
Ένα μετέωρο άλμα από το θάνατο ₀    στην αιωνιότητα  ∞
Τι βαρετό!
Δεν βρίσκω πουθενά τη ζωή τη πουθενά βρίσκω δεν
Και την ψάχνω εδώ ≥
Στα σχήματα που σου κάνω
Και τις τελείες που σου αφήνω να ενώσεις •••••••••
ΜΗΝ ΤΡΕΜΕΙΣ
Δεν θα κρυφτείς = Θα σε κρύψουν αυτά
                           Παίξε,
             παίξε,
παίξε..

κι αφού μπορούμε να γράφουμε ακόμα ποιήματα

ανάγκη να ζουν έχουν μόνο
όσοι δεν έχουν φαντασία
οι εμπειρίες συνήθως ελάχιστες
μπρος στην αναμονή τους
(γι’ αυτό) οι απαισιόδοξοι
πιο παθιασμένα αναπνέουν

Ηγέτης μας, η ψευδαίσθηση

να προσέχεις ό,τι μπορεί να σε ανατρέψει
συνήθως πρώτα σε γοητεύει
όπλο μας λοιπόν,  η ανατροπή μας

Κρίση σημαίνει επανάσταση

κι αφού μπορούμε να γράφουμε ακόμα ποιήματα
μπορούμε τα πάντα

είναι ωραία η σιωπή

Μην προσπαθείς να αγγίξεις το όνειρο
Άσε το όνειρο να αγγίξει εσένα

Από έρωτα να πονάς
Κι αρκεί

Γιατί ότι μου ανήκει
Ανήκει και σε σένα

Είναι ωραία η σιωπή
Εύηχη.

Η στιγμή είναι ερωτική

Δεν μπορώ να γράψω
Περιμένω να ξεχάσω
Δεν κάνω τίποτα
Η στιγμή είναι ερωτική
Βραχνή μουσική
Είσαι μαζί του
Κι όλα είναι με το μέρος του
Θέλεις περισσότερο εμένα
Αλλά με φοβάσαι
Φοβάσαι πως δεν θα είμαι εδώ
Δεν έχω εγώ
Κι έχεις δίκιο
Αλλά πλησίασε
Θα χαθούμε
Για να βρεθούμε
Και να ξαναχαθούμε
Ένα φιλί μου
Να κουβαλάς
Και μη το δίνεις σε κανέναν
Να με σκέφτεσαι
Δεν θα είμαι εκεί
Δεν θα υπάρχω

Αλλά η ανάσα μου θα ταξιδεύει στον άνεμο ακόμα
Και θα σε βρίσκει

Προς το κατεστημένο σας

Ίσως στο κρύο να λυγίσαμε
Τρέμουμε τώρα μόνοι σε γωνίες
Δεν τρώμε, δεν πίνουμε
Βήχουμε αίμα
Και τα μαλλιά μας βάρβαρα

Μα στεκόμαστε αγκαλιά
Και τα φιλιά μας ερωτικά

Ίσως στο περιθώριο να βρεθήκαμε
Από παγίδες να πληγωθήκαμε
Δακρύζουμε, πονάμε
Εξαρτημένοι
Και τα νύχια μας βρώμικα
Μα τα μάτια μας καίνε φωτιές ακόμα
Και τα όνειρα μας αλήτικα

Έτοιμα να σε ανατρέψουν.

αν τα ‘βαζε η δύση με την αυγή

ξεμπλέκω τους ήχους σαν κλωστές
και τους δένω κόμπους
μήπως η μουσική νικήσει τις κραυγές

η πραγματικότητα δεν είναι παρά
μια πτυχή της φαντασίας μας

ζαλισμένοι μέσα στη μοναξιά
ο ουρανός δεν θα μας χωρέσει
γι’ αυτό στενά κελιά χτίζουμε
να ξαπλώσουμε ελεύθεροι

αν τα ’βαζε η δύση
με την αυγή
ποιανής το μέρος θα παίρναμε;

Ο κόσμος είναι ένα αρκετά μικρό μέρος Interception hd

Το ποίημα είναι χορός

Κλειδώνοντας τη γλώσσα
Χορεύει μέσα σε εύφορη λύπη

Ο κόσμος είναι ένα αρκετά μικρό μέρος

Μη σκέφτεσαι το μέλλον
Δεν θα αργήσει

Χανόμαστε
Δεν πειράζει
Βρίσκονται άλλοι

Αυτοβιογραφικό

Είμαι γεννημένος στις 22/02/1988. Είμαι τεταρτοετής φοιτητής του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών. Γράφω από μικρός και με έχουν δεχτεί σε κάποια σεμινάρια κατά καιρούς για λογοτεχνία και ιδιαιτέρως ποίηση τα οποία και έχω παρακολουθήσει. Επίσης έχω δημοσιεύσει κάπoια ποιήματα μου στο Εντευκτήριο.

από Σπύρος Αραβανής
27 Σχόλια