
Γνωρίζω μια πολύ παράξενη ιστορία
– μα ίσως και να την έχω μόνο ονειρευτεί.
Όχι, δεν πέθανε, μου ʽπαν, στη Σωτηρία
η Πολυδούρη, κάποιο Απρίλη, ένα πρωί.
Πρωτύτερα, ασφαλώς, δεν είχε αυτοκτονήσει
ο Καρυωτάκης, με μια σφαίρα στην καρδιά.
Εξοστρακίστηκε, όπως λεν, πριν τον χτυπήσει,
σε κάποιου δέντρου που ʽταν δίπλα, τα κλαδιά.
Κι έπειτα, χάθηκαν τα ίχνη τους για χρόνια.
Θα ʽναι σαράντα τώρα; Εξήντα; Εκατό;
Είπαν οι μύθοι πως θα ζήσουνε αιώνια,
μα θα το κρύβουν, θα ʽναι απʼ όλους μυστικό.
Λένε, παντρεύτηκε στα σίγουρα η Μαρία
– κάποιον απʼ τους πολλούς, που είχε, θαυμαστές.
Τα πρώτα χρόνια, ήτανε όλο ευτυχία,
αλλά της λείπανε πολύ οι εραστές.
Έκανʼ ένα παιδί – δεν ξέρουνε – ή δύο,
και ζει στου γάμου μια νοερή της φυλακή.
Τους στίχους θέλει νʼ απαγγέλει – το βιβλίο
δίπλα της το ΄χει, να θυμάται τον ποιητή.
Ο Καρυωτάκης, έχει πάει σε κάποια χώρα
του ονείρου – Πουέρτο Ρίκο, Κούβα, Αργεντινή,
Ουρουγουάη, Βραζιλία, που να ʽναι τώρα;
Ή πάλι, επέστρεψε και στο έρμο του νησί.
Ανύπαντρος σαφώς – τι τα δεσμά του γάμου
περιφρονούσε, και γελούσε ειρωνικά.
Εκεί θα μάζευε κοχύλια, κόκκους άμμου,
θα φώναζε ύστερα ξανά στην ερημιά.
Επικοινώνησαν ποτέ μαζί; Ποιος ξέρει…
Ίσως και να ʽχαν βρει τον τρόπο, μυστικά
μηνύματα να στέλνουν, κάθε καλοκαίρι∙
σχέδια να καταστρώνουν, επιτελικά.
Είπαν: Αυτόν, τον καταδίωκε ένα πνεύμα
κι εκείνη, λογιζόταν γιʼ άστατη καρδιά.
Τους είδαν κάποτε να ʽναι κόντρα στο ρεύμα,
αλλά μαζί δεν κάναν, ούτε μια βραδιά.
Έτσι μου είπανε σʼ αυτό το παραμύθι,
– που μάλλον το ʽχω εξ ολοκλήρου ονειρευτεί:
Ότι η Μαρία καταπνίγει μες τα στήθη
κάθε κρυφήν επιθυμία, να ξεχαστεί.
Κι ο Καρυωτάκης; Όλο βρίσκεται στην άκρη
του βράχου, μόνος πάντα στο έρμο του νησί.
Τρέχει στα κύματα, ξανοίγεται στα μάκρη,
θαλασσοδέρνεται, μα δεν αυτοκτονεί.
16/ 1/ 2009A Sex, Liesnd Videotape divx
Όταν η ποίηση γίνεται “μηχανή μύθου” κι ο μύθος δίνει την αφορμή για σχολιασμό της πραγματικότητας…
Μέσα στην ποίηση ο χρόνος καταργείται,οι τόποι συγχέονται,το αδύνατο πραγματοποιείται…
Η ποίηση της Σοφίας Κολοτούρου χρησιμοποιεί την αφήγηση για να την υπερβεί με το συγκινησιακό της απόσταγμα που ενσταλάζει στις αναγνωστικές συνειδήσεις μας.
Μπράβο Σοφία.
Πώς χωνεύονται τα αιώνια με τα εφήμερα σε αυτό το ποίημά σου, Σοφία, πόσο ωραία και με δημιουργική φαντασία.
Ο εξοστρακισμός της σφαίρας στο δέντρο, αλλά και η προσωπική “μοίρα” καθενός από τους πρώην παθιασμένους και τώρα χωρισμένους εραστές.
Να προσθέσω ότι μιαν πάρα πολύ καλή μονογραφία για τους δύο ποιητές έγραψε η Λιλή Ζωγράφου: Κώστας Καρυωτάκης, Μαρία Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης.
Μπράβο Σοφία!
Τι ωραίο, Σοφία…!
Είναι, βέβαια, παραμύθι – όμως τόσο αληθινό…
Και βέβαια να μην παραλείψουμε την αναφορά
στη μελέτη “Το εγκώμιο της φυγής” του Σπύρου Βρεττού. Στο επίμετρο δημοσιεύονται, για πρώτη φορά, και με φανερή πρόθεση την απομυθοποίηση του μυθοποιητικού μηχανισμού ενός μεγάλου μέρους της κριτικής, “6 άγνωστα έγγραφα από το βιβλίο Πρωτοκόλλου της Νομαρχίας Αχαϊοήλιδος, που αφορούν υπηρεσιακές δραστηριότητες του Καρυωτάκη κατά το σύντομο πέρασμά του από την Πάτρα.”
Αυτοί που τους κάνουν και ταινία καλό θα ήταν να διάβαζαν αυτό το ποίημα.
Υ.Γ.: Στο χέρι μας είναι να τους κρατήσουμε ζωντανούς.
“Εκεί θα μάζευε κοχύλια, κόκκους άμμου”:
νεφοσκεπές και ωστόσο διάφανου μύθου
δημιούργημα. Έξοχο, ποιήτρια Σ.Κ.! Κι αυτή η πληροφορία σου, φίλε Σπύρο, πολύτιμη για όποιον θέλει να φωτίσει κάτι ακόμη για τον Κ.Κ.
Όνειρα γλυκά να χεις Σοφία να μας κερνάς 🙂
Πολύ συγκινητικό, Σοφία, ευχαριστούμε!
Αγαπητή μου Σοφία, επανέρχομαι – αν και η γενικευμένη ικανο-ποίησις της ομηγύρεως από το ποίημά σου είναι εμφανής…
… και σκέφτομαι, βρε Σοφία, εξ αφορμής σχολίων αμέσως περασμένων ημερών, τι άλλο, εκτός από τις συνεχείς δυσμενείς μεταθέσεις, θα μπορούσε να οδηγήσει δύο ευαίσθητους ανθρώπους στην αυτοκτονία…
Στάθηκα-για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω-στα δεσμά της Μαρίας και στην περιφρόνησή τους από τον Καρυωτάκη: περιφρόνηση έμπρακτη, όχι του γλυκού ύδατος, μιας κι ο Καρυωτάκης απόμεινε μόνος.
Μου αρέσει που ο Καρυωτάκης παραμένει μες στο ποίημα ιδανικός-όχι αυτόχειρ, αλλά αρνητής του κομφορμισμού της Μαρίας. Στιβαρός και σαφής, συγκεκριμένος και επιβλητικός.
Ο Καρυωτάκης φλερτάρει με το θάνατο αλλά δεν αυτοκτονεί, με τον ίδιο τρόπο που η Μαρία πεθαίνει καθημερινά μαζί με τη φιμωμένη επιθυμία.
Μια παρατήρηση ακόμα: θα περίμενα μες στο ποίημα περισσότερο φως στα κίνητρα της τραγικότητας της Μαρίας. Σε κάθε περίπτωση, η φίμωση αποδίδεται με την επάρκεια της ανοξίας από τη Σοφία Κολοτούρου-εύγε!
Κυρίες & Κύριοι,
ΔΥΤΙΚΕΣ ΙΝΔΙΕΣ, τχ. 1
Συνέντευξη της σπιτονοικοκυράς του Κώστα στην Πρέβεζα στον Κ. Τ.
Κώστας Ρεούσης
Έτσι ή αλλιώς, πάντα χώρια.
Επειδή εκείνος ήταν “λιγότερος” από αυτήν (όχι στην ποίηση βέβαια) . Δεν ξέρω για κομφορμισμό ή άλλα. Τα δεδομένα της εποχής των ήσαν διαφορετικά, άρα και αλλιώς μια γυναίκα του τότε, με μια σημερινή.
Εξαιρετικό ποίημα, τολμώ να πω αντάξιό των. Στο πνεύμα των, η άλλη εκδοχή της ίδιας απόστασης.
Σαν παραμύθι, όπως ξεκινά:
Γνωρίζω μια πολύ παράξενη ιστορία
– μα ίσως και να την έχω μόνο ονειρευτεί.
Ίσως και αυτοί να ονειρευτήκαν τους εαυτούς των, ίσως όλοι να ερωτεύονται ονειρευάμενοι κάποιον εαυτό. Ιδανικό κι ανάξιο εραστή, όπως θα έλεγε και κάποιος άλλος.
ΥΓ.
Η “άστατη καρδιά” όμως και τι δεν είχε γράψει για κείνον….
Εκείνος;
Νομίζω ότι το πλάνο στην ιστορία του πράγματος έχει δευτερότριτο ρόλο-ή, καλύτερα, καθόλου ρόλο. Δεν πιστεύω ότι τους στίχους διαπερνά ενδιαφέρον για την εποχή. Από τη μία είναι η Μαρία των δεσμών, από την άλλη ο Καρυωτάκης της περιφρόνησης και του γύρου του θανάτου.
Ούτως ή άλλως τα δεσμά, οι αρνητές, η αυτοκτονικότητα, η φαλλοκρατία, η καταπιεσμένη επιθυμία, το γυναικείο άλγος είναι πριν από ίδιον της συγκυρίας (άρα και της ιστορίας), ίδιον της ανθρώπινης φύσης. Δε βλάπτει η οπτική της διαχρονικότητας. Αλίμονο αν το ποίημα γράφεται ιστορικό documentary.
Συμπληρώνω κι αυτό: Ανδρέας Αγγελάκης,
“Ο μακρύς μονόλογος της Μαρίας Πολυδούρη”,
εκδ. Καστανιώτη
Εξαιρετικό από κάθε άποψη..θα θελα να το ακούσω από τον Βασίλη τον Παπακωνσταντίνου..Μπράβο Σοφία
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια.
Το ποίημα γράφτηκε σαν διανοητικό παιχνίδι, με αφορμή την τηλεοπτική σειρά. Εγώ έδωσα μια εκδοχή.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπω πως ο καθένας σας προεκτείνει και εισπράττει την ιστορία.
Προφανώς, μια και οι άνθρωποι είμαστε απρόβλεπτοι και τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο, όσοι οι άνθρωποι, τόσες και οι εκδοχές της εξέλιξης της ιστορίας στο χρόνο.
Θα μπορούσα ίσως να το ξαναγράψω άλλες 10 φορές, με τη Μαρία ανύπαντρη και τον Καρυωτάκη συμβιβασμένο μικροαστό, με τη Μαρία να αυτοκτονεί και τον Καρυωτάκη να αναβάλλει ως το τέλος, με τους δυο να αυτοκτονούν μαζί, να μην αυτοκτονεί κανείς, να παντρεύονται, να ξενερώνουν και να χωρίζουν, να παντρεύονται και να μην χωρίζουν αλλά να πλαγιάζουν με άλλους, να είναι ή να μην είναι αναγνωρισμένοι στην ποίηση…
…αλλά και πάλι ο καθένας σας θα επέλεγε να διαβάσει την εκδοχή εκείνη που τον αγγίζει προσωπικά περισσότερο.
Εγώ βλέπω ότι σας άγγιξε η εκδοχή μου και αυτό μου αρκεί. Για μένα, εκεί είναι η μαγεία της ποίησης: στο άγγιγμα, την πνευματική επικοινωνία, μεταξύ ποιητή και αναγνώστη.
!!! θα ήθελα να το τραγουδήσω Σοφακι.
Νικολέττα, συγγνώμη, τώρα μόλις είδα το σχόλιό σου. Αν το θες να το τραγουδήσεις, δικό σου! (σπεύσε μόνο…πριν το πάρουν άλλοι! ) 🙂