-χώμα και νερό-

Στην αρχή είμαστε δυο ρίζες
η μία δίπλα στην άλλη
γρήγορα γινόμαστε βλαστός, ιστοί ενωμένοι
παλεύουν ν’ ανδρωθούν στο στερέωμα
Όσο ανεβαίνουμε κρατάμε το βλέμμα ταπεινό ώσπου
να ξεπροβάλλουν φύλλα και πέταλα -αναλόγως τις ρίζες-
άσπρα, κίτρινα, μωβ (τα φύλλα πάντοτε πρασινωπά)
και μεμιάς υψώνουμε ανάστημα
«Είμαι εδώ», διαλαλούμε
Στηλώνουμε τα πόδια απαιτώντας το φως
κι ούτε που λογαριάζουμε πως δίπλα μας
ξεπετιέται ο νέος βλαστός
και δεύτερος
και τρίτος
Χωρίς να καταλάβουμε το πώς ή το πότε
τα φύλλα ζαρώνουν, τα πέταλα πέφτουν καταγής, οι ιστοί σπάνε
και μόνο τότε ρίχνουμε το βλέμμα
στο τετραγωνικό χώματος που μας ανήκει
«Είμαι εδώ», όμως η φωνή δε φτάνει
Ξαπλώνουμε τότε αργά στη γη
αφουγκραζόμαστε τους ψιθύρους από τις ρίζες
που ήμασταν κάποτε
και τώρα ξέρουμε, μα δεν προφταίνουμε να το πούμε
Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει