Περί αγάπης

Ένιωσε μια φευγαλέα ανάσα έρωτα.
Στο στομάχι χτύπησε τα τοιχώματα, σα να ‘θελε να σπάσει τα δεσμά.
Έτσι, όμως, δε χτυπάει και ο πόνος;
Παρατεταμένα, όμως, δυνατά και άφευκτα.
Η ανάσα αυτή -παράδοξο- δεν έφερε τον πόνο στο φευγιό της.
Έφερε ένα κενό. Άνοιξε χώρο στο στομάχι άφθονο.
Μα δε χωρούν πια άλλες ανάσες έρωτος.
Οι τοίχοι πια σκληρύναν, θωρακίστηκαν και ξέρουν.
Εισπνοή. Εκπνοή. Αυτός είναι ο δρόμος των ερώτων των μεγάλων.
Μένει μόνο μια ανάγκη για την οριστική εισπνοή, την απόλυτη
Που θα μείνει πάντα εντός κι ας σφραγιστεί από τοίχους.