VICTOR HUGO: DEMAIN DÈS L’AUBE (ΑΥΡΙΟ, ΤΗΝ ΑΥΓΗ…)

(Απόδοση στα ελληνικά:
Βασίλης Πανδής)

Αύριο, την αυγή, την ώρα που η γης ασπρίζει,
θα φύγω – Βλέπεις, ξέρω ότι συ με περιμένεις
Θα πάω στο δάσος, θα πάρω τα βουνά –
Δεν μπορώ πια να μένω μακριά από σένανε πολύν καιρό

Θα προχωρώ κοιτώντας μες στις σκέψεις μου,
δίχως τίποτε να βλέπω, δίχως καμιά φασαρία ν’ ακούω·
μονάχος, μεταξύ αγνώστων άγνωστος, καμπουριασμένος, με τα χέρια σταυρωμένα,
θλιμμένος – και για μένανε η μέρα θα ‘ναι νύχτα ίδια

Δε θα κοιτώ ούτε το χρυσό λυκόφως, όσο να πέσ’ η νύχτα,
ούτε τα ιστία μακριά που κατηφοράν προς το Χαρφλέρ
Και σαν θα φτάσω, στον τάφο σου απάνω θ’ απιθώσω
ένα μπουκέτο από πράσινους ιξούς και ρείκια ολάνθιστα

`

******

 Γιάννης Ευσταθιάδης, «ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑ»

«Κιʼαν πάθω αλτσχάϊμερ και σε ξεχάσω;
Αν γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σʼαναγνωρίζω;
Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου;
Αν χάσω γιά πάντα τον ύπνο μου και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα ενύπνια;
Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές;
Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου;
Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω;
Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα στο δωμάτιο σου;
Και πιο πολύ αν τίποτα απʼόλα αυτά δεν συμβεί, αν συνηθίσω την απουσία σου, αν λησμονήσω, αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σʼαρνηθώ;