Αναγνώσεις

Εύη Μάμαλη, «Η οβίδα» [εικονογράφηση: Φωτεινή Στεφανίδη], εκδ. Θίνες, 2020 (γράφει ο Ανθούλλης Δημοσθένους)

18
Απριλίου

Μια οβίδα εκτινάσσεται ψηλά στον ουρανό. Ξεφεύγει από την πόλη με το εργοστάσιο παραγωγής Βαρέων και Φρικαλέων Όπλων. Εκεί όπου οι άνθρωποι εργάζονται νυχθημερόν σ’ αυτό, χωρίς να μπορούν να διαθέσουν ούτε στιγμή από το χρόνο τους, να κάνουν τη ζωή τους έτσι όπως αυτοί θέλουν. Αεράτη κι αεροδυναμική η οβίδα ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι. Και τι δε συναντάει, και τι δεν κάνει: λικνίζεται στην κοιλιά της όρκας, επισκέπτεται το δάσος, ποζάρει με φανταχτερό φτέρωμα παγωνιού στην αίθουσα με τα εκθέματα, χορεύει με τα παιδιά στο πάρκο, πιάνεται αιχμάλωτη από τον Στρατηγό, μέχρις ότου συναντάει μια γυναίκα, την Ιστορία, και ταξιδεύει μαζί της…

 

 

 

Η Εύη Μάμαλη έχει δώσει ικανό δείγμα των συγγραφικων της προθέσεων με το πρώτο βιβλίο της με τίτλο “Το Ασυναισθημα“. Μια μοναδική προσέγγιση που αποσπασματικά θυμίζει τις φιλοσοφικές αλληγορίες του Ιταλό Καλβίνο στις “Αόρατες πολεις”. Η Μάμαλη, όμως, εκανε σαφές με την Οβιδα ότι η γραφίδα της μας εισάγει σε ένα ολότελα νέο κειμενικό genre. Στην οβιδα απαντώνται όλα τα βασικά χαρακτηριστικά ενός κειμένου που εντάσσεται στην εφηβική ή νεανική λογοτεχνία.
Η χρήση του φανταστικού στην διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης φαμπουλα, όπου η πλοκή, οι δράσεις και τα πρόσωπα εξελίσσονται μέσα από την αλληλεπίδραση, θα μπορούσε να οδηγήσει έναν επιπόλαιο αναγνώστη στο να τοποθετήσει το αφήγημα αυτό στην προαναφερθείσα λογοτεχνική κατηγορία. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά άδικο για το βιβλίο, την συγγραφέα και προπάντων για το αναγνωστικό κοινό. Η οβιδα δεν είναι απλά μια ιδιοφυής αλληγορία, όπου ολόκληρη η ανθρώπινη πορεια στον χρόνο συνοψίζεται μέσα σε μια ιστορία. Η οβιδα λειτουργεί ως βασικό σύμβολο από το οποίο εκπορεύονται όλες οι ψυχολογικές παράμετροι της ανθρώπινης οντολογίας.
Διαβάστε περισσότερα
από Σπύρος Αραβανής
Αφήστε ένα σχόλιο