Ελευθερία Θάνογλου, «αναπαράσταση», εκδ. Πικραμένος, Πάτρα 2019 (γράφει η Ευσταθία Δήμου)
23Ιουνίου
Η αναπαραστατική λειτουργία της ποίησης
Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Ελευθερίας Θάνογλου, που έρχεται δύο χρόνια μετά τις Πέντε εποχές του κόκκινου, φέρει τον αναπάντεχο και ανατρεπτικό για τα ποιητικά δεδομένα τίτλο, αναπαράσταση. Η συγκεκριμένη λέξη προέρχεται από τη θεατρική γλώσσα, τη θεατρική πραγματικότητα και νοηματοδοτεί ακριβώς τη διαδικασία και το αποτέλεσμα της δραματικής – θεατρικής πράξης. Είναι βέβαια γνωστό ότι η ποίηση απέχει, εν πολλοίς, από το θέατρο ως προς τον τρόπο, τα μέσα και τη στόχευση, πολύ περισσότερο από την πεζογραφία που βρίσκεται, εκ φύσεως, εγγύτερα στη θεατρική τέχνη και τεχνική. Δεν είναι λίγες, όμως, οι φορές, που η προσέγγιση και η αλληλοδιείσδυση ποιητικής και δραματικής τέχνης πραγματοποιείται με ιδιαίτερη τόλμη και ευαισθησία οδηγώντας σε άκρως ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην περίπτωση της Θάνογλου. Γιατί το σύνολο των ποιημάτων της συγκεκριμένης συλλογήςσυνέχεται από έναν θεατρικό προσανατολισμό στο μέτρο που υιοθετείται η μονολογική ποιητική έκφραση, στοιχείο που προσιδιάζει σε μία πάγια θεατρική τεχνική, τον μονόλογο. Δεν πρόκειται απλώς για την γνωστή στην ποίηση αυτοαναφορικότητα, την δεδηλωμένη δηλαδή πρόθεση του συγγραφέα να μιλήσει σε α΄ ενικό για τον τρόπο με τον οποίος αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον εαυτό του και τον κόσμο. Γιατί η ποιήτρια εκκινεί μεν από την αυτοαναφορικότητα, ως διάθεση και τρόπο, πλάθει όμως ένα προσωπείο, το δικό της προσωπείο, με το οποίο απευθύνεταιείτε στον εαυτό της,είτε στο αγαπημένο πρόσωπο και, κατ’ επέκταση, στον αναγνώστη ο οποίος μετατρέπεται σε θεατή των εσώτερων σκέψεων και λογισμών της ποιήτριας.
Διαβάστε περισσότερα
