13.
Μακριὰ ἀπ ᾽τὸν ῎Ερωτα, ἐραστές, ἀπὸ τὴ ϕλόγα μακριά·
ἡ πυρκαγιὰ εἶναι τρομερὴ καὶ ἡ πληγὴ θανατερή,
ἀϕοῦ τὸ πρῶτο χτύπημα ἂν δεχτεῖς δὲν ὠϕελεῖ
ἡ δύναμη, ἡ κρίση, ἡ λογική, οὔτε ἡ ϕυγὴ εἶναι γιατρειά.
Φύγετε, τώρα ποὺ ἀπόδειξη ἔχετε τρανὴ
πόσο ἰσχυρὸ εἶναι τὸ χέρι κι αἰχμηρὰ τὰ βέλη·
διαβάστε πάνω μου ποιά συμϕορὰ σᾶς μέλλει,
πόσο ἀνελέητο κι ἀνίερο παιχνίδι ἔχει στηθεῖ.
Φύγετε, μὴν καθυστερεῖτε ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας τὴ ματιά:
ἐγὼ γελάστηκα θαρρώντας πὼς θὰ ξεϕύγω ἂν τὸ ποθῶ·
τώρα τὸ νιώθω, καὶ τὸ βλέπετε καλά, πόσο πολὺ μὲ καίει
ἡ ϕωτιά.

ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΚΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ

Όταν στους δρόμους συναλλάσονται ο συμβιβασμός και η σιωπή,

δρόμοι στενάχωροι, που αδειάζουν σε μια αβασάνιστη επιστροφή,

πίσω απ΄τις πόρτες ζυγιάζονται ο εφησυχασμός και η μικροθυμία,

πόρτες ερμητικά κλειστές, στην εύτακτη και παιδευμένη αυτοφοβία.

`

Όταν αδιάτακτοι ειδήμονες εκποιούν γενιές και ιστορία,

ειδήμονες, επίσκοποι των καιρών και μπροστάρηδες με προσωπεία,

δικάζονται οι αιρέσεις του στοχασμού και της προφητείας,

αιρέσεις, ως σύμβολο αναχρονισμού και αρνήσεις ευνομίας.

`

Όταν συντεταγμένα πλήθη σε συνθήματα εκποιούν τη μοναξιά τους,

πλήθη ετερόκλητης σύστασης και ευκαιριακής ομογνωμίας,

μεθοδεύονται υπαρξιακές αλλοτριώσεις και εύβουλες ψευδαισθήσεις,

αλλοτριώσεις, ως χρίσμα καταξίωσης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

`

Όταν στερεύει η ζωή από όνειρα, πεποιθήσεις και ουτοπίες,

ζωή που χαλκεύεται στο δείλιασμα την απόγνωση και τις παραιτήσεις,

πώς να θεριέψει η μνήμη ένοχη οργή και παρηγορήτρα,

μνήμη αυριανή, χωρίς εμμονές, ευαισθησίες και αποζητήσεις.

`

ΚΡΙΣΙΜΗ ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΗ

Καλυτερεύω.

Είμαι με τους  περιπλανώμενους και την ανέκαθεν απελπισία τους.

Υπονοώντας :

Αγνοούμαι και με ψάχνουν διαρκώς στα ξέφωτα –

σ’ αυτούς τους μοναχικούς πληθυντικούς της όρασης και των θηραμάτων.

Είμαι των ελεύθερων σκοπευτών η αναμονή

και το αλάνθαστο αριστερό τους

η σταγόνα της αγωνίας τους στο μέτωπο

με χαλασμένο κλείστρο και θαμπωμένη διόπτρα.

Είμαι όσα προσμένω και όσα δεν θα πετύχω σ’ αυτήν την ζωή.

Καλυτερεύω δίχως φάρμακα και μόλις κλείσω τα μάτια

περιπολώ καλοντυμένος σε νηπίων όνειρα

σφυρίζοντας  δήθεν αδιάφορα καθώς πλησιάζει το φριχτό τέλος της αθωότητας.

Απομνημονεύω τα σύννεφα και των δέντρων την γενεαλογία

περασμένα μεσάνυχτα μ’ ένα κερί αναμμένο απ’ την πίκρα μου

για να περάσει η ώρα και να ξεκουραστούν τα ρολόγια.

Είμαι σε συμμαχία με τα σωθικά μου – τ’ ομολογώ.

Καλυτερεύω γιατί περιφρόνησα τις νηστείες και τώρα – ω, θεέ μου ! –

που εγώ και το μέσα μου κατουριόμαστε απ’ τα γέλια

μ’ όλες αυτές τις Σαρακοστές των ανθρωποκρεάτων

δεν μας απομένει ούτε ένα σαββατοκύριακο να μετανοήσουμε…

Καλυτερεύω,

το λένε ξεκάθαρα κι όλων των αναστηθέντων οι χημειοθεραπείες !

Οικειοποιήθηκα τα μεσοσκόταδα κ’ έλαμψε όλη η Οικουμένη μου

μ’ όλα της τα ερπετά μεμιάς.

Καλυτερεύω κι όλες μου οι προβλέψεις για μια άλλη ζωή πετάχτηκαν στα σκουπίδια.

O μεταξοσκώληκας

O μεταξοσκώληκας φτιάχνει λογής λογής όμορφα πράματα, μεταξωτά φουλάρια, μπλούζες και γραβάτες, βραδινά φορέματα και τα τοιαύτα, στη ζωή του ο μεταξοσκώληκας έχει κάνει πολλά πράματα, πολύ ακριβά πράματα για τους καλύτερους μόδιστρους και μια φορά γίνεται μεγάλη επίδειξη μόδας στου Κριστιάν Ντιορ, είσοδος μόνο με προσκλήσεις, ντουζίνες αυτοκίνητα κουβαλάνε τους πιο κομψευόμενους ανθρώπους απ’ όλα τα σημεία της γης, ο μεταξοσκώληκας τυχαίνει να περνάει αποκεί, θα πρέπει να ‘ναι ενδιαφέρον, σκέφτεται, και σκαρφαλώνει στα σκαλιά, όμως εκεί, στο κεφαλόσκαλο, στέκεται ο πορτιέρης με τη μεγάλη στολή: έχετε πρόσκληση, κύριε;
Ο μεταξοσκώληκας δεν έχει πρόσκληση, πού θα μπορούσε διάβολε να τη βρει, δεν έχει άλλωστε καιρό να ασχολείται με προσκλήσεις, είναι πάρα πολύ απασχολημένος με την ύφανση όλων αυτών των ωραίων μεταξωτών, ξανακατεβαίνει λοιπόν από τα σκαλιά, κάνει έναν άσκοπο περίπατο γύρω στην πλατεία κι έπειτα γυρίζει σπίτι και πέφτει νωρίς-νωρίς να κοιμηθεί. Τι άλλο να κάνει με τόση δουλειά που τον περιμένει το πρωί.