ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ

Μόλις νυχτώσει

Έλα να σε πάρω μαζί μου

Μην ξεχάσεις τα μαύρα γυαλιά σου

Να μη βλέπω τα μάτια σου να κλαίνε

Μόλις νυχτώσει

Έλα να σε πάρω μαζί μου

`

*

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Πόσος δρόμος μέχρι την καρδιά σου

Καλή μου

Νύχτωσε το μαχαίρι μου

Στους παιδικούς σου ιστούς

Και δακρύζουν

Τα εμφύλια μάτια σου

Πόσος δρόμος μέχρι την καρδιά σου

Ιφιγένεια

`

*

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Ποιός περπατάει μέσα στην κάμαρά σου
Και τί γυρεύει
Ποιός πυρετός θερίζει τη χαρά σου
και μ’άγριεύει

Η νύχτα στο παράθυρο σφυρίζει
Σαν ένας υποψήφιος εραστής
Τα νειάτα μας που φεύγουν μου θυμίζει
Τα νειάτα
Που δε γνώρισαν ζωή της προκοπής

Ποιός κυνηγάει το ζεστό φιλί σου
Και βλαστημάει
Ποιός βηματίζει πάνω στο κορμί σου
Και με πατάει

Η νύχτα στο παράθυρο σφυρίζει
Σαν πλοίο που δε γνώρισε σταθμό
Τα νειάτα μας που φεύγουν μου θυμίζει
Τα νειάτα μας
Που χόρτασαν σκοτάδι και καημό

`

*

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Με αλκοόλ στρωμένα σχέδια και χάρτες
Κάνουν μανούβρες στη Μεσόγειο τα όνειρά μας
Αχ μάτια μου
Μας κατοικούν βουβοί αντάρτες
Κι είναι φτωχά τα λόγια τα καθημερνά μας

Φυλάξου απ’τον κακό καιρό
Κι απ’του πελάγου το λωτό
Σαν βρεις του ήλιου το λιμάνι
Θα σ’αγαπήσουν κι οι ρουφιάνοι

Με λουμινάλ οι φίλοι καρτερούν το θαύμα
και δε μιλούν για τη χαμένη τους ζωή
Αχ μάτια μου
Έχουμε γίνει άγραφο γράμμα
Τί να διαβάσεις σ’ένα ολόλευκο χαρτί

Φυλάξου απ’τον κακό καιρό
Κι απ’του πελάγου το λωτό
Σαν βρεις του ήλιου το λιμάνι
Θα βγούν κι οι φίλοι στο σεργιάνι

`

*

ΓΕΝΟΒΕΦΑ

Ολημερίς λιμνάζεις μες στα καφενεία
Κι οι τραμβαγιέρηδες σου πίνουν την καρδιά
Κουρσάροι σε παραμονεύουν στα Χαυτεία
Και την αγκάλη σου την παίζουν στα χαρτιά

Το βράδυ μόλις κλείσουνε τα σινεμά
Kάποιο μορτάκι ξέμπαρκο θα σε φιλάει
Σ’ένα φτηνό δωμάτιο με σεντόνια υγρά
Τον Βαμβακάρη φάλτσα θα σου τραγουδάει

Κινέζικα μετάξια και Μαροκινά
Θα σου χαρίσω εγώ φτωχή μου Γενοβέφα
Κάνε τσιγάρο κι άντε όνειρα γλυκά
Τώρα-με νοιώθεις-μόλις άρχισα την πρέφα

`

Φροσύνη είναι ο τίτλος του νέου θεατρικού έργου του Στέφανου Παπατρέχα που παίζεται στο θέατρο Άβατον από τις 20 Φεβρουαρίου 2019. Τη σκηνοθεσία του μονολόγου συνυπογράφουν ο Λάζαρος Βαρτάνης και ο συγγραφέας του έργου. Ερμηνεύει η Σύνθια Μπατσή σε μουσική της Σίσσυς Βλαχογιάννη. 

************************************

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Φροσύνη

Πρώτα ήρθαν κάποιες σκέψεις. Πιο πολύ δικές μου, προσωπικές. Γύρω από τον έρωτα, την ελευθερία, τον θάνατο. Αργότερα άρχισα να ψάχνω για αυτήν τη γυναίκα. Φροσύνη. Όλα όσα είχα γράψει και πολλά ακόμη, που βρισκόντουσαν ήδη στο μυαλό μου και ζητούσαν να γίνουν λέξεις γραμμένες, ήταν στην ιστορία αυτού του προσώπου. Έγινε η αφορμή να περάσω τη σκέψη στο χαρτί. Τις διάβασε ο Λάζαρος. Μάλλον κάτι βρήκε σε αυτές. Κάτι δικό του. Τις διάβασε η Σύνθια. Το ίδιο. Ο Αλέξανδρος επίσης. Η Ναταλία του έδωσε εικόνα, η Σίσσυ μουσική, ο Λευτέρης φως, η Έλλη χρώμα. Όλοι μαζί κάναμε αυτήν την παράσταση πραγματικότητα. Η «Φροσύνη» ζωντανεύει πια για εμάς κάθε Τετάρτη στο θέατρο Άβατον.

Στέφανος Παπατρέχας

Ο  συνθέτης Ανδρέας Κατσιγιάννης τόλμησε μετά από προτροπή του, φίλου του ηθοποιού, Μιχάλη Μητρούση, να αναμετρηθεί με το έργο του Τίτου Πατρίκιου και να συνθέσει ένα  έργο, που σέβεται τη μουσική των λέξεων και αναδεικνύει τις λεπτές συναισθηματικές ισορροπίες τους. Έτσι «γεννήθηκε» ο «Πολιορκημένος χρόνος», ένα  μουσικό έργο αντάξιο της μακράς και γόνιμης ποιητικής διαδρομής του Τίτου Πατρίκιου.

Ο «Πολιορκημένος χρόνος» απαρτίζεται από επτά μελοποιημένα ποιήματα και τις αφηγήσεις από τον ίδιο των ποιητή οκτώ ποιημάτων. Συνοδεύεται δε από ένα βιβλίο 52 σελίδων που περιλαμβάνει ποιήματα πεζά, την πλήρη εργοβιογραφία του ποιητή αλλά και σπάνιες εικόνες από το προσωπικό φωτογραφικό του αρχείο. Στον «Πολιορκημένο Χρόνο» ερμηνεύουν οι : Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Περρής ,Γιώργος Νταλάρας ,Μίλτος Πασχαλίδης, Φοίβος Δεληβοριάς, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας  και Απόστολος Μόσιος .

`

Πολιορκημένος χρόνος

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά
και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς
δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

Παρίσι, Μάρτης 1962