Ο Σωτήρης Τράγκας (φωνή, τενόρο σαξόφωνο, keyboards, κρουστά, σύνθεση) και η Πόπη Νταλαχάνη (φωνή, κιθάρες, keyboards, loops, σύνθεση), που αποτελούν το ντουέτο των  Dilemma, συνομιλούν μουσικά με την Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ αφιερωμένο στην ποιήτρια, με πρωτότυπη μουσική και μία ιδιαίτερη προσέγγιση του ποιητικού της λόγου, που καταγράφεται για πρώτη φορά στη δισκογραφία.  Οι Dilemma, στο 6o κατά σειρά άλμπουμ τους, συναντούν τη σπουδαία ποιήτρια και δίνουν προτεραιότητα στον ποιητικό της λόγο, με στιγμές αυτοσχεδιασμού και εμφανή λυρικά και πειραματικά στοιχεία.

Ο δίσκος περιέχει μελοποιημένα ποιήματα από το βιβλίο του Σωτήρη Κακίση με τις μεταφράσεις: «Σαπφώ, τα Ποιήματα», Κέδρος, 1978» ). Στο τραγούδι η Αλέκα Κανελλίδου. Συμμετέχουν  οι Μπάμπης Λασκαράκης και Σπύρος Βλασσόπουλος, στην κιθάρα, στην άρπα η Βίκυ Παπαδημητρίου, στο βιολοντσέλο ο Σωτήρης Ταχιάτης, στο κοντραμπάσο ο Ανδρέας Ροδουσάκης, στο λαούτο ο Νίκος Τάτσης, στα πνευστά ο Φίλιππος Τσεμπερούλης, στα κρουστά ο Σπύρος Λιβιεράτος και στο πιάνο ο Κώστας Κλάββας ο οποίος και ενορχήστρωσε. Στην έκδοση βινυλίου τη μεγάλη ζωγραφική απεικόνιση της ποιήτριας  φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.

ΑΤΘΙΔΑ

Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη,
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα,
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.

Κι από το γάλα πιο λευκή,
απ’ το νερό πιο δροσερή,
κι από το πέπλο το λεπτό πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή,
απ’ το χρυσάφι πιο ακριβή,
κι από τη λύρα πιο γλυκειά, πιο μουσική.

Πάει καιρός που κάποτε σ’ αγάπησα, Ατθίδα,
μα τότε μου ‘μοιαζες μικρό κι αθώο κοριτσάκι.
Συ που μαγεύεις τους θνητούς, παιδί της Αφροδίτης,
απ’ όλα το καλύτερο εσύ ‘σαι το αστέρι.

Σε μια διάλεξη που δόθηκε το 1935 στο Kulturbund της Βιέννης, ο μεγάλος μουσικός αποτύπωσε τις σκέψεις του για τον τρόπο κατά τον οποίο η μουσική ενεργοποιεί τις ηθικές δυνάμεις στον άνθρωπο και λύνει τα δεσμά της ατομικότητας.

«Βυθιστείτε αργά σε ένα adagio του Μπετόβεν» λέει ο Βάλτερ «και αναρωτηθείτε έπειτα αν μια τέτοια μουσική δεν μας οδηγεί, ως ηθικές υπάρξεις, προς την ίδια κατεύθυνση και στον ίδιο δρόμο που μας υπαγορεύει και η συνείδησή μας, αν αυτή η μουσική δεν ευλογεί την ηθική μας φύση με τη δύναμή της, που συγγενεύει με το θείο»

*

Η μουσική συνθέτει το σύνολο των ακροατών σε κοινωνία με τον ίδιο τρόπο -και αυτό πιστεύω πως το νιώθω συχνά- που εμείς, συνεπαρμένοι από τη μαγεία της μεταμορφωτικής της δύναμης, βιώνουμε ένα είδος μυστικής εξαΰλωσης, συγχώνευσης και συνένωσης με τη μουσική. Ο έρωτας της μουσικής, που μας κατακλύζει σαν χείμαρρος, λύνει τα δεσμά της ατομικότητας.

Ισπανία και Ελλάδα

καίγονται αδιάκοπα από ένα Ντουέντε, γιατί είναι χώρες

με αρχαία μουσική, αρχαίο χορό, αρχαία κουλτούρα,

όπου το Ντουέντε

στύβει λεμόνια από ξημέρωμα.

F.G. Lorca

Το cd περιλαμβάνει μελοποιήσεις δέκα ποιημάτων του F.G. Lorca από τον Σταμάτη Κραουνάκη, σε απόδοση από τον ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη. Ερμηνεύουν τα τραγούδια οι : Χρήστος Γεροντίδης και Κώστας Μπουγιώτης. Παίζουν οι μουσικοί: Βασίλης Ντρουμπογιάννης-πιάνο, Γιώργος Ταμιωλάκης-τσέλο. Το βιβλίο που συνοδεύει το cd περιλαμβάνει κείμενα των: F.G. Lorca, Salvador Dali, Γιώργου Σαμπατακάκη, Marko Breuer, Δημήτρη Μανιάτη, Αγγελικής Κορδέλλου, Κώστα Γεωργουσόπουλου, Γρηγόρη Ιωαννίδη, Ναταλί Χατζηαντωνίου, Βασίλη Μπουζιώτη, Αντώνη Μποσκοΐτη, Νίκου Ξένιου, Λέανδρου Πολενάκη, με θέμα τον Lorca, το Duende και τον θεατρικό Κραουνάκη. Στο ηχογράφημα ακούγονται αποσπάσματα από το Duende σε μετάφραση Ολυμπίας Καράγιωργα και περιέχεται το video clip «Κασίντα των σκούρων περιστεριών», σε σκηνοθεσία Ήρας Δράκου

`

ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΕΔΩ

`

Εννέα μελοποιημένα ποιήματα, οκτώ σε ποίηση Θεοδόση Βολκώφ και ένα σε ποίηση Ιδέα Βιλαρίνιο. Τραγουδούν τέσσερις  φωνές από τη Θεσσαλονίκη: Γιάννης Τέμπρελης, Μέλα Γεροφώτη, Φανή Νοταρά, Ναταλία Λαμπαδάκη. Η μουσική και η ενορχήστρωση είναι του Μιχάλη Γούτη.

`

*

ΑΕΡΑΣ

Τρίζουν σαν να στενάζουνε τα πεύκα.
Μιλάνε με τη δύναμη τού Αέρα.
Ρέουν νερά σαν να ‘ρχονται από Πέρα
στο θρόισμα αργυρό που κάνει η λεύκα.

Μεστό ψιθύρων φέγγει το σκοτάδι.
Το φύλλο ακουμπά το άλλο φύλλο.
Το χάδι ριγηλό κρύβει τον ήλο,
το χάραγμα, το στίγμα, το σημάδι.

Πες την καρδιά του ανθρώπου, Αέρα. Μίλα.
Πες των ερώτων μας το αρχαίο σφρίγος,
του άντρα το νευρώδες μαύρο ρίγος
και της γυναίκας την ανατριχίλα.
Πες – Θάνατος του Έρωτα το ήδος.

Απόψε ο Θεός είναι στα φύλλα.