Αλμανάκ Ποιείν 2019: Οι 4+ 1 θεατρικές παραστάσεις (γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας)
29Δεκεμβρίου
ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ!!!
Οργιαστικός Σολδάτος για πάντα!!! Φελλινικός, σατυρικός (με ύψιλον), μεσογειακός, γονιμολατρικός, παγανιστής, αποενοχικός, ερωτικός και μεταφυσικός (ως θεατρική σύμβαση μόνο)…
Μα πού αλλού; Στο Studio Κυψέλης, όπου ο Γιώργος Λιβανός φιλοξενεί κάθε λογής αιρετική φωνή κι αξιοσημείωτη μορφή σε αυτό το ατμοσφαιρικότατο «θέατρο δωματίου» που μοιάζει με καμπαρέ του Μεσοπόλεμου.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ Η ΜΑΙΡΥΛΙΝ ΠΕΡΑΣΕ
ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ
Από, δια, μετά, παρά, αμφί, από, υπό, υπέρ, περί, ανά, κατά
Γιάννη Σολδάτο
Πληθωρική παράσταση. Χορταστική σε όλα της. Και σε διάρκεια. Και σε ταλέντο. Και σε μουσική. Και σε χρώματα. Και σε ερμηνείες. Και σε ένα κείμενο τόσο ποιητικό που παραπέμπει στις αναγεννησιακές γιορτές που είχαν τόσο έντονο το θεατρικό στοιχείο έτσι ώστε να θεωρούνται επάξια κληρονόμοι της οργιαστικής, γονιμολατρικής, παγανιστικής Αρχαιότητας. Ούτως ή άλλως, το καρναβαλικό στοιχείο, καθώς και τα ελληνορωμαϊκά θεάματα (ανεξαρτήτως άρτου κι αρτοκλασίας) παρέπεμπαν σε μια προ-μονοθεϊστική ακολασία, όπου το σώμα δεν είχε πάρει ακόμα διαζύγιο από την ψυχή και το πνεύμα κι η ενοχή δεν είχε τρυπώσει για τα καλά σα σαράκι στο μήλο της ζωής. Ο Φελλίνι είναι πιο κοντά σε αυτό το στοιχείο. Ο Αλμοδόβαρ φαίνεται σα να χάνει το χιούμορ του, ειδικά στην τελευταία ταινία με τον αυτομαστιγωτικό μελοδραματικό τίτλο «Πόνος και δόξα». Ο Επτανήσιος όμως Γιάννης Σολδάτος είναι άξιο τέκνο μιας περιοχής που έδωσε λαμπρά δείγματα αναγεννησιακής οπτικής και προοπτικής. Ανασκολοπίζει το Χόλυγουντ και τον χιλιοτραγουδισμένο μύθο του με μια μεταφυσική μυθιστορία, που ενίοτε λειτουργεί και σαν παραβολή, όπου δεν αφήνεται τίποτα όρθιο. Αποδομούνται όλα, ισοπεδώνονται, κατακρημνίζονται… Χωρίς όμως και να καταδικάζονται. Προσέξτε το αυτό! Αντιθέτως, εξαγνίζονται κι εξευμενίζονται, εξανεμίζονται σχεδόν στις ριπές του ποιητικού χωροχρόνου, όπου τα πάντα είναι ρευστά σύμφωνα με τον «σκοτεινό» Ηράκλειτο. Όμως εδώ καμία σκοτεινιά δεν παρεισφρέει. Όλα είναι παλ κι εξαϋλωμένα σαν πίνακες του Παρθένη, σαν νεορομαντικούς πίνακες της Νοτίου Ευρώπης, όπου το φως είναι φως κι ο ήλιος λάμπει το ίδιο επί δικαίων και αδίκων.
Ο Γιάννης Σολδάτος φιλοτεχνεί το πλέον περίπλοκο έργο του. Σωρεία θεατρικών συμβάσεων μέσα σε άλλες συμβάσεις, πλήρης αποδόμηση ακόμα και των μετανεωτερικών αμηχανιών κι αδιεξόδων. Το παιχνίδι με τα είδωλα και τους καθρέφτες παραπέμπει σε τσίρκο, σε λούνα-παρκ, σε καρναβάλι. Ο νοητικός καταιγισμός διασώζεται χάρη στη σωματικότητα και στη διαρκή επωδό του σεξ ως μέσου επικοινωνίας αλλά και αποξένωσης. Τα νιάτα και τα γηρατειά ως ψευδαίσθηση, ως κόλαφος κι αγωνία, τα παυσίπονα, τα αγχολυτικά και το αλκοόλ ο μόνος τρόπος, το μόνο μέσον προκειμένου να αντέξεις μια ρηχή, επαναλαμβανόμενη, μηχανική ζήση.
Διαβάστε περισσότερα