ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ!!!

Οργιαστικός Σολδάτος για πάντα!!! Φελλινικός, σατυρικός (με ύψιλον), μεσογειακός, γονιμολατρικός, παγανιστής, αποενοχικός, ερωτικός και μεταφυσικός (ως θεατρική σύμβαση μόνο)…

Μα πού αλλού; Στο Studio Κυψέλης, όπου ο Γιώργος Λιβανός φιλοξενεί κάθε λογής αιρετική φωνή κι αξιοσημείωτη μορφή σε αυτό το ατμοσφαιρικότατο «θέατρο δωματίου» που μοιάζει με καμπαρέ του Μεσοπόλεμου.

ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ Η ΜΑΙΡΥΛΙΝ ΠΕΡΑΣΕ
ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Από, δια, μετά, παρά, αμφί, από, υπό, υπέρ, περί, ανά, κατά

Γιάννη Σολδάτο

Πληθωρική παράσταση. Χορταστική σε όλα της. Και σε διάρκεια. Και σε ταλέντο. Και σε μουσική. Και σε χρώματα. Και σε ερμηνείες. Και σε ένα κείμενο τόσο ποιητικό που παραπέμπει στις αναγεννησιακές γιορτές που είχαν τόσο έντονο το θεατρικό στοιχείο έτσι ώστε να θεωρούνται επάξια κληρονόμοι της οργιαστικής, γονιμολατρικής, παγανιστικής Αρχαιότητας. Ούτως ή άλλως, το καρναβαλικό στοιχείο, καθώς και τα ελληνορωμαϊκά θεάματα (ανεξαρτήτως άρτου κι αρτοκλασίας) παρέπεμπαν σε μια προ-μονοθεϊστική ακολασία, όπου το σώμα δεν είχε πάρει ακόμα διαζύγιο από την ψυχή και το πνεύμα κι η ενοχή δεν είχε τρυπώσει για τα καλά σα σαράκι στο μήλο της ζωής. Ο Φελλίνι είναι πιο κοντά σε αυτό το στοιχείο. Ο Αλμοδόβαρ φαίνεται σα να χάνει το χιούμορ του, ειδικά στην τελευταία ταινία με τον αυτομαστιγωτικό μελοδραματικό τίτλο «Πόνος και δόξα». Ο Επτανήσιος όμως Γιάννης Σολδάτος είναι άξιο τέκνο μιας περιοχής που έδωσε λαμπρά δείγματα αναγεννησιακής οπτικής και προοπτικής. Ανασκολοπίζει το Χόλυγουντ και τον χιλιοτραγουδισμένο μύθο του με μια μεταφυσική μυθιστορία, που ενίοτε λειτουργεί και σαν παραβολή, όπου δεν αφήνεται τίποτα όρθιο. Αποδομούνται όλα, ισοπεδώνονται, κατακρημνίζονται… Χωρίς όμως και να καταδικάζονται. Προσέξτε το αυτό! Αντιθέτως, εξαγνίζονται κι εξευμενίζονται, εξανεμίζονται σχεδόν στις ριπές του ποιητικού χωροχρόνου, όπου τα πάντα είναι ρευστά σύμφωνα με τον «σκοτεινό» Ηράκλειτο. Όμως εδώ καμία σκοτεινιά δεν παρεισφρέει. Όλα είναι παλ κι εξαϋλωμένα σαν πίνακες του Παρθένη, σαν νεορομαντικούς πίνακες της Νοτίου Ευρώπης, όπου το φως είναι φως κι ο ήλιος λάμπει το ίδιο επί δικαίων και αδίκων.

Ο Γιάννης Σολδάτος φιλοτεχνεί το πλέον περίπλοκο έργο του. Σωρεία θεατρικών συμβάσεων μέσα σε άλλες συμβάσεις, πλήρης αποδόμηση ακόμα και των μετανεωτερικών αμηχανιών κι αδιεξόδων. Το παιχνίδι με τα είδωλα και τους καθρέφτες παραπέμπει σε τσίρκο, σε λούνα-παρκ, σε καρναβάλι. Ο νοητικός καταιγισμός διασώζεται χάρη στη σωματικότητα και στη διαρκή επωδό του σεξ ως μέσου επικοινωνίας αλλά και αποξένωσης. Τα νιάτα και τα γηρατειά ως ψευδαίσθηση, ως κόλαφος κι αγωνία, τα παυσίπονα, τα αγχολυτικά και το αλκοόλ ο μόνος τρόπος, το μόνο μέσον προκειμένου να αντέξεις μια ρηχή, επαναλαμβανόμενη, μηχανική ζήση.

Ο Τζέημς Τζόυς συναντά τη Νόρα Μπάρνακλ και η ερωτική τους ιστορία αναβιώνει επί σκηνής. Οι επιστολές του Τζόυς αποκαλύπτουν με απόλυτη φυσικότητα τη γελοία, προκλητική, παραληρηματική κι εξουθενωτική διαδικασία του έρωτα. Άλλοτε λυρικές και ποιητικές, γεμάτες τρυφερότητα και στοργή, και άλλοτε προκλητικές και χυδαίες. Η παράσταση φωτογραφίζει έναν κοινά αποδεκτό τόπο παράνοιας όπου κάθε ερωτευμένος βιώνει μέσα του. Μια πάλη άνευ όρων και άνευ ορίων. Ένας αγώνας για να παραμείνει ο έρωτας στην ύψιστη μορφή του.

`

Ο πλούτος των συναισθημάτων του συγγραφέα μέσα από την προκλητική γραφή του, πέρα από σεμνοτυφίες και προκαταλήψεις, μας προκαλεί να σταθούμε απέναντι στον έρωτα τελείως γυμνοί και να βυθιστούμε στα πιο βαθιά, σκοτεινά και ανεξιχνίαστα κομμάτια του εαυτού μας.

“Αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει μέσα μου μια δόση τρέλας ή μήπως είναι η τρέλα του έρωτα;” (30 Αυγούστου 1909).

`

Συνέντευξη στον Σπύρο Αραβανή

`

Ο κοινωνιολόγος Lewis Coser είχε γράψει, στα 1963,  πως «ο κοινωνιολόγος που αγνοεί τη λογοτε­χνία είναι καταδικασμένος να είναι… κακός κοινωνικός επιστήμονας». Στην περίπτωση του Νίκου Φωτόπουλου, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, αυτή η ρήση βρίσκει την εφαρμογή της από την αντίστροφη πλευρά. Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρας η συγκεντρωτική έκδοση «Δάνειος χρόνος», η οποία περιλαμβάνει όλες τις ποιητικές συλλογές που εξέδωσε μέχρι σήμερα, σε βάθος εικοσαετίας.

`

– Όταν κρατήσατε στα χέρια σας τη συγκεντρωτική έκδοση μιας ποιητικής σοδειάς είκοσι χρόνων, ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα; Η ποίηση σάς δάνεισε το χρόνο της ή εσείς της δανείσατε τον δικό σας;

Αναμφίβολα ένιωσα ιδιαίτερα.Σκεφτόμουν καιρό για το αν πρέπει να εκδοθούν συγκεντρωτικά τα ήδη δημοσιευμένα ποιήματα μιας εικοσαετίας, αλλά μετά και την παρότρυνση των εκδόσεων «Μανδραγόρας» το έπραξα με απόλυτη σιγουριά. Επιπροσθέτως,τόσο το βελούδινο ίχνοςτης Λίνας Νικολακοπούλουστον Πρόλογο της έκδοσης,όσο και το εικαστικό έργο του ζωγράφου Γιάννη Παπαγιάννημε αφορμή ένα μουσικό έργο του Ιάνη Ξενάκη στο εξώφυλλο, επισφράγισαν με τον πιο αισθαντικό τρόπο το εγχείρημα. Πραγματικά νιώθω πως έδωσα μια ευκαιρία στα ποιήματά μου να επικοινωνήσουν εκ νέου με τον κόσμο και κυρίως να διαφανεί η αθόρυβη συνέχεια μιας πολύχρονης προσπάθειας. Ωστόσο, ο τίτλος «Δάνειος χρόνος», ακριβώς πάνω σε αυτό που με ρωτάτε ακροβατεί. Όταν αισθάνεσαι πως «ο χρόνος δεν σου ανήκει» ενδεχομένως η ποίηση να είναι το πιο πρόσφορο σύμπαν για να αναμετρηθείς με τις αινιγματικές διαστάσεις αυτού του φαινομένου όχι τόσο με τη φιλοσοφική ή την επιστημονική άποψη, αλλά με γνώμονα τον ίδιο τον άνθρωπο.

-Μιλώντας με όρους κοινωνιολογίας, όπως είναι και το ακαδημαϊκό σας υπόβαθρο, στην περίπτωση της ποιητικής δημιουργίας το κληρονομημένο πολιτισμικό κεφάλαιο, κατά Bourdieu, δεν αρκεί για να κάνει κάποιον ποιητή. Εξ όσων γνωρίζω, ισχύει και στη δική σας περίπτωση, έτσι;

Μιας και αναφέρεστε στον Βourdieu συμφωνώ απόλυτα με τη θεωρία του «πολιτισμικού κεφαλαίου». Τη  διδάσκω, και την αξιοποιώ θεωρητικά και  ερευνητικά στην προσπάθεια ερμηνείας και αντιμετώπισης των εκπαιδευτικών και κοινωνικών ανισοτήτων.  Ωστόσο, μιας και μιλάμε για την ποίηση είναι προφανές πως το κληρονομημένο «πολιτισμικό κεφάλαιο»δεν αρκεί από μόνο του για να γίνει κάποιος ποιητής. Παρόλα αυτά ο «βιόκοσμος», η οικογενειακή προέλευση, ο κοινωνικός περίγυρος, οι ταξικές καταβολές κ.ά., διαμορφώνουν τα «καύσιμα» του καθενός, γεγονός που προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική του τροχιά καθώς και την «περιήγησή» του στα συστημικά πεδία των κοινωνικών ιεραρχήσεων. Μιας και με ρωτάτε όμως για τη δική μου περίπτωση, η σχέση μου με την ποίηση υπήρξε παράγωγο μιας κοπιώδους και αμφίθυμης προσπάθειας η οποία ούτε ευδοκίμησε αυτονόητα, ούτε ευνοήθηκε ευθέως από το «κληρονομημένο πολιτισμικό κεφάλαιο». Μεγάλωσα στην Αμαλιάδα με όλες τις δυσκολίες μιας μέσης οικογένειας της δεκαετίας του 70 στην ελληνική επαρχία. Ερχόμενος στην Αθήνα για να σπουδάσω, εκτός από την αγάπη των δικών μου, πήρα στις αποσκευές μου την περηφάνεια και το όνειρο των απλών και λαϊκών ανθρώπων της γειτονιάς και τη πόλης μου για ένα καλύτερο αύριο. Πέρα όμως από την ακαδημαϊκή πορεία η οποία αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου και φυσικά εξελίσσεται, η θητεία στην ποίηση προηγήθηκε ως στάση ζωής και προέκυψε κυρίως μέσα από το αινιγματικό κίνητρο μιας υπαρξιακής αναζήτησης η οποία ενστικτωδώς με έφερε κοντά σε πνευματικούς ανθρώπους, ιδεολογικούς χώρους, αλλά και διανοητικά περιβάλλοντα που είχαν τις τέχνες και τα γράμματα ως βασικούς κώδικες επικοινωνίας.

Συνέντευξη στον Σπύρο Αραβανή

Charles Baudelaire, «Τα Άνθή του Κακού» (μετφρ.-επιλεγόμενα: Γιώργος Κεντρωτής), εκδ. Gutenberg, 2018

Ο Κωστάς Παλαμάς στα 1916 είχε γράψει: «Ὁ Βωδελαίρ δέν ἤρχισε νά γίνεται θέμα μεταφραστικόν παρ’ ἡμῖν παρά πολύ μετά τό 1890, ἐν ἡμέραις δημοτικιστικῶν ὀργασμῶν καί ὀργίων. Ἀνέτειλεν εἰς τούς οὐρανούς μας ὡς δημοτικιστής, ἐμεσουράνησεν ὡς μαλλιαρός». Πώς θα χαρακτηρίζατε τη δική σας μεταφραστική εργασία στα «Άνθη του Κακού»; 

Ο Μπωντλαίρ γνώρισε μεγάλη δημοφιλία στην Ελλάδα κατά το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα: όχι μόνο μεταφράστηκε πολύ, αλλά και επηρέασε πλείστους όσους ποιητές: τον Καρυωτάκη, τον Σκαρίμπα, τον Εμμανουήλ, τον Ουράνη, τον Καββαδία… Κλίμα «μπωντλαιρισμού» κυριάρχησε για πολλά χρόνια στα ελληνικά ποιητικά πράγματα. Μεταφράζοντας τα «Άνθη του Κακού» στον 21^ον αιώνα προσπαθώ να κάνω τον ποιητή να μιλήσει με γλώσσα σημερινή, χωρίς ωστόσο να τον ξεκόβω από την ήδη από πολύ παλιά δημιουργημένη και ποιητικώς εμπεδωμένη μπλωντλαιριανή παράδοση στην Ελλάδα. Αν στην εποχή του Παλαμά το κρίσιμο στοιχείο ήταν ποιος θα κατακτήσει τη γλωσσική νίκη (η «διεκδικητική» δημοτική ή η «αμυνόμενη» καθαρεύουσα;), στην εποχή μας θεωρώ ότι το κρίσιμο είναι η ανάγνωση και η μεταφορά των ποιημάτων του με πνεύμα νεωτερικό που να μετέχει τόσο της αρτιωμένης παραδόσεως, όσο και της πρωτοπορίας όπως μπορεί να αρθρωθεί σήμερα χρησιμοποιώντας στίχους με ηλικία ενάμιση και πλέον αιώνα.

Έχοντας μελετήσει τον Μπωντλαίρ σε διάφορες γλώσσες μετάφρασης, ποια προτερήματα και μειονεκτήματα έχει η ελληνική τα οποία διευκόλυναν ή παρεμπόδισαν το δρόμο σας;

Συνεχίζοντας στον ειρμό της προηγούμενης απάντησής μου, θα σας πω ενότι στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν ποικίλες πνοές «μπωντλαιριανής» αύρας και μέσα στο πρωτότυπο έργο σημαντικών ποιητών. Ο Καββαδίας, αίφνης, είναι κατ’ εξοχήν μπωντλαιρικός, όχι μόνο ως προς τη θεματολογία και τη διαχείρισή της, αλλά και ως προς την όλη πολιτιστική νοοτροπία που έχει καταθέσει στους στίχους του. Κάτι τέτοιο είναι ευεργετικό όχι μόνο για τον εν λόγω  ποιητή, αλλά και για όλη την ελληνική νεωτερική ποιητική, καθώς το αναγνωρίσιμο πλέον μπωντλαιριανό κλίμα μάς διευκολύνει να υποδεχθούμε με ευχέρεια συγγραφείς συγγενούς τεχνοτροπίας με αυτήν του Μπωντλαίρ, όπως, φέρ’ ειπείν, τον Πόε και τον Χάμσουν, αλκλά και τον Γκεόργκε.