`

Η περφόρμανς  Malady ’82  από την ομάδα MετΆΤηΛΉθη με βασικά υλικά κείμενα και εικόνες από την «Αρρώστια του Θανάτου» της Μαργκερίτ Ντυράς, το «Παιδί Εγκληματίας» του Ζαν Ζενέ, το «Antiporno» του Σίον Σόνο και το «The End of a Love Affair» του Πέδρο Κόστα, παρουσιάζεται για δύο ακόμα παραστάσεις στο Booze Cooperativa, τη Μ. Τρίτη και τη Μ. Τετάρτη.

`

Η συνεργασία μου στο Malady ’82 και με την ομάδα προέκυψε ως εξής:

Είχε προηγηθεί μια συνεργασία με τον Γιώργο Ευθυμίου σε ένα video βασισμένο στην ποιητική συλλογή της Μαρίας Λαϊνά, Δικό της (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2001)κι από τότε ψάχναμε την κατάλληλη ευκαιρία να ενώσουμε ξανά δυνάμεις. Μ’ αρέσει πολύ ο τρόπος που σκέφτεται ο Γιώργος κι ήμουν σίγουρη απ’ την πρώτη στιγμή ότι η περιπέτειά μας στον κόσμο της Μαργκερίτ Ντυράς θα είχε τρομερό ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον όταν ο κόσμος  αυτός άρχισε να συνομιλεί με το σύμπαν του Ζενέ, του ΣίονΣόνο του Πέδρο Κόστα και στη συνέχεια και με αυτό του καθενός από εμάς: του Δημήτρη Αμελαδιώτη, της Χριστίνας Τσάτσου, του Julien Cadieux, της Δέσποινας Σανιδά, της Κατερίνας Σπυροπούλου, της ΤζέναΣαλίου, της Ελένης Κασκούρα και της Στέλλας Πεκιαρίδη.

Εγώ είμαι η φωνή της παράστασης. Το ηχητικό της περιβάλλον, λίγο πάνω από το κύμα της θάλασσας αλλά και μέσα σε αυτό. Είμαι η συνείδηση στο σκοτάδι που μοιάζει με νερό. Το μαύρο που δεν είναι ποτέ μαύρο. Η μεγαλειότητα του τίποτα που όμως καταλαμβάνει όλον το χώρο. Είμαι αυτή που ήθελε να πει μια ιστορία, αλλά που τελικά ξεχάστηκε λέγοντας μια άλλη. Στόμα που ανοίγει, στόμα που κλείνει είμαι, γιατί πνίγεται να αναπνεύσει λίγες λέξεις.

Η περφόρμανς είναι μια σύνθεση που ψάχνει να βρει το παράφορο σώμα της σ’ έναν εκλογικευμένο κόσμο. Που δε βολεύεται στη νόρμα αλλά τολμάει να ενώσει κείμενα και εικόνες, ιδέες και καθρέφτες, ανθρώπους και μουσικές στο υγρό περιβάλλον του ενστίκτου. Είναι ένα αιρετικό παραμύθι που γράφτηκε / φτιάχτηκε προσπαθώντας να βρει την έξοδο από τον εαυτό του.

`

Αλεξέι Ιβάνοβιτς,ο Παίκτης μου.

Ο Αλεξέι είναι Ρώσος, ένας φτωχός παιδαγωγός των παιδιών του στρατηγού Ζαγκοριάνσκι  και διακατέχεται από το πάθος του για την Πωλίνα. Στην προσπάθειά του να την προσεγγίσει , επιδιώκει να ανέλθει οικονομικά και κοινωνικά και ως μέσο για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί το παιχνίδι, τη ρουλέτα. Για τον Αλεξέι το παιχνίδι του έρωτα ταυτίζεται με το παιχνίδι της τύχης. Το σταμάτημα της μπίλιας στο ένα ή στο άλλο νούμερο  του δίνουν υπόσταση, και οικονομική δύναμη. Την ίδια στιγμή όμως  η αλαζονεία φουντώνει μέσα του, δεν μπορεί να κυριαρχήσει στον εαυτό του και σε καμία επιθυμία του, παρά μόνο στο γύρισμα της μπίλιας.

Ιωσήφ Ιωσηφίδης

`

******************************************************

Ο ΠΑΙΚΤΗΣ

(Σημείωμα σκηνοθέτη, Σοφία Καραγιάννη)

Στον «Παίκτη»,  ο Ντοστογιέφσκι δημιουργεί ένα ξέφρενο σκηνικό μιας εκκεντρικής και σκανδαλώδους ζωής.  Ο στρατηγός  Ζαγκοριάνσκι, ο ΑλεξέιΙβάνοβιτς , ο τυχοδιώκτης Ντε Γκριέ, η Πωλίνα, η εταίρα Μπλανς, ο Άγγλος Άστλευ και η «ετοιμοθάνατη» γιαγιά,  έχουν συγκεντρωθεί στο γερμανικό θέρετρο Ρουλέτεμπουργκ και επιδίδονται σε ένα «παιχνίδι» εκτός κανόνων. Πολύ εύστοχα ο συγγραφέας τοποθετεί την δράση στο κέντρο της Ευρώπης,  εκεί ανακατεύει ανθρώπους διαφορετικών τάξεων και εθνοτήτων που όμως  γίνονται ισότιμοι παίκτες με κοινή αφετηρία τον εύκολο τρόπο πλουτισμού.

Το κέντρο των σχέσεων που δημιουργούν οι ήρωες είναι η ρουλέτα οπότε και μοιραία οι σχέσεις τους  εξισώνονται σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού και της επιταγές της τύχης. Η συμπεριφορά τους γύρω από το τραπέζι του παιχνιδιού παρεκλίνει από το ρόλο που παίζουν στην πραγματική τους ζωή. Ενώ αρχικά το παιχνίδι ασκεί πάνω τους μια ακατανίκητη γοητεία, μια γεύση ελευθερίας, αντίστασης και εξέγερσης, την ίδια στιγμή   λειτουργεί  σαν «κάτεργο», οι παίκτες  χάνουν σταδιακά την αυτοκυριαρχία τους και εν τέλει  τον εαυτό τους.

Μέσα σε ένα σκηνικό «καρναβαλικής» σχεδόν συμπεριφοράς, ο ΑλεξέιΙβάνοβιτς και η Πωλίνα, πλάσματα δισυπόστατα, αποκαλύπτονται μέσα από ένα υπόγειο πάθος και πολύ γρήγορα το παιχνίδι του έρωτα ταυτίζεται με το παιχνίδι της τύχης. Η σχέση  τους έχει έντονα  τα στοιχεία της εξουσίας και της υποταγής τα οποία όμως ανατρέπει το τυχαίο σταμάτημα της μπίλιας σε κάποιο νούμερο της ρουλέτας. Η τύχη όμως δεν τους φέρεται καλά γιατί έχουν ξεπεράσει τα όρια της αλαζονείας.

Πάντα ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να εναποθέτει τις ελπίδες του στην απρόβλεπτη τύχη και να πέφτει θύμα της. Το «παιχνίδι» όμως είναι φτιαγμένο όχι για αυτούς που παθιάζονται και φοβούνται μήπως χάσουν αλλά για αυτούς που έχουν την πολυτέλεια να χάσουν.  Η ζωή μοιάζει με μπάνκα και μοιράζει ανάλογα αρκεί να σεβαστεί κανείς τους κανόνες του παιχνιδιού και να μην παραδοθεί στην αλαζονεία.

`

Φροσύνη είναι ο τίτλος του νέου θεατρικού έργου του Στέφανου Παπατρέχα που παίζεται στο θέατρο Άβατον από τις 20 Φεβρουαρίου 2019. Τη σκηνοθεσία του μονολόγου συνυπογράφουν ο Λάζαρος Βαρτάνης και ο συγγραφέας του έργου. Ερμηνεύει η Σύνθια Μπατσή σε μουσική της Σίσσυς Βλαχογιάννη. 

************************************

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Φροσύνη

Πρώτα ήρθαν κάποιες σκέψεις. Πιο πολύ δικές μου, προσωπικές. Γύρω από τον έρωτα, την ελευθερία, τον θάνατο. Αργότερα άρχισα να ψάχνω για αυτήν τη γυναίκα. Φροσύνη. Όλα όσα είχα γράψει και πολλά ακόμη, που βρισκόντουσαν ήδη στο μυαλό μου και ζητούσαν να γίνουν λέξεις γραμμένες, ήταν στην ιστορία αυτού του προσώπου. Έγινε η αφορμή να περάσω τη σκέψη στο χαρτί. Τις διάβασε ο Λάζαρος. Μάλλον κάτι βρήκε σε αυτές. Κάτι δικό του. Τις διάβασε η Σύνθια. Το ίδιο. Ο Αλέξανδρος επίσης. Η Ναταλία του έδωσε εικόνα, η Σίσσυ μουσική, ο Λευτέρης φως, η Έλλη χρώμα. Όλοι μαζί κάναμε αυτήν την παράσταση πραγματικότητα. Η «Φροσύνη» ζωντανεύει πια για εμάς κάθε Τετάρτη στο θέατρο Άβατον.

Στέφανος Παπατρέχας

ΣΗΜΕΙΩΜΑ της ομάδας Κόσμοι από γάλα για την παράσταση Motel Sub Rosa (στο βάθος θάλασσα) που ανεβαίνει τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου στο Faust.

[ Η παράσταση βασίζεται σε κείμενα γραμμένα από τους: Δήμητρα Αγγέλου, Ιβάν Βιριπάγιεφ, Ροντρίγκο Γκαρσία, Γιώργο Ευθυμίου, Ε.Ε. Κάμμινγκς, Αλεχάντρα Πισαρνίκ, Αλφονσίνα Στόρνι, Μπέλα Ταρ και αποσπάσματα από τη Βίβλο.] 

`

Οι “κόσμοι από γάλα” είναι μια φράση από ένα γαλατένιο ποίημα μιας πολύ αγαπημένης μας ποιήτριας, της Ανν Σέξτον . Έγινε ο τίτλος της πρώτης μας παράστασης κι έπειτα έγινε το όνομα της  ομάδας μας. Αυτή την εποχή την ομάδα συνθέτουν κυρίως ο Βασίλης Χατζηδημητράκης, η Κατερίνα Κλειτσιώτη, η Νατάσσα Διαμάντη και ο Γιάννης Παπαδάκης.

Στο έργο Motel Sub Rosa (στο βάθος θάλασσα) πρωταρχική σημασία έχει η θάλασσα, κι ας είναι σε παρένθεση, κι έπειτα ένα υγρό σουρεαλιστικό παραμύθι για την αγάπη και τρεις φορές η λέξη αγάπη για να ‘ναι αρκετή, αφού ποτέ δεν είναι αρκετή.

Το κείμενο της παράστασης συντέθηκε από κείμενα αγαπημένων ποιητών (Δ. Αγγέλου, Ε.Ε.Κάμινγκς, Γ.Ευθυμίου, Α.Πισαρνίκ, Α.Στόρνι) και σκηνοθετών (Ρ.Γκαρσία, Ι.Βιριπάγιεφ, Μπέλα Ταρ). Η παράσταση  είναι γεμάτη κυρίως από θραύσματα ποιημάτων που σιγά σιγά μπήκαν στη σειρά καθαρά ενστικτωδώς, με κάποια συναισθηματική ίσως λογική. Χρησιμοποιήθηκαν κάποια αποσπάσματα από τη Βίβλο ως αντιδιαστολή.

Οι στίχοι των ποιημάτων είχαν από κάτω κάποιες πολύ δυνατές εικόνες που σίγουρα θα θέλαμε να δούμε. Όταν μπήκαν τα σώματα πάνω στη σκηνή κινήθηκαν προς αυτές τις εικόνες. Πολλά ποιήματα δεν ειπώθηκαν καν, αλλά υπάρχουν μέσα στα σώματα που κινούνται. Ήταν μια ιδιαίτερη διαδικασία με αρκετές “ψυχοσωματικές” δυσκολίες.

Το ΜOTEL “sub rosa” δεν θέλει να θέσει κάποιο συγκεκριμένο ερώτημα. Αν υπάρχει κάποια επιθυμία, αυτή  είναι να ενεργοποιηθεί  το “νιώθω” κι όχι το “καταλαβαίνω” του θεατή.

Ένα απόσπασμα από την παράσταση που θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμπεριέχει τον πυρήνα της:

“Ήμουν παιδί και έπαιζα με τα μυρμήγκια στον κήπο”.

Είναι μια πολύ απλή φράση από ένα ποίημα του Γιώργου Ευθυμίου. Στο μυαλό σου ‘ρχεται ένα παιδί, μ’ όλη του την αθωότητα, που παρατηρεί τα μυρμήγκια για ώρες και περνάει όμορφα, τα υπόλοιπα θα ‘ρθουν στη ζωή μετά. Σε κάποια πρόβα ρωτήσαμε τον Γιώργο τι ακριβώς περιείχε αυτό το παιχνίδι κι απάντησε εξίσου αθώα  “έριχνα νερό και τα έπνιγα”. Στην απάντηση αυτή ξεκαθάρισαν και τα περισσότερα νοήματα της παράστασης