Το πρώτο της ταξίδι εκτός Ελλάδος θα πραγματοποιήσει η παράσταση «Κάτω απ’ τον ίσκιο του βουνού» τον Οκτώβρη του 2019. Ο ποιητικός μονόλογος απ’ την αριστουργηματική «Τέταρτη Διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Νάνας Παπαδάκη, ταξιδεύει στις Βρυξέλλες και παρουσιάζεται, ύστερα από τιμητική πρόσκληση, το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, στις 20.00, στο Art Base, 29 rue des Sables, Brussels.

[…] Ο θάνατος πλέει μέσα μας ή πλέουμε εμείς
απ’ το λίκνο μας κιόλας στα μυστικά νερά του. Ωστόσο
κρατούσα μόνο για λογαριασμό μου αυτή τη σκέψη περήφανα,
τη συγκέντρωνα, την έσφιγγα επάνω μου
για να τους απαλλάξω αυτούς κι ίσως και να τους προστατεύσω
σαν βρέφη που χαμογελούν αθώα μπροστά στη μοίρα
ή σαν αφύσικα, άγρια ζώα τρομαγμένα
μπρος στην αμείλικτη εμπειρία μας.
Αντίθετα η μητέρα
μετά τον τελευταίο της τοκετό είχε ασκημίσει·
το μέτωπό της γεμάτο φακίδες· τα στήθη της
είχαν χάσει το σχήμα τους — το ’ξερε και το ’κρυβε
κι ήταν ενοχλημένη, δύστροπη,
σχεδόν αντιπαθητική· — αυτό που κρύβουμε είναι
αυτό που πιότερο μας φανερώνει, —έτσι δεν είναι, νένα;—
κι ίσως αυτό μας κάνει ενόχους κι άσκημους — μια απόσπαση,
μια μεταποίηση και παραμόρφωση της ζωής
απ’ τη δική μας μάταιη ανυπακοή και σκληρότητα,
απ’ τη δική μας περηφάνια —καλύπτρα της δειλίας μας—
ανάρμοστη στο φως· ενώ τα έπιπλα
γερνούν χωρίς αντίσταση κι έχουν πάντα τη θέση τους μέσα στο σπίτι,
έχουν μιαν έκφραση γλυκιάς ταπεινοσύνης —
και το μπράτσο της πολυθρόνας, όταν τύχει
καμιά φορά να το αγγίξει απ’ τ’ ανατολικά παράθυρα
μια λουρίδα ήλιος, είναι σα χέρι αληθινό, κουρασμένο,
καμπυλωμένο μ’ ευγνωμοσύνη στο γοφό του κόσμου,
κάτι επιδοκιμάζοντας, θαρρώ, κάτι λέγοντας:
«υπήρξα· υπάρχω ακόμη· ευχαριστώ· μου φτάνει».

`

Η περφόρμανς  Malady ’82  από την ομάδα MετΆΤηΛΉθη με βασικά υλικά κείμενα και εικόνες από την «Αρρώστια του Θανάτου» της Μαργκερίτ Ντυράς, το «Παιδί Εγκληματίας» του Ζαν Ζενέ, το «Antiporno» του Σίον Σόνο και το «The End of a Love Affair» του Πέδρο Κόστα, παρουσιάζεται για δύο ακόμα παραστάσεις στο Booze Cooperativa, τη Μ. Τρίτη και τη Μ. Τετάρτη.

`

Η συνεργασία μου στο Malady ’82 και με την ομάδα προέκυψε ως εξής:

Είχε προηγηθεί μια συνεργασία με τον Γιώργο Ευθυμίου σε ένα video βασισμένο στην ποιητική συλλογή της Μαρίας Λαϊνά, Δικό της (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2001)κι από τότε ψάχναμε την κατάλληλη ευκαιρία να ενώσουμε ξανά δυνάμεις. Μ’ αρέσει πολύ ο τρόπος που σκέφτεται ο Γιώργος κι ήμουν σίγουρη απ’ την πρώτη στιγμή ότι η περιπέτειά μας στον κόσμο της Μαργκερίτ Ντυράς θα είχε τρομερό ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον όταν ο κόσμος  αυτός άρχισε να συνομιλεί με το σύμπαν του Ζενέ, του ΣίονΣόνο του Πέδρο Κόστα και στη συνέχεια και με αυτό του καθενός από εμάς: του Δημήτρη Αμελαδιώτη, της Χριστίνας Τσάτσου, του Julien Cadieux, της Δέσποινας Σανιδά, της Κατερίνας Σπυροπούλου, της ΤζέναΣαλίου, της Ελένης Κασκούρα και της Στέλλας Πεκιαρίδη.

Εγώ είμαι η φωνή της παράστασης. Το ηχητικό της περιβάλλον, λίγο πάνω από το κύμα της θάλασσας αλλά και μέσα σε αυτό. Είμαι η συνείδηση στο σκοτάδι που μοιάζει με νερό. Το μαύρο που δεν είναι ποτέ μαύρο. Η μεγαλειότητα του τίποτα που όμως καταλαμβάνει όλον το χώρο. Είμαι αυτή που ήθελε να πει μια ιστορία, αλλά που τελικά ξεχάστηκε λέγοντας μια άλλη. Στόμα που ανοίγει, στόμα που κλείνει είμαι, γιατί πνίγεται να αναπνεύσει λίγες λέξεις.

Η περφόρμανς είναι μια σύνθεση που ψάχνει να βρει το παράφορο σώμα της σ’ έναν εκλογικευμένο κόσμο. Που δε βολεύεται στη νόρμα αλλά τολμάει να ενώσει κείμενα και εικόνες, ιδέες και καθρέφτες, ανθρώπους και μουσικές στο υγρό περιβάλλον του ενστίκτου. Είναι ένα αιρετικό παραμύθι που γράφτηκε / φτιάχτηκε προσπαθώντας να βρει την έξοδο από τον εαυτό του.

`

Αλεξέι Ιβάνοβιτς,ο Παίκτης μου.

Ο Αλεξέι είναι Ρώσος, ένας φτωχός παιδαγωγός των παιδιών του στρατηγού Ζαγκοριάνσκι  και διακατέχεται από το πάθος του για την Πωλίνα. Στην προσπάθειά του να την προσεγγίσει , επιδιώκει να ανέλθει οικονομικά και κοινωνικά και ως μέσο για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί το παιχνίδι, τη ρουλέτα. Για τον Αλεξέι το παιχνίδι του έρωτα ταυτίζεται με το παιχνίδι της τύχης. Το σταμάτημα της μπίλιας στο ένα ή στο άλλο νούμερο  του δίνουν υπόσταση, και οικονομική δύναμη. Την ίδια στιγμή όμως  η αλαζονεία φουντώνει μέσα του, δεν μπορεί να κυριαρχήσει στον εαυτό του και σε καμία επιθυμία του, παρά μόνο στο γύρισμα της μπίλιας.

Ιωσήφ Ιωσηφίδης

`

******************************************************

Ο ΠΑΙΚΤΗΣ

(Σημείωμα σκηνοθέτη, Σοφία Καραγιάννη)

Στον «Παίκτη»,  ο Ντοστογιέφσκι δημιουργεί ένα ξέφρενο σκηνικό μιας εκκεντρικής και σκανδαλώδους ζωής.  Ο στρατηγός  Ζαγκοριάνσκι, ο ΑλεξέιΙβάνοβιτς , ο τυχοδιώκτης Ντε Γκριέ, η Πωλίνα, η εταίρα Μπλανς, ο Άγγλος Άστλευ και η «ετοιμοθάνατη» γιαγιά,  έχουν συγκεντρωθεί στο γερμανικό θέρετρο Ρουλέτεμπουργκ και επιδίδονται σε ένα «παιχνίδι» εκτός κανόνων. Πολύ εύστοχα ο συγγραφέας τοποθετεί την δράση στο κέντρο της Ευρώπης,  εκεί ανακατεύει ανθρώπους διαφορετικών τάξεων και εθνοτήτων που όμως  γίνονται ισότιμοι παίκτες με κοινή αφετηρία τον εύκολο τρόπο πλουτισμού.

Το κέντρο των σχέσεων που δημιουργούν οι ήρωες είναι η ρουλέτα οπότε και μοιραία οι σχέσεις τους  εξισώνονται σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού και της επιταγές της τύχης. Η συμπεριφορά τους γύρω από το τραπέζι του παιχνιδιού παρεκλίνει από το ρόλο που παίζουν στην πραγματική τους ζωή. Ενώ αρχικά το παιχνίδι ασκεί πάνω τους μια ακατανίκητη γοητεία, μια γεύση ελευθερίας, αντίστασης και εξέγερσης, την ίδια στιγμή   λειτουργεί  σαν «κάτεργο», οι παίκτες  χάνουν σταδιακά την αυτοκυριαρχία τους και εν τέλει  τον εαυτό τους.

Μέσα σε ένα σκηνικό «καρναβαλικής» σχεδόν συμπεριφοράς, ο ΑλεξέιΙβάνοβιτς και η Πωλίνα, πλάσματα δισυπόστατα, αποκαλύπτονται μέσα από ένα υπόγειο πάθος και πολύ γρήγορα το παιχνίδι του έρωτα ταυτίζεται με το παιχνίδι της τύχης. Η σχέση  τους έχει έντονα  τα στοιχεία της εξουσίας και της υποταγής τα οποία όμως ανατρέπει το τυχαίο σταμάτημα της μπίλιας σε κάποιο νούμερο της ρουλέτας. Η τύχη όμως δεν τους φέρεται καλά γιατί έχουν ξεπεράσει τα όρια της αλαζονείας.

Πάντα ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να εναποθέτει τις ελπίδες του στην απρόβλεπτη τύχη και να πέφτει θύμα της. Το «παιχνίδι» όμως είναι φτιαγμένο όχι για αυτούς που παθιάζονται και φοβούνται μήπως χάσουν αλλά για αυτούς που έχουν την πολυτέλεια να χάσουν.  Η ζωή μοιάζει με μπάνκα και μοιράζει ανάλογα αρκεί να σεβαστεί κανείς τους κανόνες του παιχνιδιού και να μην παραδοθεί στην αλαζονεία.