…την εποχή των υακίνθων

Εισαγωγή

La première ligne dit la vérité.
Έπειτα ο καθρέφτης σπάει.
Έτσι μας δίδαξε ο Ponge.

Έκανα –λοιπόν- κι εγώ
το πείραμά μου.
Ο αναγνώστης θα επιμείνει
στην πρώτη γραμμή
κι εγώ δε θα κριθώ
σαν ψεύτης.

άκληρο

γερο- ινδιάνε ρούφα την μακριά σου πίπα
και πες μου
πες μου
τι λένε τα πνεύματα για την νύχτα∙

ολόκληρη ντυμένη ένα κόκκινο
φεγγάρι απόψε
κι οι νεκροί της συνωθούνται

επιδεικτικά

πες μου
για την μουσική των οστών
καθώς βαθιά χωμένα στα ξερά
υμνούν την σήψη

και γιορτάζουν
την χαμένη πλήξη των ζωντανών

Ύστερη μέρα,
σε νοστάλγησα σφόδρα
μέχρι θανάτου.

~ * ~

Ο έρωτάς μου
όπλο πια στα χέρια του
πιο αδύναμου.

~ * ~

Αβάσταχτη η
αγάπη στις πλάτες σου
ξεθωριάζ’ αργά.

~ * ~

Προσευχή

Πάτερ ημών
πάνω στους κοκκαλιάρικους ώμους μας,
στο δίπλωμά τους, εκεί που φωλιάζει
το τελευταίο χνώτο του νεκρού αδελφού.
Στα πόδια μας
που μελανιάζουν απ’το κρύο
ίδια με τα γλυπτά σου ηλιοβασιλέματα.
Στα βλέφαρά μας
-βαραίνουν ασυντόνιστα τις μέρες
και τις νύχτες της ανέχειας.
Τότε περισσότερο θέλουν να φύγουν από πάνω μας
έτσι κι αλλιώς προορισμό δεν έχουν.
Τα χέρια μας, Στο λέω
είναι που δεν έχουν δύναμη
ν’αγγίξουν το ένα τ’άλλο
Μένουν αμήχανα αντίκρυ
με σημάδια που δεν θυμόμαστε.
Είμαστε πολλοί
χωρίς να χρειάζεται να μετρηθούμε.
Μας πόνεσαν οι αριθμοί
όπου και να μας συνάντησαν
κι εμείς δεν ξέραμε τις πράξεις.
Πάτερ ημών
είμαστε όλοι κουρνιασμένοι
στην ποδιά σου.
Είναι όμορφη η ζέστη σου
-πώς μπόρεσες και την έσωσες
κι έχεις τώρα να μας φιλέψεις.
Σε θαυμάζουμε
ένας ένας , με το κουρασμένο φύλο μας
για τις διαφορές που μας χρέωσες
-ακόμη και τα ξημερώματα-
που πεθαίναμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Μείνε εδώ πατέρα μας
κι εμείς θ’αρχίσουμε ν’αναπνέουμε λιγότερο
μήπως καταφέρουμε
να συγκεντρωθούμε στην ύπαρξή μας.

Άραγε θα είναι καλοκαίρι;

Απειλείται η συγγένεια του πληθυσμού
από οργανισμό σε οργανισμό
υπάρχουν διαφορές
από οικεία σε οικεία
γεμίζουν τις οπές
με σκόνη και σκουριά εμποδίζουν το φως
το όχημα μας μοιάζει να παραλληρεί στου τρόμου τις ταινίες
δεν είναι η τροφός
αυτή που θρέφει το κόσμου την αόρατη αλυσίδα
πως θα γίνουμε εμείς οι δημιουργοί;!
και αν ναι; στον δρόμο μου γιατί δεν είδα
παρά μόνο ουρές
να κάνουν τις δικές τους πλεξούδες
τάχα για την νεκροψία της συγκατοίκησης
κοιτάζω ψηλά και ονειρεύομαι την ομηρία της συζήτησης
μήπως η διαστροφή θα είναι η επανάσταση;
της ρήξης του κόσμου η ανάσταση
και η κυκλοφορία;
του αίματος και των αδελφών εξ’αίματος
θα μοιάζει με παράσταση
φοβάμαι για τον νέο κόσμο που ξημέρωσε
ξανακοιμάμαι και περιμένω να ζεσταθεί το υπέδαφος
και όχι τα σύνορα
μήτε γιατί περιμένω το σεισμό, μήτε για τις ρίζες να καρποφοροήσουν
αλλά για αυτή την μέρα που θα αλλάξει πραγματικά ο κόσμος
και θα γίνει βιώσιμος… άραγε θα είναι καλοκαίρι;

Ανέπαφα

Στην εποχή των ανέπαφων επαφών
ένας ιός καραδοκεί να επισπεύσει
ότι δεν μπόρεσε ο χρόνος να σμιλέψει
όσο εσύ ακούς ειδήσεις.
Στην εποχή των ανέπαφων επιθυμιών
ένα μήνυμα σου στέλνω γραπτό
στη μέρα μου ένα νόημα να δώσω
πως τάχα εκεί έξω κάποιος με λαμβάνει.
Στην εποχή των ανέπαφων αλλαγών
μες στη σιωπή του δρόμου
ένα παιδί φωνάζει
και λέω, ξημέρωσε ο Θεός μια ακόμη μέρα.
Στην εποχή των ανέπαφων ορμών,
ρέει η νιότη μου μέσα σε δέντρα πια καμένα,
βγαίνω στο δάσος μα το δρόμο έχω χάσει
κι απελπισμένα αγκαλιάζω ένα κλαδί.
Στην εποχή των ανέπαφων εαυτών
εσύ κι εγώ αντιμέτωποι με ένα σαλόνι
ονειρευόμαστε ένα μέλλον χωριστά
αφού ο ένας τον άλλον δεν αντέχει.
Στην εποχή των ανέπαφων Θεών,
σ’ ένα δυσοίωνο μέλλον με ευλάβεια
επιμένω να ελπίζω,
αφού κάποιος τα Θεία οφείλει να υπερασπίζει.
Έτσι ανέπαφα περνάει ο χρόνος
και η ζωή μας, ανέπαφη κι αυτή.