Τα μάτια σου

Πήρα μολύβι και χαρτί
Κι’ άρχισα να ζωγραφίζω
Τα μάτια σου, τα μάτια σου
Έφτιαξα και μια σκάλα
Που ανεβάζει στον ουρανό

ΟΧΙ

Απεχθάνομαι τον πόλεμο
Μα πιότερο απ’ όλα
Απεχθάνομαι το φασισμό
Τα ζύγιασα τα πράματα
Κι’ ΟΧΙ είπα στο φασισμό

Το μάτι του καταδικασμένου

Το μάτι του καταδικασμένου…
Ταλαιπωρημένο από τους καιρούς
Κουρασμένο από την επανάληψη.
Της μοίρας λησμονημένο.
Μα πάντα άγρυπνο απέναντι στης μέριμνας τη πλάνη.
Καθαρό σαν το χιόνι στο σιωπηλό σώμα του όρους.
Καθηλωμένο ανέκαθεν να μένει στην ουσία
Υποταγμένο στη χαρά και την απελπισία.
Άλλοτε στρέφεται στην ηδονή και πλημμυρίζει δέος.
Η τέχνη της αισθητικής το βλέμμα του μαγνητίζει
Το μέλλον το θεοσκότεινο το απομαγνητίζει.
Στον Ήλιο παραμένει ανοικτό, αναλλοίωτο, γεμάτο ζωή.
Αχ η ζωή!
Το ξύπνιο τούτο όνειρο, σκληρή πραγματικότις.
Αποστροφή του βλέμματος προς το αναπόφευκτο.
Το μάτι σιγοκλείνει
Χωρίς φόβο, χωρίς λύπη, ως το τέλος
Ελεύθερο θα μείνει…

Η κούπα

Μια γυάλινη κούπα του καφέ.
Στο χρώμα του νερού, του τσαγιού, του κρασιού.
Nα ιδρώνει σαν καθρέφτης.
Nα κοχλάζει σαν πρωινή, χειμωνιάτικη ανάσα.

Δίχως ζωγραφισμένα ταξίδια, ηλιοβασιλέματα,
ανάγλυφα φεγγάρια και σκιές.
Δίχως να φωνάζει και να ψιθυρίζει σκέψη, όνειρα, κάτι.
Δίχως φθηνές και πανάκριβες λέξεις άλλων.

Ένα μικρό γυάλινο χερούλι ισορροπεί σταθερά.
Δίνει όση ζέστη αντέχουν τα δάχτυλα.
Αυτή μένει αόρατη, ανέγγιχτη.

Μια γυάλινη κούπα που την ξέρω.
Ένα ζεστό πρωινό στην Στοκχόλμη.
Ένα παράθυρο ρουφάει με λύσσα το μελτέμι.
Στα χέρια του ανιψιού μου.
Στο κομοδίνο μιας ερωμένης.
Τακτοποιημένη, αδιάφορη, γυαλισμένη στον απέραντο, μεταλλικό πάγκο ενός ξενοδοχείου.
Γεμάτη φθηνό κρασί, γλιστραει από τα χέρια ενός μεθυσμένου συμφοιτητή.

Την γυάλινη κούπα του καφέ,
που θα σπάσει.
Θα ραγίσει, θα γίνει θρύψαλα, θα γίνει άμμος.
Θα σπάσει όταν θέλω, όταν δεν με νοιάζει.
Θα ξανασπάσει, θα ραγίζει συνέχεια, θα γίνεται άμμος.
Και δίπλα μου μια ίδια γυάλινη κούπα,
πιο καθαρή, λιγότερο γυαλιστερή το ίδιο αδιάφορη.

Η γυάλινη κούπα μου, με το μικρό γυάλινο χερούλι της.
Ξεχειλίζει, λερώνεται, εξαφανίζεται.
Στεγνή, ραγισμένη, διάφανη.
Φτιαγμένη να κρύβεται στον καφέ, στο κρασί, στο τσάι, στο νερό.

Σπίτι με χέρια

Aυτό το σπίτι βγάζει χέρια και σε αγκαλιάζει
έχει ένα ξεχασμένο ρολόι που κόλλησαν οι δείχτες έχει μια τηλεόραση που σου κάνει παρέα
σε αγαπάει, σε φροντίζει ποτέ δεν σε αφήνει μόνο.
Aυτό το σπίτι με τις φωτογραφίες θρέφει τις ενοχές σου και με γλυκά σε βαζάκια σε ανταμείβει
και τα χρόνια περνούν και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις φύγει απ’ αυτό το σπίτι
και ξαφνικά όλα σου φαίνονται ανοίκεια
και περιμένεις στο ακουστικό του τηλεφώνου να συμβεί κάτι μια φωνή να σου δώσει την επόμενη εντολή
για να κινηθείς.

Κολυμβητές

Σχίζαμε τα θερινά νερά

με τα κορμιά μας

και περιμέναμε θαύματα

όπως

αφαίρεση μαύρων στιγμάτων

θεραπεία ρευματισμών

εξόντωση λιπών και λυπών

καρδιακή αναζωογόνηση

αποτοξινώσεις πάσης φύσεως

και

ολική αναλγησία.

Περιμέναμε τόσα

μα δεν υπολογίσαμε την άμπωτη.