ΕΥΤΥΧΩΣ

Ευτυχώς είναι κάτι νύχτες ακόμα
που ΄χουν τη γλύκα των τσιγάρων
των πρώτων εφηβικών μας πάρτι
και που δεν θες να κοιμηθείς
γιατί έχεις καιρό να δεις τέτοιον ουρανό

ΧΑΜΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Το μόνο που θυμάμαι είναι αυτό το χαζό αστείο
που δεν βρήκα το θάρρος να σου πω
και το χαμόγελο σου που τελικά δεν το είδα ποτέ
ίσως να ‘ναι και καλυτέρα έτσι
γιατί το φαντάστηκα τόσο καλά
που τώρα πια το ‘χω πεντακάθαρα μες το μυαλό μου
όχι δεν έχω τόσο ισχυρή φαντασία
μα ξέρεις
σε σκεφτόμουν ένα πρωί κοιτώντας τη θάλασσα
και τα καΐκια στα βαθιά μοιάζουν τόσο πολύ
με χαμένα χαμόγελα

Τις φθινοπωρινές νύχτες του Οκτώβρη
Όταν ξάφνου το πούσι σκεπάζει σαν νυφικό πέπλο τον ορίζοντα
Τούτες τις βραδιές αρέσκεσαι να σεργιανίζεις.
Με το μισοτελειωμένο σου τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη σου
Ενώ διασχίζεις τα πλακόστρωτα καλντερίμια της νωχελικής μας πόλης.
Αυτές τις στιγμές καρδιά μου εγώ σε νοσταλγώ.
Ποιο το νόημα να γυρνάς σε κρύες νύχτες σαν τον Μορφέα;
Σαν φτάσεις στις τελευταίες τζούρες και σαν ο καημός λιγοστέψει
Λογίσου πως μια ψυχή για σένα αγρυπνεί.

*

Χαμένος στα βιβλία της γραμματικής.
Ξέπεσα τυχαίως στα σημεία στίξεως.
Κι ενώ βυθιζόμουν στα γράμματα.
Το μυαλό μου σάστισε και σκέφτηκε.
Πολλοί αγάπησαν την άνω τελεία.
Πάντα υπάρχει κάτι που θέλουν να αναλύσουν.
Όλοι λάτρεψαν την παύλα.
Ο εγωισμός τους μεγάλος σαν είναι πάντα διακόπτουν.
Με το κόμμα γίνανε όλοι φίλοι καρδιακοί.
Όλο λόγια θέλουν να προσθέτουν.
Το κενό τους άδοξα να συμπληρώνουν.
Μα εγώ ο δύσμοιρος από λόγια χορτασμένος.
Την τελεία την αγάπησα.

Πανσέληνος

… και η πανσέληνος αυτή
βουβή και δίχως λάμψη,
δεν θα μπορούσε να ‘ταν αλλιώς·
η διάρκεία σου έχει πάψει,
όχι όμως και ο δικός μου πόθος
που δίχως άλλο απέμεινε μόνος.

Ανάσα

H Ανάσα σου,
είναι αυτή που τώρα αναβιώνει
και μου θυμίζει πόσο καυτή ήταν·
η απώλειά της με παγώνει
εναντίον μου σ’ αυτό όλο το σύμπαν,

περνούσε από το στόμα μου,
κατέβαινε και άνθιζε στα σωθικά μου,
οι πεταλούδες στροβιλίζονταν,
μήνυμα ότι ήσουνα κοντά μου.

Αυτή χάθηκε, το σώμα πάγωσε, οι πεταλούδες
έγιναν κάμπιες, το στόμα ξεράθηκε,
το σώμα λαθράκιασε, το μυαλό μαράθηκε.
Μόνη η ανάσα έμεινε σαν γλυκεία ανάμνηση.

Απιστία

Από την κάμαρα την κλειστή,
άκουγε τις ανάσες τους.
Τα σώματά τους αισθανόταν
πως ερχόντουσαν κοντά.
Ένοιωθε τον ιδρώτα
να κυλά από του σώματος την ένταση.
Από τη μισόκλειστη πόρτα
έβλεπε το κρεβάτι στο οποίο οι δύο τους βρισκόντουσαν.
Του πόθου τις φωνές
και εκείνον τον ζάλισαν.

1.

Πες ναι!

Δεν αφήνονται πίσω τα καλύτερα.
Είναι τα καλύτερα που ξέρουν τον δρόμο της επιστροφής.
Κοιμούνται το ξέρω.
Ξεχνιούνται το ξέρω και ξεχνούν.
Και όταν ανοίγουν τα μάτια,
ίσως να μη ξέρουν που βρίσκονται.
Μην κοιμηθείς!
Να αγαπάς τα καλύτερα,
δεν θα πει να κρύβεις βαθιά τις επιθυμίες.
Μην κοιμηθείς!
Ο δρόμος της επιστροφής είσαι εσύ.
Και πες ναι!
Πες ναι στο πέταγμα.
Το ξέρεις;
Είναι τα καλύτερα που ξέρουν το δρόμο της επιστροφής.
Και ο δρόμος είσαι εσύ.
Δεν κρύβονται βαθιά οι επιθυμίες.
Ας κρατήσουμε τα καλύτερα
Τα άλλα σκοτώνουν.
Πες ναι!