(Ξ)ΕΠΕΣΕ  Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Από τα χειμερινά στα θερινά

και πάλι πίσω

Φοβάμαι ότι χάσαμε αυτό το κάτι

στο δρόμο.

Αν ο κόσμος φτιάχτηκε για εποχές τέσσερις,

ξοδέψαμε πολλούς σπόρους στα χιόνια

και μάταια αδειάσαμε τους σιτοβολώνες.

Κι ας φώναζαν οι αρχηγέτες συνθήματα

από τα ακρωτήρια των καστρογυρισμάτων:

«Γούνα για τον χειμώνα,

Λινό για το καλοκαίρι».

Κι εγώ τα ίδια θα ‘λεγα,

αν η μοίρα μ’ έκανε πυργοδεσπότη

να ορίζω κουλάκους.

Μα σαν να το παράκαναν οι πολεμιστές να σφάζουν γυμνοί

στο χιόνι

και κάθιδροι στο θέρος.

Κοίτη

Εάν ποτέ φθάσεις κοντά στου ποταμού την κοίτη
και νιώσεις επικίνδυνη την αντιπέρα όχθη,
με όλες τις συνέπειες, με όλους τους κινδύνους –
τους νόμους των Συγκλητικών, τον ύπατο Πομπήιο
ποτέ σου μην καταδεχτείς, σε τέτοια μην ενδώσεις.
Πάντοτε ευθύς κι ειλικρινής κι όχι συμβιβασμένος,
βάδισε με χαμόγελο την όχθη την μεγάλη κι ως ύστατο
προοίμιο κραύγασε την φωνή σου πως διέσχισες
το ποταμό κι επέλεξες το άγνωστο χωρίς επιστροφή.

Ἡ τέχνη γιὰ τὸ κάλλος

Ἡ ἐμμορφιὰ ἐντὸς κρατεῖ τὸ ἦθος,
τ᾽ ἄναρχον, τὸ ἀνάλλαγον, τὸ αἰώνιο,
τὸ ἀπάτητο τοῦ θείου λόγου βύθος.
Δὲν ἔχει χρεία κύκλιο κι ὀρθογώνιο
λόγου σκουτάρι ὅπου ὁ θνητὸς ὑψώνει
σὰν ᾽μπρός του ἐφάνη ζεῦγος καταχθόνιο:
Ὁ θεριστὴς μὲ τ᾽ ἄτι ὅντες ζυγώνῃ,
φράζεται μὲ τειχιά, δόξες καὶ νόμους,
καμώνεται τὸν ἥσκιο ὅπου πετρώνει.
Τὸ κάλλος δὲ ζητάει καιροὺς καὶ χρόνους,
χύνετ᾽ ἐκ τὴν ἀείῤῥοη πρωτοκρήνη
φτάνει ὥσμε τὴν ψυχὴ ἀπὸ μύριους δρόμους.
Μολεύεται ὡς κυλᾶ μὰ ὅ,τι θὰ μείνῃ,
ἀλήστου γεύσεως νέκταρ, τὸ γνωρίζει,
προσγονατίζει, ἀχόρταγη, καὶ πίνει.
Τ᾽ ὥρηον οὐδείς τοῦ Γίγνεσθαι θεσπίζει
μήτε τοῦ κεντρικοῦ πυρὸς ἡ ἑστία·
φωτόβροχο τοῦ Ἑνός τὸ πᾶν ῥαντίζει.
Ἕδρες, σχολές, κατώγια καὶ γραφεῖα
ματαίως ἱδροκοποῦν νὰ τὸ μορφώσουν
μὲ μῆτρες, μανιφέστα κι ἄλλ᾽ ἀστεῖα.
Πῶς τὴ βροχὴ νὰ λιθοπεριζώσουν,
τὸ σύγνεφο πῶς ν᾽ ἁλυσοδαμάσουν,
κάθε ἀρετὴ ἐνέχει τί νὰ ὀρθώσουν.
Ὄντα χτιστά, καίγονται ν᾽ ἀπεικάσουν
μ᾽ ἥσκιους μέσ᾽ στὸ ψυχρὸ σπηληοντουβάρι
τὰ αἰθέρια, καὶ τὸν οὐρανὸ ἀποτάσσουν.
Τὸ κάλλος δὲν μετριέται μὲ καντάρι,
μακρόθε ἀναβοσβήνει θεῖος φάρος
κι ὁρίζει στὴν ψυχὴ ποιὰ ὁδὸ νὰ πάρῃ.
Προμάντεμμα μιᾶς γῆς μὲ δίχως βάρος
καὶ πρωταυγὴ ὅπου δὲν θὰ στερνοδύσῃ,
περβόλι ἀμάραντο, φαντὸ στὸ θάῤῥος.
Θρασίμι ἐκεῖ δὲ μέλλει νὰ βαδίσῃ,
κεῖ αὐγάζει τὸ βασίλειο τῶν γενναίων,
κ᾽ εἰς κάθε ἀσχήμια ἡ πύλη εὐθύς θὰ κλείσῃ.
Εἷς νόμος κεῖ, τῶν ἀληθῶς ὡραίων,
τῶν ὄντως ὄντων, τῶν ἀεινῦν μαρμαίρουν,
τὸ ἐκμαγεῖο ἁπάντων τῶν σπουδαίων.
Ἡ τέχνη, ὅλες οἱ τέχνες, νὰ τὸ ξέρουν,
πολιτική, καλλιτεχνία ἢ ἄλλη,
τὸ κάλλος, θεῖο σπινθῆρα, ἐντός των φέρουν.
Πότε ἀγροικήθη ἀλήθεια πλέον μεγάλη
ἀπ᾽ τὴν ἀλήθεια: Ἡ τέχνη γιὰ τὸ κάλλος,
κι ἂν δίχως το, ψεῦδος καὶ καρναβάλι.

Ι. Πριν το τέλος

το τυφλό μου χέρι ψάχνει
ανάμεσα στις άρρωστες μέρες,
λουσμένες ανούσιο πυρετό
ζαλισμένες μέλισσες, κλέβουν τα υγρά λεπτά,
πριν ξεγελάσουν το όνειρο στο όνειρο,
ανάλαφρο, λευκό, ήλιος
που έμαθε να λάμπει το φως, ο αόρατος
άνεμος γλίστρησε πάνω σε αδύναμο παλμό,
φλέβα που ξεμακραίνει αργά,
μικραίνει όσο απλώνει το μπλε της
σημάδι στη φθορά, ο τελευταίος
χτύπος χίλιες σκιές σταγόνα,
ξεφεύγει απο το χέρι μου, στο δροσερό σεντόνι.

ΜΙΑ ΓΟΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ

Μέσα σε ένα παλιό ντουλάπι γεμάτο όνειρα και υγρασία,
διπλώνω τα ρούχα μου,διπλώνω και τον πόνο μου.
Ποτέ μου δεν μου άρεσε να τα τσαλακώνω,
ούτε εκείνα,
ούτε την εικόνα μου.
Μαζί σου όμως τα τσαλάκωσα όλα.
Τσαλάκωσα την εικόνα μου.
Τσαλάκωσα το είναι μου.
Αυτοκαταστράφηκα.

-Σπλατς!

Έκανα θόρυβο,
σαν μια γουλιά στον ωκεανό.

Κάθε βράδυ αυτοτιμωρούμαι με τις σκέψεις όλων όσα ζήσαμε,
-Ίσως έτσι να βάλω μυαλό.

ΥΓ: Πριν φύγεις πάρε μαζί σου τα σκουπίδια.
Πάρε και τα συναισθήματα.
Μου είναι άχρηστα πια.