Στη μήτρα

Η εντολή δόθηκε.

Βούτηξα.

Στην αρχή ήταν παγωμένα.

Τρόμαξα.

Άρχισα να κολυμπώ.

Δεν ήξερα προς τα πού.

(Έφερνε κύμα καμιά φορά και με σκέπαζε.

Μου πέταξε μπρατσάκια.

Ετών 21˙ ανυποψίαστη.

Κανόνες της πλεύσης.

Δεν θέλω επιφάνειες.

Του τα ’στειλα πακέτο.

Ετών 25˙ Μάρτιος.)

Καταδύθηκα πρόωρα.

Εξερεύνησα τους βυθούς.

Μάζεψα και λουλούδια.

Πάντα μ’ αρέσαν οι κηπουρικές.

Κουράστηκα όμως.

Η πίεση ανάλογη του βάθους.

Μη ρωτάς πόσα μέτρα.

Δεν κάνω πια προσθέσεις.

Μόνο τα γόνατα φέρνω στο στήθος

και κουλουριάζομαι.

Γλιστρώ στο μπλε

και μπαίνω τώρα στο κίτρινο.

Κοιτούν σα χαζοί στην οθόνη.

Μάλλον κορίτσι.

Ι. 

Στα θεμέλια της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας βρήκα τρεις συνταγές:

Του αλχημιστή:

Δυο κουταλιές του γλυκού μόλυβδο

και μια πρέζα σίδηρο.

Με το μείγμα αυτό φτιάξε χρυσάφι

και τότε ίσως καταλάβεις.

Του φιλόσοφου:

Ενα φλιτζάνι ηθική, φρέσκια

και τρεις κουταλιές της σούπας αλήθεια.

Με το μείγμα αυτό φτιάξε τον άνθρωπο

και τότε ίσως καταλάβεις.

Του αστρονόμου:

Εκατό γραμμάρια ουράνια σώματα

και έναν ήλιο ολόκληρο, με τη φλούδα του.

Με το μείγμα αυτό φτιάξε το σύμπαν

και τότε ίσως καταλάβεις.

Άκρη δεν έβγαλα.

Άφησα όμως μια τέταρτη, δική μου συνταγή:

Μία πρόθεση ψυχής,

όσες θες γραμματικής.

Με το μείγμα αυτό φτιάξε το σήμερα

και τότε ίσως καταλάβεις.

Σαν απορία

το φορεμένο πουκάμισο
γεμάτο κυριακές
βαθιά στη ντουλάπα
η πόρτα μισάνοιχτη
σαν απορία
ποτέ δεν προσπάθησες να διαφύγεις
τις νύχτες σε κρατώ απ’ το χέρι
βγαίνουμε στην αυλή
σιγανά κουβεντιάζουμε
για τον καιρό και το ψυγείο που χάλασε
πίνουμε κόκκινο κρασί
απ’ το ίδιο ποτήρι
φτιάχνουμε χάρτινες βάρκες
με χαράζεις
Μαρία
το όνομα που αγαπούν οι μελλοθάνατοι
η γάτα σκαλίζει το χώμα
εφτά ουρανοί
ύστερα θάλασσα
διαμελισμένο το σώμα σου
επιπλέει
βαθιά στη ντουλάπα
ένα πνιγμένο πουκάμισο
κι η πόρτα μισάνοιχτη
σαν απορία

Ξεθωριασμένο λευκό

Πίσω από τις λευκές τουλίπες
κρύβει η δυστυχία το φόρεμα της.
Ένα κουρέλι βγαλμένο από το βυθό,
που απλώνει πάνω του ναυάγια και κοχύλια.
Το άσπρο όταν σκοτεινιάσει γίνεται μαύρο.
Φως του φεγγαριού σαν από ασήμι γινωμένο,
αγκάλιασε κι απόψε την μαύρη φορεσιά
να μην την ξεχωρίζει κανείς μέσα στην πλάση.
Φώτιζε μόνο τις λευκές τουλίπες,
μήνυμα πως η ευτυχία θα ξανάρθει.

Πόσους Ήλιους χάθηκαν μακριά
Τα άστρα της αγάπης του ανθρώπου
Πόσες Μαύρες Τρύπες γέννησαν
Μες την Καρδιά του Σκότους;