Όταν η ζωή μηδενίζεται

Εκεί που η θερμοκρασία μηδενίζεται
Εκεί που η ζωή μηδενίζεται

Στης σκηνής και του χιονιού το ασορτί
Στης αναλγησίας το κομφετί

Η εξουσία σου στο Καρέ Τεπέ
Ηγέτη θλιβερέ

Σαν η μοναδική μου ηδονή

Ένα ακόμη κεφάλαιο στο βιβλίο, σαν προάγγελος ενός βέβαιου θανάτου.
Ένα ακόμη ποίημα, σαν να σού μιλάω.
Μία ακόμη φορά το σώμα σου μέσα στο δικό μου, σαν να μη μπορεί να βρει θέση αλλού.
Ένα ακόμη φιλί, σαν να είναι το τελευταίο.
Ένας ακόμη πόνος, σαν να τρέφομαι μόνο σαρκικά.
Εσύ, σαν η μοναδική μου ηδονή.

Βαρύ είναι το χώμα που με σκεπάζει.
Ανάπαυση καμία δεν βρίσκω
στης γης καθώς είμαι τα σπλάχνα.
Στου τάφου μου τα βάθη
ασφυκτικά τρυπώνουν τα σκουλήκια στα μάτια μου.
Την ίριδα ροκανίζουν, το Θάνατο μην δω να καλπάζει.
Ένας ολόκληρος του κρανίου θίασος στήθηκε
πάνω από τον τάφο μου.
Του τσίρκου οι παλιάτσοι κι οι αρλεκίνοι
με βαριά βήματα χορεύουν
του θανάτου μου την παντομίμα.
Κι ένας σαλός ποδηλάτης οργώνει
με τους αγκάθινους τροχούς του
τα σπαρμένα στη γη κόκκαλά μου.

Ι.

Πήλινο ειδώλιο φτερωτού Έρωτα

από τη γη της Μακεδονίας –

ηδονή σκεπασμένη με χώμα

και υγρασία

από τους έρωτες

θυμάμαι μόνο τη μυρωδιά τους

από τη σάρκα

μόνο τη θέρμη της

όλα τα κορμιά στο τέλος

υπήρξαν ένα κορμί

κάποτε πιάνει βροχή

οι σταγόνες καταποντίζουν τα λάθη μου

καιροσκοπώ –

δεν μένει χρόνος για ελπίδες

Ποίηση είναι οι στιγμές

Που ερωτεύονται κεραυνοβόλα λέξεις

Αν τύχει και κρατήσει ο έρωτας

Περνάει ο δεσμός τους  στην αθανασία

*

Ποίηση είναι η ηλεκτρική εκκένωση

Που προκαλεί ο κεραυνός των λέξεων

Χωρίς μεν κίνδυνο ζωής,

Αλλά με αίσθηση θανάτου