Μελαγχολία

«Πες μου τι σημαίνει πίστη.» [Από Νοσταλγία του Andrei Tarkovsky.]

I.

Την καλώ σε εμένα

όπως, φαντάζομαι, ο προσκυνητής τα θεία.

Ανοίγω ρυτίδα-ρυτίδα το δέρμα της

και μέσα της, από μέσα μου

ήλιους λιώνουν τα άλγη, οι μητέρες.

Τα δάκρυα πατούν

γενναία στο σκαμνί της

να κρεμαστούν από τα μάτια μου

και να τα κοκκινίσουν

όπως οι καθρέφτες τους προσκυνητές.

Το μωβ βουνό

Ένα μωβ βουνό επεξεργάζεται την θλίψη μου
Χωρίς αιτία χτυπά στου πουλιού το κελάηδισμα,
Μειδίαμα σκύλου
Έρεβος, σωφροσύνης.
Κι ας μην ανασαίνει κανείς τα βάθη σου.
Το μωβ βουνό καρδιοχτυπά σε καλοκαίρι
Στοχασμού που δεν το περίμενε κανείς.
Τίποτα δεν περίμενε κανείς και το γάλα
Προσκύνημα, μυρωδιά του ήθους.
Μαύρη είναι η δύση χορτασμένη απ’ τις
Σιωπές σου,
Βαριέται ν’ ακούσει αοιδέ χωρίς καρδιά
Τα λόγια τα παχιά.
Α κι αν δεν υπήρχες δεν θα γνώριζα την λευτεριά
Αλλά ούτε και θα ‘χανα την γεύση
Του παντοτινού.

Το τίποτα

Δρόμος…
Χωρίς τέλος απλώνεται
Την όρεξη του πετάει
Παραπατάει και σώνεται

Το λίγο πιο πέρα
Του τρώει τη μέρα
Τον ήλιο του πίνει
Σαν ασπιρίνη

Μπροστά του το βλέπει
Και δεν αντέχει
Είναι που ξέρει
Να αγαπήσει πως πρέπει

Το τίποτα

Η Ακολουθία  του  ποιήματος

Μακάριοι όσοι βαδίζουν στον δρόμο του ποιήματος

και τηρούν τις  εντολές του.

Τούς κόπους τούς δικούς σου θα απολαμβάνεις

Εσύ πού έχεις το φόβο  του.

Ας  το παρακαλέσουμε  να φυλάξει και   προστατεύσει

Εμάς από κάθε λύπη, οργή, κίνδυνο και ανάγκη

Ας  το παρακαλέσουμε  να  χαρίσει  πόδια στο ανέφικτο

Και φτερά στο εφικτό

Ας  παρακαλέσουμε  να  ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα που αφορούν

Την σωτηρία τόσο των ερωτευμένων όσο και των ξεριζωμένων

Ας ζητήσουμε συγχώρηση και άφεση  των

Ανομολόγητων και  ανεκπλήρωτων.

Φως

Κάποιος φωνάζει:
‘Φως!’
Ο ήλιος σπρώχνει τις παχιές κουρτίνες.
Μπαίνουν οι ακτίνες
κάθονται στα βλέφαρα
και κείνος
κλείνει τα μάτια.
Το μαξιλάρι γίνεται μάσκα και παραπέρα
το φως μένει ακίνητο
μη ξέροντας τί να κάνει.
Το σκοτάδι ξυπνά ενοχλημένο.
‘Το αντίθετό σου είμαι’, τραυλίζει.
Κάποιος φωνάζει:
‘Φως!’
Ο ήλιος κατεβαίνει σ’ένα ανοιχτό παράθυρο.
Εκείνη χαίρεται.
Χορεύει με τις ακτίνες.
Το σκοτάδι κρύβεται ξέροντας ότι
έχει δίκιο.