(αποσπάσματα)

Αρχές Φλεβάρη κεραστήκαμε τον πόνο
αυτό το κρύο φέτος άφησε νεκρούς
και ζωντανούς-νεκρούς να σκέφτονται το φόνο
σε μια σκηνή που μου θυμίζει ότι μόνο
αυτός που ξέρει δυστυχεί. Με ιερούς
σκοπούς και όρκους ροκανίσαμε το χρόνο.

*

Χωρίς ανάμνηση η ζωή δεν προχωράει
μα η ανάμνηση ζητά να πληρωθεί
βάζει στην τσέπη την παλάμη (αν χωράει)
και ψαχουλεύει, ψαχουλεύει όσο γερνάει
κάνει ταμείο και ζητά να αθωωθεί
με κάτι μνήμες μεροδούλι-μεροφάι.

Ζωή σε τίτλους και το αίσθημα πλαγίως
όσο μιλήσαμε, μιλήσαμε σωστά
με τα εμπόδια να χτυπάνε υπογείως
και τον αντίκτυπο να φαίνεται αστείος
μπροστά στου έρωτα τους μυς και τα οστά
που χτίζουν σώμα να γλεντήσει κάποιος βίος.

1.
Ποιος θα σκεφτεί να σε αγαπήσει όταν τα σκουλήκια θα τρώνε τη λιωμένη σάρκα σου;
─Κανείς. Μόνο εσύ. Επιτέλους τα κατάφερες και γενναία παραιτήθηκες, γενναία δείλιασες και έφυγες.
Θα ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μάρμαρό σου και θα σε ακούσω να φωνάζεις σιωπηλά να σε προσέξω τώρα που αξίζεις.
Αξίζεις;
─Έτσι φαίνεται. Όλοι έτσι λένε.
Και όσο θα κουράζεσαι ενώ θα αναπαύεσαι θα σε σκέφτομαι και θα αναρωτιέμαι αν θα μπορώ να αξίζω και γω μία μέρα, όπως το κατάφερες εσύ.
Μπα, όχι, εγώ δεν είμαι τόσο γενναία. Θα αφιερωθώ στο να αναρωτιέμαι και να γράφω αντί να πράττω και να φεύγω.
Πριν με κρίνεις όμως, αναρωτήθηκες; Ποιος θα σκεφτεί να σε αγαπήσει όταν τα σκουλήκια θα τρώνε τη λιωμένη σάρκα σου;
─Όλοι. Καλά έκανες.

Διαβάστε περισσότερα

Στο χωριό ξέχασαν
το όνομά μου.
Όλοι με φωνάζουν Τζέρι
– από τον Τζέρι Λιούης, τον κωμικό.

Το βασίλειό μου είναι μικρό.
Απλωμένος κατά μήκος του υγρού κάμπου
είναι ένας δρόμος – αλλά γι’ αυτόν
που δεν τον ξέρει
τρεις μέρες να παίζουμε κρυφτό
αμφιβάλλω αν θα με βρει

Σε αυτό
το απελπισμένο μέρος
βλέπω
τι κυκλοφορεί

Ακέφαλη προτομή

Είχα καιρό να περάσω από τον κήπο σου
δε σε αναγνώρισα
το κεφάλι σου
κομμένο
από την καρδιά
το κορμί σου άφηνε
να χάσκει εκκρεμές
μιας χρονιάς
που δεν τελειώνει∙
κατάρα,
πια μπορείς να μπεις
στο σώμα
κάθε γυναίκας