Τεχνητή αναπνοή

Σαν πολλά μαζεύτηκαν τα κεράκια
Και δεν έχω ανάσα να σβήνω

Μου ‘χει σφηνώσει το στέρνο
Μεταξύ ουρανού και γης
Σκύλα και Χάρυβδη ντε

Ψάχνω αναπνοή απ’ τα άστρα
Έτσι λένε, το σύμπαν πάλλεται
ροχαλίζοντας

Άντε στην συστολή
Μπορεί και να την βγάλουμε φέτος
Με σεληνιακή ΚΑΡΠΑ
Παλιρροϊκές Μαλάξεις
Και μερικά φιλιά ζωής

Όσο για απινίδωση δεν θέλω κουβέντα
Πάντα μισούσα τις ταραχώδεις βροντές
Που σείουν τα κομμάτια μου

Ένα τζένγκα είμαι
Ό,τι κι αν αφαιρέσεις
Απ’ το παρελθόν
Θα με γκρεμίζει

αυτοματικός (βιο)μηχανισμός

τι ανόητο κορίτσι·

δεν μπορεί ποτέ ν’αποφασίσει
αν
είν’ουρανός ή καθρέφτης
το γυάλινο ταβάνι
που -πάντα- θρυμματίζεται

κι έχει γράψει
πολλές φορές
η ίδια
για αλλόκοτες ανθήσεις

ανόητο κορίτσι,
τι κάνεις όταν η αυγή χωλαίνει;

Συμπερασματικό και Μη (;) Ερωτικό

Σού απαριθμώ τις τραγωδίες μου
-όμως, λες, δεν έγινε έτσι στο βιβλίο

Τι να τα κάνω τα φτερά
αφού δεν έχω πια ούτε γόνατα·

στο μισοσκόταδο που έρπομαι,
θα ήταν ψέμα να πει κανείς
ότι δε χαμογελώ

Με άδειασες,
άρα
τι σου χρειάζονται τα χέρια σου
αφού δε θες να μ’ ακουμπάς;

να ήσουν τώρα δίπλα μου
να σου έσπαγα τα δάχτυλα
ένα έ ν α

ΡΟΥΤΙΝΑ

εγώ το πληρώνω το αίμα μου, κύριοι
δεν το κληρονόμησα
κάθε μέρα το σκαλίζω
σταγόνα
σταγόνα.

μεταφράζω το κόκκινο στη γλώσσα μου•
φέρε τα πιο μάτια σου
να δεις μέσα στις φλέβες:

ξεγλυστράω σαν ερπετοειδής συνίζηση
στο μποτιλιάρισμα του λαβύρινθου

φτύνω θράσος στο φανάρι του θανάτου
περνάω με μαύρο.

Κλειδιά

το μέρος που κρύβεται απ’ το βλέμμα

υπάρχουν πλευρές να το περιτειχίσεις

η μία φωνάζει ως άπειρη αγαθοσύνη

κι η άλλη γεννιέται με τη δεινότητα

του γνωρίζειν το καλώς πράττειν                                             5

την απόσταση υπολογίζω σε χειροφιλήματα

το ψύχος σε βαθμούς Καλπάστ·

υπάρχει πάντοτε ο άλλος δρόμος

που μας κρατά ενήμερους κι ερωτευμένους

καθένας φεύγει μ’ ένα όνειρο γι’ άλλο μονοπάτι                       10

η πόρτα κλείνει στην ανατολή·

/τρεμάμενη

κάτω απ’ το πρεβάζι

με αναφιλητά σε αγκαλιά

με στοιβάδες νυχτολούλουδα στα χέρια                                  15

έτοιμη να παραδώσει

η πόλη ντύνεται το θερινό της παλτό

κι εγώ μονότονα

γυρίζω πίσω

με την κλίση του ώμου                                                         20

καθετότητα στο πρόσωπο·

στα μαλλιά της σύγκορμος

κρατώ στον ύπνο την τελευταία στιγμή

κρατώ στην είσοδο κλειδιά