Γλώσσα Παγκόσμια

Όταν μιλάμε με το σώμα
δεν υπάρχουν φράγματα κι ελλείψεις
τη γλώσσα της φύσης μιλάμε
που ανάβει όπως η φωτιά
κατασβήνει όπως το νερό
σαν στρόβιλος σε παρασέρνει
ακόμη κι αν έχει γαλήνιο καιρό.
Για λίγο γίνονται όλα όπως ήταν αρχικά.

Όταν τα χείλη σου φιλώ
ξεχνάω τη χώρα της καταγωγής σου
για μερικές στιγμές νομίζω
πως η γη μου είναι η γη σου.
Ένας Άνδρας και μια Γυναίκα
ένα ανδρόγυνο βιβλικό
σε μια σπηλιά, σε μια αρχέγονη φωλιά
για λίγο είναι όλα όπως ήταν αρχικά.

Μα όταν το στόμα μας ανοίγουμε
οι λέξεις μας πέφτουν σαν κροκάλες
μην μιλάς λοιπόν και άσε
να μας πάρει το ποτάμι σε μια χώρα über alles
στη χώρα των ωκεανών
όπου δεν υπάρχουν σύνορα και έθνη
δεν υπάρχουν πλέον ανόμοια υλικά
για λίγο είναι όλα όπως ήταν αρχικά.

Τα νυχτοπούλια

Τα γεράκια του Χόπερ δεν πετούνε

Ούτε τη νύχτα ούτε καν τη μέρα

Είναι θρονιασμένα σε κάτι ψηλά σκαμνιά

Οι γαμψές τους μύτες είναι χαμηλά στραμένες

Το ένα απ’αυτά θα ‘τριβε και θα ‘σφιγγε νωρίτερα τον μακρύ λαιμό του

Θα προσπαθούσε να διώξει τ’άλλο το χέρι.

Όχι εκείνο που κρατάει το θάνατο ανάμεσα στα δυο του δάχτυλα

Αυτό που τώρα το χαιδεύει

Αυτό που το πνίγει.

Είναι πιο γρήγορος και πιο νόστιμος

Απ’την μοναξιά ο καπνός.

Τέσσερα σκαμνιά παραδίπλα

Ακόμα ένα.

Ήταν όλα τους σκυμμένα

Γυρτά

Μοιράζονταν την ίδια μοναξιά

Του πιο φωτεινού καφέ της πολής

Την πιο σκοτεινή νύχτα του κόσμου

Λες και τη σχίζανε σε μικρά κομμάτια.

Δεν κοιταχτήκανε στιγμή.

Το βλέμμα του καρφωμένο στο δηλητήριο που σέρβιραν μπροστά του

Οι ψυχές τους όχι σκοτεινές, άδειες

Και τα ποτήρια τους.

Δεν είδε κανένα τους έναν άντρα αλλοπαρμένο

Στέκεται απ’έξω ξένος

Στον δρόμο

Έναν άδειο και σκοτεινό.

Το Ελάχιστο

Είδα ένα όνειρο. Σε στιγμή διαύγειας σε επινόησα. Το τρελό μυαλό μου, αδάμαστη πύρινη όαση.

Ξεριζώνονται οι φλέβες του ουρανού. Χιονίζει θαλπωρή. Ηχηρά, εκκριτική η πνοή. Εντος μου. Πέρα από το μηδέν.

Όσο πιo ακατανόητα και παράλογα. Τόσο έμψυχα. Αληθινά.

Δεν έχω το σθένος να εγκαταλείψω ότι με σκοτώνει. Παρουσία η απουσία. Ανυπομονησία.

Πάντα η νύχτα σημαίνει κάτι. Ποτέ δεν είναι ίδιο το τίποτα. Η μνήμη, μικρό νησί. Οσμή απεραντοσύνης.

Ανοίγω τα μάτια. Μόνο η σκέψη διαιρεί τον χρόνο. Μικρές γουλιές αιωνιότητας.

Πως φτάσαμε εδώ; Το ελάχιστο, τι  αβάσταχτο.

(αποσπάσματα)

Αρχές Φλεβάρη κεραστήκαμε τον πόνο
αυτό το κρύο φέτος άφησε νεκρούς
και ζωντανούς-νεκρούς να σκέφτονται το φόνο
σε μια σκηνή που μου θυμίζει ότι μόνο
αυτός που ξέρει δυστυχεί. Με ιερούς
σκοπούς και όρκους ροκανίσαμε το χρόνο.

*

Χωρίς ανάμνηση η ζωή δεν προχωράει
μα η ανάμνηση ζητά να πληρωθεί
βάζει στην τσέπη την παλάμη (αν χωράει)
και ψαχουλεύει, ψαχουλεύει όσο γερνάει
κάνει ταμείο και ζητά να αθωωθεί
με κάτι μνήμες μεροδούλι-μεροφάι.

Ζωή σε τίτλους και το αίσθημα πλαγίως
όσο μιλήσαμε, μιλήσαμε σωστά
με τα εμπόδια να χτυπάνε υπογείως
και τον αντίκτυπο να φαίνεται αστείος
μπροστά στου έρωτα τους μυς και τα οστά
που χτίζουν σώμα να γλεντήσει κάποιος βίος.