Στα πένθιμα μα ολάνθιστα κοιμητήρια

συναντώ πάντα τον Μονογενή.

Κάθε του σούρουπου ώρα

τις φλέβες της ψυχής καθώς διαρρηγνύω

για να αδειάσω το σάπιο

του ομφάλιου λώρου αίμα μου

Αυτός κρούει την σκουριασμένη καμπάνα.

Και μια από το στερνό μου

στριγκή κραυγή τρομάζει τα πετούμενα.

Αφηρημένο βλέμμα δραπετεύεις, πες μου, πάνω σε ποια λαμπρή ακτίνα του Ήλιου οδεύεις;
Όσο κι αν ταξιδεύεις, όσο και αν τη γυρεύεις, πάντα κρυμμένη, πάντα θα μένει η χαρά σου.
Πικρό μα, χρυσό και μελανί το ηλιοβασίλεμα σου. Άραγε ποιος καρτερεί το απότομο γύρισμα σου;
Μέσα από το κυκλικό παραθύρι σου θωρείς, την σπάνια, τη παρθένα ομορφιά αναζητείς,
χάνεται σαν πνοή στης πόλης την ομίχλη, σαν στάλα που γλιστρά από τις φυλλωσιές.
Αδιέξοδοι ατέλειωτοι μπροστά σου, χρώματα ουράνιου τόξου ανώνυμου, λόγια σκορπισμένα, ατελής, η δυστυχία σου.
Γυρνάς, πότε πίσω, πότε μπρός, να μη σε φτάσει ο χαμός μα, τι σε πειράζει;
Γυρνάς και λες πως αγαπάς μα, στη μοναξιά σου την ατέλειωτη μεθάς,
μεθάς και παίζεις με τις λέξεις και τις έννοιες, προκαλείς τα θεία και τα αόρατα.
Τέτοια η δύναμη που κρύβεις. Γιατί δε μας τι δείχνεις; Φοβάσαι μη τη χάσεις, μη χαθείς;

Δεσμοί

Λύγισες επάνω στα Κρινόφυλλα
μ’ ασημένιας σελήνης χάρη˙
λύγισες
γιατί ο Κάματος είν’ μεγάλος
τόσος
σα ξημέρωμα τραχύ
την όραση στραγγίζει,
το μέτωπό σου χαρακώνει
νεύρο φρενιασμένο,
με τραχιά λαλιά γδέρνει τ’ αφτιά σου
να μην ακούς τις λέξεις που θρηνούν
κι ούτε πώς παλεύουν – το φευγιό
τ’ ονόματος.
Κρινόφυλλα,
της ψυχής μου συντροφιά
χάδι των κροτάφων μου
ορφάνια ζηλευτή
κρεβάτι για σένα και για μένα
πιο λευκά κι απ’ το χαρτί
στις αγκάλες σας λησμονώ τον θάνατο.

ΕΠΙ ΤΩΝ ΚΡΑΔΑΣΜΩΝ ΤΟΥ ΣΤΕΡΝΟΥ

Δάχτυλα περασμένα στα μαλλιά
κι ανομολόγητα αισθήματα
κατέκλυσαν την αίθουσα του θρόνου
και υπό το φως το εσπερινό, μετά τη βροχή,
όταν μύρισε το χώμα, είχα όλη τη νύχτα
άρωμα αγριοφράουλας στο στόμα.
Λίγο ακόμα- έτσι, για να κοιμηθώ το βράδυ
να ενωθούν οι άκρες μια αναπνοή μακριά
επί των κραδασμών του στέρνου.

ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ ΚΙ ΕΣΥ ΕΚΕΙ

Κι εγώ εδώ κι εσύ εκεί,
το ρολόι στον απέναντι τοίχο κοιτώ·
άφησέ με να κυλιστώ στον λειμώνα των ματιών σου,
πράσινο βαθύ∙
ν’ αγγίξω τ’ ακροδάχτυλα των χεριών σου,
που καίνε στην αφή.
Τα δάκρυα της ψυχής σου
ποτίζουν λουλούδια
που ανθίζουν μες στις αυλές
κι εγώ εδώ κι εσύ εκεί,
τα πουλιά κελαηδούν μόνο χαρές
στο αντάμωμα των χειλιών της φωταυγής.

Περίεργο το τι πόνο μπορεί να σου προκαλέσει η ζεστασιά του ήλιου,
το δροσερό φιλί του ανέμου και δύο μάτια με το χρώμα του ουρανού.

Κάτι συμβαίνει όταν ξεπερνάς το κατώφλι της απλής λογικής
και της αναμενόμενης ζωής μέσα στη καθημερινότητα σου.
Το μικρό παραθυράκι στο οποίο άνετα ακουμπάς τον ώμο σου
και παρατηρείς ολόκληρο τον κόσμο, μέσα από την ασφάλεια του, ξεκινά να συρρικνώνεται.
Η αναπνοή σου παίρνει καινούρια αξία καθώς μοιάζει, πότε πιο πολύτιμη από αγκαλιά,
άλλοτε αδιάφορη όπως ένα φιλί που έσμιξε, δίχως το απαιτούμενο συναίσθημα.
Αυτή η νύχτα έφερε στην επιφάνεια εφιάλτες που νόμιζα πως είχα θάψει
μια για πάντα στο κοιμητήριο του μυαλού μου.
Τριγυρνάνε γύρω μου σαν πλήθος ανέκφραστων ανθρώπων.
Τόσοι πολλοί που νιώθω πως πνίγομαι σε μια θάλασσα γεμάτη αίμα,
γραμμένο και ανεξίτηλο επάνω στα ίδια μου τα χέρια.
Είμαι ο φορέας της προσωπικής μου δυστυχίας.
Είμαι η ανάγκη για αυτοκαταστροφή στα πρόθυρα μιας αναπόφευκτης καταιγίδας.
Η νύχτα απλώνεται επάνω μου σαν καρκίνος.
Σαν ναρκωτικό που προσπαθεί να ελαφρύνει τον πόνο
κρατώντας τις αισθήσεις μου μουδιασμένες λίγο πριν την εκτέλεση.
Οι χτύποι της καρδιάς γίνονται ένα με τα βήματα του ετοιμοθάνατου
καθώς χαράζει το τελευταίο του μονοπάτι προς τη κρεμάλα.
Ποιος είμαι τώρα; Ποίος ήμουν στην αρχή; Το τέλος άραγε τι γεύση να έχει;