Βανίλια υποβρύχιο

Σε μια βανίλια υποβρύχιο κρύβομαι κατά καιρούς,
σε διάφανο ποτήρι με κουτάλι βυθίζομαι
στα χείλη της γιαγιάς μου να ξαναβρεθώ
μέσα στα ηλιόλουστα αμπέλια της Ζακύνθου.
Κρύσταλλο το νερό της στέρνας με δροσίζει
καθώς ακούω τον μελιστάλαχτό της λόγο
όπως καλωσόριζε τον μουσαφίρη με το γάιδαρο του
και κίναγε να του ψήσει έναν καφέ.
Νιώθω πάλι τη χαρά στην ανταπόδοση του φίλου,
τα νέα του χωριού στην νηνεμία απολαμβάνω
και αφήνομαι στα χάδια του καλοκαιριού
χαζεύοντας μια σαύρα επάνω στο πεζούλι.
Ν’ακούσω λαχταρώ μια προσευχή το μεσημέρι
ψιθυριστή σε τραπέζι αγαπημένων,
τραπεζομάντηλο έγινε πάλι η θύμηση
ενώ μια πρόποση ξορκίζει όσα δεν ήθελα να έρθουν.
Σε μια βανίλια υποβρύχιο κρύφτηκα κι απόψε
στο βάθος τούτο επέλεξα εγώ να ζω
παρέα με τον παιδικό μου εαυτό
να συνδιαλέγομαι και σαν μεγάλη τώρα να του γελώ.

Θνησιγόνες εποχές

Ξυπνήστε με όταν τελειώσει ο παραλογισμός.

Θνητοί και βασιλιάδες, με κορώνες μολυσμένοι.
Με του μαξιλαριού το ύφασμα πάνω στη μοναξιά και τις πληγές τους.

Σφυρηλατώ την ευτυχία από ένα κομμάτι χαρτί,
με ένα χτύπημα, ίσα ίσα να ανοίξει το μυαλό μου.

Ξέρεις, ήταν παιδιά που έφτιαξαν τις εποχές,
κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τα δικά μας.

Με είπαν τρελό·
εμένα
που μες στην παράνοια του σήμερα,
έφτιαξα γαϊτανάκι
από γάζες βουτηγμένες στο αίμα
και γελούσα.

Ακούω φωνές,
-ή μήπως νότες από σκουριασμένο ρέκβιεμ;-
κλεισμένος στο κλουβί που εσείς φτιάξατε ακόμη ονειρεύομαι,
και συνειδητοποιώ το τίποτα,
το ελάχιστο της ύπαρξής μου.

Σιμώνει απειλητικά η δυσωδία αποσύνθεσης:
το αποστεωμένο κουφάρι
του ποιος ήμουν,
ποιος είμαι
και ποιος γίνομαι.

I.

Οι λέξεις, η μία δίπλα στην άλλη σέρνονται υπό το βάρος του νοήματος τους.
Αναρριχώνται στης αγάπης σου το πλήθος.
Στην κορυφή φτάνουν, τα καταφέρνουν
και σε αντικρύζουν.

II.

Εγώ είμαι η ζωή.
Εγώ δημιουργώ.
Εγώ ανυψώνω τα πάντα στους ουρανούς.

Εγώ και καίω.
Εγώ καταστρέφω.
Εγώ ανοικοδομώ.

Και όλοι εσείς εγώ είμαι.
Μα τι ταπείνωση.

Παράξενοι σεισμοί

Ίπτασαι με σιγουριά,

Κι εγώ ακόμη εξασκούμαι στο να πέφτω

με κάποια ενσυνείδηση.

Ο ωκεανός έξω απ’ το παράθυρό μας

Βρυχάται εξοργισμένος

Κι εμείς νυσταγμένες,

ελπίζουμε σε άλλες εκδοχές μας

και κλείνουμε τα μάτια

Κι όλο αγγιζόμαστε…

Καθώς οι σταγόνες γρατζουνάνε τα τζάμια,

Βουλιάζουμε στη ζέστη

και στη βεβαιότητα

ενώ κάτω από το κρεβάτι,

Το πάτωμα

είναι γεμάτο φύκια

Όνειρο ή πραγματικότητα;

Πλανώμαι σε άψυχα και μοναχικά
σοκάκια, κλείνω τα μάτια, σκέφτομαι,
δημιουργώ το δικό μου ονειρικό τοπίο
μέσα από άυλα οράματα και εικόνες,
οι οποίες έχουν ξεθωριάσει στο βάθος
του χρόνου.
Ακούω τον ήχο της αγριεμένης θάλασσας
και αισθάνομαι το ψύχος του θερινού αγέρα,
ο οποίος παρασύρει και ζωντανεύει την χρυσή
αμμουδιά.
Αρνούμαι την επιστροφή στη σκληρή
πραγματικότητα. Φοβάμαι να αντικρύσω
τους άχρωμους τοίχους και τα ράφια
των βιβλίων, τα οποία επίμονα αναζητούν
τη δική τους ελευθερία από το βίωμα του
εγκλωβισμού.
Τρομαγμένα πρόσωπα δεξιά και αριστερά
πηγαινοέρχονται, δούλοι της άδικης ζωής,
απορροφημένοι από το μεγάλο όραμα,
ελπίζοντας σε μία λαμπρή και ένδοξη μέρα.

………………………..