Λυκαυγές

Το φως, δειλά διαλύει το σκότος.

Λυκαυγές.

Πληγωμένο το ξημέρωμα,

μοναχικές καρδιές.

Συναισθήματα στον γκριζογάλο ουρανό,

χορεύουν σαν σκιές.

Λυκαυγές.

Εγώ πέθανα από τότε που έφυγες

και άρχισες να κλαις.

Μου χρώστας, ψεύτρα!

Χιλιάδες αγκαλιές.

Λυκαυγές.

H γυναίκα του ποιητή

Δίπλα του καθόταν

σ’ ελαφρύ αεράκι αφημένη

Λεπτή ευγένεια

Βλέμμα ζωντανό

Μέτωπο αντιμέτωπο

Ο ποταμός της γοργός,

σμιλεμένος στην ίδια κλίνη με τον δικό του

που στέκεται

ώρα πολύ πλάι στο χαμομήλι

Στα χέρια της τώρα

αυτό που εκείνος γέννησε

τρέμουλο  αθέατο στα βλέφαρα:

μια ανάσα, δυο ανάσες

Μα το μυστικό τους αλφάβητο

Κρατά την ορμή του νερού:

Να τρέξει, να γεμίσει, να κυλήσει –

Λίγες στιγμές σιωπής

Και ξάφνου γίνεται

ακρόπρωρο και ταξιδεύει

Κανένα κύμα δεν της αντιστάθηκε

Στη νεαρή θάλασσα

Φωνή δωρική

ιωνική – μετά τον πρώτο στίχο

πάλι αλλάζει μορφή:

λίμνη πλατιά  που στέκεται

κι οι ρίζες της βαθιές

κάτω από το τραπέζι απλώθηκαν –

λεπτές, πολύχρωμες, καθημερινές

Τον αγκάλιασε –

Γεύτηκε

συνόδεψε

δέχτηκε

Και να, εκεί στο βάθος των συλλαβών του

ξεκάθαρα ακουγόταν

το δικό της σεβαστικό δέλτα.

Α. Η Γραφή των Ξωτικών

Είναι απλό, χρυσό και ένδοξο.

Σημάδι δευτέρας εποχής.

Γρίφος συγκλονίζει τους Τιτάνες της Γης

για κατοχή και λόγο.

Δημιούργημα της φωτιάς, του Βουνού του Χαμού

που ρίχνεται και θάβεται.

Ανακυκλώσιμη ύλη.

Αέναος κύκλος.

Τρέπεται η εξουσία βουστροφηδόν.

Μόνος σου κατέχεις το σημάδι.

Σε μαύρη γλώσσα η επιγραφή γραμμένη.

Γίνεσαι πάνσοφος και αιώνιος

αναγνώστης της ζωής.

Κυβερνάς και ξεχνάς

τον Ιλούβαταρ,

το κομψό καλλιτέχνημα της φύσης.

Την ανισότητα που επιβάλλουν,

την φοβούνται πολύ.

Ξυλοκοπούν το σώμα, δίχως συστολή.

Το κακό τρομοκρατεί σκορπίζοντας σκοτάδι.

Βοηθάς κι εσύ … το κατά δύναμιν…

Το Ένα, το καλύτερο, χρυσό, σημαδεμένο,

Στο δάχτυλο το έθεσες και

κυβερνάς δοσμένος.

Μην κάνεις καμιά τρέλα!

Οι λιποτάκτες συντρίβονται στον Ένα,

το δαχτυλίδι-Ηγεμόνας.

Το γνώριζε ο Σάουρον καθώς

το φόραγε σα στέμμα;

`

ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ

Στην έρημη καλύβα μου
έχουν οι χρήσεις εντελώς αλλάξει:
πιάτα είναι τα πλατανόφυλλα,
μαχαίρια τα κονσερβοκούτια,
τα χόρτα είναι προσκέφαλα
και το μυαλό μου σκούπα
του ψεύτη-κλέφτη χρόνου.
Η μοναξιά ,όλο με συμφιλιώνει
με ήχους, αντικείμενα, φωνές.
Το ξύλινο μολύβι μου
έχει μονάχα ακριβώς την ίδια χρήση.
Σ` ευθείες ακροβατώ,
τεντώνομαι σε καμπύλες,
εκκολάπτω τις λέξεις,
πλάθω τη μορφή μου.
Πόσο παράξενο στην ερημιά
ν` ανακαλύπτεις
πόση αξία που` χει ένα μολύβι
παρατημένο από κάποιον
που το πολιτισμό του μίσησε διαβάτη.

Από την ποιητική συλλογή :”Στρέψη και Κάμψη “

`

Ο γυρισμός

Κατά το γυρισμό μου στην Αθήνα χαζεύοντας παρατηρούσα.
Στο πλοίο, στην τηλεόραση διαφημίζανε ένα θεατρικό έργο για
ανθρώπους που μισούν το θέατρο:
Διάττοντες αστέρες, τηλε-κομπάρσοι με μικροφωνάκι κολλημένο δίπλα στο στόμα τους
-να μη χάνεις λέξη-, γκόμενες γυμνές στο βωμό της τέχνης.
Παρατηρούσα. Διάβαζα ένα περιοδικό για να περάσει η ώρα:
Ταξιδιωτικό περιοδικό. Κάθε νησί και επιτυχημένος. Οι λαμπερές Κυκλάδες.
Συνέντευξη ενός ηθοποιού με καταγωγή απ’τη Τήνο. Μάλλον πετυχημένος που
μιλούσε για το τελευταίο του εγχείρημα, μια παράσταση με τίτλο εξωπραγματικά ηλίθιο.
Κάτι σαν « Έξω Έλληνας, στην Ελλάδα ξένος».
Πέρασε η ώρα. Χασμουριόμουν μα όχι με το στόμα.
Πήρα το κτελ προς Πεδίον του Άρεως και χαζεύοντας παρατηρούσα.
Πάνω από το βενζινάδικο επίγραφη μεγάλου θεάτρου.
Είδα των θεατρίνων τις φιγούρες πάνω στο τζάμι:
Το μπαγιάτικο αστέρι,
ο τηλε-τύπος,
το κωλαράκι.
Δεν φαίνονταν τα μικρά-μικρά μικροφωνάκια.
Περπάτουσα αργότερα: Σε έναν τοίχο με σελοτέιπ μισοκολλημένη αφίσα.
Τα γράμματα « Έξω Έλληνας,…» σταμάτησα να διαβάζω αυτή τη μαλακία.
-Είμαι για άλλη μια φορά στο επίκεντρο των εξελίξεων!,σκέφτηκα.
Κι ένα χασμουρητό εμποδισμένο απ’τα σφιγμένα χείλη μου
μου βούλωσε τ’αυτιά.