Σαν απορία

το φορεμένο πουκάμισο
γεμάτο κυριακές
βαθιά στη ντουλάπα
η πόρτα μισάνοιχτη
σαν απορία
ποτέ δεν προσπάθησες να διαφύγεις
τις νύχτες σε κρατώ απ’ το χέρι
βγαίνουμε στην αυλή
σιγανά κουβεντιάζουμε
για τον καιρό και το ψυγείο που χάλασε
πίνουμε κόκκινο κρασί
απ’ το ίδιο ποτήρι
φτιάχνουμε χάρτινες βάρκες
με χαράζεις
Μαρία
το όνομα που αγαπούν οι μελλοθάνατοι
η γάτα σκαλίζει το χώμα
εφτά ουρανοί
ύστερα θάλασσα
διαμελισμένο το σώμα σου
επιπλέει
βαθιά στη ντουλάπα
ένα πνιγμένο πουκάμισο
κι η πόρτα μισάνοιχτη
σαν απορία

Ξεθωριασμένο λευκό

Πίσω από τις λευκές τουλίπες
κρύβει η δυστυχία το φόρεμα της.
Ένα κουρέλι βγαλμένο από το βυθό,
που απλώνει πάνω του ναυάγια και κοχύλια.
Το άσπρο όταν σκοτεινιάσει γίνεται μαύρο.
Φως του φεγγαριού σαν από ασήμι γινωμένο,
αγκάλιασε κι απόψε την μαύρη φορεσιά
να μην την ξεχωρίζει κανείς μέσα στην πλάση.
Φώτιζε μόνο τις λευκές τουλίπες,
μήνυμα πως η ευτυχία θα ξανάρθει.

Πόσους Ήλιους χάθηκαν μακριά
Τα άστρα της αγάπης του ανθρώπου
Πόσες Μαύρες Τρύπες γέννησαν
Μες την Καρδιά του Σκότους;

Παρελθοντολογώντας

Σαν σκάψεις βαθιά στο χαντάκι της συνειδήσεως
Θα βρεις στα έγκατα της σμπαραλιασμένης σου μνήμης
Τις λησμονημένες ρίζες του άγνωρου μέλλοντος
Κάποτε ήσουν ένας αρχαίος σπόρος που ήλπιζε να βλαστήσει
Δίπλα σε ξεβαμμένα πετρώματα ξεροσταλιασμένων αιώνων
Τώρα ένας καμπουριασμένος φοίνικας ˙ που ανεξηγήτως γιατί
Βαστά με απαράμιλλο πείσμα το κούφιο σκαρί του μη πέσει.

Περνάει

Ο χρόνος να περνάει
ήδη σκοτωμένος και καμμένος
σπίρτο που σβήνει στη στιγμή
χαμένος χωρίς
νόημα κανένα.
Άσκοπα
Τσιγάρα
Άσκοπα η υγεία μας χαλάει.

Με διαξιφισμούς μεταξύ
Ανώτερων λαντζιέρηδων και ανώτατων
γραφιάδων.
Τα σάλια τους να σέρνονται στο πάτωμα,
οι αρσενικές θεραπαινίδες να γλιστράνε.
Με αυτούς ο χρόνος περνάει

2/5/2019