Αφηρημένο βλέμμα δραπετεύεις, πες μου, πάνω σε ποια λαμπρή ακτίνα του Ήλιου οδεύεις;
Όσο κι αν ταξιδεύεις, όσο και αν τη γυρεύεις, πάντα κρυμμένη, πάντα θα μένει η χαρά σου.
Πικρό μα, χρυσό και μελανί το ηλιοβασίλεμα σου. Άραγε ποιος καρτερεί το απότομο γύρισμα σου;
Μέσα από το κυκλικό παραθύρι σου θωρείς, την σπάνια, τη παρθένα ομορφιά αναζητείς,
χάνεται σαν πνοή στης πόλης την ομίχλη, σαν στάλα που γλιστρά από τις φυλλωσιές.
Αδιέξοδοι ατέλειωτοι μπροστά σου, χρώματα ουράνιου τόξου ανώνυμου, λόγια σκορπισμένα, ατελής, η δυστυχία σου.
Γυρνάς, πότε πίσω, πότε μπρός, να μη σε φτάσει ο χαμός μα, τι σε πειράζει;
Γυρνάς και λες πως αγαπάς μα, στη μοναξιά σου την ατέλειωτη μεθάς,
μεθάς και παίζεις με τις λέξεις και τις έννοιες, προκαλείς τα θεία και τα αόρατα.
Τέτοια η δύναμη που κρύβεις. Γιατί δε μας τι δείχνεις; Φοβάσαι μη τη χάσεις, μη χαθείς;
Διαβάστε περισσότερα