Νυχτολούλουδο

Άποικος ξένης γης.

Αναλαμβάνει ταπεινά χρέη νυχτοφύλακα,

Τα άνθη του -γεμιστήρας με σφαίρες ανείπωτης εσωτερικής ομορφιάς-

γυρεύουν το φως του φεγγαριού

για να σκοτώσουν την παγερή σιωπή της νύχτας.

Με τις ανάσες του ποτίζει

τους λαμπρούς οπλίτες του ουρανού.

Ο αέρας σύμμαχος

για να καταπνίξει κάθε αντίθετη οσφρητική επανάσταση.

Τα μεθυσμένα άστρα ξέπνοα από τον ολονύκτιο αγώνα

αποσύρονται με το πρώτο φως του ήλιου.

Η νυχτερινή μοναρχία του νυχτολούλουδου,

ανατρέπεται από το πρωινό άρωμα του γιασεμιού.

Προσοχή, το επαναστατημένο αγιόκλημα καραδοκεί!

Oι αισθήσεις μου δεσμώτες της πνοής τους.

Διαβάστε περισσότερα

Πόνος κωφάλαλος

Υπάρχει ένας πόνος

διακριτός από τους άλλους

κάτω από το δέρμα

σαν μόρφωμα ασταθές.

Τα όριά του αλλάζουν

ανάλογα με το κλάμα,

με τη φλέβα που πετάγεται στο κρόταφο,

με τον αριθμό των δακρύων.

Αλλά να μην  ξεχάσω

το χειρότερο  είναι το κλάμα το βουβό,

κλάμα βουβό, πόνος κωφάλαλος,

τον ψηλαφείς με τα χέρια σου

μα πουθενά στον κόσμο δε διδάσκεται η νοηματική του.

Τη σιωπή του τώρα την ακούμε και οι δύο

σαν κάτι που ακούγαμε από πάντα

όπως αυτοί που ναι κωφοί από γεννησιμιού.

Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε

και συνεχίζουμε να μιλάμε,

ο καθένας μόνος του.

Καμιά φορά κοιταζόμαστε  από ατύχημα

χωρίς να το θέλουμε.

Μέσα στη σιωπή τελικά

κανείς δε θέλει κανέναν.

ΑΝΕΜΟΖΑΛΗ

Δείτε βουνά και μονοπάτια, δείτε θάλασσες σε νηνεμία,
δείτε λιβάδια, εγκλωβισμένα στο πέρασμα του χρόνου.
Δείτε ποτάμια γοργόφτερα που παρασύρουν πικροδάφνες,
στους διαδρόμους της συνείδησης που η ψυχή αγρυπνά.
Δείτε μια φλαμουριά που απλώνει το άρωμά της πάνω μου,
δείτε ένα κύμα που μου ψιθυρίζει κρυφά.
Ορμητικός ένας καταρράκτης αχολογά στην καρδιά μου,
ένας έναστρος ουρανός , απλώνεται στα μάτια μου.
Με συντροφεύει ανάμεσα σε χαρές και λύπες
τις στιγμές που θέλω να εξαφανιστώ σε απόμερο ακρογιάλι,
κάτω από την πολυταξιδεμένη χαίτη του λευκού αλόγου.

Απ’ τις σκοτεινές νύχτες που το μουντό βασιλεύει,
έως τη στιγμή της άνοιξης που ερωτοτροπεί το φως.
Και που μέσα μου φαίνεται ότι ακροβατεί σε παραμύθι,
η ζωή είναι μια παλαίστρα, όπου μονομαχούν φως κι άβυσσος.
Κι ανάμεσά τους εγώ που αλλάζω πορεία,
ένα μυροβόλο αγέρι που φυσάει από την εποχή του τυφλού ποιητή,
ψάχνοντας απάνεμο ακρογιάλι για να ζωντανέψουν χιλιετίες πριν.

Οι περασμένες εποχές ζωντανεύουν σαν ταινία , απλώνονται,
αφήνοντάς μας μια μουδιασμένη αίσθηση σε απόκοσμο φως.
Οι σκηνές όμως εξουθενώνονται ,κουβαλώντας το παρελθόν.
Η διαδρομή πολλές φορές αδιέξοδη δεν οδηγεί στο πλάτωμα,
που η ψυχή θυμάται ότι είχε ζήσει απλόχερα σε πρωτινούς δρόμους,
σαν φωτεινή αναλαμπή στις συμπληγάδες της σιωπής.
Κι αναπόφευκτα το τέλος αναφαίνεται στο πρώτο φύσημα του θανάτου.

Κάθομαι στο παιδικό δωμάτιο και σε περιεργάζομαι.

Προσπαθώ να ταξιδέψω
σε εκείνους τους καιρούς
που στο άκουσμα της βροχής ανατρίχιαζες,
τότε που τα υποτιμητικά λόγια ενός ξένου
λύγιζαν την εφηβική σου τόλμη,
την ίδια στιγμή που στις δοξασίες δικών σου ανθρώπων
στεκόσουν παγερά αδιάφορη.

Τότε που ο μικρόκοσμός σου φάνταζε γιγάντιος,
ένα μίγμα από ευφάνταστα χρώματα,
πρωτόγνωρες μυρωδιές, δραματικά ακούσματα
και ερωτική λογοτεχνία.

Ι

Γεννήθηκα Μηλιά.
Ένα εκστατικό δέντρο των Δρόμων.
Κορμός υπέροχων ημερών.
Με χέρια εύπλαστα και πόδια βουτηγμένα σε άσχημο καιρό.
Με ανθισμένες πόρτες πράσινες απ’ την ανηλιά.
Και έπειτα…
Σού ’χα να ξαποστάσεις από νωρίς…
Πριν χτυπήσει η καμπάνα μουρμούριζα
Τι υπέροχη μέρα!