Αφύπνιση

Ατρόμητος σαν φρουρός
στης ζωής μου την είσοδο στάθηκες.
Την πόρτα πολλοί άνοιξαν,
ενώ εγώ σαν ίσκιος έφευγα.
Το περιτύλιγμα μου χάζευαν
όσοι το φαίνεσθε είχαν για σημαία,
γι αυτούς αδύνατο να νιώσω κάτι.
Με όρκους αιώνιας αγάπης
άλλοι έπαιξαν τα χαρτιά τους
κι άλλοι με ξίφη υπόσχονταν
επίγειες κατακτήσεις.
Κανείς δεν ήταν τόσο ικανός,
κανείς τόσο γενναίος,
τα μάτια μου,
κάτι τόσο απλό,
μα τόσο σύνθετο να ανοίξει.

Άδεια τραπέζια
Το σώμα σου γεμάτο
Γλυκά σταφύλια

*

Μια άσπρη γάτα
Πάνω στα κεραμίδια
Παίζει με τ’ άστρα

*

Το καλοκαίρι
Τα σύννεφα τ’ ουρανού
Μοιάζουν δελφίνια

ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Για πρώτη και τελευταία μέρα
υλοποίησα το χρόνο μου.

Σήκωσα το σώμα μου απ’ το στρώμα
κι ο χώρος πίσω μου γεμίζει
πέτρινους αναδιπλασιασμούς.

Έγραψα βεντάλιες στον αέρα με τα χέρια
αφήνοντας νυχτερίδες από χρόνο.
Έφτιαξα αγάλματα από λάβα
παρασταίνοντας το δισκοβόλο
ή τα ζευγάρια του Ροντέν.
Υλοποίησα το πνεύμα μου
κουνώντας άσκοπα μπογιές στο χαρτί
και στυλογράφους.
Υλοποίησα την ώρα μου
δείχνοντας με το δάχτυλο
τη φορά του ρολογιού.

Έπλασα τον εαυτό μου σήμερα
γεμίζοντας τον κόσμο με πέτρινες στιγμές.
Έζησα έντονα την κάθε μου εμμονή,
κάθε τρελή μου αυθαιρεσία,
κι έπεισα αυτούς που θά ‘ρθουν
για την αλήθεια της ιδέας μου.

Κι άσ’ τους να λένε
πως άδικα ξόδεψα το χάρισμά μου το προσωρινό.

Κι άσ’ τους να λένε
πως, λίγο ακόμα,
και δεν θ’ αντέχαν οι γενιές
την άψυχη,
τη ρυπαρή μου παρουσία.

Ωρυγή για τη σηψαιμία της νιότης

Κάτι ήπατα φαγωμένα απ’ τα έλκη,
κάτι όνειρα μαβιά απ’ τις
αγκωνιές των συμβάσεων
και κάτι άκρα τρεμουλιαστά
μες το βαλτώδες των ρυτίδων.
οι χροιές ξεχουρδισμένες
καθηλώνονται στη σιγή,
στεγνώνουν στο λαρύγγι,
ενώ τα αλλήθωρα πια βλέφαρα,
ακινητοποιούνται με βία
απ’ τους επιθεωρητές της
στειρότητας.
μία ασθενής λαλιά
ηχεί απ’ την άβυσσο του στήθους.
Είν’ αυτή που διαμαρτύρεται
με μία νευρωνική σπασμωδία,
αφήνει δαγκωματιές στα
τσαλακωμένα στρώματα της σάρκας,
μήπως και κλείσουν ερμητικά
τα παράθυρα που ανοίγουν στον κόσμο.
Μία επιφάνεια παραίτησης, το γήρας
που πάνω της σκοντάφτει το πείσμα
συνεσταλμένων ονειροπόλων
και κυλιέται σαν ενθουσιώδης νεανίας
στην ξύλινη τσουλήθρα του θανάτου.

Κάπαρη
Μιά τυχαία δουλειά μ’ έφερε πρωί στη γειτονιά σου.
Τις πιο πολλές φορές παραμονεύω το σούρουπο –
άλλες πάλι, μεσάνυχτα για το ‘καληνύχτα’.
Σήμερα όμως γυρνάω στη λιακάδα.
Εκεί στον τοίχο που χωρίζει τα εγκαταλειμμένα απ’ το δρόμο
πρόσεξα , για πρώτη φορά, μία μεγάλη κάπαρη
να κρέμεται από ψηλά.
Τουλάχιστον αυτή ανθίζει
και καρποφορεί.