Κλειδιά

το μέρος που κρύβεται απ’ το βλέμμα

υπάρχουν πλευρές να το περιτειχίσεις

η μία φωνάζει ως άπειρη αγαθοσύνη

κι η άλλη γεννιέται με τη δεινότητα

του γνωρίζειν το καλώς πράττειν                                             5

την απόσταση υπολογίζω σε χειροφιλήματα

το ψύχος σε βαθμούς Καλπάστ·

υπάρχει πάντοτε ο άλλος δρόμος

που μας κρατά ενήμερους κι ερωτευμένους

καθένας φεύγει μ’ ένα όνειρο γι’ άλλο μονοπάτι                       10

η πόρτα κλείνει στην ανατολή·

/τρεμάμενη

κάτω απ’ το πρεβάζι

με αναφιλητά σε αγκαλιά

με στοιβάδες νυχτολούλουδα στα χέρια                                  15

έτοιμη να παραδώσει

η πόλη ντύνεται το θερινό της παλτό

κι εγώ μονότονα

γυρίζω πίσω

με την κλίση του ώμου                                                         20

καθετότητα στο πρόσωπο·

στα μαλλιά της σύγκορμος

κρατώ στον ύπνο την τελευταία στιγμή

κρατώ στην είσοδο κλειδιά

Η βιομηχανική ζώνη

Να τη πάλι.
Η βιομηχανική ζώνη
στωικά σκίζει την παγερή ομίχλη
με τους γερανούς της.
Μια σάπια μάζα:
θρυμματισμένα κεραμίδια,
στράντζες, αντλίες, τόρνοι,
(σε όλα αυτά δε βάζαμε διαστάσεις
σύμφωνα με τα πρότυπα της ISO;)
ζωές ανθρώπων—
γεμίζουν απόβλητα τώρα
όπως αυτά τα εγκαταλειμμένα σπίτια
και οι άδειες στοές με ταμπέλες βιοτεχνιών.
Τη γύφτικη φούστα της ρακοσυλλέκτριας
φοράει η βιομηχανική ζώνη.

Ξεκινά απ’ αυτό το θωρακισμένο σχολείο
απλώνοντας μια μυρωδιά βενζίνης και τυποποίησης.
Στη βιομηχανική ζώνη αφήσαμε την παρθενιά μας,
δικά της αστέρια καταλήξαμε να μετράμε
απ’ την ταράτσα
λέγοντας ότι θ’ αρχίσουμε να ζούμε,
στο δικό της όμηρο είμαι επισκεπτήριο Τρίτη.

Κατέρρευσε—
την έκοψε στη μέση ένα πράσινο τραίνο,
με πήρε τόσο μακριά που αρρώστησα,
κι ύστερα αυτούς που αγάπησα,
έναν έναν.
Μαμά, σε τσάκισε εκείνο.
Μην κρύβεσαι στα ταξί.
Μην κλαις για μένα –
αυτά είναι υποπροϊότα της πρμής
για τη δικιά μου και τη δικιά σου ελευθερία.

Μικρή βάδιζα δίπλα στα εργοστάσια
μαζεύοντας λουλούδια.
Τώρα βαδίζω μαζεύοντας σιωπές:
έχει κανείς εδώ δουλειά για μένα;

Στη γυναίκα που αγαπά τα γαλάζια τριαντάφυλλα

1.

Το κύμα πιστό ρίχνει το σεντόνι
σε μιαν ακτή που τ’ αποδιώχνει διαρκώς.
Το βότσαλο ακλόνητο ματώνει
ώσπου να φανεί του πλοίου ο φανός.

Τ’ όστρακο τρέμει το χάδι του πελάγους
κι εξιστορεί τον πόνο της γοργόνας
που ξεδιψά με την αλμύρα του άλγους,
καθώς την ποθούν σαν φύλλο σταγόνας.

Ο γλάρος λαβωμένος γυρνά πάντα
σ’ άμμο που σβήνει αγάπης σημάδια,
ποθώντας ν’ ακούσει πάλι μπαλάντα.

Μη ρωτάς αν δικά σου ζητώ χάδια,
αν ο Ρωμαίος ξεχνά τη βεράντα.
Σ’ αγαπώ μέχρι τ’ Άδη τα σκοτάδια.

Κουρουμπελιασμένες λέξεις

Ρίχνω τσίπουρο στο θηρίο
που έχω μέσα μου
για να το βάλω για ύπνο
μπας και ξεπεράσει την αϋπνία.
Του ρίχνω ούζο
Για να το γλυκάνω
Μετά την πίκρα που
δέχτηκε
από το χαμόγελό σου,
τα σημάδια που τους έχει προκαλέσει
η συχνή του χρήση
στο σημείο που συνδέει
τα ακρορουθούνια με τις άκρες των χειλιών,
ένα σημείο που δεν ξέρει πως λέγεται
και δεν το ενδιαφέρει να μάθει.
Ησουν για αυτό
το καλύτερο χαμόγελο που ποτέ δεν είχε.
Είδε εσένα μ’ αυτά
Και μετά τη Μαρία – Δόμνα
Και κατάλαβε ένα
Πράγμα:
Το μόνο που του έχει απομείνει είναι να γράφει
κουρουμπελιασμένες λέξεις.

17/10/2019

Αδιέξοδος

Τέμνουσες γραμμές οι ανθρώπινες σχέσεις.
Μια στιγμή το ζουν, και την επόμενη-
χίλια μέτρα μακριά.
Κάθε γνωριμία ακόμη ένας φαύλος κύκλος.
Ακόμη μια πινελιά στον πελώριο πίνακα της ζωής σου.
Με κάποιους νιώθεις να κουμπώνεις˙
με άλλους πάλι όχι.
Για μια στιγμή ανοίγεις την ψυχή σου
για μια στιγμή-
νιώθεις ότι κάπου ανήκεις
κάτι σημαίνεις
κάτι ίσως και να αξίζεις.
Ακούς ιστορίες αλλονών
κοσμοθεωρίες,
όνειρα και φόβους
και μαγεύεσαι.
Και άμα το μυαλό ερεθιστεί
το σώμα ακολουθεί.
Ένα απλό άγγιγμα χεριών
σα ρεύμα διαπερνά τις φλέβες σου.
Ανατριχίλα.
Το σώμα σου το νιώθεις ζεστό, ίσως και να καις.
Και νιώθεις να ανθίζεις
για μια στιγμή μονάχα
και την επόμενη-
μαραίνεσαι ξανά.
Σβήνεις.
Η πινελιά μαυρίζει.
Μοναχικός ο κόσμος
που όμως έχει την ανάγκη για επαφή-
διψά για αγάπη
και ταυτόχρονα το αποφεύγει.
Σα να βρίσκει μια σπηλιά με θησαυρό
Αλλά να μη τολμάει να μπει μέσα.
Και αν και τα πρόσωπα σβήνονται,
ξεχνάς τον ήχο της φωνής και την μυρωδιά τους,
θυμάσαι όμως το συναίσθημα
τη ζεστασιά
την τρυφερότητα
το πάθος.
Και κάπως έτσι αναζητείς τη δόση σου
και το σκας μακριά
φοβώντας να εθιστείς και να δοθείς.
Δειλός ο κόσμος-
αντί να ζωγραφίζουμε σπαρακτικά έργα τέχνης
να διεκδικούμε θησαυρούς,
γεμίσαμε μικρές μικρές πινελιές
με το μόνο αμητό τις αναμνήσεις.
Παγιδέψαμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας
και ψάχνουμε το λάθος.
Τραγική ειρωνεία
Του ανθρώπινου ευ ζην.