Ο χρόνος ορίζει τον άνθρωπο

Ο άνθρωπος στέκεται προσοχή μπροστά στον καθρέφτη.
Κοιτάζει κατάματα τον χρόνο.
Θέλει να τον ξεριζώσει από τον δρόμο του.
Δεν γνωρίζει όμως,
πως ο χρόνος κρύβει άπειρες ζωές μέσα του,
και πάντα επιστρέφει στην κορυφή του όρους.

~

Ο χρόνος τρέφεται με τους ιστούς μας.
Είναι σαρκοφάγος.
Δεν έχει ψυχή ούτε φωνή,
μοιάζει με νύχτα.
Εμείς προσποιούμαστε
πως όλα είναι μια χαρά,
ενώ εκείνος μας χτίζει μέσα του.

Το μοναδικό κρίνο που άνθισε στην κόλαση

Θα ήξερες καλύτερα
πως καλλιγραφώ ψεύδη
όταν οι νύχτες γίνονται ανυπόφορα προστάγματα∙ τα
πνεύματα σαλεύουν στις γωνίες
και μέσα στους καθρέπτες
θυμίζουν την αλλοτινή τους όψη
όταν γράφουν Θάνατος! Θάνατος στο ανείπωτο
πνεύμα σου /καταδυόμενη στον Άδη
η ψυχή σου λίγη απ’ του Ηρός
το βάδισμα δικό σου
και στα ίχνη του ίσα-ίσα χωρούν τα
βήματά σου∙ καθώς θα περνάς από τη
Γέφυρα των Μυστικών, θα δεις το
σώμα σου μια λύπη βουτηγμένη στο
κλεμμένο ύδωρ

Ύστερα θα αλλάξεις τον κόσμο
κι ο κόσμος θα γίνει όπως είναι κι άλλο τίποτε
παρά μόνο ένας ακατανίκητος πόθος, να ελιχθεί σαν χέλι της λίμνης
το χέρι σου κάτω απ’ το φουστάνι μου
κι όπως θα χάνεται από τα μάτια του βαρκάρη
να χαθεί η ζέστη του στα πιο βαθιά ποτάμια που πηγάζουν από όρη
δύσβατα, καρδιά συκώτι μάτια
κι έτσι τραντάζοντας μια δίνη
μέσα στο γλυκό νερό να γίνει ο δρόμος
προς την αιωνιότητα μία υπόθεση γραφής∙
αιωνιότητας αιώνιε εραστή
τον Σείριο τον κάναμε κρεβάτι
κι αφήσαμε τον πόθο μας
πάνω στον λιγνίτη και τον χρόνο

Σχεδιασμοί χρωμάτων

Λευκό

Πώς και πώς, αναπλάθω τη ζεστασιά σου
Ανοίγω τα μάτια
Μόνο χιόνι κατάλευκο παγώνει το χνώτο μου.

Γκρι

Μικρόνοα σύννεφα, του ήλιου χαρτοπαίκτες.
Τρέμει από κάτω ο άνθρωπος,
μην καταπιεί φως και πεθάνει.

Κόκκινο

Ιδρωφλεγόμενα κορμιά
Αλληλοσυσπώνται αιμοφιλικά
Αδράσσονται πνοηφόρα

Μαύρο

Προσκυνάς τα χείλη
Χρυσώνεις τα μάτια
Αυτό είναι.

ΟΝΕΙΡΙΚΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΕΣ
στην Ηλέκτρα

Κόρες μου αιώνια θλιμμένες
που παντρευτήκατε τον οργασμό εσείς
ανάμεσά σας λίγο να ξαπλώσω
πάνω στο στρώμα που του γέλιου σας
το χρώμα έχει.
Μακριά από την κατάκριση
ν’ ακούσω ιστορίες
της εποχής που κρύβετε πίσ’ από φυλλώματα
εν ώρα υπηρεσίας.
Στις όχθες των μαλλιών σας που μυρίζουνε
όπως το όνομα της πρώτης σας αγάπης
να σβήσω το δικό μου κ’ ύστερα
με μια λέξη αστεία και τυχαία,
σαν το θρόισμα
των φουστανιών σας όταν στριφογυρνάτε
με μια τέτοια λέξη να με βαφτίσετε
και μοναδική θρησκεία
το κοκκινάδι που στα μάγουλα
ευλαβικά φοράτε.
Και το χάραμα ανάλαφρος
να βγω απ’ τον θλιβερό σας οίκο
αδερφές μου που δεν υπάρχετε
που σας συναντώ μόνο στον ύπνο.

ΒΡΕΦΙΚΟ ΚΛΑΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΚΝΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Ένα βρέφος το τύλιγαν τα σπάργανα της φλόγας
και το κλάμα του καιγόταν σα χαρτί
που πάνω του γράφτηκε μια προσευχή
την οποία κανείς Θεός δε θ’ ακούσει.
Κ’ οι στρατιώτες που το πέταξαν γελούσαν
με τη μάνα του, όπως φερόταν
μια μαριονέτα πια
στα δάχτυλα του σπαραγμού.
Κι ο ορυμαγδός από το μέταλλο και τις κραυγές
κάλυπτε τη βρεφική φωνή
σαν ένας τάφος πρόχειρα φτιαγμένος
από εκείνους που υπάρχουν στη φυγή.

Εικόνα καρτποσταλική

Εικόνα καρτποσταλική
καθεστώτος τυραννικού, αδηφάγου, αιμοσταγούς.
Άνθρωποι πολλοί ιδρωμένοι
να μοχθούν πλούσια ελέη
να προσφέρουν σε λίγους δήθεν γαλαζοαίματους,
φτασμένους πολιτικούς,
πλούσιους ανερυθρίαστους
για την υπερβολική δόση τύχης
μέσα στην τόση νοσηρή ατυχία
που δαμάζει εκείνους που ελπίζουν
στην ελεημοσύνη των ολίγων φοβισμένοι.
Ποιος φοβάται και ποιος θα έπρεπε να φοβάται;
Δυο ερωτήσεις πανομοιότυπες
με απαντήσεις συλλήβδην διαφορετικές.
Απαντήσεις που ακόμα πολλοί δεν τολμούν να ξεστομίσουν.
Ως πότε;

***

Μια θλίψη νιώθω

Μια θλίψη νιώθω
για τους απρόσεχτους καλλωπισμούς
του αβυσσαλέου εγώ σου.
Ποτέ δεν κατάλαβα
τι τον ήθελες τριγύρω σου
όλον αυτόν τον συρφετό.