Κουρουμπελιασμένες λέξεις

Ρίχνω τσίπουρο στο θηρίο
που έχω μέσα μου
για να το βάλω για ύπνο
μπας και ξεπεράσει την αϋπνία.
Του ρίχνω ούζο
Για να το γλυκάνω
Μετά την πίκρα που
δέχτηκε
από το χαμόγελό σου,
τα σημάδια που τους έχει προκαλέσει
η συχνή του χρήση
στο σημείο που συνδέει
τα ακρορουθούνια με τις άκρες των χειλιών,
ένα σημείο που δεν ξέρει πως λέγεται
και δεν το ενδιαφέρει να μάθει.
Ησουν για αυτό
το καλύτερο χαμόγελο που ποτέ δεν είχε.
Είδε εσένα μ’ αυτά
Και μετά τη Μαρία – Δόμνα
Και κατάλαβε ένα
Πράγμα:
Το μόνο που του έχει απομείνει είναι να γράφει
κουρουμπελιασμένες λέξεις.

17/10/2019

Αδιέξοδος

Τέμνουσες γραμμές οι ανθρώπινες σχέσεις.
Μια στιγμή το ζουν, και την επόμενη-
χίλια μέτρα μακριά.
Κάθε γνωριμία ακόμη ένας φαύλος κύκλος.
Ακόμη μια πινελιά στον πελώριο πίνακα της ζωής σου.
Με κάποιους νιώθεις να κουμπώνεις˙
με άλλους πάλι όχι.
Για μια στιγμή ανοίγεις την ψυχή σου
για μια στιγμή-
νιώθεις ότι κάπου ανήκεις
κάτι σημαίνεις
κάτι ίσως και να αξίζεις.
Ακούς ιστορίες αλλονών
κοσμοθεωρίες,
όνειρα και φόβους
και μαγεύεσαι.
Και άμα το μυαλό ερεθιστεί
το σώμα ακολουθεί.
Ένα απλό άγγιγμα χεριών
σα ρεύμα διαπερνά τις φλέβες σου.
Ανατριχίλα.
Το σώμα σου το νιώθεις ζεστό, ίσως και να καις.
Και νιώθεις να ανθίζεις
για μια στιγμή μονάχα
και την επόμενη-
μαραίνεσαι ξανά.
Σβήνεις.
Η πινελιά μαυρίζει.
Μοναχικός ο κόσμος
που όμως έχει την ανάγκη για επαφή-
διψά για αγάπη
και ταυτόχρονα το αποφεύγει.
Σα να βρίσκει μια σπηλιά με θησαυρό
Αλλά να μη τολμάει να μπει μέσα.
Και αν και τα πρόσωπα σβήνονται,
ξεχνάς τον ήχο της φωνής και την μυρωδιά τους,
θυμάσαι όμως το συναίσθημα
τη ζεστασιά
την τρυφερότητα
το πάθος.
Και κάπως έτσι αναζητείς τη δόση σου
και το σκας μακριά
φοβώντας να εθιστείς και να δοθείς.
Δειλός ο κόσμος-
αντί να ζωγραφίζουμε σπαρακτικά έργα τέχνης
να διεκδικούμε θησαυρούς,
γεμίσαμε μικρές μικρές πινελιές
με το μόνο αμητό τις αναμνήσεις.
Παγιδέψαμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας
και ψάχνουμε το λάθος.
Τραγική ειρωνεία
Του ανθρώπινου ευ ζην.

Στη μήτρα

Η εντολή δόθηκε.

Βούτηξα.

Στην αρχή ήταν παγωμένα.

Τρόμαξα.

Άρχισα να κολυμπώ.

Δεν ήξερα προς τα πού.

(Έφερνε κύμα καμιά φορά και με σκέπαζε.

Μου πέταξε μπρατσάκια.

Ετών 21˙ ανυποψίαστη.

Κανόνες της πλεύσης.

Δεν θέλω επιφάνειες.

Του τα ’στειλα πακέτο.

Ετών 25˙ Μάρτιος.)

Καταδύθηκα πρόωρα.

Εξερεύνησα τους βυθούς.

Μάζεψα και λουλούδια.

Πάντα μ’ αρέσαν οι κηπουρικές.

Κουράστηκα όμως.

Η πίεση ανάλογη του βάθους.

Μη ρωτάς πόσα μέτρα.

Δεν κάνω πια προσθέσεις.

Μόνο τα γόνατα φέρνω στο στήθος

και κουλουριάζομαι.

Γλιστρώ στο μπλε

και μπαίνω τώρα στο κίτρινο.

Κοιτούν σα χαζοί στην οθόνη.

Μάλλον κορίτσι.

Ι. 

Στα θεμέλια της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας βρήκα τρεις συνταγές:

Του αλχημιστή:

Δυο κουταλιές του γλυκού μόλυβδο

και μια πρέζα σίδηρο.

Με το μείγμα αυτό φτιάξε χρυσάφι

και τότε ίσως καταλάβεις.

Του φιλόσοφου:

Ενα φλιτζάνι ηθική, φρέσκια

και τρεις κουταλιές της σούπας αλήθεια.

Με το μείγμα αυτό φτιάξε τον άνθρωπο

και τότε ίσως καταλάβεις.

Του αστρονόμου:

Εκατό γραμμάρια ουράνια σώματα

και έναν ήλιο ολόκληρο, με τη φλούδα του.

Με το μείγμα αυτό φτιάξε το σύμπαν

και τότε ίσως καταλάβεις.

Άκρη δεν έβγαλα.

Άφησα όμως μια τέταρτη, δική μου συνταγή:

Μία πρόθεση ψυχής,

όσες θες γραμματικής.

Με το μείγμα αυτό φτιάξε το σήμερα

και τότε ίσως καταλάβεις.

Σαν απορία

το φορεμένο πουκάμισο
γεμάτο κυριακές
βαθιά στη ντουλάπα
η πόρτα μισάνοιχτη
σαν απορία
ποτέ δεν προσπάθησες να διαφύγεις
τις νύχτες σε κρατώ απ’ το χέρι
βγαίνουμε στην αυλή
σιγανά κουβεντιάζουμε
για τον καιρό και το ψυγείο που χάλασε
πίνουμε κόκκινο κρασί
απ’ το ίδιο ποτήρι
φτιάχνουμε χάρτινες βάρκες
με χαράζεις
Μαρία
το όνομα που αγαπούν οι μελλοθάνατοι
η γάτα σκαλίζει το χώμα
εφτά ουρανοί
ύστερα θάλασσα
διαμελισμένο το σώμα σου
επιπλέει
βαθιά στη ντουλάπα
ένα πνιγμένο πουκάμισο
κι η πόρτα μισάνοιχτη
σαν απορία