Παρελθοντολογώντας

Σαν σκάψεις βαθιά στο χαντάκι της συνειδήσεως
Θα βρεις στα έγκατα της σμπαραλιασμένης σου μνήμης
Τις λησμονημένες ρίζες του άγνωρου μέλλοντος
Κάποτε ήσουν ένας αρχαίος σπόρος που ήλπιζε να βλαστήσει
Δίπλα σε ξεβαμμένα πετρώματα ξεροσταλιασμένων αιώνων
Τώρα ένας καμπουριασμένος φοίνικας ˙ που ανεξηγήτως γιατί
Βαστά με απαράμιλλο πείσμα το κούφιο σκαρί του μη πέσει.

Περνάει

Ο χρόνος να περνάει
ήδη σκοτωμένος και καμμένος
σπίρτο που σβήνει στη στιγμή
χαμένος χωρίς
νόημα κανένα.
Άσκοπα
Τσιγάρα
Άσκοπα η υγεία μας χαλάει.

Με διαξιφισμούς μεταξύ
Ανώτερων λαντζιέρηδων και ανώτατων
γραφιάδων.
Τα σάλια τους να σέρνονται στο πάτωμα,
οι αρσενικές θεραπαινίδες να γλιστράνε.
Με αυτούς ο χρόνος περνάει

2/5/2019

Η τέχνη τού να κάνεις υπομονή

μια γυναίκα καθισμένη

το βλέμμα της βασιλεύει

περιμένοντας τον ήλιο ν’ ανατείλει

ένας άντρας ξαπλωμένος

η ματιά του στιγμιαία σβήνει

προσμένοντας τ’ άστρο να πέσει

μην ξεγελιέστε

ο ουρανός θα ’ναι πάντα αρκετός

*

Πλούσια η γλώσσα μας,

μα φτωχό το λεξιλόγιο μου.

Παντού τρυπώνεις,

πανούργε καπιταλισμέ!

*

Μακροβούτι

Σαν το κολύμπι

είναι και το γράψιμο.

Όποιος νομίζει

πως ξέρει πολύ καλό

αυτός είναι που κινδυνεύει

περισσότερο με πνιγμό.

Το κλαδί και η θηλιά

Και οι δυο τους ήτανε καλά παιδιά.
Από αγάπη έκαναν ό,τι ήθελ’ η μαμά.

Η αγάπη φρόντισε
να μη σπάσει ούτε το κλαδί
ουτ’ η θηλιά.

Ο έρωτας

Απόβραδο, νύχτα του πυρετού, η φύση βούιξε στα σπλάχνα της,
Όπως βουίζει το κοκκινισμένο κάρβουνο που το σκεπάζει η στάχτη.
Τίποτα γύρω, μονάχα ένα καζάνι γεμάτο σκοτάδι στη φωτιά της αναμονής, κοχλάζει ορμές,
Μυρωδιές κατεβαίνουν απ’ το ιδρωμένο σίδερο,
Φέγγουν ένα άγγιγμα πλαγιαστό γεμάτο λαχτάρα στα μέτωπα τους.

Τα χείλια φιλήθηκαν καρτερικά στο σκοτάδι,
Κάτω απ τα αστέρια που μαρτυρούν,
Με ένα κουκούτσι λαχτάρα κολλημένο στα δόντια τους,
Και ροδισμένους ανθούς στις κοιλιές τους.