Αφήνεις τη ζωή να κυλάει από τα σπλάχνα σου.
Ένα του καλοκαιριού προσμένεις να πεθάνεις δείλι.
Τους χειμώνες μπροστά στον καθρέφτη σου
δοκιμάζεις το σάβανο σου.
Πένθιμο ρούχο που μυρίζει αρμύρα.
Κατάστικτο από τα αίματα της σφαγής
των καλοκαιρινών σου λιογερμάτων.
Ένα χέρι άρπαξε τον ήλιο
θυσία για τα πένθιμα σου καλοκαίρια.
Ποτάμι το αίμα έβαψε τα στάχυα κόκκινα.
Ένα ολάκαιρο χωράφι κόκκινα του αίματος στάχυα
και δυο σαν σκέλεθρα χέρια να μαζεύουν τους θερινούς καρπούς
με αιμάτινο να σου κλείσουν το στόμα ψωμί.

Σε καλό…

Μες σε κρατήρα βράζει υγρό το γέλιο των ανθρώπων.

Κι όποιος γελά δανείζεται από κει – μη με ρωτάς τον τρόπο,

αυτά είναι μυστικά. Μα ξέρω ότι άμα κάποτε κάποιος πολύ γελά,

κάποιου άλλου το μερίδιο στερεί, και τον αφήνει στη ζωή

χωρίς λίγη χαρά, χωρίς λίγην ανάπαψη απ’ τα βάσανα των κόπων.

Τεχνοκράτες

Αναλύουν και μετρούν και μονάχα μιλούν –

λόγια όλο λόγια…

Και γυρεύουνε τάχα τη λύση να βρουν –

γύρω γύρω γυρνούν

σα ρολόγια.

Οι γιορτές του Σκρουτζ

Μου αρέσει να λέω καλημέρα και να μην παίρνω απάντηση
να ανάβω ένα κερί στην εκκλησιά ,
να καίει για όποιον εγκατέλειψα·
να γυρίζω σε μέρη που κανείς δεν με θυμάται.
Επιμένω να σχετίζομαι με το θετικό κομμάτι, το ανύπαρκτο
να φαντάζομαι τη λαχτάρα της συνεύρεσης
να θυμάμαι όταν η ευτυχία ήταν προτεραιότητα
να γυρίζω στο άδειο μας το σπίτι.
Μου αρέσει να κλείνομαι στο άδειο μου κουφάρι
να παίζω σκάκι με αντίπαλο τον εαυτό μου
να γυρίζω την κλεψύδρα της ζωής
περιμένοντας να γεμίσεις κόκκους το γυαλί.
Γιορτές πέρασαν πολλές μα μόνο σε ρυτίδες,
κέρματα άφησαν πίσω αντί για αναμνήσεις
στον κουμπαρά μου να ηχούν αντί για κάλαντα
να μην μου λείπουν οι στιγμές.

Τεχνητή αναπνοή

Σαν πολλά μαζεύτηκαν τα κεράκια
Και δεν έχω ανάσα να σβήνω

Μου ‘χει σφηνώσει το στέρνο
Μεταξύ ουρανού και γης
Σκύλα και Χάρυβδη ντε

Ψάχνω αναπνοή απ’ τα άστρα
Έτσι λένε, το σύμπαν πάλλεται
ροχαλίζοντας

Άντε στην συστολή
Μπορεί και να την βγάλουμε φέτος
Με σεληνιακή ΚΑΡΠΑ
Παλιρροϊκές Μαλάξεις
Και μερικά φιλιά ζωής

Όσο για απινίδωση δεν θέλω κουβέντα
Πάντα μισούσα τις ταραχώδεις βροντές
Που σείουν τα κομμάτια μου

Ένα τζένγκα είμαι
Ό,τι κι αν αφαιρέσεις
Απ’ το παρελθόν
Θα με γκρεμίζει

αυτοματικός (βιο)μηχανισμός

τι ανόητο κορίτσι·

δεν μπορεί ποτέ ν’αποφασίσει
αν
είν’ουρανός ή καθρέφτης
το γυάλινο ταβάνι
που -πάντα- θρυμματίζεται

κι έχει γράψει
πολλές φορές
η ίδια
για αλλόκοτες ανθήσεις

ανόητο κορίτσι,
τι κάνεις όταν η αυγή χωλαίνει;