Κοινωνία

Τον κατηγορούν

γιατί δε νοιάζεται

για αυτά που νοιάζονται

μα κανείς δεν τον ρωτάει

τι σκέφτεται

Για ένα στόχο

περνάει από στάδια

άσχετα

πράγμα συχνό στην κοινωνία.

Μην τον παρεξηγείτε

αν δεν αποδίδει

γιατί όταν υπάρχει ανάγκη

για ζωή

τα άλλα έρχονται μετά.

Τunneling

Για να πετάξεις πάνω απ’ τις στιγμές

και ν’ ατενίσεις την ολότητα του είναι

μην οπισθοχωρείς

δράσε σαν ηλεκτρόνιο μπροστά στο πιο υψηλό δυναμικό

μία σύραγγα θα σ’ οδηγήσει αν το θες

στην πίσω πλευρά του εαυτού σου.

Τα αυγουστιάτικα κόλλυβα

Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται,
καὶ διαλύεται πᾶς ἄνθρωπος·

Μοιράσαμε αχάραγα των νεκρών μας τα κόλλυβα
σε στόματα πεινασμένων γλάρων
που έχασκαν ανοιχτά στις φύτρες των λιόδεντρων.
Θαμμένοι γλάροι, σκελετωμένοι, αφημένοι στο θέρος.
Μα με φτερούγες που χαϊδεύουν νωχελικά τα μάτια μου,
όταν στη θύμηση μου σε φέρνω.
Τα δικά σου κόλλυβα κοχλασμένα σε αρμυρό
της αυγουστιάτικης θάλασσας νερό.
Αυτό που έρεε σαν αγίασμα από τα μάτια σου
στον τελευταίο των βλεφάρων σου σπασμό.
Το μάζευαν οι Δαναΐδες, το δικό τους να γεμίσουν πίθο.
Του δωδεκάχρονου τα χέρια κουβαλούν από τη μήτρα
που τα γέννησε, το δικός τους ραγισμένο πίθο.
Με της αυγουστιάτικης θάλασσας τα νερά
μάταια τον αμνιακό να γεμίσει προσπαθεί σάκο.
Αποξηραμένο έμβρυο που κολυμπά σε μια μήτρα γεμάτη άμμο.
Φυτεμένο στα άνθη της αγριολεβάντας
προσμένει ένα του Αυγούστου κύμα να το πνίξει,
να το αφήσει γυμνό στην αλυκή με το στρωμένο αλάτι.

Σκορπίσαμε σήμερα τα δικά σου κόλλυβα.
Του θανάτου το γεύμα μύριζε λιβάνι,
γλυκάνισο και αυγουστιάτικη θάλασσα.
Ανάμεσα στα κοχλασμένα στάχυα
λέπια ψαριών, φύκια και ακρωτηριασμένα δάχτυλα.
Με τα χέρια μου ανακάτεψα την κρούστα της ζάχαρης
να γλυκαθεί η ψυχή σου.
Κι ένας παπάς έψηνε τον καφέ
στη στοιβαγμένη απάνω στο σώμα σου ζεστή άμμο.
Μόνο το δικό σου δεν γέμισε λευκό φλιτζάνι.
Το ξέρω. Στην άμμο χωμένη διψάς.
Με του Αχέροντα το γλυφό θα σου ράνω τον τάφο νερό.
Τον Αύγουστο να σου φέρω στο θάνατο κοντά.

γλώσσες

το κορμί σου μιλάει
τη γλώσσα
της ανατομίας
των μεσαιωνικών γιατρών,
ντυμένοι επίσημα
κάνουν χειρουργεία
χωρίς αναισθητικά
και γάντια.

το κορμί σου μιλάει
μια γλώσσα
που δεν ξέρω,
και κάθε κίνηση με αφήνει πίσω
τρία καρέ,
που επεξεργάζομαι
αργότερα.

και μυρίζω το αίμα
στις φλέβες σου
που φουσκώνει.
και οι αρτηρίες σκίζονται
και γίνεσαι
ένα αγόρι-πήδακας,
και γεμίζεις το κρεβάτι
ζεστασιά
και μέταλλο.

σκύβεις και δεν σπας,
ούτε καν
ξεχύνονται εντόσθια,
είμαι εντυπωσιασμένος.
νόμιζα το δέρμα σου
ήταν ζελατίνη.

το κορμί σου ουρλιάζει
σε μια γλώσσα
πολύ εκλεπτυσμένη
για να καταλάβω.

τίποτα τόσο όμορφο
δεν σπάει χωρίς
κρότο.

Λυκαυγές

Το φως, δειλά διαλύει το σκότος.

Λυκαυγές.

Πληγωμένο το ξημέρωμα,

μοναχικές καρδιές.

Συναισθήματα στον γκριζογάλο ουρανό,

χορεύουν σαν σκιές.

Λυκαυγές.

Εγώ πέθανα από τότε που έφυγες

και άρχισες να κλαις.

Μου χρώστας, ψεύτρα!

Χιλιάδες αγκαλιές.

Λυκαυγές.