Φως

Κάποιος φωνάζει:
‘Φως!’
Ο ήλιος σπρώχνει τις παχιές κουρτίνες.
Μπαίνουν οι ακτίνες
κάθονται στα βλέφαρα
και κείνος
κλείνει τα μάτια.
Το μαξιλάρι γίνεται μάσκα και παραπέρα
το φως μένει ακίνητο
μη ξέροντας τί να κάνει.
Το σκοτάδι ξυπνά ενοχλημένο.
‘Το αντίθετό σου είμαι’, τραυλίζει.
Κάποιος φωνάζει:
‘Φως!’
Ο ήλιος κατεβαίνει σ’ένα ανοιχτό παράθυρο.
Εκείνη χαίρεται.
Χορεύει με τις ακτίνες.
Το σκοτάδι κρύβεται ξέροντας ότι
έχει δίκιο.

Λυπήσου με Κύριε, λυπήσου με.
Τα κεριά που ανάβω χαράματα
μπροστά από το εικονοστάσι,
οι λιτανείες της κόλασης
που ψέλνω από τον τάφο μου
τη λύπηση Σου γυρεύουν.
Σπορά του Σατανά ο άνθρωπος
κι εγώ ο σπόρος που δεν φύτρωσε,
το γιασεμί που δεν αναρριχήθηκε,
η ρίζα που δεν ποτίστηκε.

Λυπήσου με Κύριε, λυπήσου με.
Σε μιαν του Σιλωάμ κολυμβήθρα
δεν βρήκα το φως μου.
Τυφλός προφήτης ανασκαλεύω το χώμα.
Φτιάχτηκα από χώμα, από πέτρα,
από βράχια κι αγκάθια.
Στεγνός από νερό, σαν μια γη που δεν θα μερέψει,
που δεν θα φυτρώσει στα σπλάχνα της ζωή.
Στις χούφτες μου φυτρώνουν αμπέλια
κι από τον καρπό τους ρέει το αίμα Σου Κύριε
στις σελίδες των άγραφων Ευαγγελίων Σου.
Κάποιοι ευαγγελίζονται τη ζωή
κι εγώ ο νεκρός γιος, ο καταραμένος καρπός
που μέσα του φυτρώνουν σκουλήκια κι ερπετά.

Α.

«Κατά ηθικών λόγων»

ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

  Με πόσες ανάσες κερδίζεται

Το πέρασμα

-κάνεις τάχα πως δε ξέρεις-

σφιχτό μαντήλι στο λαιμό σου

η οφειλή.

Tα βράδια

που όλοι φορούν τα στηθοσκόπια

στ’ αφτιά κι ακούν τα έγκατα της γης

ν’ ανασαίνουν βαριά

έτοιμοι να βγάλουν πόρισμα βλάβης

εγώ-κρεμάω τα στηθοσκόπια στα δέντρα

χρόνια τώρα κανένας στεναγμός δε γιατρεύεται

με ένα βιβλίο παραμάσχαλα

πρέπει ο χρόνος να σε διαλέξει

με τα πόδια κλειστά

και με χέρια στην ανάταση

για να γλιτώσεις το παιχνίδι της σιγής

να πεις γυναίκα είμαι και γελάω

ή έτσι δείχνω·το αγκάθινο στεφάνι να κερδίσω

-για ένα χειροκρότημα-

άσπρο άγαλμα μην γίνω

προσκυνητάρι μιας βραδιάς

μην μπαγιατέψω.

Ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο

Αν βρω

να φτάσω από το λαιμό στον ουρανό

και πιο μακριά

στις πόρτες που μένουν κλειστές

να αναμετρηθώ με το μυαλό μου

και στο χαρτί να γράψω

δεν είμαι πια κουτή

Αγαπώ τις προεκτάσεις του κορμιού μου.

{ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Τούτο το υπόμνημα, δρα ίσως αντισυλληπτικά.

Κατά της μνήμης. Υπέρ των ιδρωμένων ανεμιστήρων.

Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να πω.

Οι άνθρωποι των γραμμάτων είναι ανύπαρκτοι.

Απλώς γιατί τα γράμματα είναι άνθρωποι.

Το Α για παράδειγμα είναι ένας άνθρωπος έκπληκτος.

Και αρνητικός.

Ζει στην απουσία.

Το Ω μένει πάντα με το στόμα ανοιχτό.

Κάποιος του λέει πως τον κυνήγησαν οι μύγες.

Απ’ την αρχή ως το τέλος,

Μυρίζουν οι άνθρωποι αλφάβητο.

Κάποιες φορές απλώς παριστάνουν σφηνοειδώς,

Πως δεν υπάρχουν.

Και απ’ τις τσέπες μας δραπετεύουν οι ωραίοι νεκροί μας,

Κρατώντας ανθοδέσμες τα χώματα τους.

Κάποιον ασημένιο κρίκο που βρήκαν κρυμμένο σε χαρά παιδική,

Τον πήραν και κρεμάστηκαν ανάποδα,

Μια μέρα οξείας φλεβίτιδας.}