Εις Μνήμην

Τα νεκρά παιδιά στα παρασκήνια μένουνε κρυμμένα:

την αυλαία κατεβάζουν, ακίνητα στο χρόνο είναι.

Αυτά παρατηρούν τους άλλους που ωριμάζουν,

ενώ οι ίδιοι άγονοι αιωνίως παραμένουν.

Συχνά, οι θεατές από μπροστά τους προσπερνάνε,

δίχως να τους κοιτάνε- λες και δεν βρίσκονται εκεί.

Πάντα πιστοί στα όσα καθήκοντα τους όρισαν,

χωρίς λέξη παραπάνω και με σκυφτό κεφάλι.

Έχουν ξεχάσει τα παιχνίδια και τα γέλια τους

σε κάποια απόμερη, σκοτεινή ακρογιαλιά,

με τ’ άγρια κύματα να τα έχουνε αρπάξει

μεσ’ τον βυθό, να’ χουν χαθεί για πάντα.

Εμείς τ’ αναζητήσαμε, πίσω για να τα φέρουμε

μα τα παιδιά, άσπρα φαντάσματα έχουν γίνει

και αλφαμίτες που τις πύλες σου φυλάνε,

αόρατα στο γυμνό μάτι της ανθρωπιάς.

*
Πιστεύω στα αγάλματα
Στις στολές των νοσοκόμων
Στα απελπισμένα χέρια των οικοδόμων
Στα γερασμένα δάχτυλα που κάποτε
άγγιξαν και πια δε θα ξαναγαπήσουν.
Ώρα μου είναι να πηγαίνω,
μου ανήγγειλε με στόμφο ένας ημίαιμος
πρίγκιπας που κάποτε ερωτεύτηκα με παραφορά.
Και μου έλεγε τα ποιήματα που έζησε στο σώμα μου
και άλλα φαιδρά.
Πιστεύω στα μικρά γράμματα.
Στη Σαχάρα και πριν από αυτήν,
στην ερημιά της.
Στην άμμο την αμέτρητη που πετάξαμε
ο ένας στον άλλο και στην αμμουδιά την απέραντη
που προσκυνήσαμε τα δάκρυά μας.
Στη σκόνη που θέλει να κρυφτεί αλλά ο ήλιος
ο πρώτος που μπαίνει από μια χαραμάδα
το ξημέρωμα δεν την αφήνει.
Της ανεπίδοτης επιστολής και
Του ανεκπλήρωτου ταξιδιού
Του εφιάλτη που τελειώνει και
του ονείρου που όνειρο μένει
Δυο τραγούδια του Σούμπερτ
Ανήμερα του αγίου των αγίων, Τζον Κέιτζ.
Της αγίας εγκαρτέρησης και
Της οσίας παύσης
Στους αιώνες των αιώνων που ό,τι μας απέμεινε
απ’ τη ζωή αυτή είναι ο θάνατός μας

Ο ηθοποιός

Ηθοποιός πεντοδεκάρας υποδύεται απλόχερα
Μια λέξη μόνο πες και θα το κάνει

Σκοτάδι πες, και θα υποδυθώ τον ήλιο σού
Κρύο αν πεις, φωτιά θα παριστάνω
Φύγε μου λες, και άριστο πατέρα των παιδιών σου
Υποδύομαι

Αχ να μπορούσα μάτια μου εμένα να παριστάνω,
Σε τούτη τη σκηνή που περπατάμε, φωτιά να ρίξω να κάει
Και όλοι εμείς οι ηθοποιοί τις μάσκες μας να σπάσουμε,
Να δραπετεύσουμε από την Αντιγόνη…

Το πρώτο δάσος μου

Δάσος η ζωή.
Δάσος μέσα στα δάση.
Εγώ ένα δέντρο
Εσύ ένας θάμνος

Εύχομαι να μην ευχόμουν
Ο σπόρος που με γέννησε
Φωτιά να πάρει να κάει
Κάτω να πέσει και να λιώσει να χαθεί
Να υποφέρει.
Κι εγώ ας μην γεννιώμουν.

Αυγερινό φεγγάρι

Στο πέτο μ’ ένα αγκάθινο στεφάνι

κρατάς το γέλιο μου στυφό

κι η αγκαλιά μου αυγερινό φεγγάρι

μέσα στη νύχτα στέκεται χλωμό

ο ύπνος μια νύχτα θα με πάρει

στου ουρανού τα σύννεφα θ’ ανεβώ

μαζί σαν φίλοι θα σμίξουμε και πάλι

θεέ μου πόσο σ ‘ αγαπώ

στο πέτο μ΄ ένα αγκάθινο στεφάνι

πετάς το γέλιο μου μέσα στο βυθό

και ‘γω που κλαίω σαν το γεράνι

που το κόψανε χλωρό-

θε μου πόσο σ’ αγαπώ.

«Με πόσο αίμα πότισα την φύση την πλανεύτρα,

Τις ακατέργαστες πέτρες των παλατιών του Ατρέα,

Τα ξεθωριασμένα κομψοτεχνήματα των Βλαχερνών

Και τα ενδιάμεσα συμμορφωμένα μαρμαρένια μνημεία,

Μόνο για να αισθανθώ· μόνο για μιας στιγμής αταραξία

Μέσα σ’ αυτό το ατέρμονο καρτέρι.

Άρπαξα τ’ αγάλματα, μη πέσουν και ρημαχτούν,

Απ’την λύσσα ενός παράλογου ανέμου που σκορπά

Την λογική του βασιλιά, την ηθική του πρίγκιπα,

Την βολή του λαού, την προστυχιά της εταίρας,

Την εγγύηση πως ο ήλιος θα ανατείλει αύριο.

Αν τ’ αγάλματα γίναν σκόνη,

Δεν είν’ από δική μου μπαμπεσιά.

Ψάξτε φταίχτες ανάμεσα στους έξαλλους θεούς

Και στον εμπαιγμό του μεσογειακού τού χώματος

Κι αλήθεια, δεν είχα τίποτε να προσφέρω

Παρά δυο μπράτσα και φαρμάκι τραγικό στις φλέβες μου.