ΣΑΝ ΣΥΓΝΕΦΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΕΠΛΑΝΙΟΜΟΥΝ
(ΝΑΡΚΙΣΣΟΙ)

Σὰν σύγνεφο μοναχικὸ ἐπλανιόμουν
ποὺ πλέει πάνω ἀπὸ λαγκαδιές, λοφίσκους,
κι’ ἄξαφνα ἕνα πλῆθος φάνη ἐμπρός μου,
σμάρι, ἀπὸ χρυσολούλουδους ναρκίσσους·
παραλιμνιοί, στῶν δέντρων τὴν ἡσκιάδα,
κυμάτιζαν κι’ ἐχόρευαν στὴν αὔρα.

Ἄπαυτοι ὅπως τ’ ἄστρη ποὺ φεγγίζουν
καὶ τρέμουν μὲς στὸν γαλαξία δίσκο,
ἁπλώνοντο δίχως νὰ τερματίζουν
σὲ λιμνογιάλι ὁπ’ ὥριζε κολπίσκο:
Μὲ μιὰ γοργὴ ματιὰ μύριων θὰ εἶδα
ζωηρὸ χορὸ κι’ οἱ κεφαλές των στρίβαν.

Σιμὰ κύματα ἐχόρευαν· μὰ ἐκεῖνοι
στ’ ἀγάλλιασμα ἐπερνοῦσαν τ’ ὁγρὸ λάμπος:
Ποῦ ποιητὴς πειὸ εὔθυμος νὰ γίνῃ,
παρὰ στῆς χαροποιᾶς παρέας τὸ θάμπος:
Ἀτένισα- κι’ ἄλλο- μὰ δίχως σκέψι
τί πλούτια ἡ θέα των μοῦ εἶχε δρέψει:

Ὅτι συχνά, ὡς γέρνω στὸ κρεββάτι
μὲ πλῆξι ἢ μὲς στῶν λογισμῶν τὴν δίνη,
στράφτ’ ἡ θωριά των ξάφνου στὸ ἔσω μάτι
πού ’ναι τῆς ἔρμης ὥρας ἡ εὐφροσύνη·
καὶ τὴν καρδιά μου εὐθὺς χαρὰ κυριεύει,
κι’ ὁμάδι μὲ τοὺς νάρκισσους χορεύει.

Con qué la lavaré?
(Anon. / Juan Vásquez)

Με τι να πλύνω εγώ
τη σκιά στο πρόσωπό μου
με τι να πλύνω εγώ,
να σβήσει τον καημό μου.

Με άνθη λεμονιάς
ας πλένονται οι κυράδες,
με δάκρυα πλένω εγώ
της θλίψης τις χλωμάδες.

*

Vos me matasteis
(Anon. / Juan Vásquez)

Πώς με σκοτώνουν
κόρη, τα μαλλιά σου,
τα λυτά μαλλιά σου

Πλάι στο ποτάμι
είδα μία κόρη,
κόρη, τα μαλλιά σου,
Πώς με σκοτώνουν
τα λυτά μαλλιά σου,
κόρη, τα μαλλιά σου.

*

De donde venis, amore
(Anon. / Enríquez de Valderrábano)

Πουθ’ έρχεσαι, πες μου, αγάπη;
Ξέρω που βρισκόσουν!
Πουθ’ έρχεσαι, φίλε, το ξέρω,
θα στο πω, το ξέρω!

VI

Πάνω απ’ όλα τα πράγματα αγαπώ την  ψυχή σου. Μέσα απ’  της σάρκας  το πέπλο τη  βλέπω να λάμπει στα σκοτεινά: με τυλίγει, μ’ αλλάζει, να ξεχειλίσω με κάνει, μ’ αιχμαλωτίζει.

Και τότε μιλώ για να νιώσω την ύπαρξη μου, γιατί εάν δεν μιλούσα η γλώσσα μου θα ‘χε μουδιάσει, η καρδιά να χτυπά θα είχε πάψει,  κι εξολοκλήρου εγώ, δίχως λάμψη καμιά,  θα ‘χα στεγνώσει.

*

XI

Εντός σου βρίσκομαι.

Με μεταφέρεις και με ξοδεύεις.

Σε όσα κοιτάζεις, σε όσα αγγίζεις, όλο και κάτι δικό μου αφήνεις.

Γιατί εγώ  να πεθαίνω αισθάνομαι όπως μια φλέβα που το αίμα της χάνει.

Σαν Μαρτίνο ντελ Κάρσο

Από κείνα τα σπίτια

δεν απόμειναν

παρά κάποια

σκέλεθρα τοίχων

Από τόσους

που με συναναστρέφονταν

δεν έμεινε

κανένας

Μα στην καρδιά μου

όλ’ οι σταυροί παρόντες

Είν’ η καρδιά μου

η πιο ρημαγμένη χώρα

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΟΥ

(στίχοι: Bernie Taupin)

Αίσθηση παράξενη
Που δεν μπορώ να κρύψω
Στις τσέπες πετραδάκια
Π’ αφήνω ως το σπίτι μας
Ως γλύπτης-κι ίσως όχι-ως
Μάγος με τα φίλτρα του
Όπως μπορώ στιχοπλοκώ
Γιατ’ άλλο δεν έχω δώρο
Αυτό είναι το τραγούδι μου
Κι είναι όλο δικό σου

Κι έτσι θα μπορείς να λες
Πως είν’ ολοδικό σου
Aπλό κι έτοιμο
Μέσα του με τα λόγια
Π’ έγραψα εγώ για σένα μου
-Ελπίζω πως δεν πειράζει-
Πως είν’ η ευτυχία μου
Εσύ να ζεις στον κόσμο

Στη στέγη κάθισα και κλώτσησα τα βρύα
Κάποιες απ’ τις στροφές αυτές μού ζάλισαν το νου
Όμως το τραγούδι αυτό το φίλεψε ο ήλιος
Σ’ ανθρώπους σαν κι εμάς που ξέρουν να το ζεσταίνουν

Συγχώρα με που ξέχασα-κάτι τέτοια τα κάνω
Ξεχνώ, βλέπεις, αν είναι μπλε ή πράσινα με τρελαίνουν
Μα σημασία έχει αυτό που θέλω να σημαίνω
Πως ομορφότερα απ’ αυτά
Τα μάτια σου
Δε βλέπω