Οι μελετητές του έργου του Ιρλανδού ποιητή το χωρίζουν συνήθως σε τρεις ή τέσσερις περιόδους. Τα δώδεκα ποιήματα που έπονται ανήκουν στη μέση περίοδο και περιλαμβάνονται στις τρεις συλλογές που ο Γέητς δημοσίευσε τη δεκαετία 1910-1919: The Green Helmet and Other Poems (1910), Responsibilities (1914), The Wild Swans at Coole (1919), όταν βάδιζε από τα 45 προς τα 55 του χρόνια. Κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων είναι η απομάκρυνση από το ρομαντικό κλίμα του πρώιμου Γέητς, η στροφή προς τον ρεαλισμό και μια διάθεση έντονα δύσθυμη απέναντι στις διαψεύσεις της ηλικίας και τις κοινωνικές κακοδαιμονίες. Δεν λείπει όμως από κάποια και ο ηρωικός και οραματικός τόνος, γνώρισμα διαχρονικο της ποίησής του.

Götter Steinbruch

Meine Stadt ist ein Schrei

gebunden ist sie an einem Felsen;

senkrecht vergrößert er sich

waagerecht vergrößert er sich

der Schrei meiner Stadt

ich kam und brachte dir das Gestohlene

aber dein Kopf war

ein Schutzschild des Regens

andersherum gestellt

senkrecht vergrößert es sich

waagerecht vergrößert es sich

dein Schutzschild

ΣΩΠΑΙΝΕΙ Η ΨΥΧΗ

Σωπαίνει η ψυχή… Στον κρύο ουρανό

πάντα τα ίδια άστρα τη φωτίζουν.

Ολόγυρα για το ψωμί ή τον χρυσό

λαοί φωνάζουν και στριγγλίζουν…

Αυτή σωπαίνοντας ακούει τις κραυγές,

τους μακρινούς κόσμους κοιτάζει,

μες στη διπρόσωπη τη μοναξιά της,

δώρα θαυμάσια ετοιμάζει.

Δώρα ετοιμάζει στους θεούς της

και λουσμένη με αρώματα σιωπής,

πιάνει με τ’ άγρυπνο αυτί της

το κάλεσμα μιας μακρινής ψυχής.

`

Όπως πετούν οι αχώριστες καρδιές

λευκών πουλιών πάνω απ’ τον ωκεανό,

κι ηχούν σαν κάλεσμα μες στην ομίχλη,

που το νιώθουν ως το ταξίδι το στερνό.

(1901)

Στην καλύτερη παράδοση του 19ου αιώνα, οι μπαλάντες του Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς είναι ποιήματα εξαίρετης αφηγηματικής δύναμης αλλά και έργα ευθέως πολιτικά. Αφηγούμενος ιστορίες ταπεινών ανθρώπων, ο Γέητς μιλάει για τις συνθήκες στην αγγλοκρατούμενη Ιρλανδία, την τεράστια φτώχια, την σκληρότητα των ηθών, τους διωγμούς του επίσημου κράτους, την πείνα που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους κι ανάγκασε ακόμη περισσότερους να μεταναστεύσουν. Οι μπαλάντες προέρχονται από τις δύο πρώτες συλλογές του ποιητή, Crossways του 1889 («Η μπαλάντα του πάτερ Ο’Χαρτ», «Η μπαλάντα της Μολλ Μαγκή») και The Rose του 1893 («Η μπαλάντα του πάτερ Γκίλλιγκαν»).

Σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Paul Celan

[Μίλα κι εσύ]

Μίλα κι εσύ,

ο τελευταίος, ναι,

μίλα κι ελόγου σου.

Μίλα – όμως

μη διχάζεις το «ναι» απ’ το «όχι».

Δώσε στο μίλημα νόημα·

δώσ’ του τη σκιά.

Σκιά δώσ’ του αρκετή,

δώσ’ του όση

γνωρίζεις μοιρασμένη γύρω σου,

ανάμεσα σε μεσονύχτι, μεσημέρι, μεσονύχτι.

Κοίταξε ολόγυρα,

και δες πως ζωντανεύει ολούθε –

ω, εις το θάνατο! Ζωντανεύει!

Ομιλεί αληθινά εκείνος που λέγει σκιές.

Μα τώρα συρρικνώνεται ο τόπος όπου πατάς –

προς τα πού, από τους ίσκιους γυμνωμένε;

Ανάβαινε· ψηλάφησε το ύψος.

Κι ω! πώς ρεύεις, πώς ψιλώνεις, πλέον αγνώριστε –

πλέον ψιλός, ως ένα νήμα, λες,

απ’ όπου θέλει να κατέλθει το αστέρι:

να κατέβει, και να πλεύσει εδωνά,

όπου θωρεί πώς ανακλάται: μες στις θίνες

περιπλανώμενων λόγων.

(Sprich auch du, 1955)