Der Grad der Kontrolle

Mein Heimatort: Trockenmauer und Sonne.

Am Abend geht ein silberner Rochen auf, ein Mond.

Das alte Paar auf dem gegenüberstehenden Balkon, meine Mitgift.

ziele ich mit der Schleuder. Angesichts der Finsternis verfehle ich.

Die Mutter ließ sie so nass werden, dass das Wasser die Decke berührte. Niemand überlebte.

strömen Formalin aus. Die Unzerstörbarkeit ihrer Natur.

Bei der Anbringung, mit Fäden.

Ich ziehe mich zurück um Sauerstoff einzuatmen. Übermäßige Rechtsausübung.

über den Kassen. Und „Vorsicht Hund“.

Spaziergang im Wald: mein Heimatort, Trockenmauer und Sonne.

ΦΩΣ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΓΥΡΕΥΩ

Φως άλλο δεν γυρεύω – του κορμιού σου θέλω μόνο:

διαφάνεια απόλυτη και διαύγεια γλαφυρή σαν θέμα·

μαρμαρυγή με σπλάχνα ποταμού που με τον χρόνο

βαθιά εμπεδώνεται και γίνεται άμετρη με το αίμα.

`

Ποιες ύλες στίλβουσες και ανθεκτικές σού δώσαν σχήμα,

καρδιά ορθρινή που φάσματα πρωιού έχεις ενσαρκώσει;

Τη μέρα θέλω που ’χει της ανάσας σου το κλίμα.

Μια χαραυγή είναι το αίμα σου που δεν θα μεγαλώσει.

`

Φως και ήλιος είναι μόνο το κορμί σου. Και λυκόφως

τ’ άλλα όλα. Εγώ δεν βλέπω τίποτ’ άλλο – μόνο εσένα.

Στο πέρασμά σου γίνονται όλα έρεβος και ζόφος.

Τα μάτια σου, άγνωρα, ποτέ δεν είν’ βασιλεμένα.

`

Διαφάνεια που δεν θά ’χει παρακμή. Ύψιστη ουσία

της αίγλης που ποτέ δεν στέκει σε κορφή και σε άκρη.

Και νεότητα. Μαρμαρυγή. Διαφάνεια υπερουσία

που αναζητάει άστρα απρόσιτα και στου αχανούς τα μάκρη.

1.

Στάσου, της άπιαστης αγάπης μου σκιά
Γλυκειά εικόνα, που με κρατάει μαγεμένη.
Φάντασμα, που τη ζωή μου ‘χει κλεμμένη,
απάτη, που κάνεις το θάνατο χαρά.

Αν σαν μαγνήτης την καρδιά μου την τραβάς
με δύναμη, σα να ‘μουνα ατσάλι,
γιατί με κολακεία μ’ ελκύεις πάλι,
αν φεύγοντας μακριά, μετά, μ’ εξαπατάς.

Να μην καυχιέσαι, που με θρίαμβο κρατάς
τη δόλια μου ψυχή τυραννισμένη
κι αν μεσ’ απ’ τ’ άδεια χέρια μου περνάς,

άυλη μορφή, για μένα πια χαμένη,
άδικα απ’ την αγκαλιά μου ξεγλυστράς,
στη φαντασία μου σ’ έχω φυλακισμένη.

Σέρνει η ζωή…

Σέρνει η ζωή στο διάβα της αλλιώτικες γραμμές,
μοιάζουν με δρόμους, με βουνοκορφές.
Ό,τι είμαστε τώρα εδώ, με αρμονία αλλού
και ειρήνη θα περατωθεί στα χέρια ενός θεού.

* * *

Του κόσμου ετούτου…

Του κόσμου ετούτου τις χαρές τις έχω εγώ απολαύσει,
οι ώρες της νιότης κύλησαν, ω πριν πόσο καιρό!
Απρίλης, Μάης, Ιούλιος έχουν γεράσει,
πια τώρα είμαι ένα τίποτα, δεν θέλω πια να ζω!

39.
Του ιδίου [Μιχαήλ Ψελλού] έκθεση
κεφαλαιώδης και σύντομη για τα Χαλδαϊκά
δόγματα

[Οι Χαλδαίοι] λένε οτι υπάρχουν επτά
σωματικοί κόσμοι, ένας και ο πρώτος είναι
εμπύριος· μετά από αυτόν υπάρχουν τρεις
αιθέριοι κόσμοι, μετά από αυτούς είναι τρεις
υλικοί, από τους οποίους ο τελευταίος λένε οτι
είναι γήινος και μισεί το φως. Αυτός είναι ο
υποσελήνιος τόπος, ο οποίος περιέχει την ύλη,
την οποία αποκαλούν και βυθό. Πιστεύουν οτι
υπάρχει μια αρχή των πάντων και την εξυμνούν
ως Εν και ως Αγαθό. Μετά [από αυτήν],
κάποιον πατρικό βυθό σέβονται, ο οποίος
αποτελείται από τρεις τριάδες. Κάθε τριάδα
έχει Πατέρα, Δύναμη και Νου. Μετά [από
αυτόν] βρίσκεται η νοητή ίυγξ, μετά από αυτή
οι συνοχείς: ο εμπύριος, ο αιθέριος και ο
υλικός. Μετά από τους συνοχείς βρίσκονται οι
Τελετάρχες, μετά από αυτούς είναι οι πηγαίοι
πατέρες, αυτοί που αποκαλούνται και
κοσμαγοί, από τους οποίους ο πρώτος λέγεται
επέκεινα μια φορά, μετά από αυτόν βρίσκεται
η Εκάτη, μετά από αυτήν [ο πηγαίος πατέρας]
που είναι δύο φορές επέκεινα και μετά από
αυτούς βρίσκονται τρείς αμείλικτοι πατέρες και
τελευταίος είναι ο υπεζωκώς. Ακόμη, σέβονται
και μια πηγαία τριάδα πίστης, αλήθειας και
έρωτα. Μιλούν επίσης και για τον αρχικό ήλιο
που προήλθε από την ηλιακή πηγή και για τον
αρχαγγελικό και για την πηγή των αισθήσεων
και για την πηγή της κρίσης και την κεραύνια
πηγή και την πηγή των διόπτρων και για την
πηγή των χαρακτήρων που καβαλικεύει τα
άγνωστα σημάδια για τις πηγαίες ακρότητες
του Απόλλωνα, του Όσιρι και του Ερμή.Λένε
ακόμη, ότι υπάρχουν υλικές πηγές και ζώνη των
κέντρων και στοιχείων και ονείρων και η πηγαία ψυχή.