Walt Whitman

 A Clear Midnight

THIS is thy hour O Soul, thy free flight into the wordless,

Away from books, away from art, the day erased, the lesson done,
Thee fully forth emerging, silent, gazing, pondering the themes thou
lovest best.
Night, sleep, death and the stars.

Λαμπρά Μεσάνυχτα

Ήλθε η ώρα σου Ψυχή μου, για το ελεύθερο ταξίδι σου  στο ανείπωτο·

ούτ’ οδηγίες, πια, ούτε κανόνες – τέρμα το μάθημα, έδυσε η μέρα…

Τώρα  γεννιέσαι κι  ανατέλλεις – αθόρυβα, στοχαστικά παρατηρώντας

ό,τι αγαπάς κι όσα λατρεύεις.

Νύχτα, σιωπή, ανυπαρξία, κι αστέρια.

DE PROFUNDIS

Έχω διασχίσει το μαγικό παλάτι του ονείρου. Έχω εις μάτην σπαταλήσει τις δυνάμεις μου για να ανακαλύψω το απομεινάρι μιας γυναίκας απούσας από ετούτον τον κόσμο. Εγώ επιθυμούσα να την μονιμοποιήσω  στη σκέψη μου.

Διατηρώ την αφοσίωση ενός  εφήβου που πάσχει  και πηγαίνει με το κεφάλι σκυφτό. Η ομορφιά της διακοσμούσε ένα δρόμο με χαλάσματα. Εγώ γλιστρούσα ως το παραθύρι της καταμεσής της σκοτεινιάς του δειλινού.  Με περνούσε κάποια χρόνια κι έκρυβα απ’ την καταλαλιά  των ανθρώπων το παραληρηματικό μου πάθος.

Έπαψε  να εμφανίζεται σε μια νύχτα μεγάλων φόβων και θλίψεων και θυμήθηκα δίχως  αποτέλεσμα   τα σημάδια  της κατοικίας της. Μια νεροποντή διέσχιζε την  απεραντοσύνη.

Εγώ συνέχισα να ανακουφίζω την ανυποχώρητη  μελαγχολία μου σε μια  περιπέτεια, όπου οι σύντροφοι μου χαθήκαν και πέθαναν.  Εγώ ξημέρωσα στο χώρο μιας εκκλησιάς, μνημείο υψωμένο  από μια  παρθένα  αλλοτινών αιώνων. Ο ιερέας εξυμνούσε τα  διαπιστευτήρια  της θεοσέβειας  του και ανήγγειλε από τον άμβωνα πανομοιότυπες  απειλές. Έκανε  κατόπιν το μνημόσυνο των νεκρών και γέμισε τα αυτιά μου με τον θόρυβο ενός μοχθηρού ψαλμού.

THE LAKE’S LITTLE PARADISE

1. A GOLDEN EARLY MORNING

The day’s curtain rises

quietly

and the lake lightens.

Behind the reeds

οver the clear waters and wild flowers

portions of silken mist

hover in the air

renewing the colours.

Sounds of life from flying and floating

creatures

Jingle happily joyful silvery

wishes.

The proliferation of creatures

chirps and cries

with affectations on high

and leaps in the water.

Continuity is thus confirmed.

The sun’s golden light

its fervour and warmth

are little by little diffused.

They intensify the richness

of the encircled paradise

which as a soundless prayer

rises

to the invisible gods

of harmony and joy.

All

are eager to be born,

to take their shape,

to exist in opportune

times,

till they are discoloured by time

and absorbed by the landscape’s

holiness.

Isaac Rosenberg 

   Χάραμα στα χαρακώματα

                [Break of Day in the Trenches]

Μακριά χάνεται το σκοτάδι.

Όπως πάντα, ο γερο-Χρόνος με τα μάγια του,

μα να που κάτι ζωντανό πηδάει στο χέρι μου:

ένας μοχθηρός, τρελούτσικος ποντικός,

καθώς κόβω μια παπαρούνα απ’ το παραπέτο

να τη βάλω πίσω από τ’ αυτί.

Τρελοπόντικα! Θα σ’ εκτελούσαν αν γνωρίζανε

τις κοσμοπολίτικες φιλίες σου.

Τώρα δα άγγιξες τούτο το εγγλέζικο χέρι

και το ίδιο θα κάνεις σε λίγο σ’ ένα γερμανικό,

στα σίγουρα, άμα σου κάνει κέφι

να διασχίσεις το πράσινο που κοιμάται ανάμεσά μας.

Μου φαίνεται θα γελάς από μέσα σου ενώ προσπερνάς

μάτια γερά, άρτια μέλη, αγέρωχα σώματα αθλητικά

με λιγότερες πιθανότητες να ζήσουν απ’ ό,τι εσύ,

στου θανάτου το μάγγανο δεμένα,

ξαπλωμένα μες στα σπλάχνα της γης,

στης Γαλλίας τις πεδιάδες, τις κομμένες στα δυο.

Τι βλέπεις μέσα στα μάτια μας

καθώς ουρλιάζει το σίδερο

κι η φλόγα που τοξεύει τα γαλήνια ουράνια;

Ποιο καρδιοχτύπι, ποιον τρόμο;

Οι παπαρούνες που ριζώνουν μες στη φλέβα

όλο μαδάνε και πέφτουν·

η δικιά μου όμως κάθεται σώα στ’ αυτί μου–

λίγο μονάχα ξασπρισμένη απ’ τη σκόνη.

Σε μια κόρη που φεύγει από το σπίτι

Όταν σου έμαθα

στα οκτώ να οδηγείς

ποδήλατο, τρέχοντας παράλληλα

δίπλα σου

ενώ εσύ τρέκλιζες επάνω

σε δύο στρογγυλές ρόδες,

το δικό μου στόμα να στρογγυλεύει

από την έκπληξη όταν τράβηξες

τον κατήφορο προς το κυρτό

μονοπάτι του πάρκου,

έμεινα να περιμένω

για τον γδούπο

της σύγκρουσής σου ενώ

επιτάχυνα – για να προλάβω,

καθώς εσύ άρχισες

να μικραίνεις, να φαίνεσαι πιο εύθραυστη

με την απόσταση

πιέζοντας και πιέζοντας

για τη ζωή σου, ξεσπώντας

σε δυνατά γέλια,

το μαλλί να ανεμίζει

από πίσω σου σαν το

μαντήλι που νεύει

για το αντίο.