Τα δάχτυλά σου κόμποι σα γαρύφαλλα.
Έκλαψα πολύ τότε.
Με τα γαρύφαλλα.
Μια φορά θυμάμαι,
είχε πέσει ένα γαρύφαλλο στο
ουίσκι μου, τυχαία,
και εγώ συνέχιζα να το πίνω.
Ήταν στο μπάσο ο Σάκης,
είχα βουτήξει με τα ρούχα στη
θάλασσα για αυτόν. Το φεγγάρι
σχημάτιζε μια θάλασσα, εγώ εκείνον,
η ταχύτητα είχε την δική της αδράνεια.
Όλα ήταν σωστά στο πλήθος
όπου νερό και λουλούδι
σαν εραστές όλοι ακολουθούσαμε
σαν μεγάλες λευκές γραμμές ή
γκουρμέ καβούρια πνιγμένα στο ουίσκι.

Νύχτες του Αuschwitz

Τι έκαναν εκείνη τη νύχτα
και την άλλη μέρα
και την άλλη νύχτα
και κάθε νύχτα
πού κρύβεσαι Hannah
πώς έσβησε το φως σου Miriam
και το σώμα σου που δεν ακούω
και οι καρποί της σελήνης
που φύτεψαν τα μάτια σου
τ΄αδιόρατα μάτια σου
στο χάος της φωτιάς
πώς έσβησαν στη λάσπη του χιονιού
πώς χάθηκε το βλέμμα σου
στο σκοτεινό καθρέφτη των άστρων
τι έκαναν εκείνο το βράδυ
και κάθε βράδι
εκείνο το πρωινό
και κάθε πρωινό
βγήκαν στον ουρανό οι ψυχές
και τα μωρά ουρλιάζουν
στην απέραντη κοιλάδα
δεν υπάρχει ουρανός
μόνο κατασχεμένα δαχτυλίδια
και άγριο χιόνι
και τα μαλλιά σου
τα μαλλιά σου μπορούν και μιλάνε
έχουν φωνή τα μαλλιά σου
και φως και αέρα
και ο αέρας μιλά
πνίγεται λαχανιασμένος
στη φωτιά

ΟΣΜΑΝΤΑΚΑ ΛΑΖΑΡΟΣ

Και τάχα γλίστρησαν μέσα στον θάλαμο

από τους τοίχους

τα όργανα.

Και παραμέρισες, λέει, τον βράχο

με τις διαγνώσεις, τα καλώδια.

Κι αργά-αργά σηκώθηκες

να δείξεις τα πατήματα

χάριν της λεβεντιάς

της αξιοπρέπειας ένεκα.

Και να μυρίζει κρύο αέρα κι έλατο.

Και να βαράει ο γύφτος το βιολί

μα κουρνιαχτός να μη σηκώνεται.

Και να κερνάς, λέει, τα όργανα

και όπα κι έστα στο διηνεκές

σε όλα τα πλάτη και τα μήκη

του περασμένου χρόνου.

Μετά, έβαλες πάλι το αριστερό

πλάι στο δεξί σκαρπίνι

ξάπλωσες λέει, στην εντατική

για τον υπόλοιπο επιθανάτιο ρόγχο.

Η παρουσία του Θανάτου στην ποίηση του Φωστιέρη δεν αποτελεί απλώς ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται σταθερά μέσα στον χρόνο της. Είναι μια διαρκής φιλοσοφική διαλεκτική από το 1971 και το «Μεγάλο Ταξίδι», η οποία ωριμάζει, όπως ωριμάζουν οι αληθινές σχέσεις. Παλαιότερα  σαν νεανική αυθάδεια απέναντι στο πολύ μέλλον, άλλοτε σαν ποιητική ιδέα, άλλοτε σαν φάντασμα, άλλοτε σαν ανθρώπινο ένστικτο, άλλοτε σαν άσκηση γραφής. Σε αυτή όμως τη συλλογή, χωρίς να παρεκκλίνει από την αναγνωρισμένη του τεχνική τού κεκαλυμμένου συναισθήματος μέσα από μια διανοητική σκέψη, με τις λέξεις πάντα να προσφέρουν την ηχητική τους στην οικοδόμηση του νοήματος, την παιγνιώδη πορεία των συλλογισμών, τον διάλογο με την ποιητική τέχνη και τη σταδιακή μετατόπιση των υλικών όντων σε έννοιες, ο Φωστιέρης ενατενίζει τον Θάνατο από μια θέση ευεργετούμενου, αλλά και ευεργέτη. Γιατί όπως «η αιωνιότητα γίνεται βαρετή»  για τον θνητό γίνεται και για τον Θάνατο. Και τα επίγεια δημιουργήματα  είναι αποτελέσματα της αγωνίας του ανθρώπου να  ξεπεράσει τη στενότητα του χρόνου, αλλά και του θανάτου να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Μια αμφίδρομη, δηλαδή, σχέση.  Ο Φωστιέρης υπό το πρίσμα αυτής της φαινομενικά ατάραχης- ψύχραιμης θέασης που του προσφέρει η ψυχολογική του ενόραση, η συναισθηματική του δομή, αλλά και η εμπειρία του αρκούντως για συμπεράσματα -αλλά ποτέ αρκετού- βιωμένου του πια χρόνου, συνομιλεί με -και όχι για- τον Θάνατο, σαν δυο φίλοι που κάθονται στα σκαλοπάτια μιας Φιλοσοφικής Σχολής στην Αρχαία και Νέα Αθήνα και ατενίζουν τη Ζωή που περνάει από μπροστά τους ως παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Σπύρος Αραβανής

`

Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Πόσο στ’ αλήθεια βαρετή
Ολόκληρη αιωνιότητα.

Και πόση πλήξη
Ένα πνεύμα ολόγυμνο
Να κολυμπάει στα χάη διαρκώς,
Χωρίς την άχαρη
Φροντίδα ενός κορμιού
Χωρίς τ’ αγκάθια του έρωτα
Χωρίς το δέος
Ή το δέλεαρ
Μιας Κρίσης που εκκρεμεί,

Χωρίς τον φόβο
Ενός ανέκκλητου θανάτου.

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Και μου ’λεγες πως είσαι αυτή π’ αναστενάζει

όταν εισχωρούν εντός σου ποταμόπλοια, καΐκια

κι ανοχύρωτοι άνθρωποι που θαλασσολογούν.

Θάλασσα με παράθυρα, με φυλλωσιές και κόλπους,

όπως ο κόλπος γυναικός που ξέρει κι άλλα κόλπα

(όπως τα κόλπα γυναικών μ’ εργόχειρα και χάδια).

Θα σου συνάξω νούφαρα, ανθούς απ’ αγιοκλήματα,

λιμάνια μες στα αίματα, κήπους μες στις αυλές σου

στις αλυκές του κόρφου σου όπου θα κατοικήσω.

Θενά κατέβω τρεις φορές στον τόπο σου και πάλι

για να κερδίσω άλλην μιαν ανάμνηση μ’ εσένα,

να την στολίσω μ’ όνειρα, σπιθίσματα του ήλιου

κι άπλετο φως να χύνεται στου σώματος την ώρα.