Yannis Goumas, «Pros and Cons», [Selected Poems 2014-2019] (μετφρ. από τα αγγλικά του ιδίου), εκδ. ρώμη, 2019
Ιού14
Επιλογή ποιημάτων 2014-2019, επίμετρο: Σπύρος Αραβανής, επιμέλεια: Πέτρος Γκολίτσης.
`
Pros and Cons
I bid adieu to another week.
In spite of the crescent moon I am alone now.
The landscape in the window, set as in a frame,
is like another of my paintings.
A dewy wind ripples my hair as I shut the shutters.
I pour my melancholy into a glass of red wine
and my hands woo me to carry it to my desk
and let the computer give birth to a poem.
I come into the room and on the wall spreads
the familiar silhouette of my lonely nights.
Like the eye of a needle that lets only one
thread pass, such is my life, nothing else.
The little boy’s crying next door is a sketch
of his mother’s scolding. According to the calendar
on the kitchen wall, my name day and my birthday
were mere dates, only three friends remembered me.
After thirteen years, thanks to my pitiful condition,
I suddenly realized that there’s nothing to do worth doing,
that all I can do is to feel being young forever.
I know that this isn’t in good taste, but to go on
living doing nothing is a way of being meaningless.
The computer before me brims with emotion.
I don’t lose interest, and lifting the glass of wine
to my lips, I begin to write my pros and cons.
Τα υπέρ και τα κατά
Αποχαιρέτησα μια ακόμη εβδομάδα.
Παρά την ημισέληνο είμαι μόνος τώρα.
Το τοπίο στο παράθυρο, λες και σε κορνίζα,
είναι σαν ένας άλλος πίνακάς μου.
Δροσερός άνεμος κυματίζει τα μαλλιά μου
καθώς κλείνω το παντζούρι.
Βάζω τη μελαγχολία μου σ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
και τα χέρια μου με καλοπιάνουν να το μεταφέρω στο γραφείο
και ν’ αφήσω τον υπολογιστή να γεννήσει ένα ποίημα.
Μπαίνω στο δωμάτιο και στον τοίχο απλώνεται
η γνωστή σιλουέτα των μοναχικών μου νυχτών.
Όπως το μάτι μιας βελόνας επιτρέπει μόνο μια κλωστή να περάσει,
έτσι κι η ζωή μου, τίποτα άλλο.
Το κλάμα του βρέφους δίπλα είναι σκίτσο της μητέρας του
που το μαλώνει. Σύμφωνα με το ημερολόγιο
στον τοίχο της κουζίνας, η γιορτή μου και τα γενέθλιά μου
ήταν απλός ημερομηνίες, μόνο τρεις φίλοι με θυμήθηκαν.
Μετά από δεκατρία χρόνια, χάρη στην άθλια κατάσταση που βρίσκομαι,
ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τίποτα που αξίζει να κάνω,
ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αισθάνομαι ότι είμαι νέος για πάντα.
Γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι καθώς πρέπει, αλλά να συνεχίσω να ζω
χωρίς να κάνω τίποτα είναι ένας τρόπος να είμαι χωρίς νόημα.
Ο υπολογιστής μπροστά μου ξεχειλίζει από συναίσθημα.
Δεν χάνω το ενδιαφέρον μου, και σηκώνοντας το ποτήρι κρασί
στα χείλη, γράφω τα υπέρ και τα κατά μου.
Διαβάστε περισσότερα
