Το εξώφυλλο είναι έργο του εικαστικού και ποιητή Φαίδωνα Πατρικαλάκι

`

το κλειδί

`
στον ξεχασμένο φράχτη
που χωρίζει τ’ όνειρο από την πραγματικότητα
άφησα το κλειδί,
για να μπορώ όποτε το έχω ανάγκη
να κρύβομαι ανάμεσα στους δύο κόσμους.

θα με βρεις στα σύνορα
να αγκαλιάζω τους πρόσφυγες του ήλιου
πίσω από τους αντικατοπτρισμούς των λέξεων
εκεί κρύβεται η εικόνα του κόσμου
που κατασκευάζουν οι φθόγγοι μου
στην ασυμμετρία των ονείρων
που ακόμα δεν έγιναν ταξίδια
μην ξεγελαστείς,
το δώρο του Προμηθέα δεν ήταν η φωτιά,
ήταν το όνειρο
μέσα στο βαθύ σκοτάδι της απελπισίας

Ομορφιά σαν αίμα

με το πόδι στο δόκανο

ροκανισμένο

φύσηξε πλήθος φύλλα

να τον σκεπάσουν

…

Σταλάζει και ουρλιάζει επιθυμία

το κορμί του νέου

και μια ομορφιά σαν αίμα

Ακίνητος στην όχθη

θαυμάζει έναν απόλυτο ξένο διώχνοντας κάθε απόηχο

υποψίας

γιατί κανείς δεν του είχε φανεί

τόσο παραδεισένιος και μελαγχολικός·

μια κακοήθης πλάνη

Λάτρεψε έναν μέλλοντα εραστή στο είδωλό του

ερήμην

ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Κάποια μέρα θα πατήσω στη σελήνη

να ξέρεις ότι δεν πενθώ με τα φαρμάκια

μονάχα τα κλείνω σε διαστημόπλοιο

κι είμαι τόσο πρόθυμος να διαπρέψω

στη διαγραφή των ιστορικών χρόνων

– η ειρωνεία είναι πως δε ζω το παρόν –

κι οι εποχές εξακοντίζουν δηλητήριο

Κι όταν με το καλό βγει η απόφαση

για καταπάτηση ακατοίκητου πλανήτη

κάτι άλλο θα βρεθεί να ταράξει τη γη

ίσως ένα λαχάνιασμα παλιού ποδηλάτου

(το είχα αγοράσει σε πλειστηριασμό)

Άλλωστε, αυτός ο κόσμος  ανέκαθεν

ήταν βουτηγμένος στα παλιοσίδερα

– τόσο μέταλλο ούτε στη φωνή μου –

Πάρε αιμοπετάλια και δώσε μου λέξεις

Εκδόσεις : ΠΕΚ – Πυξίδα της Πόλης  για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων

Γράφουν οι: Απόστολος Βουλγαράκης, Σπύρος Αραβανής, Νένα Μεντή, Κώστας Λογαράς, Θανάσης Νιάρχος, Γιώργος Νταλάρας, Μάνος Καρατζογιάννης, Michele Μπαστιά, Λευτέρης Λαμπράκης

`

Τούτο το μικρό βιβλίο είναι μια «συνάντηση» με τον Ποιητή. Για να έρθουμε λίγο πιο κοντά του, μέσα από τα δικά του λόγια και τα λόγια κάποιων ανθρώπων που «βάδισαν μαζί του». Για να «τον συναντήσουν» και άλλοι άνθρωποι μετά από εμάς, καθώς αυτός θα στέκεται, όσο υπάρχουμε ως φυλή πάνω στη γη, ανάμεσά μας, με τη γνώριμη τραγιάσκα του και το μοναδικό παιδικό χαμόγελό του.

Απόστολος Βουλγαράκης

***

Αν το έργο που θα αφήσω πίσω μου αξίζει, έχει καλώς. Αν δεν αξίζει, δικαίως θα πέσω στη λήθη. Ξέρω οτι όταν πεθάνω, αν κάτι μείνει πίσω αυτό θα είναι τα τραγούδια μου. Από αυτά με έμαθε ο κόσμος και καμιά 20αριά πραγματικά καλά τραγούδια από αυτά, θα παίζουν στα ραδιόφωνα όταν πεθάνω. Από εκεί και πέρα θα με βάλουν σε μια Ανθολογία. Αυτή είναι η μοίρα ενός ποιητή…

`

Υπάρχει μια πολύ ωραία ευχή της Εκκλησίας: «Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά». Έτσι θέλω να φύγω. Βλέπεις ανθρώπους να φεύγουν από τη ζωή μέσα σε ένα όνειρο. Τι ωραία στιγμή.

Μάνος Ελευθερίου

ΤΑ ΑΜΑΡΑΝΤΑ

Στον πλάνητα

τούτο κόσμο,

ποια πλανεύτρα ομορφιά

τον Θάνατο

θα αποπλανήσει;

Στην πλάνη

της ανάσας και της ματιάς

ποια πλανεύτρα ύπαρξη

θα  τον δωροδοκήσει;

Στον πλάνητα

τούτο κόσμο

με την πίστη

των

αμάραντων

στο κεφάλι ας στολίσει.

Κι εκείνος

θα λυγίσει.

«Κοίτα.

Μια ομορφιά

στη ζωή. Και στο μετά.

Άφθαρτη και φθαρτή

αθωότητας η στιγμή

στο Πριν. Στο Ποτέ πια.

Και

στο Αεί.»