ΣΤΑΚΑΜΑΝ
Ένας σωρός η ηλικία που άφησες,
μια ταράτσα με μπλουζ στη διαπασών
ένα μισό φιλί, μου σκίζει τα χείλη
ένα βήμα μπροστά
ένα κλικ ο ήχος του άσφαιρου
το κλικ της γραφομηχανής
Μη με στεναχωράς- γράφω στον άνεμο
αερογράμματα
ξεμπερδεύοντας για πάντα μ‟ αυτή την συσκευή
Σις περισσότερες φορές αυτή την στεναχώρια
παίρνουν μαζί τους οι πεθαμένοι
όπως η νύχτα παίρνει το φεγγάρι
γιατί του ‟χει μιαν αγάπη λίγο τρελή
Οι τρελοί ήρωες
οι σταρ από νουβέλες
τρέχοντας με τσιρίδες στα γήπεδα για πλάκα
Μη με ρωτάς γιατί
είμαι η χαζή στα σύννεφα
ένας σωρός
έτσι για σαμποτάζ
Ένας σωρός οι ηγέτες με τα (θα) θανάτου
όταν γυρίζουν από τις περιοδείες
τα βάζουν στην κωλότσεπη
και διαλύονται στο πλύσιμο
Ο γύρος του θανάτου με το ποδήλατο του παππού
στοίβαζα ξύλινα καφάσια
για να ανέβω
όπως στοιβαζόταν ουρλιαχτό η εφηβεία
Θυμάμαι μια νύχτα λυρική τραγουδούσα Φίλιες βραδιές
με γόβες στιλέτο της μάνας μου
πέντε νούμερα μεγαλύτερα,
το δικό μου ήταν πινέζα
αλλά δεν το μετάνιωσα
Εκείνες της δεκαετίας του εξήντα
με τα φιογκάκια
θα τις απλώσω στην ταράτσα
θα βρέχει
και θα χορεύω με όλο εκείνο το τσούρμο παπουτσιών
χοροπηδώντας μέχρι το χάραμα
ένας σωρός
μέχρι να γκρεμιστεί η ταράτσα.

Κάποιος σκαλίζει τον Κήπο του μέσα Μου

Πάντως μπορεί να πιάσει πάτο η ερημιά

 όταν βουτάς με το κεφάλι στους ανθρώπους

Έφη Πυρπάσου, Ξενάγηση

Θεέ μου

πόσο βουνό ανεβήκαμε

για να

φτάσουμε

σε αυτόν εδώ τον βυθό

βλέπεις, πονάει πολύ η φαντασία όταν

κουνάει την ουρά της στους

ανθρώπους

δεν προλαβαίνουν να προβάλλουν

από χαραμάδες πόρτας που έμειναν κλειστές,

δυο μήλα ν’ ανθίζουν στο χαμόγελο να δεις

και άντε

να χτίσεις τώρα το γκρέμισμά τους.

Ε, ε, Κάποιος σκαλίζει τον Κήπο του μέσα Μου

Χλόης χόρτα άνθη

Αδέσποτα πετάνε από δω κι από κει έρχονται πάνω μου

Ία

Ρείκια

Ελλέβοροι

Δίπλα Πίσω Μέσα μου ∙

και τα άνθη σε πονάνε όταν φυσάει  πολύ

μέσα  σου

θέλω  να ερωτευθώ όλους τους έρωτες

όλες τις φωτιές θέλω  να τις καώ…

δε βαριέσαι…

κι ο θάνατος, μια βουτιά με το κεφάλι

στα βαθιά τ’ ουρανού

είναι.

Περιλαμβάνει άπαντα τα στιχουργήματα και τα τραγούδια του Νικόλα Άσιμου. Πρόλογος: Σωτήρης Παστάκας

VENCEREMOS

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ’ ακουμπά
στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ’ αγαπήσω να μ’ αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι.
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα.

Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ’ όξω απ’ τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι.
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ’ αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω, μωρέ
μ’ αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos.

Έξω από μένα

Έξω από μένα είμαι εγώ.

Μέσα μου, ρόλος που εποπτεύεται.

Απελπισία ένα ρούχο που καίγεται, ένα σώμα που πέφτει.

Κάποιοι σέβονται μόνο την απόσταση.

Αγαπούν το ξένο.

Κι όταν γίνεις κι εσύ ξένος λένε..

«αυτόν τον γνωρίζω καλά..»

`

*

Φωτογραφία

Ξυστά απ’ το φρύδι του φεγγαριού

ένα αεροπλάνο δραπετεύει απ τη νύχτα

Μια γρατσουνιά στο εύθραυστο γαλάζιο

Αιμορραγεί στη δύση ομορφιά

Ο πλάτανος ήταν εδώ πριν απ΄ την καμινάδα

Η καμινάδα ήταν εδώ πριν απ’ τα σύρματα.

Ο ουρανός, άλλοι λεν πως ήταν, πάντα εκεί

άλλοι, πως σήμερα μόλις τον επινόησε ένα σπουργίτι

ΤΟ ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΑΥΡΩΣΕ

Αλφαβητάριε

βγήκες από την ιεροσύνη

ράβοντας τα πρώτα λόγια

των Ευαγγελιστών

σταυροβελονιά

κβαντικός ψαλμός επουράνιος

έθος αθόρυβος

Εσύ

προπορευόμενη ποίηση

κύηση προφητευμένη

βρυσούλα ξενιτιάς

στην πλατεία του χρόνου

Εσύ

την καρποφόρα σου ερημία

έρημος αίρομαι

πελεκητής αγράμματος

στον κήπο των Ελαιών

πούλησα τα ξύλα μου

ύλη την ύλη ν’ αποκτήσω

μετράω

πόσα να ’ναι;

όσα να ’ναι

Ωσαννά.