Ομορφιά σαν αίμα

με το πόδι στο δόκανο

ροκανισμένο

φύσηξε πλήθος φύλλα

να τον σκεπάσουν

…

Σταλάζει και ουρλιάζει επιθυμία

το κορμί του νέου

και μια ομορφιά σαν αίμα

Ακίνητος στην όχθη

θαυμάζει έναν απόλυτο ξένο διώχνοντας κάθε απόηχο

υποψίας

γιατί κανείς δεν του είχε φανεί

τόσο παραδεισένιος και μελαγχολικός·

μια κακοήθης πλάνη

Λάτρεψε έναν μέλλοντα εραστή στο είδωλό του

ερήμην

ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Κάποια μέρα θα πατήσω στη σελήνη

να ξέρεις ότι δεν πενθώ με τα φαρμάκια

μονάχα τα κλείνω σε διαστημόπλοιο

κι είμαι τόσο πρόθυμος να διαπρέψω

στη διαγραφή των ιστορικών χρόνων

– η ειρωνεία είναι πως δε ζω το παρόν –

κι οι εποχές εξακοντίζουν δηλητήριο

Κι όταν με το καλό βγει η απόφαση

για καταπάτηση ακατοίκητου πλανήτη

κάτι άλλο θα βρεθεί να ταράξει τη γη

ίσως ένα λαχάνιασμα παλιού ποδηλάτου

(το είχα αγοράσει σε πλειστηριασμό)

Άλλωστε, αυτός ο κόσμος  ανέκαθεν

ήταν βουτηγμένος στα παλιοσίδερα

– τόσο μέταλλο ούτε στη φωνή μου –

Πάρε αιμοπετάλια και δώσε μου λέξεις

Εκδόσεις : ΠΕΚ – Πυξίδα της Πόλης  για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων

Γράφουν οι: Απόστολος Βουλγαράκης, Σπύρος Αραβανής, Νένα Μεντή, Κώστας Λογαράς, Θανάσης Νιάρχος, Γιώργος Νταλάρας, Μάνος Καρατζογιάννης, Michele Μπαστιά, Λευτέρης Λαμπράκης

`

Τούτο το μικρό βιβλίο είναι μια «συνάντηση» με τον Ποιητή. Για να έρθουμε λίγο πιο κοντά του, μέσα από τα δικά του λόγια και τα λόγια κάποιων ανθρώπων που «βάδισαν μαζί του». Για να «τον συναντήσουν» και άλλοι άνθρωποι μετά από εμάς, καθώς αυτός θα στέκεται, όσο υπάρχουμε ως φυλή πάνω στη γη, ανάμεσά μας, με τη γνώριμη τραγιάσκα του και το μοναδικό παιδικό χαμόγελό του.

Απόστολος Βουλγαράκης

***

Αν το έργο που θα αφήσω πίσω μου αξίζει, έχει καλώς. Αν δεν αξίζει, δικαίως θα πέσω στη λήθη. Ξέρω οτι όταν πεθάνω, αν κάτι μείνει πίσω αυτό θα είναι τα τραγούδια μου. Από αυτά με έμαθε ο κόσμος και καμιά 20αριά πραγματικά καλά τραγούδια από αυτά, θα παίζουν στα ραδιόφωνα όταν πεθάνω. Από εκεί και πέρα θα με βάλουν σε μια Ανθολογία. Αυτή είναι η μοίρα ενός ποιητή…

`

Υπάρχει μια πολύ ωραία ευχή της Εκκλησίας: «Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά». Έτσι θέλω να φύγω. Βλέπεις ανθρώπους να φεύγουν από τη ζωή μέσα σε ένα όνειρο. Τι ωραία στιγμή.

Μάνος Ελευθερίου

ΤΑ ΑΜΑΡΑΝΤΑ

Στον πλάνητα

τούτο κόσμο,

ποια πλανεύτρα ομορφιά

τον Θάνατο

θα αποπλανήσει;

Στην πλάνη

της ανάσας και της ματιάς

ποια πλανεύτρα ύπαρξη

θα  τον δωροδοκήσει;

Στον πλάνητα

τούτο κόσμο

με την πίστη

των

αμάραντων

στο κεφάλι ας στολίσει.

Κι εκείνος

θα λυγίσει.

«Κοίτα.

Μια ομορφιά

στη ζωή. Και στο μετά.

Άφθαρτη και φθαρτή

αθωότητας η στιγμή

στο Πριν. Στο Ποτέ πια.

Και

στο Αεί.»

Επιλογή ποιημάτων 2014-2019, επίμετρο: Σπύρος Αραβανής, επιμέλεια: Πέτρος Γκολίτσης.

`

Pros and Cons

I bid adieu to another week.

In spite of the crescent moon I am alone now.

The landscape in the window, set as in a frame,

is like another of my paintings.

A dewy wind ripples my hair as I shut the shutters.

I pour my melancholy into a glass of red wine

and my hands woo me to carry it to my desk

and let the computer give birth to a poem.

I come into the room and on the wall spreads

the familiar silhouette of my lonely nights.

Like the eye of a needle that lets only one

thread pass, such is my life, nothing else.

The little boy’s crying next door is a sketch

of his mother’s scolding.  According to the calendar

on the kitchen wall, my name day and my birthday

were mere dates, only three friends remembered me.

After thirteen years, thanks to my pitiful condition,

I suddenly realized that there’s nothing to do worth doing,

that all I can do is to feel being young forever.

I know that this isn’t in good taste, but to go on

living doing nothing is a way of being meaningless.

The computer before me brims with emotion.

I don’t lose interest, and lifting the glass of wine

to my lips, I begin to write my pros and cons.

Τα υπέρ και τα κατά

Αποχαιρέτησα μια ακόμη εβδομάδα.

Παρά την ημισέληνο είμαι μόνος τώρα.

Το τοπίο στο παράθυρο, λες και σε κορνίζα,

είναι σαν ένας άλλος πίνακάς μου.

Δροσερός άνεμος κυματίζει τα μαλλιά μου

καθώς κλείνω το παντζούρι.

Βάζω τη μελαγχολία μου σ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

και τα χέρια μου με καλοπιάνουν να το μεταφέρω στο γραφείο

και ν’ αφήσω τον υπολογιστή να γεννήσει ένα ποίημα.

Μπαίνω στο δωμάτιο και στον τοίχο απλώνεται

η γνωστή σιλουέτα των μοναχικών μου νυχτών.

Όπως το μάτι μιας βελόνας επιτρέπει μόνο μια κλωστή να περάσει,

έτσι κι η ζωή μου, τίποτα άλλο.

Το κλάμα του βρέφους δίπλα είναι σκίτσο της μητέρας του

που το μαλώνει.  Σύμφωνα με το ημερολόγιο

στον τοίχο της κουζίνας, η γιορτή μου και τα γενέθλιά μου

ήταν απλός ημερομηνίες, μόνο τρεις φίλοι με θυμήθηκαν.

Μετά από δεκατρία χρόνια, χάρη στην άθλια κατάσταση που βρίσκομαι,

ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τίποτα που αξίζει να κάνω,

ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αισθάνομαι ότι είμαι νέος για πάντα.

Γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι καθώς πρέπει, αλλά να συνεχίσω να ζω

χωρίς να κάνω τίποτα είναι ένας τρόπος να είμαι χωρίς νόημα.

Ο υπολογιστής μπροστά μου ξεχειλίζει από συναίσθημα.

Δεν χάνω το ενδιαφέρον μου, και σηκώνοντας το ποτήρι κρασί

στα χείλη, γράφω τα υπέρ και τα κατά μου.