Ιστορία

Δεν πάει πολλή ώρα που κατέβηκες να κολυμπήσεις τα νερά της
πράσινα σαν τα ’βαφε ο ήλιος – νωθρός εραστής:
στις θάλασσές της είχε καθίσει για καιρό, μα η κορφή
όταν ξεκίνησες -δε θυμάσαι;- χαμένη έμοιαζε σε σύννεφο γκρίζο•
γιατί κι εδώ σκοτεινιάζει συχνά
κι όχι μόνο:
ξεγελασμένοι όσοι μόλις χτες, άγουροι σαν και σένα
περπάτησαν Μάρτη μήνα μεθυσμένοι στη ράχη της –
κάτω απ’ τον ήλιο της γέμισαν τα πρόσωπα ρυτίδες•
κουκουλωμένοι τώρα σκυφτοί περπατούν, βαραίνουν
τα χιόνια στα μαλλιά τους
μα κι από πολύ παλιά
ένα βουητό φτάνει απ’ όσους αλώνιζαν, νέοι σαν και σένα
μες στο κατακαλόκαιρο• μια κρούστα πάγου, διάφανη
στους καθρεφτίζει τώρα μαρμαρωμένους, αν έσκυβες να δεις
τα μάτια γεμάτα απορία: θα τη νιώσεις και συ, κρύα στάλα,
μα δε θα καταλάβεις• κι ο ήλιος θα σου καίει ακόμα την πλάτη.

Επί + ανά + ίστημι

Ήταν βράδυ
όταν έμαθα γιατί οι τυφώνες
έχουν ονόματα ανθρώπων.

Σιωπηλή και γλυκιά επανάσταση
το πώς σ’ αγάπησα·
το κενό ανάμεσα στις νότες
μια παύση στις ανάσες
και δυο δευτερόλεπτα πριν τον θάνατο.

****

D.C., Inf, V, 100-109

Ποιος σου μίλησε για ευκαιρίες κι ουρανό;
Εμάς το βλέμμα μας είναι στραμμένο στις φωτιές.

Εμάς μας γλυκοφίλησαν οι δαίμονες
μας τραγουδάνε στη Μονμάρτη.
Γράψανε για μας οι Κωστήδες κι οι Ρεμπώ·
δεν θα πεθάνουμε ποτές.

Τι να κάνουμε τον ήλιο,
όταν ζεσταινόμαστε απ’ τις φλόγες μας;
Αρχή και φινάλε·
του Δάντη κατάρα κι ευλογία, εμείς.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

και στα απύθμενα αυτά βάθη του χωροχρόνου

κύματα ανελέητα πυρηνικών εκρήξεων

μανιασμένες θύελλες

ξεσπάσματα της θέρμης επηρέασαν

ένα νεφέλωμα σε αστρική απόσταση·

κι ένα αστέρι γεννήθηκε μεθυσμένο

σε αερώδη κατάσταση

και άρχισε να παραπατά και να περιστρέφεται

– μια αέναη κίνηση –

και να έλκει θαμώνες περίεργους

αστρικούς του φίλους

που κάποιοι ισχυρίστηκαν

πως ήταν μόνο σκόνη·

και μεταμορφώθηκε σε μπάλα

μια μπάλα αέρινη

που ήταν γεμάτη φως

και μόνο φως

φως·

Τ Ο Υ  Ο Υ Ρ A Ν Ο Ύ

Πετάει ὁ νοῦς
σχήματα ἀσύμμετρα·
Φῶς
καὶ γεμίζουν τὰ χαλάσματα
ἀπὸ τὸν οἶστρο τ’ οὐρανοῦ.

*

Στὶς ἀχανεῖς ἐκτάσεις
τῆς οὐράνιας οὐτοπίας
δορυφοροῦν οἱ ποιητές μας.

*

Νά σέ κοιτάζω δάκρυα
Νά μέ ποτίζεις ἄστρα
Οὐρανέ.

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

Γιατί απλώνεις τα χέρια σου

να με σώσεις

από κατασκευασμένους εχθρούς·

γιατί σηκώνεις τα χέρια σου

μη βραχώ από ένα λευκό σύννεφο·

γιατί σκεπάζεις με τα χέρια σου

τον ήλιο μην καώ·

γιατί κρύβεις με τα χέρια σου

το σώμα μου

από επίδοξα αγγίγματα·

γιατί ενώνεις με τα χέρια σου

τις άκρες μου να κλειστώ·

γιατί στρώνεις με τα χέρια σου

τα μαλλιά μου

από τους ανέμους.

Αν θες από κάτι να με σώσεις

είναι τα χέρια σου.