ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Και μου ’λεγες πως είσαι αυτή π’ αναστενάζει

όταν εισχωρούν εντός σου ποταμόπλοια, καΐκια

κι ανοχύρωτοι άνθρωποι που θαλασσολογούν.

Θάλασσα με παράθυρα, με φυλλωσιές και κόλπους,

όπως ο κόλπος γυναικός που ξέρει κι άλλα κόλπα

(όπως τα κόλπα γυναικών μ’ εργόχειρα και χάδια).

Θα σου συνάξω νούφαρα, ανθούς απ’ αγιοκλήματα,

λιμάνια μες στα αίματα, κήπους μες στις αυλές σου

στις αλυκές του κόρφου σου όπου θα κατοικήσω.

Θενά κατέβω τρεις φορές στον τόπο σου και πάλι

για να κερδίσω άλλην μιαν ανάμνηση μ’ εσένα,

να την στολίσω μ’ όνειρα, σπιθίσματα του ήλιου

κι άπλετο φως να χύνεται στου σώματος την ώρα.

Δίπτυχο

Τα βρεγμένα φύλλα
είναι παιδιά που έκλαψαν.

Κοιμούνται και κανείς
δεν τους στεγνώνει τα δάκρυα.

Τότε νοσταλγώ το χέρι κάθε μητέρας
να κόβει ένα ψωμί δίκαια.

Το κύρος του φιλοσόφου
είναι ο μυστικός
της χλιαρής θρησκείας του.

Το κύρος των παιδιών
οι ποιητές της γλώσσας τους.

Το κύρος των ποιητών
όσο από σιωπή μαγνητίζουν.

[Απόσπασμα]

`

Ο θάνατος θάνατος δεν είναι

Είναι ωκεανός

Που ταξιδεύει στα ψυχρά κύματά του

Κύματα που τον φέρνουν όλο και πιο κοντά στο

απογυμνωμένο ομοίωμά του

Ο θάνατος θάνατος δεν είναι

Είναι άνθρωπος που καλείται να βγει έξω

Κρατάει στα χέρια τον μίτο του φόβου και του

θάρρους

Το έσχατο οράν της υπάρξεώς του

Το φως το ίδιο

«Γύρνα στη φυλακή σου», προστάζει η φωνή

«Πήγαινε στον κόσμο», λέει τη δεύτερη στιγμή

Κι αυτός: «Να πάω πού;»

Ο θάνατος θάνατος δεν είναι

Είναι δύο δρόμοι κι ο Ένας

Όταν το κορμί δονείται από τη μοναδική λέξη

της Σιωπής:

[……..]

Η ΔΙΚΗ

Πότε θα τελειώσει αυτή η δίκη;

Ο εισαγγελέας κατουράει

στο παλιό λιμάνι

και οι ένορκοι

μπεκρουλιάζουν

στο καρνάγιο, απέναντι

στα σκουριασμένα πλοία.

Η συνήγορος

παίζει αμέριμνη με τα σκυλιά της.

Στην άδεια αίθουσα

του δικαστηρίου

ο κατηγορούμενος συνεχίζει

αμετανόητος την απολογία του.

Στη διπλανή πλατεία

ένα ζευγάρι χωρίζει για πάντα.

Πότε θα τελειώσει αυτή η δίκη;

Ο ΡΑΒΔΟΣΚΟΠΟΣ

Όλη τη νύχτα γύρευε τη θαλπωρή μιας ιδέας
που κοιμάται ανάλαφρη
σαν τον ίσκιο ξενοιασμένου αναχωρητή
όταν δίχως χρέη παλαιών ναυαγίων
κόβει τη διχαλωτή γλώσσα των οδών.
Τα κρόταλα του χρόνου ηχούσαν δαιμονικά
εντείνοντας την αγωνία τού πεπερασμένου οράματος
και οι τριγμοί των οδόντων μαρτυρούσαν
τη φρίκη της στιγμής
εκείνο το πνευστό ανατρίχιασμα της αποκάλυψης
που ζει κάτω από το δέρμα.
Ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να κατανοήσει
τον κόσμο προτού ο κόσμος τον διαβρώσει
έναντι πινακίου τιμής.
Μα το να ερμηνεύεις σήμερα την εποχή
είναι μια τέχνη ραβδοσκόπου
που δεν αγάπησε το σώμα του
κι αυτός αγάπησε την κάθε του πτυχή
ζώντας εξόριστος.

.