ΘΥΣΙΑ

Με το βλέμμα του στο κενό και το στόμα μισάνοιχτο, χωρίς να με κοιτάει, χωρίς να μου μιλάει, τρόχιζε εμμονικά το μαχαίρι ο πατέρας. Μετά βγαίναμε στην αυλή και αφού ξάπλωνε το ζωντανό, γονάτιζε πάνω στο στήθος του και με το αριστερό χέρι τού κρατούσε τεντωμένο τον λαιμό, ενώ με το δεξί που κρατούσε το μαχαίρι, έκανε το σημείο του σταυρού εκεί που θα χτυπούσε και κατευθείαν, με μία γρήγορη και αποφασιστική κίνηση, του χώριζε το κεφάλι από το σώμα.

Όταν ήμουν παιδί, έσφαζαν τα ζώα μπροστά μου.

ΙΙ
ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ

`
The Chair she sat in, like a burnished throne,
Glowed on the marble, where the glass
Held up by standards wrought with fruited vines
From which a golden Cupidon peeped out
(Another hid his eyes behind his wing)
Doubled the flames of sevenbranched candelabra
Reflecting light upon the table as
The glitter of her jewels rose to meet it,
From satin cases poured in rich profusion.
In vials of ivory and coloured glass
Unstoppered, lurked her strange synthetic perfumes,
Unguent, powdered, or liquid – troubled, confused
And drowned the sense in odours; stirred by
the air
That freshened from the window, these ascended

Μαρμαρυγὴ βασιλικὴ τὸ Κάθισμά της, θρόνος,
Παιγνίδιζε στὸ μάρμαρο, ποὺ τὸ γυαλὶ
Στοὺς πήχεις κρεμασμένο μὲ γλυπτὰ τσαμπιά
᾽Εκεῖ ποὺ ἀνάσταινε τὸ σῶμα ῎Ερωτας χρυσός
(Κι ὁ ἄλλος ποὺ ἔκρυβε μὲς στὸ ϕτερὸ τὸ ϕῶς
του)
Τοῦ λύχνου τοῦ ἑϕτάκλωνου ζευγάρωνε τὴ ϕλόγα
᾽Αντιϕεγγίζοντας ἰριδισμοὺς ἐπάνω στὸ τραπέζι, καθὼς
῾Η λάμψη της χρυσὴ χυνόταν νὰ τοὺς βρεῖ
Μέσ ᾽ ἀπὸ θῆκες τοῦ σατὲν ράθυμες ὣς τὰ χείλη·
Μικρὲς ϕιάλες ϕίλντισι καὶ κρύσταλλο χρωμάτων
῾Ολανοιχτὲς ἐκεῖ, καραδοκοῦνε τὰ κρυϕά, συνθετικὰ μυρωδικά της,
῾Η πούδρα, τὸ ὑγρό, ἡ ἀλοιϕή – τρικύμιζαν, τρελαῖναν
Καὶ σβήνανε τὴν αἴσθηση στὴν εὐωδιά· παρμένες ἀπ ᾽ τὸν ἄνεμο
Ποὺ ἔστελνε ἀπ ᾽ τὸ παράθυρο δροσιά, ἀνέβαιναν κι αὐτὲς

“Εκ των υστέρων”

Να φτύνεις στη δεξαμενή

που σπιτώνει το πόσιμο νερό.

Να ευτυχείς.

Να πετροβολείς οδικά πτηνά.

Να κοκορεύεσαι.

Να στραγγαλίζεις φρέσκο αέρα.

Είσαι σπουδαίος

ούτως ή άλλως.

Εκ των υστέρων οι ” τυφλοί”,

οι ” κουφοί” κι οι ανόητοι

παίρνουν εξιτήριο απ` το σκοτάδι τους.

 Από την Εισαγωγή του βιβλίου

Ένα δοκίμιο για το ποιητικο έργο και τη ζωη της Κατερίνας Γώγου

Απο τις εκδόσεις Κύμα, κυκλοφόρησε προς το τέλος του 2019 το βιβλίο «Κατερίνα Γώγου-Ελεύθερα επικίνδυνη και ωραία-Συμβολη στη μελέτη του έργου και της ζωης-της». Πρόκειται για ένα εκτενες δοκίμιο μέσα απο το οποίο εξεταζονται διάφορες πτυχες του ποιητικου έργου και της ζωης της πρόωρα χαμένης ποιήτριας, που ανήκει, φύσει και θέσει, στην ποιητικη γενια του 1970 ή της Αμφισβήτησης, όπως αλλιως ονομάζεται.

Το βιβλίο χωρίζεται στα εξης κεφάλαια:

1-Αντιμετώπισε αδιαμαρτύρητα την απαξίωσή-της!
2-«Αλήθεια, τι γνώμη έχετε γι’ αυτή τη Γώγου;» – Η γόνιμη συνομιλία της Κατερίνας Γώγου με Έλληνες και ξένους κορυφαίους ποιητές
3-«Ο φόβος γεννάει συνέχεια αυγά» αλλά και… ωραία ποίηση
4-«Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ’ όλα αυτά, Μαρία» – Οι έννοιες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ισότητας στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου
5-«Όλο τον κόσμο δικό-μου. Και πάντα μόνη-μου ε;» – Τ’ άλογο και τ’ όνειρο σαν ενδεικτικά σύμβολα της ελευθερίας στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου
6-«Μεταφέρθηκα αιμόφυρτη στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός…» – Η προσπάθεια προάσπισης των ανθρώπινων αξιών από την Κ. Γώγου και η διαμάχη-της με τον τότε Υπουργό Δημόσιας Τάξης Αντώνη Δροσογιάννη
-«Κι εσύ να ‘σαι φίλος. Φίλος, φίλος έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης» – Τα εκατοντάδες ονόματα που παρελαύνουν στην ποίηση της Κ. Γώγου και η σημασία-τους.

Η Κατερίνα Γώγου, ως ποιήτρια, βίωνε καθημερινα την απαξίωση, εννοώντας  πως οι ομότεχνοί της αντιμετώπιζαν την ποίησή-της με υποτιμητικη ματια, σε αντίθεση με μία μεγάλη μερίδα Ελλήνων αναγνωστων που αναζητούσαν (και συνεχως αναζητουν) τα βιβλία της για να διαβάσουν την ποίησή-της.

Όπως έχει αποδειχθει σήμερα, οι ανέκαθεν εξοργισμένοι και επαναστατημένοι αναγνώστες έχουν σημαία τους την ποίηση της Κ. Γώγου, οι δε διαρκως καταφρονημένοι και πονεμένοι άνθρωποι την έχουν για βάλσαμο και γιατρικο-τους, γιατι τους προσφέρει ίσως την ψυχικη ίαση αλλα και την απαραίτητη ψυχικη ανάταση που χρειάζονται όταν τους βρίσκουν, υποθέτω, δύσκολες στιγμες.

«Μεθοδευμένη απαξίωση που η Κ. Γώγου την εισέπραττε με στωικότητα και αδιαμαρτύρητα, ίσως γιατι και η ίδια δεν είχε πιστέψει κατα βάθος στον εαυτο της και ούτε είχε αντιληφθει την αξία της ποίησής της και γενικα των γραπτων κειμένων της.

«Εγω, η Κατερίνα

χωρις ιδιοτέλεια γράφω αυτα.

Έτσι τη δοκιμασία της δόξας

και της ταπείνωσης τα λιμνάζοντα νερα πέρασα

χωρις να μ’ ακουμπήσουνε, χωρις να τ΄ ακουμπήσω»

                                                                          (Νόστος)

Και αυτη η απαξίωση προερχόταν πρώτα και κύρια απο τη δικη της συντεχνία. Δηλαδη απο την ποιητικη γενια που ανήκε ηλικιακα και ιδεολογικα, που δεν ήταν άλλη ασφαλως απο τη λεγόμενη ΄΄Γενια του 1970΄΄ ή, όπως αλλιως έχει ονομασθει, ΄΄Γενια της αμφισβήτησης΄΄.

Μάλιστα, όπως αποκάλυψε ο ποιητης Νάνος Βαλαωρίτης στο ντοκιμαντερ ΄΄Κατερίνα Γώγου: Για την αποκατάσταση του μαύρου΄΄, του Αντώνη Μποσκοϊτη, κάποιες ποιήτριες της εποχης της «δεν την χώνευαν» γιατι «θεωρούσαν χυδαίο το λόγο της»!

(Σχεδιο εξωφύλλου: Απόστολος Ντέρτσας)

‘

Ιούνιος

Ο Ιούνιος είναι ένας Mικρός Αλχημιστής.

Όσοι αιώνες κι αν περάσουν  θα πηγαίνει πάντα στην πρώτη τάξη.

Και πάντα θα είναι ερωτευμένος με τη δασκάλα του:

το μόνο σύννεφο στ’ ωραίο πρόσωπο του  κι όλο το φως του.

Γι’ αυτό δεν φοβάται κανέναν και τίποτα.

Γι’ αυτό είναι για τα πάντα ικανός.

Του   δίνεις μια δεκάρα χάλκινη

να πάει ν’ αγοράσει ένα κουλουράκι

και γυρνάει με μια άμαξα γεμάτη μετάξια και μαλάματα,

προικιό  στ’ αρίφνητα κοράσια

που γεννούν οι όμορφες, γενναίες  σκέψεις.

Και με μια τρουμπέτα χάλκινη.

Και με μια τρουμπέτα χάλκινη.

Και με μια τρουμπέτα χάλκινη.

Να χύνει   εκεί τις χαραυγές του

και να γεμίζουν   χρυσάφι τα μάτια κι οι  ψυχές.

Ο Ιούνης είναι ένας Μικρός Αλχημιστής.

Στα μελιά  μάτια του

ο κατάσπαρτος  κάμπος του θανάτου γίνεται μήτρα της ζωής.

Στα  γαλάζια τραυλίσματα του

μια θάλασσα εκρήγνυται και εξαγνίζει

τους εφιάλτες των κακών ύπνων.

Στην πιο μεγάλη μέρα του πεθαίνει ο χρόνος

και όλα γίνονται  Στιγμή δίχως  αρχή και τέλος.

Τα πυρωμένα δειλινά του είναι το ανεπαίσθητο όριο

που χωρίζει το λυκόφως της απόφασης

από την διάπλατη, έναστρη   νύχτα της ζωής.

Ο Ιούνης είναι ένας Μικρός Αλχημιστής.

Του δίνεις μια δεκάρα χάλκινη

και οι βροχές του σου κοινωνούν  τις μουσικές  του Μη Ορατού.

Και στο τέλος σου λέει πολλές φορές ευχαριστώ

και τ’ άστρα  του όλα στα  δίνει ρέστα.