ΟΙ ΑΣΚΕΠΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΙ ΔΟΥΚΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

`

Ασκεπείς και πεζοί ως ύψιστη τιμή προς τον νεκρό

και με την πένθιμη επίσημη στολή χωρίς παράσημα

ακολούθησαν τη σορό του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

οι δυο Μεγάλοι Δούκες και αδελφοί του κακορίζικου

Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄.

Πίσω τους έρχονταν οι αρχές της Αγίας Πετρούπολης

και οι πραγματικοί στενοί του φίλοι, λαός αρίφνητος,

τυραννισμένος, οι περισσότεροι οδυρόμενοι

για την απώλεια του ένδοξου ειδώλου τους

του μάγου συγγραφέα

βλέποντας κιόλας πόσο αργά οι άνθρωποι τιμούν

αυτούς που τιμωρήθηκαν με φθόνο και καταλαλιά

με φυλακίσεις και εξορίες.

`

Ωστόσο, σκέπτομαι, τέτοιες τιμές οφείλονται

για το χαμό τέτοιων ανθρώπων.

`

Γι’ αυτό κι εγώ πάντα πεζός και ασκεπής

ως ύψιστη τιμή και χρέος

και με το σκούρο πένθιμο κοστούμι μου

έτσι ακολουθώ περίλυπος τα μάταια

και τ’ ακριβά του κόσμου ετούτου

φίλους, ελπίδες, προσδοκίες

κι έτσι φιλώ ώς και τις λάσπες απ’ τα πόδια τους

ανθρώπων που αγάπησα.

`

************************************************************

Αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου διοργανώνουν οι Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, ο Αθήνα 9.84 και η Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου την ημέρα γέννησής του, Τρίτη 12 Μαρτίου, στις 19.00, στην Τεχνόπολη.

Ο πίνακας του εξωφύλλου είναιι το ζωγραφικό έργο του Ανδρέα Άντη Ιωαννίδη, Χρόνοι της Γης 

…………………………………………………………………………………

      ἄρθρωση τοῦ ψιθύρου ἡ γραφὴ

      νερὸ ἐνάρετος ἀέρας κρήνη τὸ λεξιλόγιο τῆς σιωπῆς

      ὁ ἰδιόχειρος ἦχος ὁ λαξεμένος στίχος

στερέωση τῶν ὁραμάτων ἡ προτομὴ τοῦ νεροῦ

στῆς λίμνης του τὸ φέγγος οἱ ποταμοὶ τῶν ὀνομάτων

      πλίνθοι ὑδρατμοὶ στὰ βάθη ξέρες θέρμες πνιγερὲς

      δὲν ἦταν οἱ πυρρὲς στὰ μάτια νὰ φανοῦν ἀναλαμπὲς

      οὔτε πὼς λάμψη κάμινος τέφρα σταχτὸς ποὺ εἶναι

καιρὸ μετὰ τὸ νέφος ἀναμμένο καπνοὶ φαιὰ νερὰ

θρύψαλα ἀχνισμένα κεραμίδια

ψηλόροφη βροχὴ βροντὴ ριγμένη

ἔσταζαν οἱ τοῖχοι πλάσματα νωπὰ πρωτόλεια προπλάσματα

ἔλιωναν τὰ περιγράμματα ὁ σχεδιασμὸς ἡ χρώση τῶν εἰκόνων

ἄγνωστη δυσανάγνωστη γραφὴ πέφταν ἐγχάρακτα ἐλάσματα

ἄναρθρο λάθεμα λίθωμα ἀποτύπωμα λαξεμένο παραλάλημα

ἐπιγραφὲς ἴχνη κείμενα παλίμψηστα λειψὰ μηνύματα

σϐῆναν ἀναγνώσματα σχήματα γραφήματα σημάδια

συλλαϐογραφὲς καλλίγραφα πρόσωπα σκιὲς

ἡμιτελῆ χαμόγελα ἀγίνωτα πετράδια

ΑΧΘΟΦΟΡΟΣ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ
Τραβούσε με κόπο
στην κεντρική λεωφόρο
το μεγάλο καρότσι
με το άγαλμα
του αγνώστου εκείνου
στη μεγάλη πλατεία
είχαν αρχίσει
τις ομιλίες
και τις απαγγελίες
των ποιημάτων
ο αχθοφόρος
με τη μαύρη σκούφια
τα μακριά γένια
και το τσιγάρο στα χείλη
σταμάτησε μπροστά
στο πορνείο
πότισε τον βασιλικό
με τα κλειστά παράθυρα
έκανε τον σταυρό του
και συνέχισε να σέρνει
εκείνο
το ακέφαλο άγαλμα
του Αγιάννη του Προδρόμου
ή του Καραβάτζο
ποτέ δεν έμαθε ακριβώς
ρωτώντας επίμονα
τους επισήμους και τους ειδικούς
περί των αγαλμάτων.

ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΑΣΤΕΡΙΣΚΟ

Κάποιος θα μου πει:

γύρνα τα κλοπιμαία

σκίσε τα διπλώματα

κάποιος δε θα διστάσει

θα τραβήξει τον χαλκά

να εξαϋλωθεί η ψυχή

κι άμα γυρίσει ο τροχός

θα διηγηθώ τα υπόλοιπα

υπομονή, χρειάζονται

και μερικές εισπνοές

Μια μέρα θα βρεθούμε

λιπόθυμοι στον ουρανό

με μαξιλάρι τα σύννεφα

ηρωική έξοδος στο κενό

ωραία να καίγονται

αλσύλλια και πλανήτες

θα πέσουν και τα τείχη

αυτά που υψώθηκαν

ανάμεσα στα σώματα

και στην ανυπαρξία τους

Αυτά λοιπόν για αρχή

επιφυλάσσομαι προσεχώς

να αποκηρύξω το ποίημα

Φυλλοβόλος Ύπνος

Έρχονται νύχτες
που μέσα μου χτυπούν καμπάνες
αλαφιάζομαι
σηκώνομαι και περπατώ
η χλόη του κορμιού σου
δεύτερο σώμα μου.
Έρχονται μέρες που τίποτα δε θυμάμαι
δεν κρατώ κακία σε κανέναν
κι η Μοίρα μου ανυποψίαστη
μοιράζει φυλλάδια σε σταυροδρόμια.
Εκεί συναντιούνται φίλοι
γνωστοί από διάφορες εποχές
έρωτες περαστικοί, αρρώστιες παιδικές
γνωμικά που μού ΄λεγαν παιδί.
Τις περισσότερες φορές
βλέπω μια γυναίκα
χορεύει
η στροφή του σώματός της με κυκλώνει
μέχρι που ξυπνάω ιδρωμένος.
Ξανακοιμάμαι
ο νους μου επιστρέφει στην πλατεία Αμερικής
τα φύλλα του ύπνου μου
μοιράζονται ξανά – γύρω μου κόσμος πεινασμένος.
Όσους αγαπώ
έρχονται συχνά στα όνειρά μου
θυμάμαι πρόσωπα
χάλκινες νότες και περιστατικά.
Είναι μεγάλη περιπέτεια ο ύπνος
σαν ταξιδάκι μέλιτος
σε ουράνιο περιβόλι.
Κάθε φορά που κοιμάμαι
λέω ανάλαφρα το ύστατο χαίρε
σ΄ αυτούς που δεν ξέχασα ποτέ
με τον ύπνο μου
να με σακατεύει όνειρο το όνειρο.

(Από τη συλλογή Στ΄Ακροκέραμα των Ουρανών, 1996)