Το ερώτημα για την προέλευση του ανθρώπου απασχόλησε και απασχολεί τον κάθε άνθρωπο, πέρα από χώρο και χρόνο. Πώς, πότε και γιατί εμφανίστηκε ο άνθρωπος, ερωτήματα που έχουν άμεση σχέση με το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας.

Απαντήσεις σε αυτές τις απορίες έδινε από τα βάθη του χρόνου η θρησκεία, μέσω των μύθων. Δύο λαοί μόνο διαφοροποιήθηκαν από την μυθολογία στην αρχαιότητα, οι Έλληνες και οι Εβραίοι.

Όλα γίνανε μέσα σε δευτερόλεπτα.

Καλύτερη ευκαιρία δεν μπορούσε να υπάρξει. Την περίμενε  και, όταν εκείνη  ήρθε, την άρπαξε αμέσως από τα μαλλιά.

Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε, περιχαρής, στο δωμάτιο της. Στο κάτω πάτωμα. Ο ξαφνικός, δυνατός αέρας  έκανε την εμφάνιση του σαν από μηχανής θεός. Με την ταραχή  και την αναστάτωση που προκάλεσε, απλούστευε  ανέλπιστα, τα σχέδια του. Σχέδια χαραγμένα στις άλικες σελίδες ενός διακαούς, ερωτικού πόθου που άναψε το προηγούμενο βράδυ, παραμονή πρωτοχρονιάς,  καθώς ένιωθε το βελούδο της αφής της πάνω του. Τα αισθησιακά της χέρια. Αυτά και μόνο αρκούσαν να την ερωτευτεί. Τον χάιδευαν. Τον αγκάλιαζαν. Τον ακουμπούσαν στο στήθος της. Πλουσιοπάροχα, όλα αυτά. Παίζανε μαζί του ακατάπαυστα χωρίς την παραμικρή διάθεση να τον λυπηθούν,  λιγάκι έστω. Τον έκρυβαν μέσα τους. Αφήνανε τα αποτυπώματα τους στο κέντρο της καρδιάς του, σημαδεύοντας τον, χωρίς να το φαντάζονται, για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Μια βαθιά ραγισματιά από την μια ως την άλλη άκρη της.  Με μια αθωότητα και με μια αφέλεια που τον αναβάπτιζαν και τον έκαναν να αισθάνεται και πάλι καινούργιος και άθικτος. Ολοκαίνουργιος.

Διόλου απίθανο ο δυνατός αέρας να ήταν απόρροια των προσευχών του. Να προκλήθηκε από τη δύναμη της θέλησης του να βρεθεί οπωσδήποτε κοντά της. Εξαιτίας του αέρα αυτού λοιπόν, στο πάνω πάτωμα, επικράτησε πλήρης αναρχία. Ανοιχτές πόρτες και παράθυρα έκλεισαν με δύναμη και, στις αλλεπάλληλες  παλινδρομήσεις τους, κόντεψαν να διαλυθούν και να γίνουν ψίχουλα γυαλιού. Ένα ανθοδοχείο, το αγαπημένο της θείας Φαβιόλα, έφυγε από την περίοπτη αλλά μάλλον ριψοκίνδυνη θέση που εκείνη το είχε τοποθετήσει, στην άκρη κάποιου κομοδίνου κάνοντας μια θεαματική βουτιά θανάτου. Και από σπάνιας χάρης διακοσμητικό μετατράπηκε σε οδυνηρό και αποκρουστικό θέαμα. Σε παζλ που εξέπεμπε αφόρητο πόνο. Κάποιες κορνίζες στα πέριξ μιας τηλεόρασης που δεν άναβε σχεδόν ποτέ είχαν το ίδιο άδοξο τέλος. Τα φύλλα χαρτιού, που η Κλαούντια έγραφε τα σκορ της χαρτοπαιξίας με τη θεία,  το προηγούμενο βράδυ ενώ περιμένανε την αλλαγή του χρόνου, πέταξαν στο δωμάτιο σαν τρομοκρατημένα σπουργίτια: φοβισμένες, φτερωτές υπάρξεις που προσέκρουαν στους τοίχους της τραπεζαρίας  και πέφτανε  ξέπνοες στο πάτωμα. Η πλαστική τράπουλα σκόρπισε παντού,  ένα μικρό πλήθος  σε κατάσταση αλλοφροσύνης.

Δεν έχω σκοπό να προωθήσω κάτι μέσα από την ομιλία μου. Δεν είμαι συνήγορος υπεράσπισης. Σκοπεύω να εξετάσω ένα ζήτημα και να επιχειρήσω μία περιγραφή. Και σκοπεύω να περιγράψω άλλα κολλέγια πέρα από το Amherst. Ή, ας πούμε καλύτερα πως κάθε τι καλό θα αφορά το Amherst· κάθε τι κακό θα αφορά άλλα κολλέγια.Γνωρίζω ολόκληρα κολλέγια που επέβαλαν απαγορευτικό στην ποίηση – ολόκληρα κολλέγια. Γνωρίζω ολόκληρα κολλέγια όπου όλη η σύγχρονη ποίηση έχει απαγορευτεί.
Άκουσα κάποτε για έναν επίσκοπο ο οποίος πέταξε την κόρη του – την ποιήτρια κόρη του – στο δρόμο για να βγάλει το ψωμί της, επειδή έλεγε ότι δε χρειάζεται να γραφτούν άλλα βιβλία· ο Θεός έγραψε ένα βιβλίο κι αυτό ήταν αρκετό. (Ο φίλος μου George Russell, “Æ”, δεν έχει διαβάσει την προ Chaucer λογοτεχνία, ως ένα είδος ξαπλωτής διαμαρτυρίας.)
Όλα αυτά φαίνονται επαρκώς ασφαλή και μπορεί να ειπωθεί κάτι ως συμπέρασμα. Απομακρύνουν το βάρος της ευθύνης από την αναγκαιότητα αξιοποίησης της ποίησης με σκοπό να διδάξουμε στα παιδιά το οτιδήποτε. Είναι αρκετά σκληρό για την ποίηση, σκέφτομαι μερικές φορές, – αυτό που πρέπει να υποστεί κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτική διαδικασία.
Από την άλλη γνωρίζω ολόκληρα κολλέγια τα οποία, μολονότι επιτρέπουν την είσοδο στην παλαιότερη ποίηση, καταφέρνουν να αποκλείσουν οτιδήποτε ποιητικό σε αυτήν με το να το αντιμετωπίζουν σαν κάτι άλλο πέρα από ποίηση. Αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο να συμβεί. Πολλές φορές αναζήτησα τον λόγο πίσω από μια τέτοια ενέργεια. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ενδεχομένως να ωθούνται από κάποιο είδος σεμνότητας. Ποιοι είναι οι καθηγητές ώστε να τολμήσουν να διαχειριστούν κάτι τόσο υψηλό κι εκλεπτυσμένο όσο η ποίηση; Ποιοι είναι αυτοί; Υπάρχει μια συγκεκριμένη αντρίκια σεμνότητα σε αυτό.