Marc Chagall, πορτραίτο της Ε.Β.Γ, λάδι σε καμβά

Στην ευλύγιστη κατανόηση

της ανθρώπινης φύσης,

ώρα που γέρνει η ώριμη μελαγχολία

και στάζει σκουριά το φεγγάρι στο Λαζαρέτο,

απόψε δεν σε περιμένω

δεν με αφήνει η αμφιβολία

ο άκεντρος κύκλος της σκέψης σου

η απατηλή ασφάλεια της μοναξιάς,

η ξαφνική μπόρα που ξεπλένει τα κεραμίδια,

απόψε δεν με αφήνει να σε ονειρευτώ

η στέρφα αθωότητα.

Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ*

Ώριμο φρούτο το καλό, το δάγκωσε το φίδι
Κι έτρεξε το γλυκό ζουμί στα στήθη τα γυμνά
Μα το κακό σε ξίνισε και μύρισες ταξίδι
Και πώς με ρούχα ψεύτικα θα φέρεσαι σεμνά;

Κι όπως η Εύα τρύγησε απ’ τα μάτια σου τον πόθο
Θεός θεά αγκάλιασε σ’ ακόλαστη χαρά
Κι αμέσως το κατάλαβες ότι θα ζεις στον ζόφο
Καθώς η εξουσία του γνώση δεν συγχωρά

Μ’ απ’ το να ζήσεις τη βουβή θλίψη γιού δολοφόνου
Καλύτερα η πύρινη ρομφαία να σε βρει
Των Χερουβίμ που όρισε φρουρούς αιώνιου θρόνου
Από το δένδρο της ζωής κανείς να μην χαρεί

Η νίκη είναι βέβαιη μα θα περάσουν χρόνια
Θέλει αιώνες η αιώνια ζωή ν’ υποταχθεί
Να αντιτάξεις τον στρατό στα άβουλα τα πιόνια
Αυτόν που αγγέλους μάχεται χωρίς να φοβηθεί

Όπλα θα έχεις τους καρπούς που φύτρωσαν στη μήτρα
Χίλιες φορές απόσταξες τη γνώση του καλού
‘Ήρθε ο καιρός ν’ απαλλαγείς απ’ τη βαριά τη ρήτρα
Να είσαι πια εσύ θεός στη θέση του παλιού

Περιστρεφόμενες φωτιές δεν βρίσκεις πια στην πύλη
Έρημος πλέον η Εδέμ, πουλί δεν κελαηδά
Το φίδι άλλο πίστεψε το πνεύμα από την ύλη
Μονάχος τώρα απόλαυσε γνώσεις και γηρατειά

* «καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς» (Γένεσις, 3,24)

ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ ΠΟΥ ΣΕ ΦΙΛΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Τρέχουμε ν᾽ ἀγκαλιαστοῦμε καί,
τὰ χέρια μας ἀποσχίζονται στοὺς ὤμους

ἀφίπτανται φεύγουν πτερυγίζοντας.

Πασχίζουμε νὰ γδύσουμε,
ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ τὰ δόντια

στὸ πάτωμα τ᾽ ἄχειρα σώματα,
μάταια ἀγωνίζονται νὰ συνουσιασθοῦν

Ἕνας βῶλος ζύμης στὴ γωνία,
ὀγκοῦται ὀγκοῦται πληροῖ τὸ δωμάτιο

μᾶς ἐγκλείει στὴ μᾶζα του, καταπνίγει τὶς κραυγές μας.

Νύχτα στὸ Primrose Hill

τ᾽ ἄστρα χυτεύουν τὸν χρυσό τους στοὺς πόρους τῆς νύχτας

προοδευτικὰ ἐμφανίζονται φλέβες τριχοειδῆ,
χρυσὰ κυκλοφορικὰ συστήματα ποὺ βαδίζουν

Ῥίχνω τὸ πτῶμα μου ἐπάνω σ᾽ ἕναν κλάδο καὶ φεύγω

διπλωμένο στὰ δύο κρέμεται στὸ σεληνόφως.

Κοκκινοσκουφίτσα;

Ήμουν πάντα με το μέρος του λύκου.
Όχι τόσο επειδή
ακολουθεί την φύση του
Όσο για τα μεγάλα του αυτιά
Για να μ’ ακούει καλύτερα.
Κι αυτός ο κυνηγός
Δεν μάθαμε ποτέ
Τι γύρευε από μια κόκκινη κάπα.

Όποτε έχω μπροστά μου ένα πιάτο λεμονάτη ψαρόσουπα
έρχονται δύο Ρώσοι στο μυαλό μου. Ο ένας
είναι ο Ιβάν Ντενίσοβιτς από τη νουβέλα του Σολζενίτσιν
-ο κατάδικος Σούκοφ οικονομεί στο γκουλάγκ ψαράγκαθα
και μαγειρεύει ένα ανέλπιστο ψαροζούμι: «Στην αρχή τρώει
την αραιή σούπα, ρουφά, ρουφά, η ζεστασιά ξεχύνεται
απλώνεται σ’ ολόκληρο το κορμί του
σίγουρα τ’ άντερα του θα το περίμεναν τούτο το ζουμί
θα τόλπιζαν. Τι όμορφα που είναι!» Ο άλλος