Στην άκρη εδώ

Στην άκρη εδώ βρεθήκαμε γυμνοί και ζήσαμε
σ’ αυτή την παραλία την άμωμη
με θέα μόνο το πέλαγος, με κτίσμα
την καλύβα ενός ψαρά φευγάτου.

Το πρωί κολυμπούσαμε ψαρεύοντας.
Τ’ απόγευμα στοχαζόμασταν κοιτάζοντας τα βράχια.
Το βράδυ αφουγκραζόμασταν τον αχό των κυμάτων
και σμίγαμε κάνοντας πως είναι η ανάγκη έρωτας.
Μεγαλώσαμε όσα παιδιά μας έδωσε ο θεός.

Καλύτερα βεβαίως από ένα θέατρο σκιών σε μια σπηλιά,
αυτή η ζωή μας τύφλωσε ωστόσο.
Το άσπιλο τοπίο κι ο ανελέητος ήλιος μας δίδαξαν
πώς να λατρεύουμε το μαίανδρο
και το γυμνό αστόλιστο σώμα.
Για να επιβιώσουν οι ψυχές μας, αποστάξαμε
χωρίς συμβιβασμούς το ίδιο το ωραίο.
Για να γλιτώσει η λογική, δοξάσαμε μονάχα ένα θεό.

(Ρακοπόταμος, Ιούνιος 2017)

ΤΟ ΣΚΙΑΔΙ

χορταίνω λήθη

α’. Ο εύηχος έρωτας παρήλθε
Αφίλητες πλεξούδες μες στο πιάτο
Οταν στρώσεις το τραπέζι θα στο πώ

Φλοισβίζουν σ’ άλλο πέλαγο τα όνειρά μου.

β’. Με την πελεκητή φωνή σου γλυστράς
Ο λόγος σου σα νόμισμα που πέφτει
σ’ άδειο σκεύος.

Το σκιάδι κάτω απο τα μάτια σου φοβίζει.

Μὲ προσοχὴ τὸ κενό, εἶναι εὔθραυστον..

Ἕνα λιβάδι γεμάτο
ἀπαλὲς ρωγμές:
πρόσεχε πῶς πατᾶς
μὲ ὅλο σου τὸ βάρος
μαζεμένο στὴν ψυχή.

Ξεφορτώσου
χαρὰ καὶ λύπη
μὲ τὴ γενναιότητα ἑνὸς ρίψασπι.
Τί χλαμύδες τί χλαμύδια;
Κι ἄς ἔχεις πόλεμο στ’ αὐτιά.

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Η απουσία είναι ασθένεια που οι περισσότεροι κάποτε
έχουμε νοσήσει από αυτήν.
Το παράδοξο είναι ότι μερικές φορές
αυτός που μας την μεταδίδει είναι υγιής.
Ακόμα και ο Χρόνος με τις δικές του παρεμβάσεις στη ζωή μας
προκαλεί αυτήν την αρρώστια.
Νοσούμε από απουσία, σημαίνει ότι μέσα μας ο ξενιστής
-που ονομάζεται μνήμη-
τρέφεται από τις αντοχές του συναισθήματος.

Η προσπάθεια της σκέψης να αναβιώσει
τις μεγάλες στιγμές των απόντων
μέσα από μια θεατρική παράσταση των αισθήσεων.

Παράσταση που συνεχώς αναβάλλεται από τη θλίψη,
διότι ο αναντικατάστατος συμπρωταγωνιστής μας
πάντα λείπει.