«Έλα τώρα, της νύχτας σκοτάδι»

 «Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν (δεν ζει το μέλλον)»

                                                                            [Ποιήματα του Juhan Liiv, 1864-1913]

`

Με πετάξανε έξω

   απ’ το τρένο

            δυο φορές

Την πρώτη φορά ήμουνα Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας,

ο Jean Deschanel· στα 1920, ενώ ταξίδευα προεδρικά

ονειρεύτηκα -νομίζω- ένανε μπολσεβίκο

που μ’ έσπρωξε κι έπεσα απ’ το παράθυρο –

αυτό κι έγινε· ή ίσως ήταν μονάχα ο άνεμος, εκτός αν

κοιμόμουν ακόμα ενώ πηγαινοερχόμουν, ξυπόλυτος,

μες στη μαγιάτικη νύχτα (φορούσα, άλλωστε, την πυτζάμα μου) –

ξέχασα να πω, ο άθλιος

ο Lucien Boyer μου ’βγαλε και τραγουδάκι

κοροϊδευτικό: «Le pyjama présidentiel» –

πάντως, έζησα δυο χρόνια ακόμα: το τρένο

τότε είχε κόψει ταχύτητα, λες και με περίμενε – εκτός αν

τα ονειρεύτηκα όλα αυτά όταν με πετάξαν έξω

ΠΡΟΟΙΜΙΟ Ι
Ὕπνος διὰ βίου, πρόβα τοῦ θανάτου.
Νυχτώνει κι ὅλα θὰ καοῦν στὸ χιόνι.
Τὸ φέρνει μαῦρο κι ὅλο τὸ πετρώνει
ὁ χιονιστὴς Βορρᾶς. Καὶ νά ᾽το,

ἔστερξε ἀληθινὸ τ’ ὄνειρο τῆς ζωῆς.
Προπόνηση, στὸ μέγα ξύπνημα νὰ βγεῖς.
Τώρα τὸ στῆθος σου εἶναι φρέσκο χῶμα
μὲ τὰ κεριὰ καρφιὰ φέγγους ἀπ’ τ’ ἄλλο σῶμα.

Στάλες στὴν θράκα καὶ στὸ παραγώνι.
Ὅλος ὁ βίος γιὰ τούτη τὴν στιγμή.
Δὲν κράτησες ποτέ σου μιὰ δραχμή,

νόμισμα –ὅπως οἱ ἄλλοι– νὰ πληρώνεις
μὲ λέξεις τοῦ καιροῦ τὸν Τραπεζίτη. Σταλαγμοὶ
ἀπὸ τῆς θάλασσας τὸ περιβόλι, οἱ στερνοὶ λυγμοί.

Ωδή στο χρόνο

Κλώθει ο χρόνος

τις μέρες
τις νύχτες
τους μήνες
τις εποχές.

Στον αργαλειό του υφαίνει
με χρυσό
του ήλιου το μεσουράνημα
με ασήμι
το γέμισμα του φεγγαριού.

Πάλι στα ίδια σκαλιά καθόταν κείνος ο άστεγος

γέροντας απ΄ τη Μέση Ανατολή, που να ξέρεις

και με κοίταξε με βλέμμα ανασηκωμένο

μ΄ ένα τσιγάρο δανεικό καρφωμένο στα χείλη

ένα βλέμμα που μου ΄ρθε να κλάψω

μες στην παγωνιά έκπληκτος απ΄ του κόσμου

την αδιαφορία.

Ως τη Δευτέρα Απουσία μεσολαβεί ένα έγκλημα

ή ένα γέλιο πες το νυχτερινή αναπόληση

ή κάποια σύγχυση λέξεων

δηλαδή σιγά τα πράματα αφού περιμένει

το μαξιλάρι στο σαλόνι σκέρτσο καθημερινό

για να ξεχνάς ανθρώπους

ένα παλιό καπρίτσιο να σκέφτεσαι:

άλλοι μιλήσανε ζωγράφισαν άλλοι

κύματα στέναζε το ακρογιάλι.

Όμως τα γέλια είν΄ ανείπωτα

όπως τα εγκλήματα

στους παράδρομους της νύχτας

φτάνεις κάποτε με δόντια σφιγμένα

βουρκώνεις από ένα βλέμμα

ένοχος νιώθεις για όσα δεν έκανες

όμως ανέχτηκες αλλού κοίταξες

και πέθανες μέσα στην κοροϊδία.

Λοιπόν, σήμερα βράδυ Χριστουγέννων

πέρασα πάλι απ΄ τα ίδια σκαλιά

ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Ο  κόσμος

τσόφλια ψυχών

κι αγάλματα γερασμένα

γέμισε.

Βόρεια της πλατείας Βαρδαρίου

με βήμα χελώνας,

ο  φύλακας  Γεώργιος Μιχαήλοβιτς

περπατά ανάμεσα στις τελευταίες  οστεοθήκες

με τα πανύψηλα  κυπαρίσσια ∙

στη σόλα των  παπουτσιών  του

ο ήχος απ΄τα χρόνια που σπάνε.

Ένα στο αριστερό, ένα στο δεξί.

Στο περίγραμμα του νεκροταφείου των χρυσανθέμων

η διαδρομή του βίου του.

Ενίοτε κανείς μιλά πιο καθαρά

βαδίζοντας με τους νεκρούς.