Φλέβες γυμνές που χάθηκαν στη θάλασσα οι αγάπες
μια φέτα άσπρο φεγγάρι ξεχασμένο
καταμεσής τ’ ουρανού, αρμενίζει ο νους,
η αθωότητα στο ροζ φορεματάκι,
στις ραφές εκεί έμεινε, «μη φοβάσαι»
γαληνεμένα τα λόγια σου
τα φέρνει ακόμη ο αέρας στην ακτή,
βασανισμένες οι ώρες στα κρόσσια τού ήλιου
μεταλαβαίνω ένα χαμόγελο κρυφά
το βλέμμα προσηλωμένο στην ώχρα τού μεσημεριού
στα όνειρα τα γεμάτα πληγές αναπαύεσαι
ανάμεσα σε κοχύλια και μικρά βότσαλα
αυτά που σού μάζευα,
κι ύστερα το άγγιγμα των χεριών
φευγαλέο στο πρόσωπο
πριν η διαβασμένη σου παλάμη σημαδέψει τον ορίζοντα
αυτόν τής παιδικής μου ηλικίας.

Tριαντάφυλλα

Ήταν τα μάτια μου μισάνοιχτα, ίσως γιατί φοβήθηκαν το πρώτο το
σκοτάδι ή για να αντισταθούν στο πρώτο-πρώτο φως.
Είδα τότε στα χέρια μου τα τρία τριαντάφυλλα
το ένα Μπλε, το άλλο Κόκκινο, το τρίτο Μαύρο.

Το Μπλε χάιδεψε το μέτωπό εδώ που παίζει δοξαριές η λογική,
τις παρειές όπου ανθίζει η παπαρούνα του έρωτα του οδηγητή,
άγγιξε το λαιμό μου απ’ όπου βγήκε το α! και το ί.

Το Κόκκινο κάθισε βιαστικά πίσω απ’ το αυτί, στόλισε τα μαλλιά μου
και σαν έτοιμο άνθρωπο μ’ έβγαλε στο σεργιάνι,
για να απαντήσω το άγνωστο την διδαχή του κόσμου.

Αιμορραγώντας οι λέξεις

Περνούν τα χρόνια
κι όλο τις λέξεις σκέφτομαι
που όλο λυγίζουν

αδύναμες πια
ν’ αντέξουν το βάρος των λυγμών
τ’ ανεπίδοτα πλαντάγματά τους.

Κι όλο τις βλέπω να αιμορραγούν
σ’ ορύγματα και σκάμματα
ν’ αφουγκραστούν παλεύοντας πόθους παλιούς
κι ακοίμητους

μαζί τους τραβώντας
με δάχτυλα σπασμένα
τους πιο απελπισμένους.

Ποιητικό αίτιο

Ναυάγησαν οι λέξεις.
Βυθίστηκαν μες στο λαιμό.

Σύννεφα καραβάνια στο βάθος των ματιών σου.
Προμήνυμα βροχής.

Το πένθιμο εμβατήριο του Σοπέν ίδρωνε ανάμεσα μας
μιαν ανεπαίσθητη ταλάντωση.

Η μέρα διαλύθηκε στον αέρα.
Στροβιλιστήκαμε ψηλά ως μόρια φωτός.

Αθώοι μπήκαμε στο ποίημα.

Πέρασαν ήδη τριάντα χρόνια από τον θάνατο του Τάσου Λειβαδίτη (20 Απριλίου 1922 – 30 Οκτωβρίου 1988). Όπως συμβαίνει συχνά, έτσι συνέβη και με ’κείνον. Η αναγνώριση μετά θάνατον και με το πέρασμα των χρόνων είναι σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη όσο ζούσε και έγραφε ποιήματα, στίχους, σενάρια, άρθρα, δοκίμια κλπ. Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του ποιητή παρουσιάζονται σε αποκλειστικότητα από το www.poiein.gr δύο άγνωστα παιδικά ποιήματά του μαζί με δυο σπάνιες φωτογραφίες της παιδικής και νεανικής του ηλικίας. 

`

Τα δημοσίευσε σε ηλικία 14 ετών στο εβδομαδιαίο περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, με έμφαση στη λογοτεχνία, «Εβδομάς». Στο ποίημα «Θρήνος» (6.5.1936, τχ. 449, σ. 42) και στο ποίημα «Η πόλη» (27.5.1936, τχ. 452, σ. 42) διατηρήθηκε η ορθογραφία των αρχικών δημοσιεύσεων.

ΘΡΗΝΟΣ

Κάποιες ευαίσθητες ψυχές θα συμπονέσουνε

των στίχων μου τον κόπο το μεγάλο

σαν μάθουν τους καϋμούς μου που θα κλαιν

βουβοί, δειλοί μέσ’ στις φτωχές μου ρίμες.

Θα πούν: Τον άμοιρο φαντάσθηκε μι’ αγάπη

ιδανική στον ψεύτη τούτο κόσμο!

Επόμενο ήτανε κουρέλια τα όνειρά του

να δη να σβύνουν την ζωή του, τη ζωή…

Πολλά θα πούν –κάποιες ψυχές πονετικές–

για τις απέραντες μου λύπες και τις πίκρες

και θα φιλήση το χαρτί ένα δάκρυ τους,

-που πιότερο για τις δικές τους θάναι συμφορές–

Τότε στη μοναξιά θα νοιώσω ένα φίλο,

και πάλι στη καρδιά μιάν άγνωστη χαρά…

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

(περ. «Εβδομάς», 6.5.1936, τχ. 449, σ. 42)