Πώς να ερωτευθείς στο κρύο;

Στη μπόρα που πέφτει πλάγια ξυράφι;

Πώς, στην ομίχλη που τσούζει τα μάτια

να διακρίνεις τον αγαπημένο που άργησε;

Πώς να ξαφνιάσεις, αναπάντεχα, το άδικο όνειρο,

να σπάσεις το σκληρό καύκαλο του εφιάλτη,

κάτω από αυτόν τον χλιαρό ήλιο;

Οι θεραπαινίδες γριές,

δεν με ακούν,

κροταλίζουν τα δόντια,

τρίβουν τα χέρια από τα κρυοπαγήματα,

μέσα στις μαύρες ποδιές τους,

σημειωτόν χτυπούν τα πόδια:

*

Απαγορευτικό
Σα φουντώνουν τα κύματα
Πλανάται η ματιά
Στο βαθύ μπλε σα χάνεται
Μα ο νους δε διχάζεται
Μόνο γαληνεύει, αρμενίζει
Καθώς τον αέρα αναπνέει
Και ανάλαφρα στοχάζεται.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Να καθαρίσω τη βιβλιοθήκη.
Τόσα άχρηστα βιβλία, άχρηστα συναισθήματα. Από παιδί.
Η σκόνη κάλυψε τον κόπο.
Ποίηση σπανίως, κυρίως μύθοι και γνώσεις.
Μελάνι άσκοπα χυμένο. Ευτυχώς, πλέον σε οθόνη. Να σώσουμε τα δέντρα.
Πόσες ώρες γραφής για να πεις τι; Τα πάθη κάποιων ξένων;
Κι είναι κι εκείνα τα μικρά, της τσέπης. Πότε οι τσέπες είχαν άλλο από λεφτά;
Ή έστω χαρτομάντηλα. Να παίρνουν τα δάκρυα. Που έφερναν οι λέξεις.
Και πώς να ξεσκονίσεις τα τόσα μπιμπελό; Να κρύβουν τ’ άχρηστα βιβλία. Από ντροπή.
Πρέπει κι η γνώση να στολίζεται όμορφα. Με μικρά γυάλινα σκυλάκια.
Μυθιστορήματα σωρό. Κυρίως φαντασίας. Χωρίς εξουσία. Με ουτοπία μόνο.
Για κοινωνίες τέλειες. Με μανιφέστα ή χωρίς. Να λείπει η πυξίδα.
Να ξέρω πού ν’ αφήσω τα βιβλία. Να πιάσω τη φωτιά. Πείτε επιτέλους.
Προς το παρόν, σπίτι γεμάτο σκόνη. Και άχρηστα υλικά. Λέξεις σκόρπιες στις κουρτίνες.
Την καθάρισα εντέλει. Έχει πια χώρο. Ο χρόνος είναι που τελειώνει.

Terra proculvastis colitur Mavortia campis,

Thraces arant,acri quondam regnata Lycurgo;

Α’.Μέλισσες και Κεράσια

Τόσα χρόνια πάνε από τότε,που στη σκιά του μεγάλου δέντρου,

Γνώρισα το αίμα που έδωσε

Κεράσια δροσάτα,κεράσια παιδωμής

Και το σκυλί στα ερείπια,που αλυχτούσε τ’όνομά μου.

Εδώ,η ψυχή ενός ανθρώπου

Που πέρασε κάτω απ’την σιδεριά με τον κισσό,

Να μπει στο παλιό αρχοντικό

Που τώρα είναι άδειο.

Κανείς και συνάμα όλοι,

Σκληρές κ’αδύναμες γενιές·

Δολοφόνοι,κλέφτες,

Ενάρετοι κ’εξαίσιοι,

Ευεργέτες της λησμονιάς,

Όλοι σ’αυτό το σπίτι.

Τόσο ανόητοι που την ζωή τη ζούσαμε σαν μια παρτίδα σκάκι·

Θα κάτσουμε στο μπαλκόνι το απόγευμα,

Με τον καφέ μας να κρυώνει

Και ανάμεσα στην κουβέντα για τον καιρό και τις τιμές,

Θα παίξουμε μια παρτίδα σκάκι.

Δεν καταλαβαίνεις,πως για αυτές τις ρωγμές στους τοίχους

Φταίει η σιωπή;

Δεν καταλαβαίνεις,πωςγι’αυτή την παγωνιά

Φταίει το σούρσιμο του πιονιού;

Δεν έχουμε τίποτε να πούμε

Και παίζουμε μια παρτίδα σκάκι.

 Γνωμικά τετράστιχα, ποίημα ΛΓ’

Όταν κάποια προσβολή κάποτε καίει την ψυχή σου,
φέρε στο νού το Χριστό και τα χτυπήματα του
και πόσο μέρος απ’τις πληγές του Κυρίου είναι τούτα·
κι αυτό θα είναι το νερό να σβήσεις τη λύπη σου.

Ο έρωτας, η μέθη, η ζήλεια κι ο δαίμονας είναι ίσα·
όποιον χτυπήσουν, βουλιάζουν το μυαλό του·
το λιώσιμο, η προσευχή, τα δάκρυα, να τα φάρμακα.
Αυτή είναι η γιατρειά στα δικά μου πάθη.

Τίποτα μή θεωρείς ισάξιο με τον πιστό φίλο,
που δεν τον έφερε το ποτήρι κι η ταραχή του καιρού·
αλλά αυτός δεν χαρίζει παρά μόνο ότι μας συμφέρει.
Αναγνώριζε όρια της έχθρας, όχι όμως της φιλίας.

Γιατί να θεωρούμαι αίτιο για όλα το δόλιο
εχθρό, αφού του δίνομε εξουσία με τον τρόπο που ζούμε;
Να κατηγορείς τον εαυτό σου ή για όλα ή για τα πιο πολλά·
τη φωτιά βάζομε εμείς, η φλόγα είναι του Πνεύματος.

Η όψη συναρπαστική, κρατήθηκα όμως·
δεν έστησα είδωλο στην αμαρτία.
Άν στήσεις είδωλο, που καιρός για πράξεις;
αυτά της πάλης τα σκαλιά με τον εχθρό.

Τ’ωραιότερο δώρο για το Θεό είναι ο τρόπος·
κι αν υποφέρεις τα πάντα, τίποτ’άξιο δε θα υποφέρεις.
Ότι δίνει κι ένας φτωχός αυτό να προσφέρεις.
Ο καθαρός δε μοιράζεται την αμοιβή της πόρνης.