Κόμη της Βερενίκης

Αυτή την παγωνιά δεν τη μπορώ.

Και τα πεδία αυτά των αραιών αστερισμών
των σκόρπιων αμυδρών γαλαξιών
και της απόλυτης σιγής
θυμίζουν θάνατο.

Μιλούν; Μπορεί. Θα λένε
εδώ είναι η ζωή κι εσύ κοιτάς.
Παρατηρείς, μετράς
μεταβλητούς αστέρες, υπολογίζεις
τις τροχιές των κομητών.
Φτιάξε τους καταλόγους σου.
Το πεφταστέρι που σημάδεψε τον Αύγουστο
δεν το ‘δες.

Ο ιός του Ανθρώπου

Σαράντα χρόνια έφευρα στο νου μου
το Χριστό στο Σταυρό, όταν το χαύνο πλήθος
συγχωρούσε που ‘μπηγε
στη σάρκα του τις λόγχες
στο κεφάλι του άκανθες που
τύφλωναν τα μάτια του
με αίμα. Τι μεγαλείο, έλεγα
να μην κρατάς κακία σ’ όσους
για διασκέδαση και
ηδονή σε θανατώνουν, όμως ελάνθανα βαρέως.
Καθώς συνωστισμένοι απολαμβάνετε
την ηλιόλουστή σας μέρα
μ’ ένα ξυράφι στον αυχένα σας
έτοιμο να σας αποκεφαλίσει
καταλαβαίνω πως δεν είχατε ποτέ
καμιά ελπίδα-
κι έτσι, ημιάγριους και καθυστερημένους
σας συμπαθώ και μαζί σας περπατώ
στον ήλιο της πανδημίας που ζεσταίνει
τα φορτηγά του στρατού.

Οχυρώσεις

Είχα γερά προσεκτικά οχυρωμένη

Ζώνη αγνή αδιαπέραστη

μέσα στο ποίημα

Πασκίζοντας να σώσω ό, τι σώζεται

εν μέσω διασταυρούμενων πυρών

Αγάπες ανεκτίμητες που μ’ έκτισαν

της νιότης αμετάλλακτα και τιμημένα μίση

Λόγια που ειπώθηκαν βαριά

Που μάτωσαν μα δεν συνθηκολόγησαν

Πυρά που δεν εγκαταλείφτηκαν

Στις τόσες καταπαύσεις

Κι άλλα πολλά κυρίως και όχι των παλιών ερώτων

Στις εμπύρετες πορείες τους προς τα μέτωπα

‘Είχα προσεκτικά οχυρώσει’

καθώς νόμιζα

Μα ξέχασα ο ανόητος

Πως ο εχθρός βρίσκεται εδώ

Μέσα σε κάθε στίχο

Κάθε στίχο που προσμένει

Τεντωμένος στις επάλξεις

Έτοιμος για να γραφτεί.

Θρησκείες και τέχνη, όρια ανύπαρκτα επιμένω,

όχι δυσδιάκριτα,

με την ωριμότητα της γυναίκας,

που δεν καταπίνει λόγια χαλίκια

στο τριμμένο πουκάμισο έχω κεντήσει περιστέρια,

με την αθωότητα και

τη μελαγχολία του παιδιού, με την αφόρητη απόγνωση

μπροστά στην βαριά κλειδωμένη πόρτα

μ’ ένα τριαντάφυλλο να ματώνει στα χείλη

ίδιο παραμένει το ερώτημα αιώνες.

Λοξές απαγορευμένες ματιές, εσωτερικές παρηχήσεις

το φως, πρώτα στο βλέμμα, μετά στο νερό,

πριν γλιστρήσει απ’ τα χέρια στη λευκή σελίδα

η ποίηση ζωντανός παλμός,

στο αργαστήρι μιας τόσο φιλήσυχης ενασχόλησης,

κι εσύ φοβάσαι, εσύ, μην τυχόν και σε βλάψω,

μα, εσύ πιστεύεις σε ιδρωμένες φωνές,

εσύ έχεις ωραία φανταχτερή στολή για να αρέσεις,

ίσως να φοράς χρυσά γαλόνια και στον ύπνο σου…

για να αρέσεις, ή να εξουσιάζεις…

Ας γελάσω, ποια όνειρα…

Ποια όνειρα έχουν μέλλον χωρίς τα παιδιά

αυτά που σκοτώνονται στο βωμό σου,

που πνίγονται στα λασπωμένα ποτάμια

που πεθαίνουν από πείνα και δίψα

που κρέμονται έρημα κορμάκια σε συρματοπλέγματα.

Σκαντζόχοιρος 

Ξημέρωμα στην Εγνατία 

βροχή που πέφτει πλάγια ξυράφι 

στη μνήμη αμυχές ανοίγοντας. 

Στην άκρη του οδοστρώματος, 

λίγο πιο πέρα απ’ τις βατιές 

ανάσκελος σκαντζόχοιρος 

ξεκοιλιασμένος κείται 

θύμ’ ασυνείδητου οδηγού 

μ’ ανάποδα τ’ αγκάθια του 

στην άσφαλτο καρφώνεται 

ά κ α κ ο ς. 

Δε θα’ χε προσέξει φαίνεται 

τη φωτεινή επιγραφή 

που προειδοποιούσε τους επίδοξους διαβάτες: 

“Προσοχή! Ανθρώπινη ιδιοκτησία 

απαγορεύεται η διέλευσις 

σε μέλη της πανίδος 

και λοιπούς καταπατητές άνευ αδείας”. 

Τι φταίει, βέβαια, κι αυτός που τιμωρήθηκε 

γι’ αυτήν του την παράβαση; 

Επί τον ιματισμόν του κόσμου 

κλήρο βάλαμε 

σε κύκλο στενό 

ασφυκτικά στενό. 

Όχι, δεν ήμασταν ποτέ μας ζαβολιάρηδες 

απλώς το φέραν έτσι οι καταστάσεις. 

Ας ήτανε παρών στη μοιρασιά 

για να μην παριστάνει τώρα τον ριγμένο 

ο κάθε τεμπέλης σκαντζόχοιρος 

-άλλο που δεν τον λογαριάσαμε ποτέ στ’ αλήθεια-.