Πλοίο-φάντασμα

Καράβι πεθαμένο.
Σκιά νερού θαλασσινού –
σκαρί νεκρό, πολλά χαμένο.
Το πλέει το κύμα δίχως ρότα.
Χτυπούνε κι οι αιώνες τα ίσαλά του.
Δεν έχει στίγμα μήτε φώτα.
Πάει του κάκου, του Κακού
κι ανήκει του Θανάτου.

ΤΟ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟ ΤΟΥ ΧΩΜΑΤΟΣ ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ

Ήρθαν τα καρφιά που αγκυλώνουν
με το πρόσχαρο γέλιο του δύτη
που σαλτάρει στο τσιμέντο και σπάει τα δόντια του.

Τα κοίταζα με το πάθος του συλλέκτη.
Δεν ήξερα τι να δώσω γι’ αντάλλαγμα.
Το μυαλό μου νερουλό μπαλάκι στα χέρια του γίγαντα πίσω απ’ το πέπλο.
Έπαιρνε το σχήμα της παλάμης του.
Κάθε λεπτό να στριφώνει με βία.

Και το ανοιχτό στόμα του σκύλου
το τάνυσμα της σοφής γάτας
το αδικαίωτο του χώματος χασμουρητό.

Όλα Θεός είναι

Ζούμε αλλά δεν ζούμε
Υπάρχουμε αλλά δεν υπάρχουμε
Είμαστε άχρονοι, άμορφοι, αγέννητοι
σαν το υπέρλαμπρο σκοτάδι
Δέσμιοι της σάρκας
και των πέντε αισθήσεων
Θεατές και πρωταγωνιστές
στο θέατρο του παραλόγου
Σκιές και αντικατοπτρισμοί
σε όνειρο μες σ’όνειρο
Θραύσματα μεγαλύτερης συνείδησης
που παρατηρεί και παίζει με τον εαυτό της
Φύλο, φυλή, θρησκεία
Επάγγελμα, κοινωνική και οικονομική τάξη
Πράγματα ασήμαντα κι αστεία
Άνθρωπος, ζώο, φυτό
Πέτρα, νερό, φωτιά
Αέρας, σύννεφο, φεγγάρι
Όλα Θεός είναι

ΓΚΟΝΓΚ

η ανοιχτή ερώτηση μιας ανεμόσκαλας
του ήλιου εξωγήινες νύφες
τα πλήκτρα σας μαράθηκαν
δεν είμαι μασκοφόρος

χαίρε νυχτολούλουδο παγκόσμια τροφή
δικαίως οι χορδές σου απαγγέλλουν
σαν μητρικά στήθη
που εκπυρσοκρότησαν

και τα γλυκά κεράσια των ονείρων
δεν ήμασταν ποτέ πιο ξένοι μέσα σε αυτά τα ρούχα
τα υφασμένα από αρχαίες διαθλάσεις

ΕΛΙΚΕΣ
αθόρυβοι έλικες ΑΝΘΡΩΠΟΥ

και στα τρία βασίλεια τής φύσης

και του σύμπαντος
που δεν είναι άπειρο
ακόμη

αγάπη γενναία αλεξιπτωτίστρια
ξέρω πώς θα ασκηθούμε στη νηστεία των άστρων

Κηροζίνη

Ο ένας καίει λυχναρόλαδο
Ο άλλος καίει κηροζίνη

Οι σκύλοι αλυχτώντας ασχημονούν
Οι άνθρωποι σωπαίνουν. Κάθε λογής μηχανές
μεταφέρουν τώρα τις κραυγές τους
Μετασχηματίζουν την ανημπόρια τους
Την προσμονή τους
Τα υψωμένα χέρια τους προς τον ουρανό,
Σε λειτουργικότητα
Σε αποτελεσματικότητα
Σε στρες παραγωγικότητας.

Άσκοπη ενέργεια για θορύβους γενικώς.

Με κηροζίνη τα μάτια ανοιχτά στο σκοτάδι
Είναι ακόμα εκεί μέσα ανοιχτά
Όχι μόνο τα μάτια
Ανοιχτά στην αναμονή της ματαίωσης
Καταδεκτικά στη ματαιότητα, χύνουν κι ένα δάκρυ
Διεσταλμένα με τους νευρώνες τεντωμένους
Νυχθημερόν

Κι όχι μόνο τα μάτια

Με ταχύτητα φωτός από το Άπαν σύμπαν στο Μηδέν
(ε δεν είναι ταχύτητες αυτές οι παραφυσικές του πάθους, δεν είναι ανθρωπινές)
Και τανάπαλιν.

Αγγίζουν το ψύχος της ψυχής στην ουδετερότητα του αντικειμένου
Του ερωτικού αντικειμένου
Του προσωπικού μου Εσύ
αλλά εσύ όπως ήξερες πάντα: Το μπετόν αρμέ της ετερότητας.
Μιλώ για τον αγώνα, τον πυρετώδη αμανέ που τον περνάτε όλοι.
Ο αλυτρωτισμός αυτός να ημερώνει στο σκυλάδικο.