Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΚΟΣΙ ΩΡΩΝ

Δεν με κοιτάει. Έχει κλειστά τα μάτια.

Το χέρι της στο στήθος μου. Το άλλο στο μάγουλό της.

Κανείς θα νόμιζε ότι σκέφτεται βαθιά,

δεν σκέφτεται όμως. Ονειρεύεται

ίσως : δάση και θάλασσες, τρεχούμενα νερά,

αστέρια, σύννεφα, όλα εκείνα που δεν είδε

ακόμη. Στιγμές μού φαίνεται πως μου χαμογελά.

Το χέρι μου στην πλάτη της δονείται απ’ τον σφυγμό της.

Είναι μια φλέβα κόκκινη. Είν’ όλη μια καρδιά.

14.10.2017

~.~

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Από το πίσω κάθισμα

κινεί τα χέρια της σαν να

διευθύνει ορχήστρα. Κι όλα,

τα πάντα γύρω λες

την υπακούουν. Τα δάχτυλά της είναι

πλήκτρα, είναι δοξάρια, μελωδούν, ο κόσμος

είναι μια χορδή που στο δικό της λίκνισμα

δονείται. Κι οι δρόμοι πίσω μας νερά ειναι

που κυλούν, αυλάκια ανάλαφρα κι αυλοί

που σαν νανούρισμα απαλό

μας φέρνουν σπίτι.

18.10.2017

~.~

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΩΝ

Κοιμάται πάνω μου. Το προτιμά. Είμαι το στρώμα

και το σκέπασμά της, η θερμάστρα της.

Είμαι η κούνια κι η αγκαλιά,

είναι το ανθάκι αυτή κι εγώ

είμαι η γλάστρα της. Του ύπνου είμαι η φυλλωσιά

όπου θροΐζει διαρκώς η ανάσα της.

Είμαι μια θάλασσα υπάκουη, πιστή,

όπου πανιά σηκώνει

κι αρμενίζει η βάρκα της.

Κρυπτεία

Τόση  και τόση ζωή ξοδεύτηκε ανάμεσα σε θάμνους
και  σε  φυλλώματα  περιμένοντας τον εχθρό
και τόσο τα λόγια μου ήσαν πάντοτε ένας κόπος
μια  στιγμή αποκάλυψης  των όπλων
που  θα  προτιμούσα  πλήρως να  εκτεθώ
χωρίς προσχήματα και λύσεις  της  ανάγκης
Ορατός από όλες τις γωνίες
με τα κόκκαλα στη  φόρα και τις  αμαρτίες   ωμές

Ίσως  με τέτοια μέσα να κολακευτεί  ο εχθρός
όταν   θα  τρίβομαι  σα γάτος πάνω στα σπαθιά του
κι ίσως  απ’την  πλήρη  αμηχανία
θα θελήσει εκείνος τώρα  να  κρυφτεί
σε  κάποια  απ’τις  πολλές  χαράδρες του μυαλού

 Χαίνουσα μνήμη

Υποτονθορύζουσα θώπευες τότες

εστέτ της διαίσθησης

τα τραπουλόχαρτα·

κι εγώ ο πεμπτοφαλαγγίτης ξαπλωμένος

μία ψευδεπίγραφη,

άπιστη από μέρους μου, προαίσθηση

γαλβάνιζα με κόπο.

Κι εσύ ξαφνικά,

κάτι ακατάληπτο

ξεφώνισες γεγωνυία τη φωνή

που μου ακούστηκε πως είπες ¨βλέπω¨

κι αμέσως ξεχώρισες απ’ το σωρό

τα ποντίκια, το ποτάμι και το σιμούν.

Εγώ με την ελάχιστη προαίσθηση

που διέθετα ακόμα

-και που αργότερα έχασα-

αντιλήφθηκα πως,

τα τρωκτικά ήταν οι άνθρωποι μου οι αβάγιστοι,

το νερό που κυλάει ο έρωτας που όλο χάνω

και ο θερμός άνεμος έδειχνε εμένα,

που είμαι το μέγιστο δηλητήριο

και λίγο λίγο φαρμακώνομαι

γιατί το θέλω απεγνωσμένα

να σωθώ από τον εαυτό μου.

`

Επανεμφάνιση

Η υπόσχεση ανήκει μόνο σε αυτό
το ασταθές πλάσμα, τον άνθρωπο;
Η υπόσχεση είναι υπό-σχέση, γι’ αυτό
δεν ανήκει σε κανέναν.
Ο φίλος που αυτό το βράδυ με εγκαταλείπει,
τρέχοντας, έχει δεχθεί την υπόσχεσή μου;
για προστασία, για φροντίδα…
Τρέχει μακριά από τρόμους, από Κύκλωπες,
κι εγώ
συνθλίβω τη λογική με λογική, γιατί ο φόβος
είναι λογικός και υπακούει στη λογική.
Πάει πέρασε κι αυτό γρήγορα νομίζω τώρα
ούτε ο φόβος δε σταματά τον ποταμό φτιαγμένο
από χρόνο, αφού το υποσχέθηκα.
Με πλησιάζει.
Επιστρέφουμε μαζί, αν κι αδύνατο, αλλά τουλάχιστον
το νομίζουμε.
Εκείνος δεν υπόσχεται τίποτα.
Εγώ είμαι ένας Κύκλωπας που υπόσχεται.
Αφύσικος, ανίσχυρος, με ένα μικρό οπτικό πεδίο
για λογική και για συναίσθημα.
Ίσως όμως αρκετό.

`

Αφιερωμένο στη S. Carapetian και στον D. Graeber που περάσαμε μαζί εκείνο το καλοκαίρι

Ζήσαν πολλοί
ανθρακωρύχοι, αφέντες και αφεντάδες
δούλες και υπηρέτριες
αγρότες
στις 4 τα ξημερώματα
ο θερισμός και οι δεσμίδες καπνού
όμορφες φτωχές εικοσάχρονες
σφιχτά κόκκαλα
σπόροι κάνναβης
οι άντρες κάπνιζαν και οι γυναίκες πιπίλιζαν τα φύλλα.

Tα δυνατά κορίτσια
αποκεφάλιζαν τις πάπιες,
η σούπα έτοιμη για όλη την οικογένεια,
κρασί με ζάχαρη και μοσχοκάρυδο
ψωμί με λάβδανο και
η στοργή της σκιάς των δέντρων
χαρίζει τη σκέψη της εξέγερσης στους νεότερους.

Ο χρόνος του κόσμου πέρασε.
Το μέλλον των ανθρώπων υπήρξε.
Ο νόμος σαν γλώσσα που
δεν κοιτάζει ποτέ τʼ αστέρια
«μην εκπλήσσεστε, η ζωή και ο αιώνας
σαν οικογενειακοί φίλοι
(που) εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον».

Θυμάμαι την αυλή της γιαγιάς μου και
το φάντασμα του παππού μου
να μουρμουρίζει:
«το Κομμουνιστικό Κόμμα μας πρόδωσε».

Οι φτωχοί και οι κομμουνιστές τρώγανε
το καρπούζι για φαγητό,
για να χορτάσουν.