Πάνω σε παλιά σκέψη, καινούργια διόρθωση
Στον Νίκο Κατσαλίδα

Αποχαιρετισμοί κι αποχωρισμοί στα διάσελα
μα ούτε λιβάνι προλάβαινε ν’ ανάψει
ούτε μανουσάκια να μαζέψει, για κανέναν,
μέτραγε θανατικά
πρώτα ο άντρας, μετά ο πατέρας
στο τέλος φύγαν τα παιδιά, κακογραμμένοι όλοι τους,
άλλοι απ’ εδώ, άλλοι απ’ εκεί
όλοι πεσκέσι τ’ Αχέροντα.
Της έμειναν οι άφεγγες νύχτες, τ’ ανθισμένα χαμομήλια της αυλής
τα πέτρινα μνημούρια στον ξεσαρκωμένο λόγγο με τα ρείκια
της έμειναν, οι έγνοιες στα άλαλα χείλη
και το χοντρό τρίκλωνο γνέμα
με τις βελόνες καρφωμένες στη μισοπλεγμένη φανέλα
στον πάτο της κασέλας, λιτανεία της θύμησης.

Προσευχή

Αν μπρος στον “Απειράγαθο”
ποτέ λογοδοτήσω,
αποσταμένος στρατοκόπος,
θα του πω.

Δημιουργέ μου ήξερες
πορφύρα θα δακρύσω,
πάνω σε βράχη από καρφιά,
με χέρια γυμνά κωπηλατώ.

Άσπονδε φίλε της χαράς
όσο τη γη κατοίκησα,
εγγυητή μεγαθυμιάς,
τροπαιοφόρο μίσος πανταχού αντίκρυσα.

Στους χρυσοθήρες-δήμιους
χαρίστηκες αιώνια
και στους απέρριτους-τρελούς
σκόρπησες καταφρόνια.

Πλάνης! Απέρριτος-τρελός
ο γόνος σου υπήρξε!
Της κρίσης σου το άδικο
ξίφος, στα στήθη μπήξε.

Οικεία κακά

Τα οικεία κακά
φυλάσσονται
σε χαλασμένο κλίβανο.
Η απολύμανση εφικτή
στα ζώντα πάθη
κι ας τα ξεπλύνει ύστερα
ο χρόνος.
Φύλα την ποίηση
μού είχες πει
από τις συναισθηματικές εξάρσεις.
Οι αρχαίες ηρωίδες
απ’ την πολλή τη χρήση
σεντόνια με μεγάλες τρύπες.
Τα λυρικά εμβατήρια
του εθνικού καημού
πετρελαιοκηλίδα απλωμένη.
Αδιάφορα από πάνω της πετούν
τσίου τσίου
άκακα τα πουλάκια.
Από μακριά
οι παραθεριστές
όλα τα βλέπουν ειδυλλιακά.
Αρκεί τα τέκνα τους
να μην πάνε στα βαθιά.

Λευτεριά του ’21

Προσκέφαλο στη φυλακή του Κολοκοτρώνη
Χώμα ανάλαφρο στον τάφο του Καραϊσκάκη

Νήπιο που δεν πρόκαμε να περπατήσει
Γλυκόλαηδο πουλί δεν πρόκαμε να φτερουγίσει

Σύννεφο που δεν έφερε βροχή
Άνεμος που δεν γιόμισε πανί

Ξενόφερτη διχόνοια
Σε ζύγωσε αιώνια

Ξενόδουλες ακάματες φαμίλιες
Αιματοβαμμένες Ελλήνων μοίρες

Λάβαρο ηρώων ματωμένο
Σε συρτάρι μνήμης φυλαγμένο

Ήλιος που έδυσε πριν την αυγή
Ελπίδα για μιαν άλλη χαραυγή

Κάποιοι σου ‘παν πως πατρίδα είν’ ντροπή
Πως Έλληνας δεν είναι πια τιμή

Σήκω Έλληνα γέννημα τιμής
Στα δικά σου πόδια να σταθείς

Τ’ άρματα της ψυχής να ζωστείς
Απ’ τους δυνάστες να λευτερωθείς

22/11/20:

Έλα να κάνουμε έρωτα!
Πρέπει να πάω στη δουλειά…
και σήμερα είναι Κυριακή!
Πόσο μας έμεινε πια;
Τόσος λίγος χρόνος μας ανήκει!
Κάποτε η Κυριακή ήταν δική μας!
Πρέπει να πάω στη δουλειά
Δώσε μου έστω ένα φιλί
Μόνο αυτό προλαβαίνουμε πλέον!
Φεύγω!
Και εσύ πρέπει εσύ να ψάξεις για δουλειά
από το σπίτι μου
επειδή μας απαγορεύεται να βγούμε!
Σε ευχαριστώ που ήρθες εδώ
έτσι στα κρυφά
Αυτό αποδεικνύει την Αγάπη σου!
Εμείς έχουμε τουλάχιστον ένα καταφύγιο
Σπίτια τα έλεγαν κάποτε!
Ψάξε για δουλειά, εγώ θα αργήσω
Θα κοιτάζω πότε πότε στα κλεφτά
τη φωτογραφία σου στο κινητό μου
για να ξέρω πώς υπάρχεις στη Ζωή μου!