artwork: Ελισάβετ Μουζάκη

EΠΑΓΓΕΛΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Της παίρνω από τα χέρια το παιδί κι
εκείνο αρχίζει να κλαίει.
Λογικό, σκέφτομαι
το παιδί θέλει τη μάνα του
και της το ξαναδίνω.
Ύστερα κοιτάζω τα παπούτσια μου.
Μέσα τους είναι τα πόδια μου
κάλτσες ιδρωμένες.
Ευτυχώς, σκέφτομαι
όταν το παιδί μας κοιμηθεί
θα μου τις πλύνει.
Όσο για τις πατούσες μου
θα ξεμυρίσουνε κι αυτές
κάνοντας ποδόλουτρο
μέσα στον ιδρώτα της.

Οι νεραντζιές

“Troppa luce è di fuor, e troppo primavera”, πάσχιζε ν’ ακουστεί η φωνή μεσ’ απ’ τις γρατζουνιές στο πικάπ. Πρέπει να το μαζέψω κι αυτό.
Στο ταξί, που με έπαιρνε μακριά απ’ το κέντρο, με χτύπησε, απ’ το ανοιχτό παράθυρο, η μυρωδιά απ’ τις ανθισμένες νεραντζιές. Μου θύμισε άλλες χρονιές, ματαιώσεις, αλλαγές.
Τόσα χρόνια μακριά απ’ την πόλη αυτή, είχα ξεχάσει σχεδόν το άρωμα.
Έχει μιά πίκρα μέσα, σαν κι αυτή που δίνει μια μαύρη σκέψη, την ώρα της γλύκας του φιλιού.
Την τελευταία βραδιά, έκοψα ένα κλαράκι και το άφησα στο γνωστό σημείο. Δεν ξέρω αν ήταν εκεί το πρωί. Η αν μύριζε ακόμα. Είναι πολλές ώρες μιά ολόκληρη νύχτα.
“Δεν το πέταξα, το μύρισα και το άφησα”, είχες πει μιά φορά.
Θα μου λείψουν αυτές οι νερατζιές. Και να σκεφτείς, ότι κάποιοι θέλουν να τις μπολιάσουν. Πιο χρήσιμα τα λεμόνια, λένε.
Λες κι η μοσχοβολιά τους και μόνο δεν αρκεί.
Λες και δεν υπάρχει δικαίωση για κάτι που βγάζει καρπούς
κι αυτοί απλά ωριμάζουν
και πέφτουν.

ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ

Λευκὸ χαρτί
ξυσμένο μολύβι
γόμμα καινή

Ἡ δημιουργία τοῦ σύμπαντος
ἔπεται

ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ

Ὅλη μου τὴν ζωή
ψάχνω τὴν λέξι

Τὴν λέξι τὴν ἰδανική
τὴν λέξι τὴν κατάλληλη
τὸ νόημα νὰ ἐνσαρκώσω

Νοσταλγία

Δρόμοι στενοί
Σε ‘κείνους χόρευε η ζωή

Δρομάκια στενά
Πλημμυρισμένα από χαρά

Στο κλαδί κελαηδούσε το πουλί
Στο δρόμο έπαιζε το παιδί

Καλημέρα έλεγε η αυγή
Με τ’ άρωμα απ’ το γιασεμί

Της χόβολης τα γεμιστά
Έφταναν στη δημοσιά

Στην ταβέρνα του Μιχάλη
Η ρετσίνα έφερνε τη ζάλη

Μονάχο του το ντέφι
Χόρευε το κέφι

Στη γωνία η λατέρνα
Τραγουδούσε του έρωτα την τρέλα

Της κοπελιάς το κτυποκάρδι
Κρεμόταν στο παραθύρι

Αμούστακοι νεαροί
Φλέρταραν τη ζωή

Όνειρα ζωγράφιζα σε καμβά
Για τη δική σου ομορφιά

Το αλφάβητο

Οι παύσεις μου,
πλεούμενο γερό, αβύθιστο,
εκβάλλουν στις δικές σου λέξεις,
μέσα σ΄ εκείνες τις ξαφνικές τρικυμίες
του άλφα, του όμικρον και του ωμέγα σου

Πλέω σιωπηλά στην άγρια θάλασσα σου
-για λίγο πιά-
κι έπειτα ανεβαίνω πάλι το ποτάμι,
εκεί που δεν μπορείς να φτάσεις
με το αλφάβητο και μόνο:
στην πηγή.