Μαλλιά κουβάρια

Τώρα που ο Σαμψών εχάθη
ποιος θα ανακηρύξει
νικήτρια τη Δαλιδά;
Ποιος είναι ο νέος Βαπτιστής
και ποια η Σαλώμη;
Τώρα
ο δίσκος άδειος και θαμπός
η χαίτη των μαλλιών μας
αραιή
η κραταιά σαγήνη
ευτελής
ύστερα από τις τόσες μυθικές παραλλαγές.
Στο καθαρό ποτάμι
αλλουνού κεφάλι
θα καθρεφτιστεί.
Η τεκμηρίωση θα είναι ημιτελής.
Τυρρανικά
νέες ιστορίες θα διατυπωθούν
με νάρκισσους
σε ρόλους πρωταγωνιστικούς.
Έτσι χαρμόσυνα
κυλάει ο ρυθμός
ώσπου ξανά
άλλα κεφάλια
να σερβιριστούν
στο πιάτο.
Είναι η ιστορία
αιμοβόρικη
όσο κι αν της χτενίσεις τα μαλλιά
νέες κομμώσεις κατακόκκινες θα στάζουν.

Ο καφενές, λάθη και πάθη σε κτίσμα παμπάλαιο,

εδώ, πλάι στο λαϊκό κουρείο,

εδώ, που όταν φεύγουν τα πλοία

και ξεφεύγουν τα λόγια,

κλαίνε μαντολίνα και λαούτα.

Δίχτυα μισοφαγωμένα από την Όστρια,

αρχαιοπρεπείς γλάστρες, γεράνια

κατακόκκινα, πριν αρχίσει η λιτανεία

εξαπτέρυγου ανέμου,

εδώ, τα κρίματα του Μεγάλου Κάστρου,

η άλικη φάρσα της ζωής,

εδώ κι εσύ, μάτια φινιστρίνια

ικέτες βαθιάς προσμονής,

ένα περιστέρι μπροστά στην είσοδο.

Σιδερένια και μαρμάρινα τραπεζάκια,

ψάθινες καρέκλες τιμωρίαςή εξιλέωσης,

μωσαϊκό πάτωμα,

βγαλμένες ψηφίδες, να σκοντάφτει το βλέμμα λοξά,

αναμνήσεις

θηλιές στα πλεχτά κουρτινάκια,

όλα μολογούν τη φύση μιας εύθραυστης δόξας,

«Οδός Πλάνης», ο καφενές,

αμήχανοι δισταγμοί,

να υψώνεται ο νόστος,

να βρίσκουν οι λέξεις τα τοπία της ψυχής

ν’ ανθίζουν,

όσο ο Βολανάκης απαλή θωπεία στησκέψη

σφραγίζει τη συνάντηση,

ο Βολανάκης, αθάνατος και ωραίος,

σπαραχτική η νιότη στην κορνίζα,

θα δακρύσεις, ναι.

ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΔΑΣΟΣ

Χιλιάδες δούρειοι
καὶ σκουροπράσινοι φαλλοί
ἐρωτικῶς ἐγγίζουν
τὸ οὐράνιον αἰδοῖον

ΠΑΠΑΡΟΥΝΑΙ

Τί εὐγενεῖς
συνεσταλμέναι
κ’ ἐντροπαλαὶ αἱ παπαροῦναι
Μόλις τὸ βλέμμα μου αἰσθανθοῦν
ἀμέσως κοκκινίζουν

Ένα εικόνισμα

Ένα εικόνισμα με γρίλιες ο πατέρας μου
μέσα στο βράδυ
που έχει λάμψει με ζεστό φως,
μα όχι καλοκαιριού.
Μια μορφή που γνέφει στον άγνωστο γιο του
-δε γνωριζόμαστε ακόμα, θα πάρει μια αιωνιότητα αυτό-
μια σκοτεινή παρουσία δευτέρου ορόφου.
Δεν ξέρω αν πρέπει να μεσουρανούν οι σκέψεις μου,
όταν πρόκειται για ένα τόσο μέτριο ύψος.
Σίγουρα όμως οι ποιητικές
δεν θα συνωθούνταν να υμνήσουν έναν τέτοιο πατέρα,
μη νεφεληγερέτη.
Γι αυτό και χαμηλά ρίχνω τη ματιά,
έστω κι αν τη σηκώνω ως βάρος,
για να δω τον πατέρα μου του β’ ορόφου
που μου γνέφει
για όλα τα πριν μας.

Μονόπρακτο

Άραγε σαλεύει η λίμνη
την ώρα που μας πληγώνουν;
Υπάρχουν χέρια κάτω από το χώμα
να οδηγούν τα βήματά μας με την αφή;
Είναι μια ταφή ένας μονόλογος κεκαλυμμένος;
Οι ερωτήσεις μου
λερώνουν τον στίχο με αόρατη μπογιά,
σε αυτό το θεατρικό που έχει αληθινά υλικά:
χυμό αίματος,
ομπρέλα τρύπια για τις βροχές,
μεταχειρισμένα αισθήματα
ταιριαστά μέσα σε δυαράκια
κάτω από κίτρινες λάμπες.
Όσα μου στερείς,
τα κερδίζω πολλαπλάσια ως
δάκρυα,μάτια,σιωπές.
Καραγκιόζης, αιώνιος στοχαστής,
παράγκα απέναντι από σαράι.