Σκουριά
Σκηνικό βόρειο, υγροκρατούμενο
Κρύο επίμονο, διαβρωτικό
Άνθρωποι και μηχανές συνωστίζονται στις όχθες
Δένδρα έτοιμα να δρασκελίσουν το ποτάμι
Πολύχρωμες μεταλλικές δαγκάνες τσιμπολογούν από πλεούμενα τέρατα
Ζωγραφισμένα φέρυ πηγαινοέρχονται πανικόβλητα απ’τη μια μυρμηγκοφωλιά στην άλλη
Το χρώμα στα μέταλλα καταπνίγεται απ’τη γκρίζα μονοτονία
Παραποτάμιες βίλες στέκουν ως αυταπόδειξη της ματαιοδοξίας
Το νερό, σταχτί, που κιτρινίζει αναβλυζόμενο, σε πλήρη αρμονία με το γκρίζο τ’ουρανού
Εδώ και εκεί τεχνητές αμμουδιές σαν άλλες πύλες της κολάσεως

Ο ΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Τ’ ΑΓΚΑΘΙ

Τι είναι ζωή; Στατιστική μάιν χερ, είπε κάποιος

και ξέρουμε δα τον εφευρέτη της κόλασης

το τυράκι των πειραματόζωων

την εθνικότητα του πόθου

τη δυναστεία της πληροφορίας.

Στους χιμαιροβοσκούς διακρίναμε τον εθισμό απ’ τη συγκίνηση

καταγράψαμε τις αποχρώσεις της σκιάς.

Ξεμπερδέψαμε με την ιστορία

με το μίσος για την ατέλεια και το πάθος για το αδύνατο;

Μπορεί το κάποτε να σημαίνει πριν μετά ή ποτέ

μπορεί πάλι να γυρίσουν οι εποχές ανάποδα

να συμβεί ό, τι δεν φανταστήκαμε καν.

Πότε ακούσατε τους λυγμούς των φυτών

αν ξέφυγε κανείς απ’ τη σπηλιά του πλάτωνα

αν οι ανθρώπινες αναζητήσεις έχουν σκοπό μοναδικό

να δώσουν αίγλη στο εφήμερο;

Η ζωή δεν είναι ερωτήματα μάιν χερ ούτε σχόλια

χρόνος είναι του εφικτού προσκλητήριο στιγμών

ιστός που φτάνει μέχρι το έσχατο αστέρι

αγκάθι που βυθίζεται στη σάρκα του αισθητού.

Τι σχέση μπορεί να ‘χει η πραγματικότητα

με τα σενάρια των πιθήκων που στάθηκαν στα δυο

κι έγιναν σκηνοθέτες του αόρατου;

Μαρσύας

Μια μέραν η θεά Αθηνά νόπου χασομερούσε

πιάνει σκαλίζει δυο κλωνιά κι όπως τα συνταιριάζει

εφτιάνει τον διπλόν αυλό και πιάνει να τον παίξει.

Κοιτάει μες στον ποταμό, τηράει το πρόσωπό της –

τα μάγουλα φουσκώνουνε καθώς τόνε φυσάει

κι αλλάζουνε την όψη της κι άσχημη τήνε δείχνουν·

κατάρα δίνει του αυλού, στον ποταμό τον ρίχνει

«Όποιος τον πάρει, όποιος τον βρει, κακή κατάρα να ’χει!»

Κάποτε πέρασ’ από κει ο σάτυρος Μαρσύας,

και βλέπει μες στον ποταμό κάτι να ξεγυαλίζει.

Σκύβει ναρπάζει τ’ όργανο, στο στόμα του το βάνει

παίζει κι έναν ωριό σκοπό, πολύ καλό του εφάνη·

πιάνει περηφανεύεται, τη μύτη του σηκώνει

«Τον δίαυλο πώς παίζω γω, άλλος κανείς δεν παίζει

και στην ωδή την ξεπερνώ τ’ Απόλλωνα τη λύρα!»

Τ’ ακούει ο Φοίβος κι έρχεται γι’ αγώνισμα να στήσει

«Πιάσε, Μαρσύα, τον αυλό κι έλα να παραβγούμε

κι όποιος νικήσει τ’ αλλουνού, τον κάμει ό,τι του φέξει».

Βάνει τον Τμώλο για κριτή, τις Μούσες για μαρτύρους,

περνάει κι ο Μίδας από κει, κάθεται παραστέκει.

Παίζει ο Μαρσύας τον αυλό κι ο Απόλλωνας τη λύρα –

απόφαση δεν βγάλανε, τι ’ταν ισοπαλία.

Δεύτερο γύρο ζήτησε να κάμουνε ο Φοίβος

«Για γύρνα τον ανάποδα, ξανά να παραβγούμε».

Τόνε γυρνάει ανάποδα, ο δίαυλος δεν παίζει,

γυρνάει τη λύρα ο θεός κι εκείνη εκελάηδα.

Απόφασην εβγάλανε για νικητής ο Φοίβος.

«Ετούτο είναι άδικο!» εφώναξεν ο Μίδας.

«Πάρε δυο γαϊδάρου αυτιά, Μίδα, π’ όλα τα ξέρεις,

πάρε ν’ ακούς καλύτερα, καλύτερα να κρίνεις

κι εκεί που δε σε σπέρνουνε, μάθε να μη φυτρώνεις,

απ’ τους θεούς πιο δίκαιος του λόγου σου λογάσαι;

Έλα κι εσύ, βρε σάτυρε, που με θεούς τα βάζεις,

έλα και κοντοζύγωσε και σου ’χω τιμωρία».

Τον παίρνει και τόνε κρεμά σε πλάτανου κλωνάρι

κι έτσι που κρέμετ’ αψηλά πιάνει και τόνε γδέρνει,

παίρνει το και το δέρμα του και φτιάνει ασκομπαντούρα.

Κρημνοβάτες

Στομώσαν οι υδρορροές από το χιόνι.
Να σκαρφαλώσεις στην πιο ψηλή κορφή
δεν είναι δύσκολο
αλλά πόσοι στον κόσμο
κρημνοβάτες να χωράνε;
Στα νύχια μαύρα χώματα
από όσα έσκαβες στην τρούπα
τόσα χρόνια.
Από τη φλόγα του Ίκαρου
απόμεινε μονάχα
μια ετοιμόρροπη κορνίζα
σε ερείπιο παλιό
με κεντησμένες

τρεις Χάριτες
για να σου λένε “Καλημέρα”.

Η γεγυμνωμένη μάσκα

Θα ‘ρθει μια μέρα, που οι άνθρωποι

Με μάσκα θα γεννιούνται.

Έτσι ένα παραπάνω κόκκαλο

Θα βρίσκουμε στην εκταφή.

Ένα ακόμη οστό

Με ανέγγιχτα ίχνη σάρκας.