ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΦΩΤΕΙΝΗ

Τι έγνοια αυτή που τρώει το κορμί
Και μαύρους κύκλους ζωγραφίζει.
Στα μάτια σου λιμνάζει η αφορμή
Και ροκανίζει το σχοινί.

Μια νύχτα φωτεινή
Τη μέρα εξαργυρώνει.
Η έξοδος στενή
Και η φωνή σου μόνη
Σ’ αναστατώνει για μια στιγμή.

Μια θάλασσα ντυμένη στα λευκά
Παράταιρα σού σεκοντάρει.
Κρεβάτι στρώνει, έρωτα κεντά
Για να σε πάρει στ’ ανοιχτά.

Σχέδιο Ἰσμήνης Μυλωνᾶ

 Ἦχε, δὲν εἶσαι θρόισμα, ποῦ βρίσκεις τόσα φύλλα;

Χοροστάσι

Ὅπως χορεύει ἡ Ἤπειρος καὶ σιγοπερπατάει

Γιάννη μου, τὸ μαντήλι σου σὲ μένα τὸ πετάει.

Καὶ μιὰ κοντούλα λεμονιὰ ζυγώνει στὴν αὐλή μου

μὴ μὲ μαραίνει ἡ ξενιτειὰ καὶ παίρνει τὸ φιλί μου.

Ἄρια

I

Aὐτοῦ ποὺ δὲν ἄκουσε τίποτα ποτὲ

Τίποτα καὶ ποτὲ μὴν ἀκουστεῖ

καὶ νὰ τὸ παίρνει ὁ ἄνεμος

θορυβοῦν ἡδονικὰ

τὰ σημάδια τῆς πόλης πάνω μου

καὶ ξεχνῶ

τὴν ψυχή μου στὸ σπίτι,

ὁλοένα τὴν ξεχνῶ κλειδωμένη

στὶς γιορτές.

Κάτι ἔχω

ποὺ δὲ βρίσκει ν’ ἀκουμπήσει ποῦ·

ἴσως κάποτε παλιά,

στὸ ξενύχτι μου

δίπλα σὲ ἑνὸς σπόρου τὴν ἀνάπτυξη…

Μὰ γυρίζω ἀλλοῦ

καὶ τὸ παίρνει ὁ ἄνεμος.

Γειτονιές της σκόνης

Λιβάδια που αποκοιμούνται κάτω
απ’ την οξυδερκή διαίσθηση της πέτρας.
Λόγοι που μελετήθηκαν
μ’ αμφιταλαντευόμενη αφοσίωση.
Λατρείες σε ανίερες ώρες της ημέρας
που σκέπαζε τα μάτια της
με τον λευκό μου χιτώνα.
Ξύλινες ψυχές που έφραζαν σαν τείχη
την αχυρένια πόρτα του κόσμου.

Με χαμόγελο την αιχμηρή λάμψη του μαχαιριού
αντρειώθηκα.
Αντεραστές στη ζωή μου, ο θάνατος κι η θύμηση.

Γυναίκες με χλωμή στα στήθη τη Σελήνη
χαμήλωναν τα μάτια σαν κισσοί που καίνε,
υγρές κάτω απ’ τα σκέλη τραγουδούσαν μύθους,

«αντίθετα απ’ τη νύχτα στέκω εγώ
ξημέρωμα στης θάλασσας τη χώρα,
αγέρι που το έστερξε η μπόρα,
αστέρι φιλημένο απ’ το νερό»

του αίματος,
φυλώντας μ’ έπαρση το ασήμι
που χύθηκε στου σώματος το μεσημέρι.

Όλο χαρά, σιωπήσαμε μαζί.
Κάτι που κύλαγε στις ορφανές, ψυχή μου, άκρες.
Το μοίρασα στις γειτονιές της σκόνης
που φεγγοβολούσαν μαλωμένη οργή
κι έσταζαν οι ανάγκες τους ιδρώτα
κάθε που βράδιαζε η ζέστη.
Με σιγουριά, μια απίστευτη τροπή
συνέχισε τον καρόδρομό της αγκομαχώντας.

Αναφορά

Ο εξεταστικός γιατρός, οι προσεχτικές λέξεις,
γραμματική βγαλμένη από γυμνάσιο,
απέναντι στα συγγράμματα του πανεπιστημίου,
ο μισός θάνατος ρετσινιά στη φτηνή μας φίρμα από δω,
η κουτσουρεμένη ελπίδα φασκιωμένη με μύρο από την άλλη,
ένα σφάλμα,ένα τραύμα
και η απόφαση τιμωρία,
ένα κρεβάτι για τον καθένα.
Εκεί το μνημείο με το ζωντανό άγαλμα,
λευκό και λεκιασμένο από αίμα,
σμιλεύεται από τα δευτερόλεπτα των αιώνων,
τσεκάροντας τις ημερομηνίες.
Σαλεύει προβάροντας ακινησίες.
Ευχαριστιέται που προσφέρει αληθινή θλίψη στους εναπομείναντες,
δικαιοσύνη μιας τσακισμένης ύπαρξης .
Περιμένει στωικά,
μ’ ένα ακάνθινο όνειρο,
για την πανάρχαια τιμωρία της ένδειας,
με την αναίδεια να θέλει να διαρκεί για πάντα.
Ο θάνατος είναι ένα ήσυχο πρόσωπο απόψε,
σαν να είναι ο μόνος φιλαράκος στο δωμάτιο,
έχει αφήσει το δρεπάνι έξω από το θάλαμο
και ξεφυλλίζει ποιήματα μασώντας την ανάσα του.
Διάλειμμα για απόγνωση στο παράθυρο,
ασχολία με ένα ξέφτι κουρτίνας για να ξεχαστούμε.
Το τσάι καταφτάνει λες και θα το πιει ο ασθενής.
Εκείνη φεύγει και η ζωή την κοροϊδεύει.
Θες κι άλλη ζάχαρη μέσα;

Ι

Στην κορυφή του λόφου πέντε αλώνια,

να μας θυμίζουν

πως στον τόπο τούτο

ζήσαν

άνθρωποι.

Από το έκτο

μένει μόνο

το περίγραμμα·

κι αυτό μισό,

ίδιο δασεία.