Το Διεθνές

Το Διεθνές
στο θέρος
διατηρεί
τον τοπικό του χαρακτήρα.
Λαίμαργα
τρώνε οι κοινοί θνητοί
το κλασικό
καϊμάκι παγωτό.
Ποντάρω
σε όσους
εντοπίσουν
μέσα στο πλήθος
τον τιτάνα Προμηθέα
να συλλογιέται
αφηρημένος
στο γωνιακό τραπέζι
αν άξιζε της μεταβίβασης
η φωτιά
η βάσανος της λογικής
ή μήπως τελικά
θα ήταν πιο σοφό
να πέσει με τα μούτρα
σε κάποιο ειδύλλιο σταθερό
που θα περιελάμβανε
αιώνιες θωπείες
σε θαλασσινές σπηλιές.

Ευχαριστούμε πολύ

όλους τους παλαιούς και νέους συνεργάτες, αναγνώστες και φίλους

οι οποίοι μας στήριξαν και μας στηρίζουν καθημερινα!

[….] Η ποίηση συνεχίζει νά πέφτει απο τους ουρανούς
μέσα στους ανοιχτούς ακόμα δρόμους μας.
Δεν έχουν ακόμα σηκώσει τα οδοφράγματα,
οι δρόμοι είναι ζωντανοί ακόμα, με πρόσωπα,
ωραίοι άντρες και γυναίκες ακόμα περπατάνε,
παντού χαριτωμένα πλάσματα, ακόμα,
στα μάτια ολονών το μυστικό ολονών
εκεί θαμμένο ακόμα,
του Ουίτμαν τ’ άγρια παιδιά εκεί κοιμούνται ακόμα,
Ξυπνήστε, περπατήστε στον καθαρό αέρα.

Lawrence Ferlinghetti

Τα καλοκαίρια

Τόσα φορεμένα καλοκαίρια
Κι όμως αλάργα απ’ την υφή τους
Τις ακριβές πνοές τους

Οι ήχοι μοναχά των φλοίσβων
Που απάγκιο βρήκαν στους κοχλίες
Γειτονεμένοι με της θάλασσας τις γεύσεις

Που ακόμα μες στο στόμα
Φουσκώνοντας ακόμα
Να πιάνομαι να γλιτώνω
Πιάνομαι να γλιτώ
Πιάνομαι να

Απ’ τους πνιγμούς που με βρίσκουν.

Δυϊκός αριθμός

I
Οθόνες αφής

Είμαι ή πληκτρολογούμαι;

II
Μηχανές αναζήτησης

( Δυοῖν )

Εγώ σ’ εμένα

και τα πολλαπλάσια μου σ’ αυτές.

Θυσία

Γιέ μου, ψυχή της ψυχής μου
Γιέ μου, ζωή της ζωής μου
Τον άνεμο έχω παρακαλέσει
Γοργά τις θάλασσες να διαβεί
Στης άσπλαχνης ξενιτιάς τα μέρη
Το δάκρυ μου βάλσαμο να φέρει
Με ‘κείνο το καμένο σ0υ κορμί να δροσιστεί
Με ‘κείνο η πονεμένη σου ψυχή ν’ αναπαυθεί
Τα χέρια σου δεν ήταν μονάχα χέρια για δουλειά
Πιότερο απ’ όλα του κόσμου μας η ζεστή αγκαλιά
Έ άρχοντα της ξενιτιάς
Τη τιμή τους γιατί δε λογάς
Μη δε είναι ‘κείνα που ζυμώνουν τη μπουκιά σου
Μη δε είναι ‘κείνα που μεθούν τη χαρά σου
Κείνα π’ αρμέγουν το βύζαγμά σου
Κείνα π’ ανθοφορούν το τραπέζωμά σου
Κείνα που νανουρίζουν τα μωρά σου
Κείνα που περπατούν τα γηρατειά σου
Κείνα που λαμπρύνουν την ακράτεια σου
Γιατί δολοφονημένα πίσω τα γυρίζεις
Κόπιασε τα ορφανά στα μάτια να αντικρίσεις