I.

Μεμιάς να δοκιμάσεις των τεράτων
μπορείς με την υπομονή του όνου
σα θραύσμα απ’ τα φράγματα του Μόρνου
θρηνείς χροιές αλλοτινών σταράτων.

Στο πράσινο δωμάτιο της ελπίδας
μαραίνονται οι στιβάδες του χιονιά
ό,τι το χιόνι στρώνει η αναβροχιά
λασκάρει η υποδοχή της βίδας.

Ελεύθερη περιστροφή της σκέψης
γύρω απ’ το χρυσό που φτύνει ο Μίδας
παραγκωνιστής ολέθριας έξης.

Και να σου διάφανοι οι άνθρωποί μας
στο στόμα ένα καρότο παρωπίδας
στις γειτονιές χαθήκαν οι εχθροί μας.

«Σημεία της παύσης»

Βήμα ταχύ εμπρός!
Βήμα σαν τίγρισσα που στη βροχή,
Χωλαίνει.

Ήρθε ο καιρός για να κινήσουμε
Μπροστά.
Δε μας χωράνε πια οι οπισθοφυλακές.

Εμείς που τ’ αρνηθήκαμε όλα για μια
Στιγμή, για το αλλιώτικο, το διαφορετικό,
Το άλλο.

Κείνο που διόλου δε μοιάζει με το λίγο.
Βήμα ταχύ εμπρός και ούτε βήμα πίσω.

Μα νερωμένο το κρασί στα χείλη σου,
Όταν διψάσεις.

Είναι της ποίησης το πούσι, αυτό που
Αναδίδει η θάλασσα, η θάλασσά μας!

Μ’ αυτή που ονειρευτήκαμε, κάναμε σχέδια
Πολλά και ξανοιχτήκαμε στο κύμα.

Και ήταν η βάρκα μας ελπίδα, φως δική
Μας Ασπίδα!

Τ’ ακούς;
Μην κάνεις βήμα πίσω!

Είναι το βλέμμα ενός μικρού παιδιού
Στο αύριο χαραγμένο…

Φθινόπωρο

Η λάβα του καλοκαιριού ταξίδεψε ανέξοδα
με της πρώτης βροχής τα ορμητικά νερά.

Το φθινόπωρο άνοιξε την πόρτα στον κήπο.
Άγγιξε το χώμα και φύτρωσαν κυκλάμινα.

Γέμισε σκιές
η γυάλινη οθόνη του ουρανού

σύννεφα ποντοπόρα
βιβλικές μορφές
πουλιά γοργόφτερα.

Φθινόπωρο της νοσταλγίας των μακρινών οριζόντων
των αποδημητικών πτηνών
της μελαγχολίας των μουσκεμένων λεωφόρων
των δύσκολων διλημμάτων
της επιστροφής στην αφετηρία.

Γεύομαι το ήσυχο φως σου κι αναπολώ
λίγο πριν τη χειμέρια νάρκη
την περιπλάνηση που άφησα στη μέση
μέχρι την άλλη Άνοιξη και τ’ άλλο Kαλοκαίρι .

Λουλούδι στο μπαλκόνι

Περασμένα βήματα ακολουθώ
σκάλες σε δωμάτια οδηγούν αδειανά
με λόγια ανείπωτα
και γίναν’ ετούτα όνειρα ανέκφραστα
να πολεμούν στιγμές στο χρόνο ύπουλα σωπαίνοτας
μην και στεριώσουν οι ψυχές
σε σύντομα αβέβαια μυστήρια
κ’ είναι περίεργο το δάκρυ π’ αναβλύζει ανυπόμονο
οι μνήμες πάντα
στις ενοχές αρνούνται να βρουν μια θέση
τι κι αν ποτίζω το λουλούδι στο μπαλκόνι
οι αντοχές στενεύουν τις νύχτες
κ’ η χάση τις ώρες συνεχίζει να σκεπάζει

Το κορίτσι στο πλατύσκαλο
βλέπει την αλάνα – να κοκκινίζει
στη γωνία του δρόμου.
Κρύο πρωινό
αρχές Μάρτη.
Παίζει
με τις μύτες των ποδιών
Λέει:
“Έτσι χόρευε ο Βασιλιάς!”
Ποιος βασιλιάς;
Γίνομαι αδιάκριτος καθώς
σέρνει το βήμα της
για να σηκώσει σκόνη.
Ένας τζίτζικας είμαι –
το διασκεδάζει.
Καβαλάω τη σκόνη