Πλαταίνει η θάλασσα, στένεψε ο κύκλος,

νυχτερίδες χτενίζουν στα βλέφαρα την αλισάχνη

ουρλιάζουν οι λύκοι στα μεγάλα σαλόνια

μα δεν φοβάσαι τέτοιαν αγέλη εσύ,

στον πολιτισμό της κυριαρχίας του παράλογου

σού κάρφωσαν τον δρόμο

μα δεν δίστασες

εκεί που τέρατα και σκιάχτρα σε φοβέριζαν,

δεν δίστασες να γίνεις δρόμος, εσύ στην άψαχτη άβυσσο

να φέρεις την κεντισμένη με ρόδα και αίμα,

μνήμη στο φως

κρατώντας μαρμαρωμένη τη θλίψη

στη μασχάλη του κεραυνού.

Σού λείπει ένα όνομα αγαπημένο, αγωνίζεσαι

να μη σβηστεί,

σού λείπει εκείνος που έκρυψε

το σπόρο των λεύτερων σ’ ένα τραγούδι.

Αναμονή

προσμένοντας το κάλεσμά σου
κάποιο ξεχασμένο απόγευμα
σκοτώνω χρόνο
σε ένα σημειωματάριο
του φθινοπώρου

αναμένοντας•
ο ήχος του νερού
ρέει στο σώμα σου
αποπλένοντας τη μέρα

το κάλεσμά σου
υγρό
συριστικό

ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ-ΌΧΙ ΠΙΑ

Ξανασκότωσα τον πατέρα μου;

Ξανακοιμήθηκα με τη μητέρα μου;

Eγώ; Mα τι είν΄αυτά που λέτε;

Έχω όπλο τη λογική ,την βαθιά τη γνώση

Ξέρω πια και αποφεύγω το κακό

Αμύνομαι, έτσι τον χρόνο τον νικώ.

Μα πού τα είδατε όλα αυτά;

Μήπως μέσα στο μυαλό σας

δημιουργείτε τέτοια σκηνικά

και πάτε να τα επιβάλλετε ως αληθινά;

‘Η μήπως με ζηλεύετε

που στο Πεπρωμένο μου

κατάφερα να επιβληθώ

και ως Άνθρωπος

ν΄ανθίζω;

*Εμπνευσμένο από το θεατρικό έργο του Μάριου Ποντίκα «Ο Δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια »

ΤΟ ΒΟΤΣΑΛΟ

Να φύγω, θέλω
μ’ άγνωστο προορισμό.
Να φτάσω ίσως, κάποτε,
σ’ έναν άγνωστο τόπο.
Άγνωστη θάλασσα να δω.
Άγνωστα δέντρα.
Τοπία, που δεν τα έχω ονειρευτεί.
Ανθρώπους, που δεν τους έχω συναντήσει.
Θεούς, που δεν τους έχω λατρέψει.
Όλα άγνωστα.
Άφθαρτα.
Να γίνω, θέλω
βότσαλο σε μιαν άγνωστη ακροθαλασσιά.
Να περνάει από πάνω μου
το νερό κι ο άχρονος χρόνος.
Να μου αμβλύνουν τις γωνιές
και τις τραχιές επιφάνειες.
Να με σμιλέψουν από την αρχή,
να μου δώσουν ένα σχήμα άλλο.
Κι εκεί, λέει,
ύστερα από καιρό,
να αναδυθεί εκείνη η Άλλη,
η Ομοούσια,
που υπάρχει εντός μου.
Η Άγνωστη.
Άφθαρτη.

Ροβιές, Ιούνης 2019

1
Κίτρινα φύλλα
στροβιλίζονται αργά
-πάνω στο χώμα.

2
Λένε αντίο
φιλώντας τον άνεμο
-γλυκά στο στόμα.

3
Πάνω στα δέντρα
πριν πέσουν στην κρύα γη
– αλλάζουν δέρμα.

4
Τα χλωμά φύλλα
γεμίζουν τις πλατείες
-μνήμες στο χαρτί.