Να ήξερες τι σημαίνει
σε αγαπάω.
Από αυτό τρελάθηκα
όπως γνωρίζεις
δεν ήμουν ικανός
να απαντήσω τι σημαίνει
σαγαπάω
όταν ρωτήθηκα
απ τους γιατρούς.

Το Κλάμα Του Λύκου

Κοίταξε το ματωμένο φεγγάρι κι η ψυχή του μούδιασε για ώρες
έστριψε ένα τσιγάρο και το παίδεψε αρκετά πριν το ανάψει
πήρε βαριές και λυτρωτικές τζούρες·τότε θυμήθηκε
που κυνηγούσε με τα τόξα τη χαραυγή και τραγουδούσε
κάθε βράδυ με τους λύκους στο δάσος.

Ανάσα Διπλή

Όλη μας τη ζωή κυνηγούσαμε τον κίνδυνο
σε αγώνες με το Διάβολο και κόντρα στη φύση
μόνο και μόνο για να πάρουμε την επόμενη ανάσα διπλή
και να καταλάβουμε ότι ζούμε·σήμερα η γεύση της είναι βαρετή
σαν μπαγιάτικο ψωμί
που βάζουν στα μπιφτέκια οι νοικοκυράδες.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Και τι να γράψεις, τι να πεις πια

Όταν η ζωή λιωμένο μολύβι

Κυκλοφορεί στις φλέβες της μέρας

Και οι λέξεις έχουν γίνει ουλές

Στα τραύματα των εικόνων

Δείχνουν μόνον

Ότι κάποιος υπήρξε στη θέση σου

Και τίποτε δεν ήταν τόσο εύκολο

Όσο νομίζει η αμεριμνησία του κόσμου

Δεν μένει πια τίποτε να πεις

Και τίποτε να γράψεις

Μόνο μια αίσθηση δίψας

Στη χειραψία με το χρόνο

Μια βουή απ’ τα χνάρια του

Καθώς αρχίζεις να σβήνεις

Από δειλία, απελπισία,

Ή απλώς από φόβο

Μήπως τα λάθη βαρύνουν  πιο πολύ

Και τίποτε σωστό

Δεν έχεις για τον αυριανό καιρό

Για τον καιρό των άλλων

Αν είναι αγάπη αυτός που πρόταξε το στήθος του στις σφαίρες
αυτός που είπε την αλήθεια δίχως να υπολογίσει κόστος
αυτός που κράτησε κάποιον άλλο πάνω από τον εαυτό του

τότε αυτός που έφυγε κρυφά από τη μάχη
ο ψεύτης που χρησιμοποίησε τα λόγια για να βλάψει
ο στρεψοδίκης που περπάτησε περήφανος στη γη
σα να μην έφταιξε ποτέ κανείς εκτός από τους άλλους
γιατί δεν είναι μίσος;

Όσο ντρέπεσαι να το ονοματίσεις
το βδέλυγμα ελπίζει.

*

Από τότε που μετακόμισα σ’ αυτό το κελί
έχασα όλα μου τα παράθυρα.
Υποφέρω καθημερινά
πεινώ για λίγο φως, μια θέα, ένα λουλούδι
ή έστω νερό.
Η ζωή μου μέσα στο βότσαλο
έχει κάνει αφόρητη
τη ζωή των θηρευτών μου.

Ματαίως χορεύεις, Σαλώμη.

*

Καθώς γυρίζει ο ανεμιστήρας
δημιουργεί μια δίνη αναμνήσεων.
Ούτ’ ένας ζωντανός να μην μπορεί
να μ’ αγαπήσει όσο οι νεκροί;
Με πιάνει το παράπονο.
Και τ’ είναι το παράπονο;
Μια απώλεια που έχει εγκλωβιστεί
σ’ ένα κλαδί και νιαουρίζει.

Διαίρεση

(ξέρεις καλά πως δεν είμαι καλός στις προσθέσεις
είναι κι αυτή η διαίρεση
το δια που με συνταράσσει
τα σώματα διχοτομώντας

Γιάννης Αντιόχου, Διάλυσις)

Γεννήθηκα τη στιγμή που χάραζε
η ρωγμή στον καθρέφτη

Ακριβώς τη στιγμή που το γυαλί
έσχιζε τα χείλη μου

Μεγαλώναμε μαζί σε πορεία κοινή
μέχρι τον θρυμματισμό

Τώρα προσθέτω
όσα είδωλα απέμειναν
από τούτη διαίρεση

Κι έρμαιο αφήνω
το πρώτο μου άθροισμα
στην πρωτόγονη επιθυμία
ενός πολλαπλασιασμού.