`
ΕΚ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΟΥ
Εκείνοι που μιλάνε δεν είναι όλοι τους Γαλιλαίοι
Πώς γίνεται και ο καθένας από εμάς στη γλώσσα
τη δικιά του τους ακούει
Πάρθοι Μήδοι και Ελαμίτες κάτοικοι της Μεσοποταμίας
Της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας των ακτών της Μαύρης
Θάλασσας της επαρχίας της Ασίας της Φρυγίας της Παμφυλίας
Της Αιγύπτου και της Λιβύης κοντά στη Κυρηνεία Ρωμαίοι
Που μένουν εδώ Εβραίοι γέννημα που άλλαξαν πίστη Κρήτες
Και Άραβες όλοι τους ακούμε να διαλαλούν στη γλώσσα μας
Τα έργα του Θεού
Ήρεμος ήταν ο θεός
Ανάστατος εγώ
Γιατί όλη ετούτη την ώρα κολυμπούσα στα γαλάζια νερά
Των ματιών σου με το φως από τα πολύχρωμα τζάμια
Της Παναγίας των Παρισίων και τον ίσκιο από τις υψηλές
Κολώνες
Φωτιές έκαιγαν τη σάρκα μου
Η γλώσσα στεγνή από την αναμονή και την αγωνία
Όπου και αν πήγαινες πήγαινα μπροστά σου πλάι σου
Τα μάτια σου να μη χάσω με του νησιού μου τα νερά και με
Τις υποσχέσεις
Κατάλαβες κατάλαβα πως τίποτα να γίνει δε μπορούσε
Για τελευταία φορά με κοίταξες από αριστερά επάνω από
Τον ώμο και σήκωσες δειλά κρυφά το δεξί σου χέρι
Από την Κρήτη ήσουνα τη Ρώμη τη Λιβύη της Φρυγίας
Επαρχία της Παμφυλίας της Αιγύπτου
Κανείς τη γλώσσα σου δεν ήξερε πύρινη σιωπηλή
Μόνο εγώ παλιός σηματωρός σε καράβια ευκαιρίας
Έπιασα το νόημα της δειλινής ματιάς του κλειστού
Χαμόγελου και της κίνησης του δεξιού χεριού σου
Και εχάθης εις το πλήθος την πεντηκοστήν ημέραν
Από την Ανάστασιν του Κυρίου και έμεινα άφωνος
Σαν Έλληνας στης ξενιτιάς τα μέρη
Παρίσι 1963
`
*
ΠΑΤΜΟΣ
Στο Δημήτρη Παπαδίτσα
Πάνω από το πέλαγο το ανοιχτό
Κάτω από τον πλατύ ουρανό
Η κορυφή ενός γυμνού βουνού
Μια γλάρων φωλιά
Μέσα εκεί η φωνή του Θεού.
Παρίσι 21/4/64
`
*
Ισαάκ,
Από τώρα φρόντισε μαχαίρι
Νʼ αγοράσεις
Κάθε φορά που θα πρέπει
Να θυσιάζεσαι
Ανάγκη τον πατέρα
Να μην έχεις
Μασσαλία 8/4/66
`
*
Όλα τρέχουν γύρω
Απʼ την Ομόνοια
Οι φοίνικες
Οι σκάλες
Τα μαγαζιά
Οι Αλβανοί
Οι Ρουμάνοι
Οι Πολωνοί
Οι Τσιγγάνοι
Τα καφενεία
Οι στρατιώτες
Η βουή
Τα νησιά
Τα νερά
Η μικρή μας
Επαρχία
Εγώ μόνο
Μένω ακίνητος
Μαζί με το Δρομέα
Δεν ήξερα ότι το Γιάννη
Αγάπησαν άλλοι
Πριν από μένα
Αρνούμαι τη σειρά της λογικής
Της Κυριακής τα ρούχα
Τον τυφλό Οιδίπποδα
Του Πάτροκλου την τύχη
Πολλοί με λένε Εκλογή
Αλλά ποτέ δεν διάλεξα
Του άνεμου το κρεβάτι
Κοιμήθηκα στον Ιλισσό
Σε ένα χώρο δίχως γεωμετρία
Παρέα με κολώνες
Που δεν άντεχαν
Τις ίσιες γραμμές του ρολογιού
Με λένε Αντιγόνη
Κάποτε είχα
Ένα θείο που με πρόσεχε
Αχ
πότε τα πουλιά
θα πάρουνε τα όπλα
τους κυνηγούς να εξολοθρεύσουν
5/5/86
`
*
Κανείς δεν με καταλαβαίνει
Ούτε κι ο ήλιος
Έτσι
Δεν έχω σκιά
3/5/86
`
*
Ηρωισμός είναι να λες ΟΧΙ
Χωρίς καμιά εγγύηση
Για τούτη σου την πράξη
Βρυξέλλες 21/9/87
`
*
Στις κοσμογονίες των αιώνων
Των λεξικών των λέξεων
Μια μόνο βουερή εικόνα
Η σιωπή
Στον ουρανό για Ν.Υ 10./10/87
`
*
Στο αυτί μου κρέμασα
Το άσπρο σου κοχύλι
Τη φωνή σου να μετρώ
Τις άδειες μαύρες νύχτες
Ψάξε με
Ψάξε με
Κι αφού με βρεις
-αν θέλεις-
Σκότωσέ με
Δε σε ξέχασα
Παρʼόλη τη σιωπή
Σιωπή βουβή
Μα φλύαρη
`
*
ΝIKA LIBRE
Ο Στάλιν
ο Τίτο
Κι ο Λένιν
Παιγνίδι τον πόλεμο είχαν
Όταν ήταν παιδιά
Ο πρώτος χάθηκε στον πόλεμο
Ο άλλος στη φυλακή
Ο τρίτος σε ενέδρα
Στον Λένιν
Στον Τίτο
Και στο Στάλιν
Ντουφέκι χάρισαν
Όταν ήταν παιδιά
Για την πατρίδα κι οι τρεις πολέμησαν
Ελεύθερη να την κάνουν
Από αδερφού ζυγό
Κι οι τρεις πολέμησαν
Ο ένας την μέρα
Ο άλλος τη νύχτα
Ο τρίτος στη φυλακή
Πλάκα καμιά
Δεν φέρει το όνομά τους
Που χάθηκε μια νύχτα
ένα πρωί και μιαν αυγή
Τον Τίτο
Τον Στάλιν
Τον Λένιν
Σε ένα ποτήρι έβαλαν
Με ρούμι κόκα-κόλα
Το σώμα σου είναι γεμάτο παρελθόν
Και δεν μπορείς το μέλλον νʼ αντικρίσεις
Αλλά και τι να δεις
Ποιος ξέρει πού σταματά το χτες
Το αύριο που αρχίζει
Τώρα που διαβάζεις ετούτες τις γραμμές
Σήμερα είναι…αύριο ή χτες
Ποιος θα μπορούσε να το πει
Είμαι νέος για να πεθάνω
Και μεγάλος για πόλεμο
Θεέ μου
Πώς θα δοξασθώ
`
*
Η ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ
Στη Yolanda
Στην κάμαρα τίποτα δεν κουνιόταν
μόνο η σιωπή περπάταγε
παρέα με τον ίσκιο της
κάτω από τις κουρτίνες
Τα λεμόνια
στη φρουτιέρα
τα τριαντάφυλλα
στο βάζο
κοίταζαν το ταβάνι
Ένα πέταλο έπεσε
ξαφνικά
στο γυάλινο τραπέζι
κι η κάμαρα
γέμισε ήχους και αρώματα.
Monte -Carlo, Monaco
`
*
ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
Δεν ξέρεις τι σε περιμένει
Στο μέλλον
στο παρελθόν
Ότι περιμένεις
Είναι εδώ
Ετούτη τη στιγμή
Αθήνα, 8/1/13
`
*
ΠΡΟΣΟΧΗ
Παιδιά μου προσοχή
Στο Ν και το Σ
Το Ν όπως ο Νους
Το Ν του Παρθενώνα
Το Ν της πνοής
Το Σ της ψυχής
Χάνουμε τα πάντα
Τον ήχο το κάλλος
Την μουσική των γραμμάτων
Νομίζω σας τα είπα όλα
Με το Νι και με το Σίγμα
Αθήνα,15/1/13
`
*
Τρέχει ο αέρας τρέχει
Χωρίς σταματημό
Όπως κι ο θάνατος
Αθήνα,30/1/13
`
*
Ο ΘΕΡΣΙΤΗΣ
Ο Θερσίτης,
θρασύς ,θαρραλέος ,
αλλήθωρος, κουτσός,
με μυτερό κεφάλι,
ανόητος, αυθάδης ,
άσχημος, αναιδής,
άνανδρος, αμετροεπής
και με όλα τα άλλα άλφα
τα στερητικά στολισμένος
πηγαίνει κυνήγι
αλλά μπροστά στο θηρίο
«εγκατέλειψε την θήραν,
την σωτηρία θηρώμενος».
Βρίζει τον Αγαμέμνονα,
σπρώχνει το στρατό σε ανταρσία,
λέει δυνατά εκείνα που φοβόντουσαν
να πούνε οι άλλοι,
κοίταξε στραβά την Πενθεσίλεια
περιγελώντας τον Αχιλλέα,
κι αυτός έξαλλος από θυμό
τον σκότωσε με την ψυχή να βράζει.
Μίλησε γιʼ αυτόν ο Οδυσσέας
ο Όμηρος στην Ιλιάδα,
ο Πλάτωνας στον Γοργία,
ο Γκαίτε στον Φάουστ,
ακόμα κι ο Σαίξπηρ,
αλλά κι ο Μαρξ.
Πολλοί αναγνωρίζουν
στο πρόσωπο του Θερσίτη
τον λαϊκό πολεμιστή
εκείνον που αμφισβητεί
το κύρος των μεγάλων.
Τρώει ξύλο, μα δε σωπαίνει
αντιμιλά.
Οι Αχαιοί μολονότι λυπήθηκαν
γέλασαν με την καρδιά τους.
Και τώρα τι έμεινε απʼ αυτόν;
Ένα αστέρι ο «Θερσίτης»
και ένα γαστερόποδο.
Αθήνα, 14/3/2014
