ΣΚΗΝΗ Ε’
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ΜΑΚΒΕΘ
Έχω ξεχάσει
ολότελα την αίσθηση του φόβου,
Επέρασε ο καιρός που όταν γροικούσα
σκουσμό τη νύχτα μ΄έπιανε το ρίγος,
και παραμύθι αν άκουα θλιβερό
εσηκώνονταν του κορμιού μου οι τρίχες
ορθές, σα ναχαν μέσα τους ζωή.
Μ’ έχει χορτάσει η φρίκη! Ο στοχασμός μου
ο φονικός συνειθισμένος είναι
στο φοβερό, και πια δεν μπορεί
να μ’ αλάλιαζε.
(Ξανάρχεται ο Σεύτον)
Τι ήταν οι φωνές;
ΣΕΥΤΟΝ
Απέθανε η βασίλισσα, κύριέ μου!
ΜΑΚΒΕΘ
Έπρεπε να πεθάνει πιο στερνά!
Θαχα καιρό ν’ ακούσω λόγια τέτοια!
Το αύριο, και το αύριο και το αυριο
με το μικρό το βήμα τους μας σέρνουν
από μέρα σε μέρα, ως στη στερνή
τη συλλαβή των χρόνων το βιβλίο,
κι όλα τα εχτές μας φώτισαν τρελλούς
στο δρόμο προς τη σκόνη του θανάτου-
Σβήσου, μικρό κερί! Η ζωή δεν είναι
παρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός
θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει
στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,
κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,
είναι το παραμύθι που ένας βλάκας
το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,
δίχως κανένα νόημα.
http://www.youtube.com/watch?v=LAi4qzNHtwY&feature=related
Aπ’ τον Πολάνσκι
http://www.youtube.com/watch?v=yxhqe6ERV_c
Δεν βρήκα τη σκηνή απ’ του Κουροσάβα, αλλά απολάυστε την υπέροχη μουσική του Masaru Sato.
http://www.youtube.com/watch?v=Z1_I36qHDts&feature=related
To ξεκίνημα απ’ τη μεταφορά του Orson Welles.
Σήμερα στο Ηθο-Ποιείν:
http://www.youtube.com/watch?v=wu-rE6Nc0QI
Η σκηνή του βασιλικού δείπνου
http://www.youtube.com/watch?v=4e8avPkjRL4
Ο μονόλογος Tomorrow, and tomorrow and tomorrow (Το αύριο, και το αύριο και το αύριο)
(Macbeth: Ian McKellen – Lady Macbeth: Judi Dench)
Άλλοι μεταφραστές του έργου: Δημήτριος Βικέλας, Μιχ. Δαμιράλης, Ν. Προεστόπουλος, Βασίλης Ρώτας, Κ. Καρθαίος, Γιώργος Χειμωνάς, Δημήτρης Δημητριάδης.
Κι αυτό είναι το κακό με την ελληνική εκδοτική πραγματικότητα. Τη στιγμή που κάποιος που ενδιαφέρεται μπορεί να βρει το σύνολο του Σαιξπηρικού έργου (μαζί με τα σονέτα και τα υπόλοιπα ποιήματά του) το πολύ με 12 λίρες, δηλαδή 17 euro…
ΥΓ
Κύριε Μίχο εγώ θα έβαζα και ένα τομίδιο αφιερωμένο μόνο στον Φάλσταφ…
ΠΡΑΞΗ Δ’-ΣΚΗΝΗ 3
ΡΟΣ (Σκώτος άρχοντας):
A η καημένη χώρα! τρέμει να γνωρίσει τον εαυτό της. Δε μπορούμε να τη λέμε μάνα μας παρά μνήμα μας* εκεί κανείς, εξόν κανείς που τίποτα δεν ξέρει, ανίσως δεις να χαμογελάσει* εκεί φωνές και βόγγους και στεναγμούς που σκίζουν τον αέρα τους ακούν, δεν τους προσέχουν* όπου ο πόνος ο άγριος φαίνεται μανία της μόδας* αν βαρεί η καμπάνα πένθιμα κανένας δε ρωτάει για ποιον* και του καλού η ζωή μαραίνεται πριν από τ’ άνθος στο καπέλο του, πεθαίνοντας χωρίς αρρώστια.
Γράφει ο Βασίλης Ρώτας στην εισαγωγή του έργου:
Ένα ζευγάρι, οι τραγικοί ήρωες ο Μακμπέθ κι η γυναίκα του, κατορθώνουν να μας προκαλέσουν τον φόβο και τον οίχτο όχι τόσο με το αποτρόπαιο έγκλημα που κάνουν, όσο με την ψυχική τους ερημιά, την απομόνωσή τους από τους ανθρώπους, τόσο που χωρίζονται ακόμη και σαν ταίρι και γίνονται ξένοι ο ένας για τον άλλον, για να τραβήξουν χωριστούς κι ολότελα έρημους δρόμους προς το ελεεινό τους τέλος.
Γιατί το ‘χει μέσα του ο πόθος για την εξουσία κι η εξουσία η ίδια ν’ απομονώνει τον άνθρωπο απ’ τους συνανθρώπους κι απ’ το πνεύμα της ανθρωπιάς και να τον περιβάλλει μόνο από κόλακες και δειλούς δούλους. Αλλά χαλάει και το ίδιο τους το πνεύμα, που παύει πια να τρέφεται με κεινα που τρέφουν την ολότητα, όπως είναι η συμπόνια, η στοργή, η αιδημοσύνη, η νέμεση και γενικά η παρουσία του άλλου.
Κύριε Μίχο και πάλι θα με βρείτε σύμφωνο, με δύο μόνο ενστάσεις: 1) έχω ήδη ξεχάσει τους (όχι περισσότερους σε αριθμό) κακούς δάσκαλους που μου έτυχαν, κρατάω στην καρδιά μου τους (όχι τόσο λίγους) παθιασμένους με το αντικείμενό τους, ευφυείς και γόνιμους σε διάλογο. Μόνο οι τελευταίοι άλλωστε αξίζουν το όνομα δάσκαλος και μόνο σε αυτούς οι μαθητές τους το αποδίδουν. 2) Για την έρευνα μου πάντα χρησιμοποιώ πηγές από το διαδίκτυο, από το σύνολο των γραπτών του Χέγγελ και του Καντ εώς τα άρθρα που ψάχνω για τη δευτερογενή μου βιβλιογραφία. Οι παραπομπές μου εξακολουθούν να είναι σε βιβλία όμως, γιατί πολύ απλά εκεί μπορεί κάποιος να ζητήσει ευθύνες για τυχόν λάθη και αβλεψίες. Βέβαια από την άλλη κάνω έρευνα έχοντας στη διάθεσή μου βιβλιοθήκη που περιέχει ΟΛΑ τα περιοδικά και πάνω από 35000 τόμους…
ΥΓ
Τα sites που δώσατε είναι γνωστά και καλά για μια πρώτη γνωριμία. Το θέμα είναι πως το βιβλίο που ανέφερα περιέχει σοβαρή και εμπεριστατωμένη εισαγωγή στον Σαίξπηρ και το ιστορικό-πολιτιστικό του υπόβαθρο και ορίζοντα, λεξιλόγιο και σχόλια. Όλα αυτά από μόνα τους αποτελούν την εγγύηση μιας ομαλής μύησης στο συνολικό του έργο. Το θέμα με την απλή παράθεση ενός συνολικού έργου είναι πως δεν μπορεί να προδιαθέσει έναν πρωτάρη της ανάγνωσης και της έρευνας σε πραγματική ανάγνωση. Δεν αρκεί να δώσεις αμάξι σε κάποιον και να του πεις να μάθει μόνος του οδήγηση…
Παραμένω λάτρης του βιβλίου. Όχι από ρομαντισμό ή άδοξο ελιτισμό, αλλά από μια βαθιά ανάγκη συμμετοχής στην ανάγνωση που το λαπτοπ δεν μπορεί να μου προσφέρει…Από την άλλη βέβαια ίσως απλά να είμαι απλά σαραντάρης… 🙂
Δεν είναι απλό να είσαι σαραντάρης, Γιώργο 🙂
Χειμώνες σαν περάσουνε σαράντα
κι οργώσουν το κορμί το ποθεινό,
της νιότης σου η ντυσιά, η που ‘χες πάντα,
θε να ‘ναι πια σκουπίδι ελεεινό…
(Σονέτο 2)
Παναγιώτη το θέμα είναι το μυαλό και η καρδιά έχουν παραμείνει 15 χρόνια πίσω…:-)
Κύριε Μίχο δεν διαφωνούμε. Το αντίθετο μάλιστα. Πάντα ήμουνα ρε γαμώτο με τους Ινδιάνους…:-)
Απλά αναγκαστικά ακολουθώ τα πεπραγμένα της Παν/κης συντεχνίας γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι το επάγγελμά μου…
Ο Κίρκεγκωρ πέθανε στα 42 του. Ένα σκίτσο του που έχουμε σε εκείνη την ηλικία τον δείχνει τρομακτικά κακογερασμένο, αυτόν που στα 20 του ήταν ο ομορφότερος νέος της Κοπεγχάγης…
Χίλιες φορές σαν τον Σοφοκλή που έφτασε 80 για να κόψει το πήδημα…:-)