Μουσική: Μάρθα Μεναχέμ / Ποίηση, στίχοι: Κ.Π. Καβάφης, Ρ.Μ. Ρίλκε, Ν. Λαπαθιώτης, Μ. Παπανικολάου, Δ. Λέντζος, Μ.Ε. Καρβελάς
Τα τραγούδια ερμηνεύουν οι: Μάριος Φραγκούλης, Γιώργος Περρής, Αγγελική Τουμπανάκη, Βασίλης Κούρτης, Θοδωρής Νικολάου, Δημήτρης Κόψης, Βίκυ Παπαηλιού, Μιχάλης Κωτσόγιαννης, Μάρθα Μεναχέμ
Το τοπίο (Μήτσος Παπανικολάου)
Στο θλιμμένο κάμπο βρέχει
βρέχει στις ελιές τις γκρίζες –
το νερό σαν ρίγος τρέχει
από τα κλαδιά στις ρίζες.
Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα
σκοτεινά κάτω κι απάνω
ξεχωρίζουν μες στη μπόρα
τα τσαντίρια των τσιγγάνων.
Ένα σκιάχτρο απελπισμένο,
στη νεροποντή, στο κρύο
άδικα γνέφει στο τρένο
κι εμψυχώνει το τοπίο.
Ανυπόφορη είναι η θλίψη
των αγρών αυτό το μήνα!
Η βροχή μας έχει κρύψει
απ’ το φόντο την Αθήνα…
*************
Επήραν το μέρος τους (Δημήτρης Λέντζος)
Οι λέξεις μου στασίασαν
και πήραν πλέον
– για πάντατο μέρος των φτωχών.
Εγώ για τους άλλους
δεν έχω πια λέξεις
δεν έχω ποιήματα
ούτε τραγούδια έχω
κι ας μου καταλογίζουνε οι άλλοι
ό,τι θέλουν…
και μονομέρεια και λάθος.
Εγώ με τις λέξεις μου θα πάω
σ΄ αυτόν τους τον κατήφορο
που οι άλλοι λένε
κι ας λένε.
*********
Τα παράθυρα (Κωνσταντίνος Καβάφης)
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. — Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. —
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
*************************************************************
Η ανάγνωση ποίησης είναι μια δυναμική και εξελισσόμενη εμπειρία και απαιτεί άσκηση, επιμονή και διαρκή συντονισμό με τον καλά κρυμμένο εαυτό μας, που η καθημερινότητα βιάζεται να ρίξει στη λήθη. Ο ποιητικός λόγος είναι πάντα αγνός, είναι μυστήριο, έρωτας, επανάσταση, δεν είναι απλώς μια μορφή τέχνης, αλλά είναι ταυτόσημος με δημιουργία, η πιο καταλυτική στιγμή της ανθρώπινης έκφρασης. Όταν διαβάζω ένα ποίημα, νομίζω ότι πρόκειται για σημειογραφία που περιμένει την εκτέλεσή της από τον αναγνώστη, ότι συμμετέχω σε μια τελετουργία. Ο ποιητής μάς απευθύνεται και μας ζητάει να κάνουμε κάτι για να προφυλάξουμε το μυστήριο της ύπαρξής μας και του κόσμου από τη φθορά που επιφέρει η κανονικότητα, μας καλεί σε έναν γόνιμο καημό για μιαν αφιλόκερδη αποτίμηση της ζωής, για αξιοπρέπεια και αντίσταση στο βουητό της αμετρίας και της λήθης των καιρών.
Μοιράζομαι μαζί σας το ότι η ομορφιά μπορεί και δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς μεταξύ διαφορετικών τεχνών. Αέναη εκκρεμότητα η τέχνη, ο ποιητικός λόγος έχει απεριόριστη διαθεσιμότητα και είναι μια εξαίσια τέχνη στην επιμέλεια του βίου και πηγή μουσικής έμπνευσης.
Μάρθα Μεναχέμ
